Μικρές Ιστορίες...

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Μικρές Ιστορίες...

Εμμμμ και χωρις αχχχχ....

 

 

"Είχαμε βάλει ραντεβού να βρεθούμε επιτέλους από κοντά ένα από τα τελευταία βράδια της άνοιξης. Μου ζήτησε να μην φοράω εσώρουχο… λες και φορούσα ποτέ…

Μπαίνω στο αμάξι σου και τον κοιτάζω… Ρίγος… δεν ξέρω γιατί…
Ισορροπούσε ανάμεσα στο «μπρουτάλ» και το «σοφιστικέ» με μία πρωτόγνωρη μαεστρία.

«Έκανες αυτό που σου ζήτησα?» μου είπε μετά την πρώτη αμήχανη «καλησπέρα» μου.

Δεν μίλησα… μόνο σήκωσα το στενό λευκό φόρεμα που είχα επιλέξει για να τον εντυπωσιάσω. Έβαλε το χέρι του ανάμεσα στα σκέλια μου για να δει αν είμαι υγρή…

Τίποτε όμως… Ρεζίλι…εγώ ο καταρράκτης είχα στεγνώσει από την πρεμούρα μου και το άγχος της πρώτης γνωριμίας.

Σχεδόν σιωπηλά κύλισε η διαδρομή μέχρι τον προορισμό μας… τον οποίο παρεμπιπτόντως δεν γνώριζα από την αρχή. Μπαίνει στο υπόγειο πάρκινγκ ενός γνωστού πολυτελούς ξενοδοχείου. Βγαίνουμε από το αυτοκίνητο και μπαίνουμε στο ασανσέρ. Πατάει το κουμπί για το roof garden. Πήγε η ψυχή μου τη θέση της. Δεν ήμουν έτοιμη για κάτι παραπάνω… νόμιζα…

Ανεβαίνοντας περνάει το χέρι του κάτω από το φόρεμά μου και βυθίζει δύο δάχτυλα βαθιά μέσα μου. Έπνιξα μία κραυγή έκπληξης και καύλας ταυτόχρονα. Ήμουν 25 χρονών. Ναι, ακόμη ντρεπόμουν κάποιες φορές παρά τις αρκετές σεξουαλικές εμπειρίες που είχα μέχρι στιγμής. Μέσα στο μυαλό μου γινόντουσαν αλλεπάλληλες εκρήξεις. Από τη μία είχα σχεδόν εκνευριστεί γιατί «από πού κι ως πού πήρε τέτοιο θάρρος» και από την άλλη ήταν λες και το έκανε χρόνια…λες και ήταν ήδη δική του αυτή η σάρκα.

Φτάνοντας στο roof garden, όλα ήταν σαν να μας περίμεναν για την τέλεια βραδιά… Η φωτισμένη πισίνα, τα φυτά, το δροσερό αεράκι, η απαλή μουσική, ακόμη και ο κόσμος που μας κοίταζε έντονα. Αφού καθίσαμε και παραγγείλαμε τα ποτά μας, άρχισε την ιεροτελεστία με το πούρο του ενώ μιλούσαμε για πράγματα που ούτε θυμάμαι… Το μόνο που θυμάμαι είναι το να μυρίζω τις αντρικές του ορμόνες ενώ ετοίμαζε το πούρο του… Να τον παρατηρώ και να νιώθω τους παλμούς της καρδιάς μου στην κλειτορίδα μου.

Μετά από κάποια ώρα… ούτε που ξέρω πόση… ούτε που ξέρω το πώς… καθόμουν στα πόδια του με τα πόδια μου ανοιχτά και το χέρι του ανάμεσα τους να εξερευνά το πόσα υγρά μπορεί να κατεβάσει αυτή η μήτρα γι αυτόν. Περιττό να αναφέρω ότι είχαμε γίνει θέαμα… Επίσης περιττό να αναφέρω ότι δεν με αφορούσε καθόλου αυτό το ζήτημα εκείνη τη στιγμή…

Η φωνή του με υπνώτιζε… βαθιά, βαριά, σταθερή, γεμάτη γνώση και αυτοπεποίθηση, αντρική… από αυτές που δεν ξεχνάς…Ποτέ!

Είχε έρθει η ώρα να φύγουμε. Ήταν αργά και είχαμε μείνει τελευταίοι στο μπαρ. Η δεύτερη επίσκεψή μου στο γνωστό ασανσέρ μου επιφύλασσε άλλη μία έκπληξη…

Όταν έκλεισαν οι αυτόματες πόρτες μου κατέβασε το φερμουάρ και μου έβγαλε το φόρεμα!

«Μα τι κάνετε???» …

«Αυτό που θέλω… Σιωπή!»

Όταν ξανάνοιξαν οι πόρτες κόντεψα να πεθάνω από στρες, ταχυπαλμία και φόβο για το ποιος μπορεί να με αντικρύσει σε αυτή την κατάσταση.

