Αισθητική και Καύλα. Έννοιες ασύμβατες στο bdsm;

Με αφορμή δυο post από το νήμα ενός μέλους της @Ηλέκτρα ς που διακρίνεται, και πάντα θαύμαζα, για τα υψηλά αισθητικά της κριτήρια…

Και για μένα! Αλλά όχι χωρίς την απορία του γιατί. Και όχι χωρίς την επόμενη απορία που αναρωτιέται για το που βρίσκεται η εσωτερική μου ενότητα, αν είναι έτσι τα πράγματα;


Έτσι για να προβοκάρω το νήμα, ξεκινώ με μια εξομολόγηση. Όταν, πριν 12-13 περίπου χρόνια αποφάσιζα να εμπλακώ με το “άθλημα” του bdsm, είχα έναν μάλλον ασυνήθιστο φόβο: Φοβόμουν για την αλλοίωση της αισθητικής μου λόγω της τριβής με αυτό που αισθητικά αντιλαμβανόμουν ως κακόγουστο.
Μια από τις ερωτήσεις που έκανα στον πρώτο μου Κύριο, την περίοδο των “διαπραγματεύσεων”, με πραγματικό τρόμο ήταν: Θα είμαι αναγκασμένη να ντύνομαι έτσι;;; (εννοούσα vinyl, μάσκες, κλπ)

Η αλήθεια είναι πως θεωρούσα (και θεωρώ) την κυρίαρχα προβαλλόμενη αισθητική του bdsm kitsch, αλλά σήμερα πια έφτασα να αναρωτιέμαι: Μήπως το kitsch είναι αναγκαίο συστατικό της καύλας;
Πόση σχέση έχει το προσωπικό μας αίσθημα καλαισθησίας με αυτό που μας διεγείρει σεξουαλικά;
Βρίσκονται στον αντίποδα εξυπηρετώντας διαφορετικά κομμάτια του εαυτού; Πχ Η καύλα ανταποκρίνεται στις βασικές ενορμήσεις, ενώ η καλαισθησία στις υψηλότερες ιδέες του νου, την καλλιέργεια και εν τέλει στον πολιτισμό που κατά κάποιο τρόπο αντιμάχεται ( ; ) το ζώο-άνθρωπο. Δουλεύει διαφορετικά ο εγκέφαλος στη κάθε περίπτωση; Ή διαφορετικά κομμάτια του; (εννοείται το νήμα έχει χώρο και για απαντήσεις με βάση τη νευροβιολογία)


Περί αισθητικής στην καύλα λοιπόν το νήμα. Ειδικότερα περί καλαισθησίας και bdsm. Και τέλος περί της αναγκαιότητας ( ; ) του kitsch.

Το αίσθημα του Ωραίου Vs το αίσθημα της Καύλας
Συνδέονται; Πως;
Είναι ασύνδετα; Γιατί;
Αυτά είναι τα ερωτήματα του νήματος.


Bonus υποερωτήματα:
Με ποια εσωτερική (νοητική; ) διεργασία, πόση αλλοίωση αισθητικών κριτηρίων ή πόση κατάχρηση του όρου, γίνεται ένας μελανιασμένος πισινός Όμορφος; (ή ένα μελανιασμένο βυζί, τα σάλια που τρέχουν, τα μανταλάκια στους όρχεις κλπ)
Και κατά πόσο αυτές οι αισθητικές κρίσεις είναι σε θέση να προκαλέσουν “μόνιμες βλάβες” στα γενικότερα αισθητικά μας κριτήρια;

 

 

H αισθητική θεωρείται "υψηλών συχνοτήτων" διεργασία, που άπτεται του πνευματικού και του ψυχικού μέρους της ανθρώπινης ύπαρξης. Η καύλα, από την άλλη μεριά θεωρείται ως ενεργοποιούμενη από τα "χαμηλών συχνοτήτων" ένστικτα. Φαινομενικά λοιπόν δε συνδέονται.
Αλλά:

Η αισθητική διαμορφώνεται τόσο από εξωτερικές, όσο και από εσωτερικές προσλαμβάνουσες. Μαθαίνεται, αλλά και ενυπάρχει ως δυνατότητα. Γι αυτό διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο. Είναι προϊόν ενός συνδυασμού κουλτούρας και εσωτερικής ανάγκης.

