Το "γιατί" του πόνου. Αναγνώριση συναισθημάτων που προκαλεί και επιθυμιών που τον παρακινούν.

Εδώ έχουμε διαφορετικό ορισμό της έννοιας μετουσίωση. Στα ψυχικά την έχω για ασυνείδητη διαδικασία.
Αλλά αυτό δεν επηρεάζει τη σκέψη μου, γιατί θεωρώ πως όλη η μεταβολή δεν είναι αρχικά ασυνείδητη διαδικασία, γίνεται ασυνείδητη με τον καιρό και την επανάληψη.

Το οποίο πλαίσιο είναι εμποτισμένο από ερωτική/σεξουαλική διάθεση. Δηλαδή πατάει στο γενετήσιο ένστικτο.

 

Επειδή το θέμα του σωματικού πόνου με έχει απασχολήσει πολύ και στο παρελθόν, νομίζω ότι λειτουργεί σαν ξόρκι μέσα μου για τον ψυχικό πόνο, που είναι αβάσταχτος...
Κι όταν μιλάμε για σαδιστές και μαζοχιστές εδώ μέσα, τι καλά που ο κώδικάς μας περιορίζεται στον σωματικό πόνο, lol, yolo και ωέο, δεν θα πάψω όμως ποτέ να έχω την απορία τι γίνεται μ΄αυτούς που αρέσκονται να προκαλούν και να υφίστανται ψυχικό πόνο, που είναι τόσο πολύ βαρύτερος και βαθύτερος?
Είναι πραγματικός σαδιστής αυτός που πιάνει το μαστίγιο στα χέρια, αυτός που πονά και ματώνει το σώμα?
Και τότε αυτός που στοχεύει στην ψυχή τι είναι?
Γιατί το κάνει αυτό?
Κι αυτός που γίνεται ευάλωτος και του το επιτρέπει, ποια είναι τα κίνητρά του?
Έχουν όλοι οι άνθρωποι στοιχειώδεις μηχανισμούς αυτοπροστασίας, ή αφήνονται, ηθελημένα κι εσκεμμένα?
Ή μήπως προκαλούν τον πόνο και στον ίδιο τους τον εαυτό, αυτοσαδιζόμενοι?
Γιατί το κάνουν αυτό?
Είναι παρέκκλιση ή πραγματική ψυχική διαταραχή?
Για μένα, αυτά τα ερωτήματα έχουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον διερεύνησης από τα αίτια πρόκλησης ή απόλαυσης του σωματικού πόνου, που, όπως και να το κάνουμε, είναι αρκετά πιο προφανή....

 

@elfcat ασφαλώς και ο πόνος δεν ισούται με την ηδονή και πιστεύω ότι αυτό το γνώριζες.
Χωρίς τεχνικούς επιστημονικούς όρους που και θα κουράσουν και που είμαστε άγνωστοι εδώ και δεν γνωρίζει ο ένας το γνωστικό αντικείμενο του άλλου, θα σου πω τι πιστεύω εγώ, ο πόνος είναι ένα σήμα που εκπέμπει ο οργανισμός σε διάφορες καταστάσεις. Η συχνότητα και το πλάτος αυτού του σήματος διαφέρει κι εξαρτάται από την πληροφορία που μεταφέρει. Για παράδειγμα είναι διαφορετικός ο πόνος από ένα χαστούκι και διαφορετικός ο καρκινικός πόνος. Είναι και οι δύο πόνοι. Μπορούν να προκαλέσουν και οι δύο καύλα, οργασμό; Όχι. Μπορεί ένα χαστούκι από τον κυρίαρχο να προκαλέσει καύλα, ναι. Μπορεί ένα χαστούκι από γονιό να προκαλέσει καύλα, όχι. Ο οργανισμός και στις δύο περιπτώσεις δέχεται ίδιο χαστούκι στο ίδιο σημείο κι όμως κάθε φορά αντιδρά διαφορετικά. Γιατί;
Γιατί η πληροφορία που μεταφέρει κάθε φορά το σήμα είναι διαφορετική και αποκωδικοποιείται διαφορετικά. (Από εδώ και πέρα για εμένα μπαίνει το κβάντο και όχι το σήμα που για λόγους ευκολίας αναφέρω στην αρχη και γι αυτό το λόγο το σταματώ εδώ.)

