Το M/D-s τελείωσε. Και τώρα τι;

Είμαστε σε μια σχέση Κυριαρχίας - υποταγής (M-s ή D-s).
Και η σχέση αυτή τελειώνει.


Πόσο αλλάζουν τα πρωτόκολλα που τηρούνται; (όχι σε μια σχέση, αναφέρομαι σε γενικότερα πρωτόκολλα όπως πχ ο πληθυντικός)

Η ασυμμετρία μπορεί να διατηρηθεί; Σε ποιο επίπεδο;

Τι "δικαιώματα" και τι αξιώσεις μπορεί να συνεχίσει να έχει ο Κυρίαρχος;

Ο υποτακτικός;

Έχουν και οι Δ/δυο κάποιες υποχρεώσεις ακόμη και αν τελειώσει άσχημα η σχέση;


Μετ' εμπνεύσεως και κατόπιν αδείας του @thanasis που έθεσε πρώτος τα θέματα αυτά σε άλλο νήμα  

 

Δεν ξέρω αν είμαι ανάποδος άνθρωπος, αλλά στη δική μου περίπτωση τα πρωτόκολλα δεν αλλάζουν και μάλλον, αντίθετα, αυξάνεται η εκδήλωση τους.

Όσο ανάποδη κι αν είμαι, δεν μου είναι ανεξήγητο το γιατί. Προφανώς αποσύρονται από το προσκήνιο οι βανιλοειδείς (υποσυνείδητες ή όχι, εκπεφρασμένες ή όχι) “απαιτήσεις” που συνοδεύουν τις σχέσεις που κάνω. Αποσυρόμενου του θυμού του ανικανοποίητου παραμένει ατόφιος ο σεβασμός που έτσι κι αλλιώς ήταν και από τους βασικούς λόγους από τους οποίους προέκυψε και η D/sσχέση.

Δεν μου έχει τύχει κάποιος κυρίαρχος να έχει ειδικές αξιώσεις από μένα μετά το “τέλος” της σχέσης (το τέλος σε εισαγωγικά γιατί αφορά στο τέλος του συγκεκριμένου είδους της σχέσης, η σχέση παραμένει κομμάτι μου, οι D/s σχέσεις είναι σχέσεις ζωής, γράφουν βαθιά, είναι σαν τις σχέσεις με τους γονιούς). Δεν είμαι σίγουρη ότι θα το έβρισκα αδικαιολόγητο (όπως δεν θα έβρισκα αδικαιολόγητη οποιαδήποτε απαίτηση των γονιών μου για τον τρόπο που θα ήθελαν να τους συμπεριφέρομαι).

Μου έχει τύχει όμως να ζητήσω άδεια για μια επιλογή μου μετά το τέλος της σχέσης. Ξαφνιάστηκα με τον εαυτό μου που εκδήλωσε αυτή την ανάγκη, αλλά ακολούθησα αυτό που ένιωθα ότι έπρεπε να κάνω. Να πάρω άδεια.
Και ναι, είχα την “αξίωση”(με την έννοια ότι θα μου κακοφαινόταν αν δεν το έκανε) να ακούσει το δίλημμα μου και να μου πει με σοβαρότητα τη γνώμη του.

Άσχημο τέλος, για μένα, είναι το τέλος και του σεβασμού, το τέλος που διαλύει και την ασυμμετρία. Όλα τα άλλα δεν είναι καν τέλη, είναι στάδια σε μια πορεία σχέσης ζωής. Σ αυτή τη περίπτωση το πρωτόκολλο είναι ένα κούφιο πράγμα, δεν σημαίνει τίποτα, δεν έχει κανένα νόημα. Θα με χαλούσε και να το έβλεπα, όχι να το εφάρμοζα.

Ακόμη όμως και τότε μια και μόνη υποχρέωση παραμένει: είναι η αξιοπρέπεια προς τον εαυτό μας, το σεβασμό των επιλογών μας και των κομματιών της ζωής μας.

 

 

Έτσι ακριβώς  
Είναι λυπηρό και αντιαισθητικό να μην είμαστε αξιοπρεπείς προς τις επιλογές μας.
Πολλώ δε μάλλον να εξευτελίζουμε δημόσια τους ανθρώπους μας, τις σχέσεις μας. Βέβαια όχι ότι τους κάνουμε κακό, δικό μας κακό κάνουμε και μόνον. Παραμένει αντιαισθητικό όπως και να έχει.
Και το επισημαίνω γιατί το έχουμε δει πάρα πολλές φορές...

