Πώς «τσακωνόμαστε» στο BDSM;

Πολιτισμενα ειμαι "γαλλο"μαθης!

 

χμ...κυριλέ μαλακίες ειναι όταν ο/η Κ θέτει κανόνες ? Σαφως και ειμαστε άνθρωποι, φυσικα και οι ζωές προχωράνε...αυτο τι θα πει ομως ? Οτι ο/η Κ βαρεθηκε να ειναι Κ και δεν θετει πλεον κανονες ? Το πλαισιο σαφως και αλλαζει ανα περιόδους, ο τρόπος όμως με τον οποίο εκφράζεται ενας συνηδειτοποιημενος Κ σεξουαλικά, δεν αλλάζει. Και για να υπάρχει Κ/υ σχεση πρεπει να υπάρχουν κανόνες και ιδιως κανονες συμπεριφοράς. Θα επαναλάβω οτι δεν χρειάζεται να μαλωσει για να επικοινωνήσει ενας υποτακτικός τα προβληματα του στον/στην Κ του, ο τρόπος όμως είναι και πρεπει να ειναι διαφορετικός...αλλιώς δεν μπορώ να καταλάβω που βρισκονται τα θεμελια της D/s σχεσης. Εκτος κι αν μιλαμε για Kinky καταστασεις και μονο...εκει αλλαζουν όλα.

 

Βρε @guruni δεν είναι θέμα κυρίλας. Είναι θέμα επιλογών και ωριμότητας ή καλύτερα ωρίμανσης.
Αλλιώς αντιμετώπιζα τα πράγματα στα 30 μου αλλιώς τώρα που είμαι 41.
Αν αφεθώ σε καβγά, γίνεται της Κορέας. Δεν καβγαδίζω για την παραμικρή μαλακία.
Και αν φτάσω στο σημείο να τα κάνω γης Μαδιάμ, δεν υπάρχει τίποτε που να σώζεται μετά.
Γιατί μέσα μου θα έχει σπάσει κάτι. Ποιος την γαμεί μετά την Κυριαρχία ή την υποταγή.

Ξέρεις, το Κ/υ δεν είναι παρθενογένεση, οι Κ να σεβαστούν την υποταγή σας.
Αλλά και οι υ να σέβονται την Κυριαρχία που τους προσφέρουν.
Γιατί όπως θέλετε να εμπνέεστε εσείς, άλλο τόσο θέλουμε να εμπνεόμαστε κι εμείς.
Αλλιώς, τι να κυριαρχούσαμε στην περιπτερού και στην μανάβισσα μας, τι να κυριαρχούσαμε σ' εσάς, θα μας ήταν το ίδιο και το αυτό.

Πρώτα είμαστε ο ένας ο άνθρωπος του άλλου και μετά Κ και υ. Αλλά ή D/s ή βανίλλια, δοκίμασα το "υβρίδιο" κάποιες φορές, για μένα δεν έπιασε.
Και δεν έπιασε επειδή Κ/υ όποτε μας βολεύει και "ίσοι" όποτε δεν μας βολεύει, δεν γίνεται.
Θέλει πολύ ωριμότητα και από τα δύο μέρη, για να σταθεί στα πόδια του κάτι του είδους.
Μοιραία ο ένας από τους δυο θα βραχυκυκλώσει. Κι εκεί και αν δεν πέφτει το "οικοδόμημα".
Και δεν μιλάω για 24/7, ούτε για "Μάλιστα Κύριε" ακόμα και στο Super Market.
Κατ' εμέ, το οικοδόμημα μας, και των δυο. Δεν χτίζει μόνο ο ένας, έτσι είναι πολύ εύκολο.
Η Κυριαρχία και η υποταγή δεν είναι μόνο στα πρωτόκολλα, ούτε στην ελεγχόμενη βια.
Φτάνει ένα βλέμμα, μια φράση, εκείνη είναι η "τέλεια" Κυριαρχία και υποταγή για μένα.
Δεν χρειάζεται να σαπακιάζω ασταμάτητα την όποια σύντροφο μου, ούτε να μου μιλάει συνέχεια στον πληθυντικό.
Για να είμαι ο Κύριος της.
Θέλω να με σέβεται και να μ' ακούει πάνω απ' όλα.
Επειδή τον σεβασμό και την εκτίμηση της, θα τα έχω κερδίσει.
Όχι επειδή θα μου τα χάριζε μια ετικέτα.
Και αν με σέβεται και μ' εκτιμά. Θα κρατηθεί από μόνη της πριν καβγαδίσει μαζί μου.
Και μετά επειδή το λένε οι κανόνες μου και που θα είχε αποδεχθεί.
Αν δεν καβγαδίσει μόνο λόγω των κανόνων, θα έχω αποτύχει πρώτα σαν σύντροφος της και μετά σαν Κύριος της.
Η σύντροφος και μετά υπό μου θέλω να με σέβεται, όχι να με φοβάται.
Τον φόβο τον αφήνω για τους "έξω" και σε άλλα κομμάτια της ζωής μου.
Όταν μου πατούν τον κάλο.
Και το σύντροφος για μένα είναι πιο σημαντικό απ' το Κύριος.