Έστω οτι είσαι μία ευυπόληπτος κορασίς, με το πιάνο της, τα γαλλικά της, την εκλεπτυσμένη της αισθητική. Τρακάρεις με το Φώντα το σκληρό καρύδι, έναν άξεστο και ολίγον βρώμικο δασύτριχο νεάτερνταλ. Αυτός σε σκυλοβρίζει κι εσύ, μετά το αρχικό ξάφνιασμα... καυλώνεις! Αφού ξεσκίζεσαι με το Φώντα, αναρωτιέσαι πώς ξέπεσες τόσο χαμηλά στην κλίμακα της αισθητικής σου. Μετά από αλεπάλληλα ξεσκίσματα αρχίζει να σου αρέσει ο πίθηκας. Παρατηρείς τότε με φρίκη οτι το αισθητικό σου κριτήριο τρώει μιά μετατόπιση προς το πριμιτίφ μπρουτάλ.

Η αισθητική και η καύλα είναι συγκοινωνούντα δοχεία, όπως η ζωή και η τέχνη, το καλό και το κακό. Το ένα εισχωρεί στο άλλο και το επηρεάζει, με τρόπο που δε γίνεται από εμάς άμεσα αντιληπτός. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που η αισθητική μας διαφοροποιείται κατά τη διάρκεια του βίου. Που άρχισε να μη σε ενοχλεί πλέον το κίτς του βδσμ, αλλά να το βρίσκεις κομμάτι...αποδεκτό

Εϊμαι κατά του μανιχαϊστικού τρόπου αντίληψης της Φύσης και των όντων. Τα πάντα αλληλοδιαπλέκονται και αλληλεπιδρούν. Η αισθητική πάντα θα προσπαθεί να εξωραίσει την καύλα, η οποία με τη σειρά της θα γειώνει την αισθητική. Η ομορφιά βρίσκεται στην ενότητα...

 

Θα εστιάσω εδώ, “Can't think about anything else but sex” ,plus + ''monogamy is unrealistic and choosing to be free and uninhibited' .

... θα επανέλθω.

 

Μεχρι σημερα στην ζωη μου, δεν καυλωςα εκτός αισθητικής μου. Το θεμα μαλλον θα πρέπει να το συζητήσω με την λαίδη Τσατερλυ η με την Μιράντα στην Τρικυμία.  

 

Ας προσθέσουμε στη συζήτηση την αφαιρετική ικανότητα του εγκεφάλου. Αν κάτι απορρίπτεται αισθητικά αλλά ανήκει σε ένα σύνολο καβλωτικό, ο εγκέφαλος το παρακάμπτει, το παραβλέπει, το μετονομάζει και η ψυχή - που γνωρίζει - εύχεται αυτό που κλωτσάει να μην αποδειχτεί το κρίσιμο.

Η διαδικασία αναγνώρισης και απόλαυσης του Ωραίου, που τόσο συχνά συμβαδίζει με το αντιλαμβανόμενο ως Υψηλό, διαφοροποιείται, για μένα, από τη διαδρομή της κάβλας μόνον αν νιώσω το Ωραίο και ως Απρόσιτο συνάμα ή ως τόσο τυποποιημένο που αδυνατώ να καβλώσω με αυτό γιατί έχω πολύ συγκεκριμένες προσλαμβάνουσες ήδη, οπότε δεν υπάρχει το απροσδόκητο που θα διεγείρει τις αισθήσεις μου. Δεν κάβλωσα π.χ. με τη Νίκη της Σαμοθράκης στο Λούβρο, ένιωσα πολλά πράγματα έτσι που την είδα ξαφνικά αλλά όχι κάβλα. Κάβλωσα όμως μέχρι τρέλας και τελικά έχυσα με τους πίνακες του Μιρό στο Πομπιντού. Ο λόγος, κρίνω ήταν πως ο Μιρό ήταν σκέτο συναίσθημα ή και κάβλε ενδεχομένως, εκφρασμένος με εκρηκτικό χρώμα και φως. Κάβλωσα, δάκρυσα, ένιωσα πολλά πράγματα εκεί. Για μένα οι διαδρομές από το ερέθισμα ως την αισθητική απόλαυση ή ως την κάβλα δεν είναι διαχωρισμένες με συγκεκριμένους τρόπους αλλά ούτε και ταυτίζονται. Γενικά είμαι της απτικής απόλαυσης και πολύ λιγότερο της οπτικής, για να διεγερθεί το αισθησιακό μου πρέπει να μετατρέψω το ερέθισμα σε υφή (ή γεύση) είτε στο φαντασιακό μου είτε να είναι μετατρέψιμο και προσεγγίσιμο στην πραγματικότητα. Και πάλι, βέβαια, τελείως υποκειμενικό γιατί ένα παμπάλαιο μάρμαρο, πανέμορφα λαξεμένο δεν μπορούσα να το μετατρέψω σε υφή, ενώ ένα συγκλονιστικό μπλε χρώμα σε καμβά μπορούσα. Αν και στις δύο περιπτώσεις το Υψηλό ήταν εγγυημένο. Έχω καβλώσει με χρώματα λουλουδιών, φρούτων, επειδή μπορούσα εύκολα να τα μετατρέψω σε αφές, αρώματα και γεύσεις. Δε νομίζω ποτέ να έχω καβλώσει με μουσική αν και προφανώς έχει διεγερθεί έντονα ο ψυχισμός μου.