Ευτυχώς δεν είδα κανέναν και άρχισα να τρέχω με τις ψιλοτάκουνες γόβες προς το αυτοκίνητο! Εκείνος, αργά, με το πάσο του και με θέα τα παλλόμενα από το τρέξιμο καπούλια μου, ερχόταν προς το αυτοκίνητο επίσης. Δεν μου άνοιξε τις πόρτες για να μπω… κι εγώ προσπαθώντας να κρύψω τη γύμνια μου και την ντροπή μου είχα κρυφτεί πίσω από το πορτπαγκαζ. Μόλις έφτασε δίπλα μου, άνοιξε το πορτπαγκάζ, με έβαλε να σκύψω μέσα και να του παρουσιάσω τα καπούλια και τις τρύπες μου. Μια φωνή μέσα μου ούρλιαζε ότι ο άνθρωπος είναι τρελός, ότι θα το μετανιώσω αυτό, όταν αν τώρα κάνει ότι του έρθει στο μυαλό ακόμη δεν βρεθήκαμε, τι μπορούσε να κάνει σε δεύτερη φάση, και άλλα συναφή…

Το σώμα όμως αδιαφόρησε επιδεικτικά για το εσωτερικό μου παραλήρημα και απλά στήθηκε.

Ήρθε κοντά στο αφτί μου…

«Μέτρα» μου ψιθιρίζει…

«1…2…3….10…..20….30……40…..50!» καταλήγω με πνιχτά κλάματα….

Ποτέ μου δεν είχα φάει τόσες ξυλιές στον κώλο…ποτέ με τόση δύναμη….ποτέ από ένα χέρι που ήταν σαν κουπί…ποτέ ολόγυμνη σε δημόσιο χώρο!!!

«Μπράβο μικρή μου… Μπες μέσα τώρα…»

Μπαίνω μέσα και κάθομαι ελαφρώς στα πλάγια γιατί ο πόνος είναι αφόρητος από τις ξυλιές. Κάθεται δίπλα μου και με κοιτάζει σιωπηλός… Περιεργάζεται το θήραμά του…

Με πιάνει και με βάζει μέσα στην αγκαλιά του. Τυχαία ακουμπάω με το χέρι μου το καυλί του που έχει σκληρύνει και πάλλεται μέσα στο παντελόνι του. Ένας θεός ξέρει πόσο τον ήθελα και τον μισούσα ταυτόχρονα εκείνη την στιγμή, όπως και πολλές άλλες που θα ακολουθούσαν…

Περνάει το χέρι του από τον λεπτό λαιμό μου και σχεδόν κλείνει γύρω του…

Αρχίζει και σφίγγει… κι άλλο… κι άλλο… λίγο ακόμα… τα μάτια μου έχουν μείνει δύο χαραμάδες που και μέσα από εκεί, μόνο με τα μάτια μου προσπαθώ να του πω όσα δεν μπορώ να του πω ακόμη με τα χείλη γιατί είναι παράλογα… Ακόμη κι αν έσβηνε το φως μου με αυτή την εικόνα, θα έφευγα ευτυχισμένη…

«Είσαι και θα είσαι δική μου πια» μου είπε χαλαρώνοντας την λαβή του και ακούμπησε το κεφάλι μου στο στέρνο του κι εγώ με τη σειρά μου πήρα την πιο βαθιά ανάσα που είχα πάρει ποτέ… Ήμουν ήδη δική Του."

Συνεχίζεται…

 

 

“Κανονίσαμε αισίως το δεύτερό μας ραντεβού. Θα ερχόταν να με πάρει από τη δουλειά μόλις τελείωνα.


Τις ημέρες που μεσολάβησαν όμως δεν είχα περάσει καθόλου εύκολα...

Είχα να φοράω ώρες ατελείωτες ένα plug όσο ήμουν στο σπίτι... είχα κοιμηθεί μόνη μου στο πάτωμα...έπρεπε να βάζω το plug για 10 λεπτά κάθε μία ώρα καθόλη τη διάρκεια της νύχτας ένα βράδυ που φιλοξένησα την γιαγιά μου στο ίδιο κρεβάτι...και άλλα “όμορφα”...


Στο τέλος κάθε μέρας είχα να του στέλνω ένα email με τις σκέψεις μου, τα συναισθήματά μου, τους προβληματισμούς μου και ό,τι άλλο δεν χώραγε στα τηλεφωνήματά μας που τελείωναν με ένα “Γεια σου μικρή μου” στην καλύτερη των περιπτώσεων όταν ήταν ευχαριστημένος ή με ένα σκέτο “Γεια σου” όταν είχα γκρινιάξει για τον οποιονδήποτε λόγο...