 

Κοίτα τώρα γκαντεμιά!
Εκεί που διάβαζα ήσυχος, έπεσα πάνω σ' αυτό:

"Βρισκόταν στην περιοχή που σχημάτιζαν οι αστεροειδείς 325, 326, 327, 328, 329 και 330. Άρχισε, λοιπόν, να τους επισκέπτεται για να βρει εκεί κάποια απασχόληση κι ακόμη για να μορφωθεί.
Στον πρώτο κατοικούσε ένα βασιλιάς. Ο βασιλιάς καθόταν στο θρόνο του ντυμένος με πορφύρα κι ερμίνα, πάνω σ' έναν πολύ απλό κι ωστόσο μεγαλόπρεπο θρόνο.
- Α! Να ένας υπήκοος, φώναξε ο βασιλιάς, μόλις φάνηκε ο μικρός πρίγκιπας.
Κι ο μικρός πρίγκιπας αναρωτήθηκε:
- Πως μπόρεσε να μ' αναγνωρίσει, αφού ποτέ του δεν μ' είχε ξαναδεί!
Δεν ήξερε πως για τους βασιλιάδες, ο κόσμος είναι πολύ απλοποιημένος. Όλοι οι άνθρωποι είναι υπήκοοι.
- Έλα πιο κοντά για να σε δω καλύτερα, είπε ο βασιλιάς, που ένιωθε πολύ περήφανος που επιτέλους είχε γίνει στ' αλήθεια βασιλιάς για κάποιον.
Ο μικρός πρίγκιπας κοίταξε ολόγυρά του για να βρει μέρος να καθίσει, μα όλος ο πλανήτης ήταν πιασμένος από την ερμίνα της υπέροχης κάπας του βασιλιά. Έτσι απόμεινε ορθός και, καθώς ήταν κουρασμένος, χασμουρήθηκε.
- Είναι αντίθετο με το πρωτόκολλο να χασμουριέται κανείς μπροστά σ' ένα βασιλιά. Σου το απαγορεύω.
- Δεν κατάφερα να συγκρατήσω το χασμουρητό μου, απάντησε ο μικρός πρίγκιπας. Έχω κάνει ένα μακρινό ταξίδι και δεν έχω κοιμηθεί ...
- Τότε, του είπε ο βασιλιάς, σε διατάσσω να χασμουρηθείς. Έχει περάσει πάρα πολύς καιρός από τότε που είχα δει κάποιον να χασμουριέται. Το χασμουρητό για μένα είναι κάτι σπάνιο, κάτι το αξιοπερίεργο. Εμπρός! τράβα ένα χασμουρητό. Είναι διαταγή.
- Αυτό με φοβίζει... δεν μπορώ να χασμουρηθώ πάλι... έκανε ο μικρός πρίγκιπας κατακόκκινος.
- Χμ! Χμ! απάντησε ο βασιλιάς. Τότε σε... σε διατάσσω άλλοτε να χασμουριέσαι κι άλλοτε να ...
Τραύλιζε κάπως και φαινόταν μπερδεμένος.
Γιατί ο βασιλιάς επέμενε στο βασικό αξίωμα ότι το κύρος του έπρεπε να γίνεται σεβαστό. Δεν ανεχόταν την ανυπακοή. Ήταν ένας απόλυτος μονάρχης. Όμως, καθώς ήταν και πολύ καλός, έδινε λογικές διαταγές.
- Αν έδινα διαταγή σ' ένα στρατηγό, συνήθιζε να λέει, να μεταμορφωθεί σε πουλί της θάλασσας, σε γλάρο ας πούμε, και αν ο στρατηγός δεν εκτελούσε την εντολή, γι' αυτό δεν θα έφταιγε εκείνος . Το λάθος θα ήταν δικό μου.
- Μπορώ να καθίσω; ρώτησε δειλά-δειλά ο μικρός πρίγκιπας.
- Σε διατάζω να καθίσεις, του απάντησε ο βασιλιάς, μαζεύοντας με μια μεγαλόπρεπη κίνηση μια άκρη από την ερμίνα της κάπας του.