Λέμε λοιπόν ότι το Ωραίο + Υψηλό ενίοτε με καβλώνει, τι γίνεται με τους άλλους συνδυασμούς;

Το Χαμηλό (δηλ. κιτς) απαγορεύεται να είναι όμορφο; Δεν θα το έλεγα κατ' ανάγκη. Μπορεί όμως να είναι καβλωτικό ακριβώς επειδή είναι Χαμηλό; Προφανώς, γιατί φωνάζει "είμαι ήδη βεβηλωμένο, βεβήλωσέ με κι εσύ, ακίνδυνο είναι!" Αν όμως εκτός από Χαμηλό είναι και απορριπτέο, για κάποιον λόγο, από μένα, τότε δεν με καβλώνει. Για άλλους δεν ισχύει αυτό.

Αυτό που συμβαίνει, πιστεύω, με τη γνήσια κάβλα είναι ότι δεν καταλαβαίνει πολλά πολλά απο προ-ταξινομήσεις. Δεν ξέρει κανείς από πριν τι θα τον καβλώσει άγρια και ξαφνικά γιατί πάντα ψάχνει αυτό που υπάρχει, ως υποθετικό συναπάντημα, μέσα του και δεν το έχει συναπαντήσει ακόμα. Και με ποιο εξωτερικό ερέθισμα θα "κουμπώσει" αυτό, δεν γνωρίζουμε. Για τον λόγο αυτό οι διαδρομές μπλέκονται μεταξύ τους. Άλλωστε η αισθητική αλλά και η πνευματική δημιουργία μου φέρνουν πάντα παλαβή κάβλα.

Όσον αφορά τον μελανιασμένο πισινό, αδυνατώ να τον θεωρήσω όμορφο. Αντίθετα νιώθω μέχρι παθήσεως αισθητικά τα μελανιασμένα βυζιά. Ολοφάνερα υποκειμενικό λοιπόν και αυτό, σε ένα άλλο μάτι θα μπορούσε να συμβαίνει το αντίθετο.

Δεν ξέρω κατά πόσο έχω κριτήρια στην αισθητική, ώστε να μπορώ να βοηθήσω περισσότερο. Είτε η διαδρομή μου στο βιδιεσεμιον, είτε η δεκαετία και βάλε που έχει περάσει με κάνουν να νιώθω ότι μάλλον η αισθητική μου έχει εμπλουτιστεί - άλλωστε, με τον τρόπο μου, απολαμβάνω και τον πόνο.

 

@elfcat
Αυτός, κρίνω ότι, είναι ένας ενδιαφέρων πίνακας ζωγραφικής (Antonello da Messina, Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου)
 

κι αυτές είναι οι πιο καυλωτικές εκδοχές του (Jessica Alba και Angelina Jolie)
   
Ένας αυστηρός κριτής τέχνης θα μπορούσε να ονομάσει τα δεύτερα kitsch.
Το ένα είναι τέχνη, τα άλλα τεχνική που μιμείται την τέχνη (εξαιτίας αυτής της εκτός τόπου και χρόνου μίμησης κινδυνεύουν με τον χαρακτηρισμό)
Για τους υπόλοιπους εμάς, που κρίνουμε και τις τρεις εκδοχές Ωραίες, ή τις δεύτερες περισσότερο Ωραίες από τη πρώτη, μάλλον χρησιμοποιούμε διαφορετικά αισθητικά κριτήρια για το μεν και διαφορετικά για τα δε (δικά μας και τα δυο)
Τουλάχιστον στα δεύτερα μάλλον αλλού εστιαζόμαστε από ότι συνήθως κάνουμε στην απόλαυση ενός έργου τέχνης.