Η επικοινωνία ήταν αυστηρή και με το σταγονόμετρο... Το πολύ μέχρι το τρίτο χτύπημα έπρεπε να το είχα σηκώσει...όπου κι αν ήμουν ότι κι αν έκανα... ό,τι ώρα και αν ήταν... Αλλιώς το τίμημα ήταν 24 ώρες σιωπής...


Είχε αποφασίσει να με σπάσει...και απλά το έκανε...


Η μέρα που θα τον συναντούσα έφτασε.

Φορούσα ένα πορτοκαλί αέρινο φόρεμα μέχρι λίγο πάνω από το γόνατο που έδενε στο λαιμό.

Το στήθος μου διαγραφόταν ξεκάθαρα ελεύθερο από στηθόδεσμο.


Μπήκα στο αμάξι του και τρύπωσα στην αγκαλιά του διστακτικά. Εκείνος με δέχτηκε με χαρά αλλά και ελαφρώς συγκρατημένα σαν αυστηρός πατέρας που μόλις έκανε χάρη στη μονάκριβη κόρη του και ενώ χαίρεται με τη χαρά της δεν θέλει να χάσει και το κύρος του.


Φτάσαμε στο πάρκινγκ του Mall όπου θα καθόμασταν για φαγητό. Μου ανακοίνωσε ότι είχε πάρει κάτι για μένα και μου έδωσε να ανοίξω τη σακούλα. Αυτό που αντίκρισα ήταν το πιο διαφορετικό δώρο που είχα δεχτεί στα σχεδόν 25 μου χρόνια... Ένα σετ με 2 μπίλιες από ατσάλι ενωμένες με μαύρο κορδόνι και μεταλλική λαβή που ζύγιζαν μισό κιλό.


“Μόλις ανέβουμε επάνω, θέλω να πας στην τουαλέτα, να τις πλύνεις και να τις φορέσεις. Αυτές θα βγαίνουν από εκεί μέσα μόνο πρωί και βράδυ για να καθαρίζονται και όταν θα θέλω να χρησιμοποιήσω το μουνί σου. Έγινα σαφής?”


Προφανώς και είχε γίνει...


Ούτε που ήθελα να σκέφτομαι τι είχα να τραβήξω περπατώντας με αυτές μέσα μου και προσπαθώντας να τις κρατήσω στη θέση τους χωρίς καν την ασφάλεια ενός εσωρούχου που θα μπορούσε να καθυστερήσει μια πιθανή πτώση τους. Θα το μάθαινα προσεχώς...

Ταυτόχρονα όμως με ερέθιζε θανατηφόρα ότι αυτό το “άβολα” θα τον κρατούσε διαρκώς καρφωμένο στο μυαλό μου, πράγμα που ξεκάθαρα ήταν και ο στόχος τους, πέρα από την εκγύμναση του κόλπου μου.


Φτάσαμε στις τουαλέτες όπου και πήγα να κάνω αυτό που μου είχε ζητηθεί.

Αφού τις έσπρωξα όσο πιο βαθιά στον κόλπο μπορούσα, μήπως και καθυστερήσω την πτώση τους, σφήνωσα την λαβή ανάμεσα στα καπούλια μου για να μην κρέμεται και τις τραβήξει γρηγορότερα και αναπάντεχα έξω από εκεί που είχα προσπαθήσει να τις σφηνώσω.


Βγαίνοντας έξω από την τουαλέτα έβαλε το χέρι κάτω από το φόρεμα να δει τι έχω κάνει και μου έσπρωξε την λαβή ακόμα πιο βαθιά προς τον σφιγκτήρα μου. Κόντευα να πάθω εγκεφαλικό από την ντροπή και το στρες για μία ακόμη φορά.


Φτάσαμε στο εστιατόριο, καθίσαμε και αφού του είπα ποια πιάτα από το μενού τρώω, διάλεξε αυτό που έκρινε εκείνος και έδωσε την παραγγελία μας.


“Θέλω να δω το στήθος σου” μου λέει... “Λύσε το κορδόνι από το λαιμό σου”


Κάπου εκεί πρέπει να είχα αρχίσει τα νάζια και τις πουτανιές για να το αποφύγω.


“Σου είπα κάτι” επέμεινε.


Ένα δεύτερο κύμα πανικού ερχόταν κατά πάνω μου. Το εννοούσε.

Βάζω το χέρι μου στο κορδόνι αργά...λιώνω από την ντροπή και τον τρόμο μην είναι κάποιος γνωστός τριγύρω που δεν έχω δει...


“Γιατί μου το κάνετε αυτό???” κλαψουρίζω.


Μάταια... Με κοιτάζει σαν θηρίο έτοιμο να επιτεθεί... Σιχαινόμουν να τον απογοητεύω... Αφού ήταν επιλογή μου έπρεπε να την υποστηρίξω σωστά και άρτια.