Συμφωνώ. Μια μικρή διάκριση όμως: οι σχέσεις μας στο D/s είναι σχέσεις της επιλογής μας. Οι σχέσεις με τους γονείς μας όχι, μέχρι κάποια ηλικία. Για αυτό θεωρώ ότι αλλάζει λίγο η έννοια των απαιτήσεων και των αξιώσεων μεταξύ των δυο ειδών σχέσεων  

Κι εγώ συμφωνώ ότι δεν είναι παράλογο αυτό (άλλη ανάποδη μας έτυχεεεεε...χαχαχαχα ). Δεν νομίζω ότι είναι θέμα μόνον "βανιλοειδών" απαιτήσεων.
Όταν έχουμε μια σχέση Κ/υ δεν παύουμε να έχουμε ένα "ταβάνι" πάνω από το κεφάλι μας. Που το ταβάνι αυτό μπορεί να μας προστατεύει από τη βροχή αλλά δεν παύουμε να χτυπάμε το κεφάλι μας σε αυτό (και να πονάει) όταν κάνουμε κάποια πηδήματα. Και βέβαια δεν θα πρέπει να σταματήσουμε τα πηδήματα. Είναι η προσπάθεια μας για υπέρβαση (του εαυτού μας πρώτα από όλα και μετά οποιουδήποτε Ά/άλλου, γονιού, Κυρίου, δασκάλου κ.ά.). Και εδώ νομίζω είναι ευθύνη του ταβανιού να ψηλώνει συνέχεια. Δεν είναι μόνον δικό μας το πρόβλημα.

Όταν το ταβάνι αυτό δεν καταφέρει να ψηλώσει και τελικά φύγει πάνω από το κεφάλι μας, τότε κρατάμε ό,τι ήταν (ή έγινε) πραγματικά δικό μας από αυτή τη σχέση. Και τότε μπορούμε να νιώσουμε αυτό που λες (και συμφωνώ) "ατόφιο σεβασμό".

Πέραν όμως του ατόφιου σεβασμού, κάποιες φορές μπορώ να δω αυτή την "ενίσχυση" των πρωτοκόλλων ως μια προσπάθεια να γατζωθούμε σε αυτό που έφυγε (εγώ το κάνω αυτό, το έχω κάνει κατά κόρον με την πρώτη μου σχέση απλά τώρα πια το κατάλαβα ότι πρόκειται περί αυτού), να το αναβιώνουμε με κάποιο τρόπο. Έτσι το ενισχύουμε γιατί η "φυσική σχέση" (δεν είναι δική μου η έκφραση, Του την έκλεψα, ελπίζω να μη ζητήσει πνευματικά δικαιώματα ) έχει εκλείψει.
Όντως οι σχέσεις δεν τελειώνουν απλά παίρνουν άλλη μορφή.
Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε (και αυτό το λέω πρώτα από όλα για να το διαβάσω εγώ) ότι η ερωτική σχέση τελείωσε για κάποιους λόγους. Και ό,τι και αν σκεφτόμαστε μετά, η σχέση δεν παύει να έληξε και οι λόγοι να υπήρξαν και να βάρυναν τόσο που μας έκαναν να βγούμε από αυτή.
"Ο αποθανών δεδικαίωται" αλλά στο πιστοποιητικό θανάτου θα γράφει πάντα "αιτία θανάτου:...".
(Τα ακούς μαργαρίτα; Τα ακούω να λες   )

 

Ενας χωρισμός ειναι ενας μικρός θάνατος. Εμενα προςωπικα οι νεκροζωντανοι, οι απεθαντοι και τα ζόμπι χαλάνε την αισθητική μου.

Αλλα ειναι αλήθεια οτι εχω εξοικειωθεί με λεξούλες οπως απόρριψη, θυμος, και αλλα τέτοια. Δεν τα φοβάμαι, οπως δεν εχω και περι πολλού την αξιοπρέπεια και όλες αυτές τις στερεοτυπιες. Τα περι διατήρηςης πρωτοκολλων, εκτός μερικών εξαιρεςεων, τα θεωρώ υποκρισία και μη αποδοχή οτι ο αλλος μας απορρίπτει ή οτι τον απορρίπτουμε, απορριψη η οποια συνέβη για καποιο λογο συνήθως οχι κολακευτικό για την μούρη μας ή την μούρη του αλλου. Αυτα τα ολιγα προς το παρον.

 

Ως κι εγώ έχω αρχίσει να το αποδέχομαι αυτό  
Είμεθα σε καλό δρόμο  

 

Δεν έχω φάει ποτέ χυλόπιτα, μάλλον για αυτό είμαι στα χάλια που είμαι...  
Αλήθεια τώρα  

 

Kι εγώ αυτό λέω! Ξεκινάμε:
@Ice on fire θέλεις να με παντρευτείς;;  

 

επιτέλους τσιγάρο.