Η κατάπληξη του μικρού πρίγκιπα μεγάλωνε ολοένα και πιο πολύ. Ο πλανήτης ήταν μικροσκοπικός. Πάνω σε τι, λοιπόν, μπορούσε να βασιλεύει;
- Μεγαλειότατε, του είπε, σας ζητάω συγνώμη, αλλά θα ήθελα να σας ρωτήσω ...
- Σε διατάζω να ρωτήσεις, βιάστηκε να πει ο βασιλιάς.
- Μεγαλειότατε, πάνω σε τι βασιλεύετε;
- Πάνω σε όλα αυτά ... απάντησε ο βασιλιάς με μια πολύ μεγάλη απλότητα.
- Πάνω σε όλα;
Με μια διακριτική χειρονομία, ο βασιλιάς έδειξε τον πλανήτη του, τους άλλους πλανήτες και τ' αστέρια.
- Πάνω σ' όλ' αυτά; είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Πάνω σ' όλ' αυτά, απάντησε ο βασιλιάς.
Γιατί δεν ήταν μόνο απόλυτος μονάρχης, αλλά ήταν κι ένας μονάρχης παγκόσμιος.
- Και τ' αστέρια σάς υπακούνε;
- Και βέβαια, του αποκρίθηκε ο βασιλιάς. Υπακούνε αμέσως. Δεν ανέχομαι την απειθαρχία.
Μια τέτοια εξουσία θάμπωσε το μικρό πρίγκιπα, αφήνοντάς τον κατάπληκτο. Αν την είχε ο ίδιος, θα μπορούσε να παρακολουθήσει όχι μόνο σαραντατέσσερα, αλλά εβδομηνταδυό, ή μάλιστα εκατό ή και διακόσια ηλιοβασιλέματα μέσα στην ίδια μέρα, χωρίς ποτέ να μετακινήσει πιο πέρα την καρέκλα του. Και όπως ένιωθε λίγο θλιμμένος, καθώς ξανάφερε στη θύμησή του το δικό του εγκαταλειμμένο μικρό πλανήτη, τόλμησε να ζητήσει μια χάρη από το βασιλιά:
- Θα 'θελα να δω ένα ηλιοβασίλεμα. Κάνετέ μου τη χάρη ... Διατάξτε τον ήλιο να βασιλέψει ...
- Αν έδινα διαταγή σ' ένα στρατηγό να πετάξει από ένα λουλούδι σε κάποιο άλλο, όπως μια πεταλούδα ή να γράψει μια τραγωδία ή να γίνει θαλασσινό πουλί, κι αν ο στρατηγός δεν εκτελούσε τη διαταγή που πήρε, ποιος θα 'ταν ο φταίχτης;
- Εσύ θα 'σουν, απάντησε με σταθερή φωνή ο μικρός πρίγκιπας.
- Σωστά. Δεν μπορούμε να ζητάμε από κάποιον παρά μονάχα αυτά που μπορεί να δώσει. Πάνω απ' όλα, το κύρος στηρίζεται στη λογική. Αν διατάξεις το λαό σου να πάει να πέσει στη θάλασσα, θα επαναστατήσει. Έχω το δικαίωμα να απαιτώ υπακοή, γιατί οι διαταγές μου είναι λογικές.
- Λοιπόν, τι θα γίνει με το ηλιοβασίλεμα; υπενθύμισε ο μικρός πρίγκιπας, που ποτέ δεν ξεχνούσε μια ερώτηση που είχε κάνει.
- Το ηλιοβασίλεμά σου θα το έχεις. Θα το απαιτήσω.
Μα, στα πλαίσια της διακυβέρνησης μου, θα περιμένω μέχρι να έρθουν ευνοϊκές συνθήκες.
- Και πότε θα γίνει αυτό; ζήτησε να μάθει ο μικρός πρίγκιπας.
- Χμ! Χμ! του απάντησε ο βασιλιάς, αφού συμβουλεύτηκε ένα χοντρό ημερολόγιο... χμ! χμ! αυτό θα γίνει κατά ... περίπου ... απόψε, κατά τις επτά και σαράντα! Και τότε θα δεις πόσο πρόθυμα με υπακούν.