Παίρνω απόφαση και λύνω το κορδόνι την στιγμή που ήμουν στο οπτικό πεδίο των λιγότερων πιθανών ανθρώπων και τελευταία στιγμή, την ώρα που έπεφτε το μπροστινό μέρος από το φόρεμά μου, μου λέει να το κρατήσω. Τα αντανακλαστικά λειτούργησαν σε χρόνο dt.


Οι παραγγελίες μας σερβιρίστηκαν και προσπάθησα να ανακτήσω τους παλμούς και την αυτοκυριαρχία μου όσο καλύτερα μπορούσα κατά τη διάρκεια του φαγητού. Ήταν κατά κάποιο τρόπο αδύνατον...

Όταν με κοιτούσε αυτός ο Άντρας με τύλιγε το σκοτάδι... μου κόβονταν τα πόδια... κι όσο γινόταν τόσο εθιζόμουν στη δίνη του...


Αφού τελειώσαμε με το γεύμα και με διάφορες συζητήσεις, πάντα υπό την άβολη θέση της λαβής από τις μπίλιες να πιέζει τον σφιγκτήρα μου, έφτασε η ώρα να φύγουμε.

Το πράσινο μίλι ήταν εύκολο σε σχέση με την διαδρομή που διένυσα μέχρι να φτάσω στο ασανσέρ προσπαθώντας να κρατήσω τις μπίλιες μέσα μου.

Κλείνοντας οι πόρτες του ασανσέρ κι αφού τον ενημέρωσα ότι μου γλιστράνε, βύθισε τα δάχτυλά του βαθιά μέσα μου και τις έβαλε στη θέση τους.


“Θα γυμναστεί το μουνί σου και θα τις κρατάει άνετα πολύ σύντομα” μου είπε μάλλον με καθησυχαστική (ανεπιτυχώς) πρόθεση.


Την επόμενη μέρα έφευγε για ένα συνέδριο στο εξωτερικό και θα κάναμε μέρες να ιδωθούμε.


Οι μέρες κυλούσαν και οι μπίλιες ήταν ναι μεν στη θέση τους αλλά εξίσου άβολες ακόμη.

Μιλούσα με κόσμο και κοκκίνιζα...αν είναι δυνατόν!


Μία εκ των ημερών πρέπει να βγω εκτός γραφείου και να πάω στην τράπεζα...ναι στην ουρά...ναι αναμονή....ναι όρθια!


Φτάνοντας στην ουρά 20 ατόμων τουλάχιστον, τα πρώτα 5 λεπτά πέρασαν σχεδόν αναίμακτα, κυριολεκτικά όχι για πολύ.

Αρχίζω να νιώθω όμως εξαιρετικά υγρή...και την πρώτη μπίλια στο χείλος των κάτω χειλιών μου, έτοιμη να βγει! Ήταν θέμα δευτερολέπτων αν έβγαινε η πρώτη να παρασύρει και την δεύτερη από το βάρος της πτώσης! Κλείνω τα πόδια και σωριάζομαι κυριολεκτικά σε μία καρέκλα επισκεπτών λέγοντας στον υπάλληλο


“Δεν αισθάνομαι καλά, μπορείτε να μου φέρετε ένα ποτήρι νερό παρακαλώ?”


Μόλις σηκώθηκε ο άνθρωπος, άνοιξα λίγο τα πόδια και με μία γρήγορη κίνηση τράβηξα τις μπίλιες και τις έχωσα στην τσάντα μου! Πριν προλάβω να ανακτήσω την ψυχραιμία μου καταλαβαίνω ότι δεν έχω γλιτώσει το ντρόπιασμα....έχει γεμίσει ο τόπος αίμα... είχα μόλις αδιαθετήσει...”


Συνεχίζεται...

 

Ντροπή (στο τέλος) αλλά σε έσπασε..

 

γιατί @Lady in Corslet κρύβεις κάτι τόσο ουάου στα φετίχ;

 

Καλογραμμένη και με ενδιαφέρον ιστορία-εμπειρία. Αν την έζησες όσο έντονα την περιγράφεις, απλά μπράβο σου.

 

Είναι παλιό το σφάλμα...αλλά δεν ξέρω πως διορθώνεται...χαχαχα ευριστω για το ουαου

 

Βασικά την έζησα πιο έντονα και ακριβως λόγω αυτού μου ξεφευγουν λεπτομέρειες που πάνω στον πανικό απλά σβήστηκαν

 

Εκείνο το βράδυ δεν ήταν να βρεθούμε… Ήταν στο νοσοκομείο… Με ενημέρωσε ότι είχε τροχαίο ατύχημα μερικές μέρες πριν.

Η επικοινωνία ήταν της τάξης 2 λεπτών την ημέρα… Δεν με άφηνε να πάω να τον δω αν και μου είχε πει σε ποιο νοσοκομείο ήταν. Το μόνο που με έφερνε κοντά του περισσότερο ήταν τα βραδινά emails που του έστελνα με τις σκέψεις μου, τα συναισθήματά μου και την ανούσια καθημερινότητά μου.