 

όχι δεν χρίζει παρερμηνείας, το σκοτάδι είναι η έλλειψη φωτός. Το φώς είναι υπαρκτό, το σκοτάδι όχι.

 

Η διαφορά μιάς παρέκκλισης (που αποδίδεται σε νεύρωση) από την ψυχική διαταραχή (βλ. ψύχωση) συχνά έχει να κάνει με την ένταση του συμπτώματος (και όχι μόνο, αλλά απλουστεύω χάριν της απάντησης). Αυτός που αποζητά τον ψυχικό πόνο, όπως και αυτός που τον προκαλεί κουβαλάει κάποια βιώματα που τον οδήγησαν εκεί. Η Ψυχολογία έχει δώσει τις απαντήσεις, οι οποίες διαφέρουν ανάλογα με την προσέγγιση.

Όχι, δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι στοιχειώδεις μηχανισμούς αυτοπροστασίας. Π.χ. όσοι πάσχουν από βαριά κατάθλιψη μπορεί να παρουσιάσουν ακόμα και αυτοκτονικές τάσεις.

 

Υπαρκτότατο είναι και το σκοτάδι, σαν απουσία φωτός...
Ινδικοευρωπαϊκή λέει η ρίζα του *skot- σκιά, σκοτάδι...
Ενώ το αντώνυμο φάος-φως, του άλλαξε και γένος, το έκανε ουδέτερο από αρσενικό που ήταν αρχικά, χάνεται σαν προέλευση μέσα στο χρόνο...
Αττική διάλεκτος με σίγηση και συναίρεση? Ινδοευρωπαϊκό η σανσκριτικό?
Άρα, ναι μεν συνδέονται άρρηκτα, αλλά το καθένα έχει την δική του πορεία μέσα στον χρόνο και τις διαλέκτους...
Να μην σας πρήξω με τις ετυμολογίες, αλλά είναι και τα δύο ενσωματωμένα σε όλες τις γλώσσες, με κοινό χαρακτηριστικό ότι είναι αντώνυμα...
Συγνώμη για την παρεκτροπή, αλλά ο καθένας με την πετριά του, αυτή είναι μία από τις δικές μου....

 

Το σκοταδι ειναι τοσο υπαρκτο οσο ειναι το κρυο. Φανταζομαι και για το κρυο το ιδιο νομιζετε.

 

Η πληροφορία -έφαγα χαστούκι στο μάγουλο - ίδια είναι ,η αποκωδικοποίηση είναι διαφορετική ,όντως.
Συμμετέχουν πια στην διαμόρφωση του πλαισίου τα οπτικά και τα ακουστικά ερεθίσματα.

Αν σκέφτομαι ,βρισκόμαστε σ'ένα σκοτεινό δωμάτιο μαζί με τον μπαμπά μας και τον/την Κυρίαρχό μας.
Αν ξαφνικά δεχόμαστε ενα χαστούκι θα καυλώναμε;
Θέλω να πώ, αν ήταν δυνατόν να απομονώσει αισθητηριακά το ερέθισμα του πόνου ένας αλγολάγνος η μαζοχιστής ,η υποτακτικός η οπως θέλετε πέστε τον, από τα υπόλοιπα ερεθίσματα που προσλαμβάνει με τις αισθήσεις του τη στιγμή που το δέχεται, ποιά θα ήταν η αντίδρασή του;

 

χαχαχα! τρελα το ερωτημα!
γι αυτο σ αγαπαω και σ εκτιμαω    

 

ναι, ξέρω να θέτω ερωτήματα...
...με τις απαντήσεις που πρέπει να τους δώσω έχω κάποιες δυσκολίες!  
(η εκτίμηση και η αγάπη είναι αμοιβαία!  )

 

Θα φοβοκαυλώναμε (ή θα καυλοφοβόμαστε). 

Δεν πιστεύω να είναι ερώτηση παγίδα και να πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο (κυρίαρχο-daddy)  

 

Aυτό που λέω είναι οτι η μεταβολή/μετουσίωση του πόνου σε ηδονή μπορεί να γίνει σε ανώτερο επίπεδο συνείδησης, που υπερβαίνει το σώμα. Γι αυτό μιλάμε για εμπειρία που μοιάζει με εξωσωματική. Στη συνέχεια, και με την επανάληψη, γίνεται μάθηση, άρα αυτόματη.