Ο μικρός πρίγκιπας χασμουρήθηκε. Τον κυρίευε μελαγχολία καθώς θυμόταν τα ηλιοβασιλέματα που είχε χάσει. Άλλωστε, είχε αρχίσει κιόλας να βαριέται κάπως.
- Δεν έχω πια να κάνω τίποτε εδώ, είπε στο βασιλιά. Θα πρέπει να φύγω!
- Μη φεύγεις, απάντησε ο βασιλιάς, ήταν, βλέπεις τόσο περήφανος που είχε έναν υπήκοο. Μη φεύγεις, θα σε κάνω υπουργό!
- Υπουργό, σε τι;
- Υπουργό ... της Δικαιοσύνης!
- Μα δεν βρίσκεται κανείς εδώ για να τον δικάσω!
- Ποτέ δεν ξέρει κανείς, του είπε ο βασιλιάς. Δεν έχω κάνει ακόμη το γύρο του βασιλείου μου. Είμαι πολύ γέρος, δεν υπάρχει τόπος για την καρότσα μου και το περπάτημα πολύ με κουράζει.
- Όμως εγώ έχω δει κιόλας, είπε ο μικρός πρίγκιπας που έσκυψε για να ρίξει μια τελευταία ματιά στην άλλη μεριά του πλανήτη. Δεν υπάρχει κανείς εκεί κάτω ...
- Τότε, λοιπόν, θα δικάζεις τον ίδιο τον εαυτό σου, απάντησε ο βασιλιάς. Είναι πολύ πιο δύσκολο να κρίνεις ο ίδιος τον εαυτό σου, απ' όσο να σε κρίνουν οι άλλοι.
Αν τα καταφέρεις να τον κρίνεις σωστά, αυτό θα σημαίνει πως είσαι ένας αληθινά σοφός.
-Εγώ, είπε ο μικρός πρίγκιπας, μπορώ να κρίνω τον εαυτό μου όπου και να 'ναι. Δεν χρειάζεται να είμαι εδώ.
- Χμ! Χμ! είπε ο βασιλιάς. Έχω βάσιμες υποψίες πως σε κάποια μεριά του πλανήτη μου βρίσκεται ένας γερο-ποντικός. Τον ακούω τη νύχτα. Θα μπορείς, λοιπόν, να δικάζεις αυτό το γερο-ποντικό. Πότε-πότε θα τον καταδικάζεις σε θάνατο. Έτσι η ζωή του θα εξαρτιέται από την κρίση σου. Αλλά και κάθε φορά θα του δίνεις χάρη, έτσι για να τον έχεις και γι' άλλη δίκη. Δεν υπάρχει παρά ένας μονάχα.
- Εμένα καθόλου δεν μ' αρέσει να καταδικάζω σε θάνατο, απάντησε ο μικρός πρίγκιπας. Νομίζω, λοιπόν, ότι θα πρέπει να φύγω.
- Όχι, είπε ο βασιλιάς.
Όμως ο μικρός πρίγκιπας, που είχε τελειώσει τις προετοιμασίες του, μη θέλοντας να στεναχωρήσει το γερο-μονάρχη, είπε:
- Αν η Μεγαλειότητά σου θα 'θελε να την υπακούν πρόθυμα, θα 'πρεπε να μου δώσει μια διαταγή λογική. Για παράδειγμα, θα μπορούσε να με διατάξει να φύγω σ' ένα λεπτό. Μου φαίνεται πως οι συνθήκες είναι ευνοϊκές...
Καθώς ο βασιλιάς δεν έδινε καμιά διαταγή, ο μικρός πρίγκιπας δίστασε στην αρχή. Ύστερα, αφού αναστέναξε, ξεκίνησε να φύγει.
- Θα σε κάνω πρεσβευτή μου, βιάστηκε τότε να του φωνάξει ο βασιλιάς, με μεγαλόπρεπο ύφος εξουσίας.
«Πολύ παράξενοι είναι οι μεγάλοι», είπε από μέσα του ο μικρός πρίγκιπας, καθώς συνέχιζε το ταξίδι του".

