Το "γιατί" του πόνου. Αναγνώριση συναισθημάτων που προκαλεί και επιθυμιών που τον παρακινούν.

Κάθησα και σκέφτηκα, -πάλι- και η ένστασή μου σ΄αυτό που είπες, σε σχέση μ΄αυτό που συζητάμε, είναι ότι κάλλιστα μπορεί να πονάει το σώμα, χωρίς να πονάει η ψυχή και το αντίθετο σαφώς -και δυστυχώς- το θέμα είναι ότι δεν είναι άρρηκτα συνδεδεμένα, όπως είπες...
Το αναπάντητο ερώτημά μου είναι αν αντλεί την ίδια ικανοποίηση ο σαδιστής με την πρόκληση ψυχικού πόνου, όπως με την περίπτωση του σωματικού, γιατί εκείνος συνδέεται με την ερωτικοποίηση του αντικειμένου του, δεν μπορώ να κατανοήσω πως εφαρμόζεται αυτό στην πρόκληση ψυχικού πόνου...
Αντίστοιχα ερωτήματα με ταλανίζουν για τον ψυχολογικό μαζοχισμό...

 

να πως μπορεί σε 3 αράδες να τεθούν 2 πολύ σημαντικά ερωτήματα! ερωτήματα ...απλά και ουσιαστικά!

 

πολύ ενδιαφέρον ζήτημα.
εγώ έχω νιώσει αίσθημα μεγαλείου  
ναι, ντρέπομαι που το ομολογώ αλλά

είναι εθιστικό. προβληματικό ίσως, αλλά εθιστικό.

με είχε απασχολήσει στο παρελθόν ένα -κατά κάποιο τρόπο- αντίστοιχο ζήτημα (Μη με πονάς μέχρι να πάψω να πονάω), όταν λόγω προβλημάτων υγείας απείχα από τον σαδομαζοχιστικό/ερωτικοσεξουαλικό πόνο, επειδή ένιωθα πως ο καθημερινός πόνος που βίωνα (μου είχαν τύχει διάφορα, ασήμαντα μα επώδυνα) ήταν αρκετός ώστε να
μου καλύπτει την ανάγκη του πόνου που θα μπορούσε να προκαλέσει οποιαδήποτε αλληλεπίδραση (ερωτικοσεξουαλική, επαναλαμβάνω)
μην αντέχω επιπλέον

όταν, λοιπόν, άρχισα να αισθάνομαι καλύτερα σωματικά, απευθείας ξύπνησε μέσα μου η ανάγκη να δεχτώ πόνο από τον εραστή μου, αφυπνίστηκαν μεμιάς όλες μου οι σχετικές ανάγκες, εννοείται σε ψυχοσωματικό επίπεδο.

επιφυλάσσομαι για περεταίρω ανάλυση.

 

Νομιζω οτι μια πρωτη σκέψη , ειναι οτι εσείς για κάποιο λόγο δίνετε προβάδισμα στην ψυχή, έναντι του σώματος, κατι που δεν ειναι καθολου αυτονόητο για ολους. Δηλαδή σας ειναι πλήρως αποδεκτός ο πόνος του σώματος αλλα η επιδιωξη του πόνου της ψυχής ακατανόητη.. Και σε αυτο το προβάδισμα χτίζεται η αναρωτηςη σας... ενας σαδιστής ομως μπορει να ερωτικοποιει όλον τον άνθρωπο η να τον αφορά η προσωπικότητα του ερωτικού αντικειμένου του, οπως και ενας μαζοχιστής να αντιμετωπίζει τον εαυτό του ως όλον η για κάποιο δικό του λόγο να επιθυμεί να πονάει ψυχικά, να ειναι δηλαδή, ενας ηθικός μαζοχιστής.