Ήταν 11 το βράδυ. Χτυπάει το τηλέφωνο! Μέχρι τον τρίτο χτύπο έπρεπε να έχω απαντήσει…

«Σε 10 λεπτά να είσαι στην πλατεία στο γνωστό σημείο» μου είπε και έκλεισε το τηλέφωνο πριν προλάβω να πω κουβέντα.

Δυσκολεύομαι να θυμηθώ τι φορούσα. Τόσο πολύ το στρες… η αγωνία… το καρδιοχτύπι… Στην ουσία πρέπει να φόρεσα ό,τι βρήκα μπροστά μου για να μην αργήσω λεπτό.

Όπως μου είχε υποδείξει από την προηγούμενη μέρα φόραγα ένα μικρό plug που είχα.

Επίσης μου είχε πει να είμαι σε καθημερινή βάση ξυρισμένη από κάτω σε επίπεδο που «ούτε βαμβάκι να μην μαγκώνει» όπως μου είχε πει χαρακτηριστικά. Αυτό το δεύτερο ατυχώς εκείνη την ημέρα δεν το είχα τηρήσει. Δεν υπήρχε όμως χρόνος για τέτοια αυτή τη στιγμή. Βούτηξα τα κλειδιά, μπήκα στο αμάξι και εξαφανίστηκα σφαίρα!

Φτάνω στο γνωστό σημείο και παρκάρω πίσω από το αυτοκίνητό του. Ανοίγω την πόρτα του συνοδηγού και μπαίνω μέσα.

«Γεια σου μικρό μου» ακούγεται η βαθιά φωνή του και νιώθω τα σπλάχνα μου να σπαρταράνε.

Βούτηξα μέσα στην αγκαλιά του με σκοπό να του κάνω ένα κάρο ερωτήσεις αλλά ένα μικρό εσωτερικό μουγκρητό πόνου μου έκοψε τη φόρα. Άθελά μου τον είχα πονέσει κάπου που δεν έπρεπε… 2 πλευρά από ότι μου είπε ήταν σπασμένα… Είχε καταναλώσει αρκετή μορφίνη για να έρθει να με δει εκείνο το βράδυ.

«Φοράς αυτό που σου είπα?»

Σηκώνω διστακτικά το φόρεμά μου γνωρίζοντας ότι το ξύρισμα που είχα παραλήψει εκείνη τη μέρα θα μου κόστιζε. Βάζει το χέρι του ανάμεσα στα πόδια μου. Κατάλαβε... Έλεγξε το plugνα δει αν είναι στη θέση του και το πίεσε μερικές φορές ακόμα πιο βαθιά.

«Βγες από το αμάξι και έλα από την μεριά μου» μου λέει με το γνωστό ύφος που δεν άφηνε περιθώρια για «γιατί».

Μέχρι να πάω από την μεριά του είχε ανοίξει την πόρτα του.

«Κάτω. Στα τέσσερα.»

«Μα είμαστε πάνω στην κεντρική πλατεία…» κλαψουρίζω.

«Τώρα! Δεν θα το ξαναπώ»

Πέφτω στα τέσσερα κοιτώντας γύρω μου πανικόβλητη μην με δει κανένας γνωστός.

Περνάει το δάχτυλό του από την λαβή του plugκαι μου το βάζω-βγάζει μερικές φορές δυνατά. Με το ζόρι κρατιέμαι να μην βάλω τις φωνές και τραβήξω βλέμματα. Στο τέλος το βγάζει και μου το βάζει στο στόμα! Αηδίασα και το έφτυσα αμέσως.

«Μπες μέσα» μου λέει και τρέχω άρον άρον να φυγαδέψω την ντροπή μου μέσα στο αμάξι.

Μου έριξε μερικές δυνατές ανάμεσα στα πόδια και έβαλε μπροστά το αμάξι.

Δύο στενά πιο μέσα από την πλατεία παρκάρει και σβήνει τη μηχανή του αυτοκινήτου.

«Γδύσου»

«Μα σε αυτό το δρόμο μένουν οι θείοι μου»

«Γδύσου»

Τον μισούσα κάτι τέτοιες ώρες αλλά την ίδια ώρα η λατρεία μου ήταν ακαταμάχητη…ανεξέλεγκτη.

Γδύνομαι και κοιτάζω γύρω γύρω στο σκοτάδι μήπως περνάει κανείς. Με βάζει να γονατίσω στο κάθισμα του συνοδηγού κοιτώντας μπροστά και μου περνάει χειροπέδες στα χέρια και στα πόδια τις οποίες δένει και μεταξύ τους ούτως ώστε να είμαι πλήρως ακινητοποιημένη.