Δεν άναβα τηλεόραση καλύτερα!

 

Διαφωνίες προκύπτουν και θα προκύπτουν και στις καλύτερες σχέσεις.

Το ζητούμενο για μένα δεν είναι να τα βρίσκει ένα ζευγάρι σε όλα και πάντα να συμφωνούν και η μία πλευρά, έστω η υποτακτική, να λέει πάντα "ναι". Δεν είναι υγιές αυτό... ούτε φυσικά μπορεί να έχει διάρκεια προσδίδοντας ρεαλισμό και ποιότητα στη σχέση.

Το "στοίχημα" έγκειται στο να μπορούμε να συζητάμε αυτό, που μας απασχολεί. Και να αναζητάμε από κοινού λύση. Σαφώς και διαφωνούμε λοιπόν και πολύ καλά κάνουμε, αλλά πως διαχειριζόμαστε την όλη κατάσταση;

Και κάτι ακόμη. Το ότι οι υ οφείλουν να υποχωρούν και ότι το δίκιο είναι πάντα του Κ προσωπικά δε με βρίσκει καθόλου σύμφωνο. Το δίκαιο είναι ένα και αποδίδεται με κριτήριο τις πράξεις μας και όχι το στάτους μας ή οτιδήποτε άλλο. Αν, παρόλα αυτά εγώ θέλω να το διεκδικώ και να μου απονέμεται απλά και μόνο επειδή είμαι Κ, γρήγορα η όλη στάση και θεωρία μου θα μαζευτεί στην "καμπούρα" μου και είναι πια θέμα (λίγου) χρόνου να το πληρώσω.

Οι άβουλες υποτακτικές του "ναι σε όλα" ποτέ δεν μου άρεζαν. Δίχως άποψη και κριτική διάθεση. Πάντα τις έβρισκα και τις βρίσκω αδιάφορες για μένα. Από την άλλη ως υποτακτικός είμαι πρόθυμος και αρκετά συνειδητοποιημένος, εκτιμώ. Αυτό δε σημαίνει όμως ότι δεν απαιτώ κάποια πράγματα και ότι δεν υπάρχουν και για τις/τους Κ νόμοι και κανόνες. Λάθη και υποχωρήσεις.

Μπορεί να σκέφτομαι λάθος. Όμως δεν μου αρέσει να θεωρούνται κάποια πράγματα δεδομένα. Με συμπεριφορές, παραλείψεις και λάθη, που απλά κάποιος τα "καταπίνει", για να μη μιλήσει, γίνει κακός και χάσει το "κελεπούρι". Άλλο συζητώ, κατανοώ και υποχωρώ και άλλο λόγω στάτους τα λάθη να βαραίνουν σχεδόν πάντα τη μία πλευρά.

Αν η βάρκα γείρει και πάρει νερά, δεν έχει καμία σημασία από που μπήκαν. Θα βουλιάξει στα σίγουρα. Επομένως οι ισορροπίες καλό είναι, απαραίτητο θα πω εγώ, να υπάρχουν πάντα. Χωρίς αυτό να ισοπεδώνει από την άλλη ρόλους, υποχρεώσεις και βασικές αλλά ουσιαστικές συμφωνίες.

 

Έχετε υποστεί θαρρώ, μια γενική πλύση εγκεφάλου περί τι είναι bdsm. Όλοι ανεξάρτητα στάτους έχουν μία ανεξήγητη κατ' εμέ επιθυμία από το άλλο μέλος της σχέσης να πληροί κάποιους βασικούς κανόνες, σχεδόν ίδιους για όλους.
Νομίζετε οτι η σχέση bdsm υπακούει συγκεκριμένους κανόνες αποκλειστικά και αν δεν υπάρξουν αυτοί τότε δεν είναι bdsm, δεν είναι κυριαρχία, δεν είναι υποταγή. Πόσω μάλλον όσοι δεν τηρούν αυτούς τους κανόνες δεν κάνουν bdsm, αλλά έχουν μία διαφορετική ταμπέλα. Υποτίθεται, είστε ανοιχτόμυαλοι, υπερ της διαφορετικότητας, αλλά την διαφορετικότητα δεν μπορείτε να την δεχτείτε. Δείτε ένα παράδειγμα, από τα μοναδικά φόρουμ bdsm, που στις θεματικές ενότητες του δεν υπάρχουν gay/lgbt ξεχωριστές ενότητες.

