Remote... control

Παρασκευή πρωί για ψώνια στο Mall.

Δίνουμε ραντεβού στην έξοδο.

-Εδώ να Σας περιμένω;

- Ναι, θα Είμαι εδώ σε 20 λεπτάκια.

- Εντάξει κι εγώ περίπου τόσο θέλω...


Οι δουλειές γίνονται περίπου μηχανικά. Εκεί για το λογαριασμό του κινητού, πιο εκεί για εκείνο το δώρο που πρέπει να πάρω... Περνάω μπροστά από μια βιτρίνα και κοιτάω τη φιγούρα μου που καθρεφτίζεται. Εκείνος θα είναι τώρα έναν ή δυο ορόφους παραπάνω.

Θα κάνει αυτή την κίνηση όταν θα παίρνει τσιγάρα. Και αυτή όταν θα κοιτάζει εκείνο το εξάρτημα για τον υπολογιστή...

Η φιγούρα μου, μου χαμογελάει...
Μπορώ να ξέρω πώς θα είναι η κάθε κίνηση, η κάθε έκφραση... Μπορώ να αντιδράσω σε αυτή σαν να γίνεται εκείνη τη στιγμή μπροστά μου. Κβαντικός εναγκαλισμός... Ίσως η Φυσική και η Χημεία έχουν κάτι να μάθουν από τον Έρωτα, όπως έμαθε κι εκείνος από αυτές...

Στην έξοδο ο κόσμος πηγαινοέρχεται... Όμως σηκώνω τα μάτια μου μόλις τη στιγμή που Εκείνος βγαίνει από τις κυλιόμενες.

- Εντάξει; Πάμε στο αυτοκίνητο;
- Μάλιστα Κύριε, όλα εντάξει, πάμε...

Εντάξει... ο κόσμος έχει γυρίσει από τις διακοπές του για καλά. Το καταλάβαμε. Και δεν έχει μπει καν Σεπτέμβριος. Η γέφυρα πάνω από το τραίνο πρέπει να έχει τόσο κόσμο όσο 3 υπερωκεάνια μαζί. Φυσάει κιόλας. Βουή.

Πώς με ενοχλούσε ο θόρυβος παλιά...

Γυρίζω δεξιά και λίγο πίσω μου και Τον κοιτάω. μου χαμογελάει αλλά δεν μπορώ να κοντοσταθώ να περιμένω. Ο κόσμος προχωράει με βήμα προς τα μπρος και με παρασέρνει. Αναγκαστικά προχωράω κι εγώ πιο μπροστά.

- Αριστερά εδώ ε; ακούω να λέει.

Μπα ιδέα μου θα είναι, σκέφτομαι μιας και η φωνή είναι τόσο σιγανή που αποκλείεται να ακούγεται. Μπορεί να το είπε κάποιος άλλος σε κάποιον άλλον. Κι όμως, ξέρω τη Φωνή, αποκλείεται να είναι άλλη φωνή...

Γυρνάω όσο μπορώ να κοιτάξω... μου χαμογελάει... όντως το είπε!!! Πώς; Μίλησε ή το σκέφτηκε;

Κατεβαίνω σκαλιά κι άλλα σκαλιά μέσα στον κόσμο.

Ένα μηχανάκι με μπουκωμένη εξάτμιση διασχίζει νευρικά το δρόμο. Περνάει και το τραίνο, μπαίνει μέσα στο σταθμό με τα φρένα του να στριγκλίζουν.

- Κι ευθεία... προς το αυτοκίνητο... από το δρόμο που ήρθαμε.

Οι λέξεις είναι ακόμη πιο ψιθυριστές, ο κόσμος που έχει μπει ενδιάμεσα περισσότερος και όμως ακούω, ακούω, ακούω! Καλύτερα από ποτέ.

Κάνω να γυρίσω το κεφάλι μου αλλά πριν οι μοίρες γίνουν τόσες για να Τον βάλουν στο οπτικό μου πεδίο ξανακούω...

- Μπροστά σου! Ευθεία, στο αυτοκίνητο... η Φωνή ψιθυρίζει...

Ξαναγυρνάω μπροστά. Στο σβέρκο μου νιώθω μια ζεστή πίεση. Σφίξιμο και παράλυση μαζί. Νιώθω το κεφάλι μου όρθιο. Σαν να με χτύπησε ένα κύμα ηλεκτρικού ρεύματος. Ο κόσμος απομακρύνεται σαν σκηνικό του Χόλυγουντ που το αλλάζουν για να περάσουν στην επόμενη σεκάνς. Κι εγώ νιώθω σαν να προχωράω σε ένα μαλακό δάπεδο... με μαξιλάρια... και σε λίγα βήματα δεν είναι καν δάπεδο... Σαν να κολυμπάω σε ένα βάζο με παχύρρευστο σαν μέλι υγρό. Οι κινήσεις μου είναι σαν κινήσεις κολυμβητή στη συγχρονισμένη κολύμβηση. Και προχωρώ...

Χαμογελάω.

Στο "να και το αυτοκίνητο, φτάσαμε" έχω σταματήσει σαν να το είπα εγώ, σαν να είπε ο εγκέφαλος μου στα πόδια μου να σταματήσουν...

- Φτάσαμε... μπες και πάμε κοριτσάκι Μου.

 

Γαμώ το σου βραδιάτικα, Μαργαρίτα Νικολάγιεβνα!

 

Άει καλέ, κλόπι πέιστ είναι!  

 

@Ice on fire σε ευχαριστώ πολύ πολύ  

@no_Taboo αναίσχυντε, πανάθλιε συκοφάντη θ' αγαπώ     Είθαι για μένα ότι το θουθάμι για το πθωμί  

 

Α όλα κι όλα! στη σειρά! με αριθμό προτεραιότητας  

Σας αγαπώ και τους δυο σας!     

 

Δηλαδή είμαι η τροφή που σε βοηθάει να κάνεις τα κακάκια σου;  

"Ονειρεύομαι μία ανθρώπινη ουρά φτιαγμένη από κορμιά το ένα δίπλα στο άλλο, αντί του ενός πίσω από το άλλο".
Δαλάι Γκάντι


Κι εγώ σας αγαπώ, κορίτσια! Όλες σας αγαπώ! Όπως οι ντολμάδες το λάχανο!

 

Πανέμορφο μαργκω !!!

 

Ευχαριστώωωωω