Μου φοράει τη ζώνη ασφαλείας η οποία κολλάει την πλάτη μου πίσω και με βοηθάει να στηριχτώ προς στιγμήν.

Την επόμενη στιγμή τον βλέπω να κρατάει κάτι μαύρο γυαλιστερό μέσα στο σκοτάδι.

Ήταν μία λάτεξ κουκούλα εφαρμοστή από αυτές που μόνο σε τσόντες είχα δει μέχρι εκείνη τη μέρα. Η διαφορά ήταν ότι αυτή δεν είχε εγκοπές σε μάτια και στόμα. Μόνο δύο ρουθούνια ήταν ανοιγμένα. Ξεκίνησε να μου την φορέσει και κάπου εκεί άρχισε να με πιάνει η κρίση πανικού. Έπαθα υστερία… έκλαιγα… ούρλιαζα… τον ικέτευα να μου την βγάλει και όσο έκλαιγα τόσο λιγότερο οξυγόνο ένιωθα να περνάει από τις 2 μικροσκοπικές τρύπες στα πνευμόνια μου!

Έβαλε μπροστά το αυτοκίνητο, ξεπάρκαρε και ξεκίνησε να οδηγεί, ενώ εγώ στο διπλανό κάθισμα βίωνα την προσωπική μου κόλαση! Πρέπει να οδηγούσε ώρα… δεν μπορώ να καταλάβω πόση… δεν είχα ιδέα που με πάει… είχα κλονιστεί τελείως μέσα μου… Μα τι έκανα? Πως το επέτρεψα αυτό? Μετά από μισή ώρα περίπου νιώθω ότι το αμάξι μπήκε σε χωματόδρομο και μετά από μισό χιλιόμετρο σταματάει. Μου βγάζει την κουκούλα και προσπαθώ να ξαναβρώ την ανάσα μου. Κοιτάζω γύρω μου. Ήμασταν κάπου παραθαλάσσια σε ένα σημείο που μας έκρυβαν δέντρα και από το δρόμο και από τη θάλασσα.

Μου είπε ότι σε λίγη ώρα θα ήμουν δεμένη στο δέντρο γιατί ήθελε να με μαστιγώσει και με πήρε αγκαλιά να ηρεμήσω.

Τα μάτια του ήταν σαν μαύρες γυαλιστερές μπίλιες στο σκοτάδι καρφωμένα απάνω μου και το χέρι του τύλιξε τον λαιμό μου με τον γνώριμο τρόπο. Άφησα το κεφάλι μου να γύρει πίσω και του πρόσφερα το λαιμό μου με όση λατρεία είχα μέσα μου για εκείνον… «Ελευθέρωσέ με» σκέφτηκα και παραδόθηκα στη ζάλη από την έλλειψη οξυγόνου. Χαλάρωσε το χέρι του φέρνοντας τα χείλη του στα δικά μου και ξαναφύσηξε μέσα στα πνευμόνια μου τη ζωή…

Ακούστηκε από το βάθος να πλησιάζει μία παρέα μεθυσμένων παιδιών.

Με άφησε να ντυθώ και με κράτησε λίγο ακόμη αγκαλιά και πήραμε το δρόμο του γυρισμού…

 

Η ΧΗΜΕΙΑ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ PLAN B

"Ηρθε πολυ ξαφνικα και απροσμενα...

Μια μικρη και ομορφη ξανθια υπαρξη που απο το πουθενα εμφανιστηκε στη ζωη Του. Σαν καλη φαρσα..εκει που δεν τη περιμενεις.
Αλλα , ας παρουμε τα πραγματα απο την αρχη..

Γνωριστηκαν "τυχαια" μεσα σε μερη και τοπους που αφηνουν τους ανθρωπους να μιλανε χωρις να φαινονται τα προσωπα τους, χωρις να υπαρχει φυσικη επαφη. Μερη που κανουν τα παντα , ευκολα να μοιαζουν ιδανικα. Δεν μιλουσαν πολυ, μερικες μερες.. Υπηρχε ελξη, υπηρχε ειλικρινια, υπηρχε ακομη και λογικη... περιεργο πραγμα σε μια "ερωτικη" κουβεντα. Δεν ηταν μαλλον μονο τα φετιχ και η διψα για σεξ... ηταν που για καποιο λογο χτιζανε εμπιστοσυνη.

Η κουβεντα δεν κρατησε πολυ. Καθε φορα που τελειωνε, σκεφτομουν "Διαολε, δεν παιζει... απλα θα γελασω οταν τη δω. Κι ευχομαι να γελασω μεσα μου και να φυγω ευγενικα" !!