Οι κυρίαρχοι το έχετε πάρει πολύ λάθος το θέμα και σ' αυτό φταίνε κατα πολύ οι υποτακτικοί. Έχετε μάθει σ΄ένα πλαίσιο κανόνων τους οποίους θέτετε και αν δεν ικανοποιούνται απορρίπτετε τους υποτακτικούς και μετά έχετε το πρόσχημα ότι ήξερες από την αρχή. Είναι λογικοί οι κανόνες σας; Πότε θέτονται όταν υπάρχει η καύλα ή το καθαρό μυαλό; Αρέσκεστε πολλές φορές να λέτε ότι έχετε την ευθύνη, αλλά όταν θα διαλυθεί η σχέση το οικοδόμημα το χτίζαμε μαζί! Τελικά ποιός έχει την ευθύνη; Ο οδηγός ποιός ήταν;

Δεν αναρωτιέστε αλήθεια, γιατί οι περισσότεροι ανεξαρτήτως στάτους, μένετε μόνοι σας; Πόσοι λίγοι είναι αυτοί που κάνουν μακροχρόνιες σχέσεις; Νομίζετε ότι εκεί δεν περνούν κρίση οι σχέσεις; Μια σχέση, ένας άνθρωπος θα περάσει από πολλά. Υπάρχουν τόσα θέματα, αρρώστιες, ανεργία, γάμοι, φίλοι, συγγενείς, τροχαία, χαρές, λύπες, αλήθεια πραγματικά νομίζετε ότι όλα μπορούν να περιστρέφονται γύρω από το bdsm και αν μαλώσουμε για κάτι από όλα αυτά, διαφωνήσουμε και τα λοιπά, αγαπητέ κυρίαρχε τι θα πεις, εγώ είχα βάλει τους κανόνες μου από την αρχή; Τι κότα κυρίαρχος είσαι μεγάλε που έβαλες ασφαλιστική δικλείδα από την αρχή για να προστατέψεις τον εαυτούλη σου. Και η σχέση; ο άλλος που υποτίθεται έχεις και την ευθύνη του; Έχεις την ευθύνη του, αλλά αν δεν σου κάνει τα πάντα όπως θες τον πετάς.

Αφήνετε το bdsm να ορίζει την ζωή σας και όχι το αντίστροφο και αυτό είναι λάθος.

 

Φίλε @guruni , αυτό συμβαίνει με όλες τις ταμπέλες. Αρχικά τις βάζουμε για να διευκολυνθούμε και καταλήγουμε να τις υπηρετούμε.

 

Στο βδσμ τσακωνόμαστε όπως τσακώνονται όλοι οι άνθρωποι όταν το θυμικό για κάποιο λόγο εκρήγνυται.
Δεν ξέρω αν σας το 'πανε , δεν είναι κάποιο ξεχωριστό είδος οι "βδσμάνθρωποι" , δεν υπάρχει Homo bdsmius .
Aν κάπου υπάρχει διαφορά, αυτή εντοπίζεται στον τρόπο διαχείρισης του τσακωμού ,και από τα δύο μέρη ,όταν καταλαγιάσει η ένταση.

 

Συνέλθετε μερικοί, αυτό είναι το BDSM και σε όποιον αρέσει. Είναι τρόπος ζωής.-   

 

Το καλοκαίρι φεύγει όπως κάθε χρόνο ο/η Κ και ο/η υ θα πάνε διακοπές ....
Τα τελευταία 5,6,7 χρόνια έχουν γυρίσει όλα τα μέρη που ήθελε ο/η Κ ....
Φέτος όμως ο/η υ θέλει να πάει στην Γαύδο και ο/η Κ Σαντορίνη. ....
Και διαφωνούν και τσακώνονται ... πΟία είναι η σωστή απόφαση στο που θα πάνε διακοπές ?

ΥΓ. Το να πάει στην Γαύδο είναι όνειρο ζωής για τον/την υ

 