 

Δεν το εννοούσα όπως το εννόησες! 
Είχε να κάνει μ 'αυτό που συζητάγανε η σουτζουκάκια κι ο Πελεας για την μετουσίωση του πόνου σε ηδονή κάπου έξω απο το σώμα ,πάνω απο το σώμα, σ'ένα ανώτερο επίπεδο συνείδησης ... πράματα που για ένα υλιστή σαν εμένα ακούγονται λίγο θολά.
Σαφώς και μπορεί να πονάει το σώμα και να χαίρεται η ψυχή μέσα απο μια διαδικασία που προσπαθούμε να προσεγγίσουμε 12 σελίδες τώρα, και αυτό δεν καταλύει το αδιαίρετο τους.
Στο δικό σου ερώτημα δυστυχώς δεν μπορώ να συνεισφέρω, δεν αρέσκομαι να ταλαιπωρώ ψυχικά, ούτε να ταλαιπωρούμαι, είμαι και σε κρίσιμη ηλικία !

 

Να βοηθήσω την επερχόμενη ανάλυση με κάποιες ερωτήσεις:
Tα προβλήματα υγείας επηρέασαν την ανάγκη για ερωτικό πόνο μόνο η τη σεξουαλική διάθεση συνολικά;
Δεν επηρέασαν γενικά τη διάθεση και την ψυχολογία σου (πέρα απο τη σωματική καταπόνηση);

 

Αν και σκοπός μου δεν ήταν να αυτοαναλυθώ, αλλά να κατανοήσω τα κίνητρα, αν είναι αμιγώς ερωτικά ή όχι, αυτό με απασχολεί, εσείς δηλαδή μου λέτε ότι είναι φυσιολογικό και απαντάται στο bdsm να βασανίζει ένας σαδιστής ψυχικά το αντικείμενο του πόθου του για την δική του ερωτική ικανοποίηση, ή για την ικανοποίηση και των δύο, αν κατανοώ την τοποθέτησή σας, εγώ στην δική μου ανέλυσα το πως νιώθω σαδιζόμενη σωματικά, τα κίνητρά μου και τα όριά μου, αυτό ήθελα να κατανοήσω αντίστοιχα και για την προαναφερθείσα κατάσταση...
Δεν μου είναι παντελώς ακατανόητη, γιατί δεν μιλάμε γενικώς για σαδισμό, αλλά για bdsm, σ΄αυτό το πλαίσιο είναι που μου διαφεύγει η σύνδεση...
Οι πλειοψηφία των σαδιστών που έχω γνωρίσει εγώ ήταν ευγενείς, αυτοσυγκρατημένοι, περιποιητικοί και στοργικοί άνθρωποι, να χαίρεσαι να είσαι μαζί τους γενικώς...
Κανείς εξ΄αυτών δεν ασκούσε ψυχολογικό σαδισμό για την άντληση σεξουαλικής, ή γενικότερα ερωτικής απόλαυσης...
Γι αυτό ενδεχομένως και μου άρεσαν...
Εκτός ερωτικού πλαισίου εννοείται, στην ζωή τους και στην γενικότερη συμπεριφορά τους...
'Εχω κολλητό φίλο σαδιστή, που ταιριάζει στην παραπάνω περιγραφή, με τον οποίο έχω συζητήσει διεξοδικά την δική του σκοπιά των πραγμάτων, με διαφώτισε αρκετά...
Γνώρισα και κανα δυό που το επέκτειναν και σε άλλους τομείς της ζωής τους, δεν ξέρω πόσο βαθύ ήταν αυτό γιατί δεν συγχρωτίστηκα μαζί τους, από φόβο μάλλον, για να γνωρίζω από πρώτο χέρι την ηδονή που αντλούν από την πρόκληση ψυχικού πόνου, τα είδη της, τα όριά της, ή ακόμη και τα αίτιά της...
Σε κάτι τέτοιο προσδοκούσα με τα ερωτήματά μου και συγνώμη αν σας κούρασα...