Συναντηθηκαμε σε "ουδετερο" μερος , μερικες μερες μετα...Δεν ειχα και μεγαλη αγωνια.. Ημουν σιγουρος οτι οι ιντερνετικες πλακες τελειωνουν μολις απομακρυνθεις απο το πληκτρολογιο.. Της ειπα να παει και να Με περιμενει στις 21:00 , στο μπαρ που ειχαμε συμφωνησει. Εγω θα πηγαινα 20 λεπτα μετα. Ειπε αμεσως "Μαλιστα"..

Εφτασα 20:55. Ημουν σιγουρος οτι θα αργησει , εστω 10 λεπτα.. Ηθελα να κατσω εκει και να την δω να ερχεται.. Ηθελα να νιωσει απο την πρωτη στιγμη οτι απετυχε. Ειχα σκεφτει ακομη, οτι η πρωτη Μου λεξη προς εκεινη θα ηταν μια : "Αργησες" !!

Ηταν 20:58 οταν εμφανιστηκε. Την ειδα.. Δεν ξερω τι με σοκαρε περισσοτερο.. το γεγονος οτι ηταν αυτη που μου ειχε δειξει σε μια φωτο της , το γεγονος οτι ηταν ακριβως οπως μου ειχε περιγραψει οτι ειναι εμφανισιακα η το γεγονος οτι δεν αργησε καθολου.. Ειναι αληθεια οτι για μερικα δευτερολεπτα , εχασα τον ελεγχο της σκεψης Μου.

Κατσαμε στο μπαρ και αρχισαμε να μιλαμε. Την κοιταζα στα ματια. Ηταν πολυ ομορφη, τελικα. Εμοιαζε πολυ δυναμικη και σιγουρη απο το τροπο που μιλουσε. Ανεφερε ξεκαθαρα την υποτακτικη της φυση χωρις ιχνος ενδοιασμου.

Αλλα το ιδιαιτερο δεν ηταν εκει. Ηξερε μονο το μικρο Μου ονομα. Τιποτα αλλο ! Ξεκινησε την κουβεντα και μετα απο λιγο ανεφερε ξεκαθαρα το επιθετο Μου και απο που Ειμαι ! Οχι, δεν ειμαι αδαης ! Ξερω πως ανακαλυπτουν ανθρωπους στο ιντερνετ, αγαπητε αναγνωστη ! Ξερω καλα να μην αφηνω "ιχνη".

Οταν τη ρωτησα , πως εμαθε ολα αυτα, μου απαντησε το συσχετισμο που ειχε κανει και πως εφτασε στο αποτελεσμα. Δεν με ενοιαξε καν να ψαξω αν μου ελεγε αληθεια. Ηταν εξυπνη και αυτο ηταν αρκετο !

Ομορφη, εξυπνη και πανω απο ολα , ξεκαθαρη με τον εαυτο της . Δεν μασαγε τα λογια της, ειχε αποδεχτει αυτο που ειναι... Το ειχε αναγνωρισει, το ειχε κατανοησει , το ειχε ψαξει και το ειχε απολαυσει !

Η βραδια συνεχιστηκε και τα ποτα μας χαλαρωσαν περισσοτερο. Δεν βαρεθηκα ουτε ενα δευτερολεπτο και ειχαν περασει ηδη σχεδον πεντε ωρες που μιλουσαμε. Καποια στιγμη, περασα το χερι Μου αναμεσα στα ποδια της και την ενιωσα να τα ανοιγει, σαν να τη περασε ρευμα.. Με υποδεχοταν.. Θυμαμαι ακομη την εκπληξη του σερβιτορου που ειδε τη σκηνη ,και δεν ηταν ο μονος ! Της ζητησα να ερθει μαζι Μου , στη τουαλετα. Ηθελα να δω τι θα παρω.. να δω το κορμι της.. το εκανε αμεσως ..

Απο εκεινη τη βραδια και μετα , αρχισαν ολα να γινονται παρα πολυ γρηγορα. Και καθε φορα εκανε ακριβως το ιδιο ... Μου "κατεστρεφε" τα σχεδια ! Παντα με θυμαμαι να σκεφτομαι ποσο πολυ και ποσο αγρια θα την χτυπησω. Μελετημενες κινησεις , μια προς μια... "Δεν θελω λεξη ασφαλειας, Σε εμπιστευομαι" ηταν η απαντηση της.
Παντα Μου εβγαζε και Μου βγαζει , τα πιο σαδιστικα και αγρια ενστικτα... παντα θελω να ποναει το κορμι της και να σταζει απο καυλα , και εχω πολλους τροπους για να το κανω αυτο..