Επιτρέπεις? Ειλικρινά προσπαθώ να καταλάβω τον τρόπο σκέψεως των άλλων, σ' ένα θέμα που πιστεύω, ότι είναι από τα πιο βασικά.
Γι' αυτό συνεχίζω, να επιστρέφω. Μήπως θα πρέπει να κάνουμε τον διαχωρισμό ανάμεσα στα "στενά" ζητήματα της σχέσεως και στους υπόλοιπους τομείς των ζωών των εμπλεκομένων?
Στ' ότι ο Κ δεν έχει πάντα δίκιο, δεν μπορεί να το έχει, γιατί δεν θα ήταν άνθρωπος αλλά Θεός, που δεν είναι.
Πριν ξεκινήσει μια σχέση με BDSMικό πλαίσιο, υποτίθεται ότι οι δυο συζητούν, αναλύουν τα πάντα.
Υποτίθεται ότι ο/η υποτακτικός/η αναζητάει από τον/την Κυριαρχικό/η κάτι, πριν αποφασίσει να του προσφέρει την υποταγή του/της και να τον κάνει Κυρίαρχο του/της.
Αυτό το "αλισβερίσι" για να γίνει δυνατό, έχει ανάγκη από κάποιους κανόνες/πρωτόκολλα/συμπεριφορές και από τις δυο μεριές.
Άλλοι/ες χρησιμοποιούν πολλά, άλλοι/ες λίγα. Μα δίχως τίποτε από τα παραπάνω - πάντα κατ' εμέ- BDSM δεν υπάρχει.
Και αν δεν το θέλουν, δεν είναι καθόλου κακό. Που είναι η Κυριαρχία και η υποταγή, μόνο στις "ξεσυγυρισμένες", στους πληθυντικούς και στις "τιμωρίες" ?
ΟΚ, μπορεί για κάποιους/ες να είναι μόνο εκεί, αν έτσι γουστάρουν, καλά κάνουν. Ποιος/α θα τους πει αν είναι σωστοί ή λάθος? Κανείς.
Αλλά δεν είναι για όλους/ες το ίδιο.
Υποταγή δεν σημαίνει λοβοτομή, ούτε σημαίνει " Ότι πείτε είναι η μοναδική αλήθεια". Εννοείται ότι ο/η υποτακτικός/η και μυαλό έχουν, να σκεφτούν.
Και στόμα έχουν να μιλήσουν και αν ο/η Κυρίαρχος κάνει λάθος, πρέπει να του το λένε και να του εξηγούν και το γιατί.
Το ζήτημα είναι οι τρόποι που το κάνουν. Εκείνους θα τους γνώριζαν και θα είχαν μαζί τους συμφωνήσει, επειδή θ' άρεσαν και σε κείνους/ες, όχι μόνο στον/στην Κ.

Κανείς/καμία δεν είναι τρόπαιο για κανέναν/καμία. Αλλά αν θέλεις ( το θέλεις είναι σχήμα λόγου ), να έχω όλες τις ευθύνες για τ' οτιδήποτε.
Να διορθώνω κάθε λάθος, δικά μου και δικά σου ( πάλι σχήμα λόγου ), αν μου παρέδωσες τον έλεγχο επειδή το ήθελες εσύ, δεν σου τον είχα εκμαιεύσει με απειλές ή εκβιασμό.
Γιατί να τσακωνόμαστε ή να "τσακωνόμαστε", όταν θέλεις να περάσει το δικό σου? ΟΚ, το πλαίσιο το φτιάχνει το κάθε ζευγάρι όπως γουστάρει.
Κάποια ζευγάρια το αφήνουν "χαλαρό", άλλα όχι. Εγώ όποτε το άφησα "χαλαρό", έγινε μπουρδέλο.
Κυριαρχώ, δεν σημαίνει ασφαλτοστρώνω τον/την άλλο/η. Όποιος/α πιστεύει ότι θα μπορούσε να το κάνει. Ας έφτιαχνε το φέουδο του και ας γυρνούσε στον Μεσαίωνα, γιατί στις μέρες μας φεουδάρχες δεν υπάρχουν.
Δεν είναι μόνο θέμα status ή καλύτερα, το status κάποιες φορές είναι η εξωτερίκευση ενός χαρακτήρα, μιας ψυχοσύνθεσης.
Ας πούμε ότι σε πιθανή διαφωνία με την όποια σύντροφο μου, πετάω στα σκουπίδια το Καπιλίκι μου και το υποτακτιλίκι της.
Πάλι ο διάλογος μας αν χρειαστεί, θα γίνει οξύς, πάλι αν δεν μου δώσει επιχειρήματα που θα είναι λογικά, δεν θα ενστερνιστώ στο παραμικρό την άποψη της.
Και πάλι στο τέλος, πόσο μάλλον αν αφορά κυρίως εμένα η συζήτηση, θα κρατήσω τις σκέψεις της, αλλά θα κάνω του κεφαλιού μου.
Και πάλι αν μου κουρελιάσει τα νεύρα ή μου κάνει χοντρή μαλακία και που θα ήταν η αιτία του καυγά. Θα την γράψω για καιρό ή θα την στείλω στα τσακίδια.
Θα στείλω στα τσακίδια τον άνθρωπο, όχι την υποτακτική.
Απλά στην όλη "διαδικασία" δεν θα υπάρχει κανένα πρωτόκολλο.

