Το "γιατί" του πόνου. Αναγνώριση συναισθημάτων που προκαλεί και επιθυμιών που τον παρακινούν.

Με κυριαρχεί σε όλο και περισσότερους τομείς και εκφάνσεις της ζωής μου...  

 

Το έγραψα αν και είχα άλλα πρόχειρα παραδείγματα γιατί έκοβα τη φράντζα μου ότι θα σου άρεσε    

 

Βρίσκω εντελώς σύνηθες και αναμενόμενο, αν η διαδρομή από τον πόνο στην ηδονή συμβεί και μάλιστα κατ επανάληψη, να "κωδικοποιείται" εντός μας στις αρχικές και τελικές συνειδητοποιήσεις, παράγοντας αυτοματισμούς κι αφήνοντας στη λήθη και τελικά την άγνοια, δηλαδή εν τέλει στο ασυνείδητο, τα ενδιάμεσα στάδια. Τα συναισθήματα κινούνται και μεταβάλλονται πολύ ταχύτερα από ότι η συνειδητοποίηση τους.
Με αυτό τον τρόπο έστω και καταχρηστικά μπορούμε να μιλάμε για μετουσίωση.

Και μετουσίωση γιατί: Ο πόνος που τσιγκλάει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, με αρνητικό τρόπο, μας φέρνει δηλαδή σε επαφή με τη θνητότητα μας, πράγμα οδυνηρό κι ίσως αβάσταχτο, καταφέρνει, κάτω από κατάλληλες συνθήκες*, να εκκινήσει κάτι τόσο θετικό όπως είναι η ορμή για τη ζωή (libido), στη πιο τυπική έκφραση της την σεξουαλική ορμή, δηλαδή τη καύλα.


*Οι συνθήκες/προαπαιτήσεις όπως διαπιστώνω προσωπικά, αλλά και φαίνεται να προκύπτει από τη συζήτηση, είναι:

1. Αναγνωρίζεις ότι είσαι ασφαλής κι ότι ο πόνος που λαμβάνεις δεν έχει σκοπό να σε εξοντώσει. Η ανακούφιση αυτής της διαπίστωσης είναι ηδονή από μόνη της, όχι όμως σεξουαλική (η οποία μπορεί να σωματοποιηθεί).
2. Υπάρχει μια σκέψη ή ιδέα που “εξηγεί” την επιθυμία, (τελικά το ποια είναι αυτή η σκέψη ή ιδέα, αν είναι μια για όλους μας ή διαφορετική ή αν είναι όλες μαζί για όλους μας, θα το βρούμε στη πορεία, αρκεί αυτή να είναι σημαντική για τον καθένα μας) που εφόσον καλυφθεί παράγει απόλαυση (η οποία επίσης μπορεί να σωματοποιηθεί).
2.α. Δεν υπάρχει μια (πιο ισχυρή τουλάχιστον) σκέψη ή ιδέα που "απορρίπτει" την επιθυμία.
και
3. Η σκηνή είναι πράγματι προσανατολισμένη ερωτικά, δηλαδή στο γενετήσιο ένστικτο.
[Δυνατότητα σωματοποίησης έχουμε όλοι μας, ως άρρηκτες ψυχοσωματικές οντότητες. Αν χρειάζεται επιχειρηματολογία να παραθέσω]


Και μια απόπειρα ερμηνείας (προς σχολιασμό και ανασκευή, διόρθωση συμπλήρωμα, ο,τι...) στο "γιατί" της σεξουαλικοποίησης του ερεθίσματος του πόνου:
Εφόσον μέσα από τον πόνο έχουμε έρθει σε επαφή με ένα από τα ένστικτα μας, αυτό της αυτοσυντήρησης, κι έχουμε, πάλι λόγω πόνου, γίνει λίγο περισσότερο ζωάκια (γιατί ο πόνος μας φέρνει πιο κοντά στο ζωώδες κομμάτι μας), βρίσκω πολύ λογικό, η όποια επιθυμία χρησιμοποιηθεί (όποια ηδονική σκέψη ή ιδέα) να βρει τόπο να πατήσει ενστικτικά πάλι, στο πρόσφορο ένστικτο που είναι προσανατολισμένη η σκηνή, το γενετήσιο. Η ηδονή από τη κάλυψη της επιθυμίας (που είναι νοητικό κατασκεύασμα, ανθρώπινο και που αποσύρεται λιγότερο ή περισσότερο λόγω πόνου) “χάνει” παροδικά τη πηγή της και “κατεβαίνει” στο βασικό, στο ζωώδες, τη καύλα.

 

Ένα ακόμη σχόλιο για τη μετουσίωση:

Sublimation -> μετουσίωση αλλά και εξάχνωση και εξιδανίκευση.
Sublime -> το αίσθημα του Υψηλού.

Ενδιαφέρουσα η κοινή ρίζα των λέξεων, δεν βρίσκετε;

 

Aγαπητή σουτζούκ λουκούμ νηματοθέτρια,
Σταθήκαμε μέχρι ώρας στο πλαίσιο: Ερωτικά προσανατολισμένο, ασφαλές -για να αναστέλλει κατά το δυνατόν τον αυτοματισμό fight or fly.
Αυτό από μόνο του δεν αρκεί για να συμβεί η μετουσίωση.
Εν συνεχεία αναζητήσαμε την εξήγηση στη βιοχημεία (εγκεφαλικές συνάψεις, κωδικοποιήσεις) με αμφιλεγόμενα αποτελέσματα

Η απόπειρα ερμηνείας σου του "γιατί" της σεξουαλικοποίησης του ερεθίσματος του πόνου, προσκρούει στο γεγονός οτι προσπάθησες να τη "κατεβάσεις" στο ζωώδες επίπεδο. Εδώ όμως τα ενστικτα της αυτοσυντήρησης και της αναπαραγωγής είναι σαφώς διαχωρισμένα. Επομένως, η "μεταπήδηση" από το ένα στο άλλο μπορεί να οφείλεται μόνο σε λάθος.