Την πρωτη μας βραδια μαζι , την εβγαλα εξω στη σκαλα , ολογυμνη, φορωντας μονο τον πνιχτη της.. Σωστα καταλαβες, δεν φοραει κολλαρο... φοραει πνιχτη. Και,ναι , ημασταν στο σπιτι της... της εκλεισα τη πορτα και την αφησα εκει ! Της απαγορευσα να τελειωνει... και το εκανε. Της επεβαλλα ελεγχο του οργασμου της και δεν απετυχε.. Δεν αντεχει αν δεν χυσει μια φορα την ημερα.. Κι ομως, επαιζε το μουνακι της και δεν τελειωνε για μια εβδομαδα. Την εβαλα να με γλυφει για 2 ωρες και τολμησε να μου πει οτι πονεσε το σαγονι της, αλλα συνεχιζε... Ηταν αρκετο αυτο... επεστρεψα με μια ριζα τζιντζερ, την εδεσα και βυθισα το τζιντζερ στο στενο κωλαρακι της.. Καιγοταν και υπεφερε... Μετα στα τεσσερα, θυμαμαι σε μια στιγμη ακραιας καυλας να ανοιγει το χερι Μου και να κατεβαινει το χειροποιητο μαστιγιο Μου , με ολη Μου τη δυναμη.. Ξερω ποσο ποναει.. το εχω φτιαξει για να ποναει οπως θελω, το εχω δοκιμασει και ξερω οτι δεν ειναι γλυκος πονος...καθε αλλο !

Εβλεπα στο προσωπο της τον πονο... Με ερεθιζε.. σκεφτομουν διαβολεμενα ποσο σατραπικα μπορω να "σκυλευσω" το κορμι της και να παρω ολα του τα λαφυρα , προσφεροντας της μονο ελεγχομενη ηδονη.. Ο οργασμος της αλλωστε , Μου ανηκει..Μου εβγαζε εκρηξεις. Μεσα στη μανια της στιγμης ενιωθα οτι μπορει να χασω τον ελεγχο Μου μαζι της..
Εκανε το μυαλο Μου να βραζει σαν ηφαιστειο ετοιμο να εκραγει .. και ξεσπουσα πανω της , οπως ακριβως κανει η ιδια η Φυση.. Στο βλεμμα της διαβαζα ξανα και ξανα "κανε με οτι θες".. Στη προσπαθεια της να με ικανοποιησει, εβαλε στο κωλαρακι της μια τεραστια μαυρη ταπα , που ειχα αφησει σπιτι της , ως απειλη. Ειναι στενη πολυ εκει "πισω"... ποναει και δεν το κανει συχνα. Οταν Μου το ειπε, θολωσα... Μονο Εγω κανω στο κορμι σου οτι θελω... Οχι εσυ.-

Εκεινο το βλεμμα που μου ελεγε "κανε με οτι θες"... εκεινο το βλεμμα, μου κατεστρεφε παντα τα σχεδια Μου. Δεν καταλαβα ποτε το γιατι. Εκεινο το βλεμμα της, ειναι το δικο Μου κλουβι.. Σαν τη λαβα που πεφτει μεσα στη θαλασσα. "Δεν θελω λεξη ασφαλειας, Σε εμπιστευομαι" ... Η αποσταση απο την ακραια βια στο κορμι της μεχρι τη συνολικη Μου απεχθεια για καθε πονο που της προκαλω , ηταν παντα οσο ενα ανοιγοκλειμα των ματιων της..

"Μην φυγεις, μεινε εδω , σε παρακαλω.. θελω να κοιμηθουμε μαζι... σε παρακαλω ".. Ποτε δεν ηθελα να φυγω..

Η ζωη κανει πλακα πολλες φορες.. Η πραγματικοτητα μας αλλαζει τα σχεδια και τις προτεραιοτητες..
Θα φυγω.. τωρα ή πιο μετα, δεν εχει σημασια.. θα φυγω. Την πονεσα.. Την πονεσα οπως δεν θα ηθελα να την πονεσω ποτε. Το εκανα συνηδειτα. Καλυτερα τωρα και οχι οταν θα εχουμε δεθει ακραια..

Με δεχεται στη ζωη της , οπως μπορει να με εχει... την εχω πονεσει με καθε τροπο ..
Μου κανει εντυπωση το γεγονος οτι , πλεον , σεβεται ακομη και το χρονο που μου μιλαει.. ξερει οτι ειμαι χαμενος στο δικο μου κοσμο και προσπαθω να κανω πραγματικοτητα αυτο που εχω βαλει στο μυαλο μου.. και δεν μου μιλαει οσο θα ηθελε για να μην με ενοχλησει , να μην με διακοψει..

Στο εμπειρο ματι, ειναι προφανες οτι αλλαξε το pattern... στη τελευταια παραγραφο δεν χωραει κεφαλαιο Μ.
Κι αυτο γιατι Εκεινη εχει ολο μου το σεβασμο .. ειναι Ξεχωριστη και αυτο το κερδισε..

εγω ειμαι απλα ενας Κανιβαλος..."

(*) Αναδημοσίευση μιας πραγματικής ιστορίας

 

μόνο αν έχεις τ' αρ@@@@@ σε παγάκια...αλλά να σε δω μετά τι θα βγάζεις  

 

Frozen tears