 

εννοείται πως το βίωμα του καθημερινού πόνου επηρέασε την διάθεσή μου, μα όταν άρχισα να συνέρχομαι, αυτό που αποζήτησα αρχικά δεν ήταν η ψυχαγωγία με την συνηθισμένη έννοια, αλλά το να καλύψω τον χαμένο χρόνο που το κορμί μου και το μυαλό μου είχαν στερηθεί το ερεθιστικά οδυνηρό 'πάρε-δώσε' της ερωτικής αλληλεπίδρασης, έτσι όπως την είχα συνηθίσει πριν την εμφάνιση των προβλημάτων υγείας.

 

Συμφωνώ πολύ με αυτό. Πάρα πολύ.  
Σκέφτομαι όμως: και ποια η διαδικασία (αιτία;;; ) εκείνη που διαχωρίζει την "καλή" ηδονή που μπορεί να προκύψει από τη μετουσίωση του πόνου από τη νοσηρή αυτοκαταστροφη(/-φικοτητα); Θέλω να πω, μέσω αυτής της διαδρομής δεν γεννιούνται και οι αυτοκαταστροφικές έξεις; Και αυτός που τις έχει αντλεί κάποια απόλαυση από αυτές παρά το μεσο-μακροπρόθεσμο αποτέλεσμα τους.
Βλ. Αλκοολισμός, ναρκωτικά και πολλά πολλά άλλα.

Το αίσθημα του Υψηλού δεν απαιτεί μια "εξάχνωση" της ύλης;

Συγγνώμη κι εγώ (σε όλους η συγγνώμη) που θα το συνεχίσω αλλά πήρε (καλές  ) στροφές το μυαλό μου από την κουβέντα εδώ  
Το σκοτάδι είναι υπαρκτότατο ως τι; Ως έννοια. Ναι και βέβαια είναι. Η γλώσσα δεν μπορεί να παραβλέψει να γεννήσει μια λέξη για κάποια κατάσταση που παρατηρείται συχνά.
Αλλά το σκοτάδι είναι υπαρκτό οντολογικά; Δεν είναι...  

Δεν θεωρώ ότι ο Pure σαδιστής ενδιαφέρεται για το αντικείμενο του. Εξ ου και δεν θεωρώ ότι ο σαδισμός και η Κυριαρχία μπορούν να συμβαδίσουν από κάποιο σημείο και μετά. Το ένα αναιρεί το άλλο.
Για αυτό το λόγο θεωρώ ότι ένας σαδιστής μπορεί κάλλιστα να αντλεί απόλαυση από τον ψυχικό πόνο που προκαλεί στον άλλο.

 

Όσο υπαρκτό είναι το φως, άλλο τόσο είναι και το σκοτάδι... 

Σε ότι αφορά το άλλο σκέλος, πάω ν΄αλλάξω το στάτους μου παραχρήμα... 
Δεν είμαι pure, να μην μπερδεύομαι λοιπόν και να μην μπερδεύω... 
Ευχαριστώ καλή μου, μου έδωσες φως στο σκοτάδι μου... 

 

χςρις να εχω καποια βιωματα πιστευω σε αυτο που εγραψε ο φιλος μας ο underthefeet ....

με βαση αυτα που περνανε απο το μυαλο μου πιστευω ο σωματικος πονος που ειμαστε ετοιμοι να δωσουμε η να δεχτουμε εισαι συνδεδεμενος με την ψυχολογηκη κατασταση που βρισκομαστε
απλα ισως η συνειδηση μας επιλεγει αν θα δεχθουμε η θα προσφερουμε

 

Για την αλλαγή στάτους: μίλησα για pure γιατί γενικά δεν μου αρέσει να μιλώ γενικά για πράγματα με "προσμείξεις" και μάλιστα αναρίθμητες όπως είναι η ανθρώπινη σεξουαλικότητα  

Διαφωνώ για το φως και το σκοτάδι: η επιστήμη της Φυσικής μας έχει αποκαλύψει την ύπαρξη του φωτονίου, είναι σωματίδιο, έχει μάζα και ιδιότητες. Σκοταδόνιο δεν υπάρχει όμως.