Νομίζω οτι η ερμηνεία πρέπει να αναζητηθεί στην Αλχημεία. Αυτό που λείπει για να συμβεί η μετουσίωση του πόνου σε ηδονή είναι η λεγόμενη "φιλοσοφική λίθος", δηλαδή ο καταλύτης. Και αυτό δε μπορεί να είναι παρά η επιθυμία του ανθρώπου να νικήσει το θάνατο. Ο πόνος συνδέεται αρχετυπικά με το φόβο θανάτου. Επομένως, βοηθούντος του πλαισίου και με τη συνδρομή της βιοχημείας συμβαίνει μιά "μετάλλαξη" του πόνου σε ηδονή. Πρόκειται επομένως για μιά υπερβατική μάλλον παρά ζωώδη διαδικασία.

Για να ενισχύσω την επιχειρηματολογία μου θα μπορούσα να αναφερθώ στις μνήμες περί "χαμένου παραδείσου" και για επιστροφή στην "πρωταρχική μήτρα", αλλά...βαριέμαι  

 

Και πως μπορεί να το κάνει αυτό αν δεν ξεχυθεί προς τη ζωή;
 

 

Μόνο αν ξεχυθεί προς τη ζωή. Το υπερβατικό δεν αρνείται το ζωώδες. Το εμπεριέχει και το μετουσιώνει. Αυτό είναι το νόημα της αλχημικής μετάλλαξης.

 

Θα μπορούσαν ο πόνος και η ηδονή να υπάρχουν ταυτόχρονα σαν αυτούσια μεγέθη?
Δίχως να είναι προπαιδευτικός ο ένας της άλλης? Δίχως ανάγκη καμίας μετουσιώσεως?
Θα μπορούσαν ο πόνος και η ηδονή να ήταν δυο κλειδιά, που να έπρεπε να γυρίσουν μαζί σε δυο κλειδαρότρυπες, για ν' ανοίξει η πόρτα για την "ανύψωση" ή για την "κατάβαση" ?

Ξέρετε, υπάρχουν κι εκείνοι/ες οι τρελοί/ες που δεν φοβούνται τον θάνατο, ούτε τον πραγματικό, ούτε τον μεταφορικό, χωρίς βέβαια να σημαίνει ότι τον ψάχνουν.
Το σκοτάδι για κάποιους είναι έλλειψη φωτός. Για κάποιους άλλους το φως είναι μόλυνση του σκοταδιού.
Και δεν βρίσκεται για όλους η ιόχρους φλόγα του Saint Germain στα σύννεφα, για κάποιους ίσως και να βρίσκεται στα Τάρταρα.

Υ.Γ. Δεν σοφίζω, κι αν το έκανα, δεν ήταν για να το παίξω "μούρη". Απολαμβάνω την κουβέντα που έχετε ανοίξει μεταξύ σας.
Σαν να πίνω αργά ένα ποτήρι Brandy με την συνοδεία του τσιγάρου να νοτίζει ξερά ένα χειμερινό παράθυρο.
Είπα μονάχα να σας "τσιγκλίσω" λιγάκι, για να συνεχίστε όσο γίνεται περισσότερο, τίποτ' άλλο.
Εύχομαι να μην εκτροχίασα το νήμα σας, δεν ήταν η πρόθεση μου.
Κι αν το έκανα, ζητώ ειλικρινά συγνώμη και μην δίνετε καμία σημασία σ' αυτή μου την παρεμβολή.
Επιστρέφω στην γωνιά μου τώρα. Καλή σας ημέρα  

 

Τότε πως μπορείς να λες αυτό;

Ξεχύνομαι προς τη ζωή, δηλαδή κινούμαι με ένταση και πάθος ακολουθώντας τη γενετήσια μου ενόρμηση. Στο ερωτικό πλαίσιο της σκηνής: καυλώνω.


Επίσης: Το ποστ σου #102 δικαιολογεί το ηδονικό αίσθημα, αλλά δεν δικαιολογείς τη σεξουαλικοποίηση. Γιατί να μη μείνουμε με ένα γενικό αίσθημα ευφορίας;

 

Δεν σοφίζεις, φίλε μου. Οι τρελοί για τους οποίους μιλάς που δε φοβούνται το θάνατο, στην ουσία έχουν κάνει μέσα τους την αλχημική μετάλλαξη.
Αυτοί οι άνθρωποι είναι ποιητές με την ευρεία έννοια του "ποιείν"

Σε ευχαριστώ για την ποιητική σου νότα  

 

1) Η αλχημική μετάλλαξη δε σε εμποδίζει να ακολουθήσεις τη γενετήσια ενόρμηση. Μόνο που το κάνεις πλέον συνειδητά.
2) Η σεξουαλικότητα δικαιολογείται από το συγκεκριμένο πλαίσιο στο οποίο αναφερθήκαμε επανειλημμένα