Δυστυχώς ή ευτυχώς, εγώ να περάσω σφουγγάρι σε όλα, δεν μπορώ. Αν συμφωνήσαμε Κ/υ, είναι Κ/υ. Ποιοι θα ήταν οι κανόνες μου και τα πρωτόκολλα που ακολουθώ, δεν αφορούν το νήμα.
Αν δεν είναι Κ/υ, θέλω να το ξέρω, για να φερθώ αναλόγως. Αλλά πλαίσια με δόσεις, σε μένα δεν κάνουν. Αν αυτό είναι κόλλημα εγκεφάλου, είμαι κολλημένος.
Αν και πίστευα ότι παρά είμαι "αιρετικός" για βουδουσουμιάρης. Πρέπει και οι δυο να ξέρουν τι θέλουν και να το τηρούν.
Αν σε καβγά αφήσω στην άκρη το πλαίσιο. Και μετά η υπό μου παραπονεθεί, ότι δεν ήμουν σωστός για κείνη Κ που το επέτρεψα, δεν θα φταίει εκείνη αλλά εγώ.
Τουτέστιν, καλά και όμορφα τα "δημοκρατικά", αλλά η δική μου εμπειρία μου έμαθε ότι δεν "πιάνουν". Και σε μια σχέση, βουδουσουμιάρική ή μη.
Υπάρχει πάντα εκείνος/η που έχει το "πάνω" χέρι και είναι ένας/μια.
Στο βουδουσουμού αυτό είναι προκαθορισμένο.
Στο βανίλλια πολλές φορές το "πάνω" χέρι είναι ακόμη πιο "βαρύ", συνθλίβει ακόμη χειρότερα τον/την "κάτω" και εκείνος/η που το πήρε, ίσως και να το πήρε με "αίμα".
Το status από μόνο του είναι μια μπούρδα. Είμαι από "πάνω" γιατί εκεί μ' έβαλες εσύ, γιατί το κέρδισα και το κερδίζω καθημερινά.
Αλλά και το από "κάτω" σου μαζί μου πρέπει να το κερδίζεις καθημερινά. Όχι λέγοντας μου πάντα ναι. Αλλά γνωρίζοντας πως και πότε να διαφωνήσεις μαζί μου.
Γιατί με τους καυγάδες, τα τσαλίμια και άλλες μαλακιούλες, χάνεις την εκτίμηση που έχω στο πρόσωπο σου και τότε την υποταγή σου, με κάθε συμπάθειο, μπορείς να την βάλεις στον πισινούλη σου.
Δεν μου φτάνει να μπουσουλάς καλά με την αλυσιδίτσα, ούτε ν' αντέχεις ποιος ξέρει πόσα χτυπήματα, για να σε σεβαστώ, πρώτα σαν άνθρωπο και μετά σαν υ.
Γιατί αν δεν κερδίσεις τον σεβασμό μου σαν άνθρωπος, σαν υ δεν μ' ενδιαφέρεις.

Υ.Γ.

Τ' ότι κάτι δεν μας αρέσει/δεν συμφωνούμε μαζί του, δεν σημαίνει ότι δεν αρέσει στους/στις άλλους/ες.
Η ότι είναι άκυρο. Μπορεί να είναι για εμάς, όχι όμως για εκείνους που με κείνο τον τρόπο το γουστάρουν.
Και όπως είχα γράψει σ' ένα άλλο νήμα, το "θέμα" ανάμεσα στις δυο φράξιες των "ανοιχτόμυαλων" και των "στενόμυαλων" είναι ότι σκαλώνουν και οι δυο στις απόψεις τους και δεν κάνουν βήμα.
Αφού το μόνο που τις ενδιαφέρει, είναι πως η μια θα επικρατήσει στην άλλη. Καταλήγοντας να γίνουν το ίδιο χάλι με διαφορετικό όνομα.

 

Release, ο Κ πάει στην Σαντορίνη και βρίσκει κάμποσες υπό μέσα σε ένα βράδυ.