 

Ξαναλέω, μπορεί να μην το αποφασίζει συχνά, αλλά όταν αποφασίζει να ανοίξει νήμα     
Επιστρέφω προσεχώς  

 

Καταρχάς να σημειώσω ότι δεν θεωρώ ότι ο φόβος για την αλλοίωση της αισθητικής είναι τόσο σπάνιος  

Δική μου εκτίμηση είναι ότι υπάρχουν 3 διαφορετικά πράγματα:

1. Το τι μας καυλώνει

2. Το τι μας αρέσει

3. Το κρίνουμε ή και είναι ωραίο


Μπορεί αυτά τα τρία να συνομιλούν μεταξύ τους. Δεν είναι όμως καθόλου απαραίτητο.

Αυτό που συνήθως μπερδεύεται πολύ και περιπλέκει τα πράγματα είναι το νο 2, η αρέσκεια, το γούστο.

Το Ωραίο είναι κάτι που συνήθως έχει μια κάποια αξιωματική ισχύ. Δηλαδή αξιώνει (κάτι σαν τα αξιώματα των Μαθηματικών) να είναι Ωραίο ασχέτως αρέσκειας ή απαρέσκειας.

Πχ ένα σπουδαίο μουσικό έργο του Μπετόβεν ή ο Παρθενώνας.


Σημαίνει ότι πρέπει να μου αρέσει το Ωραίο; Όχι! Όχι απαραίτητα. Και μάλιστα κάτι πραγματικά Ωραίο ίσως πρέπει να μου προκαλεί και ένα δέος. Και το δέος που μου προκαλεί είναι το μέτρο του πόσο Ωραίο πραγματικά είναι. Άμεση η σχέση με το Υψηλό. Ταυτόσημη θα τολμούσα να πω.


Γιατί μπορεί να με καυλώνει κάτι που δεν μου αρέσει, που δεν κρίνεται καν ως Ωραίο; Για αρκετούς λόγους. Ένας από αυτό είναι η εύκολη απόλαυση που προσφέρει. Και λέγοντας "εύκολη" δεν την υποτιμώ καθόλου. Έχει τη σημασία της, τη μεγάλη της σημασία για την εσωτερική και ψυχική μας ισορροπία και ζωή. Θεωρώ ότι μπορούμε να πάμε παρακάτω όταν έχουμε κάπως "κορέσει" αυτό το επίπεδο της "εύκολης" απόλαυσης. Είναι ζήτημα επιβίωσης. Πχ δεν μπορώ να περιμένω το καλύτερο πιάτο του τάδε Σεφ για να τραφώ. Πρέπει να τραφώ και με πιο "δεύτερα" πιάτα. Που πρέπει να μου προσφέρουν κάποια απόλαυση για να έχω κίνητρο να τα φάω (αφού περάσω το level που με κυνηγά όλη η οικογένεια με το πιάτο τις φακές ανά χείρας).


Το "εύκολο" δεν συνδέεται με το kitsch κατ' εμέ και ούτε είναι το kitsch απαραίτητο συστατικό της καύλας. Μπορεί να τύχει να είναι. Αλλά όχι αναγκαία. Τολμάω να εκφράσω τη θέση ότι η kitsch αισθητική αποκαλύπτει μια "προτεσταντικού" τύπου ενοχικότητα απέναντι στην απόλαυση. Αν αυτή η ενοχικότητα υπάρχει, το kitsch τείνει να γίνει αναγκαίο.


Δεν θα τα έλεγα ασύνδετα όλα αυτά, θα τα έβαζα απλά σε άλλο σκαλοπατάκι στην κλίμακα ιεραρχίας (μου). Η εσωτερική μου ενότητα σε όλα αυτά βρίσκεται στο να ξέρω γιατί μου αρέσει ή και με καυλώνει κάτι. Και στο να αναγνωρίζω το Ωραίο ακόμη και αν εμένα δεν μου αρέσει.


Αυτά πιο θεωρητικά. Όσον με αφορά δεν με καυλώνουν πράγματα που δεν μου αρέσουν. Αλλά αυτό δεν σημαίνει κάτι παραπάνω για μένα από το ότι έχω μια πολύ έντονα αισθητική προσέγγιση του κόσμου. Θα μπορούσα να έχω μια άλλη (πχ φιλοσοφική, θρησκευτική, επιστημονική) και αυτό να μην συμβαίνει. Και δεν θα σήμαινε ότι τότε θα είχα χειρότερη ή καλύτερη αισθητική από αυτή που έχω τώρα.

Εξακολουθούν να με καυλώνουν πράγματα που δεν θεωρώ Ωραία (με την αξιωματική έννοια που ανέφερα πιο πριν) αλλά και να μη με καυλώνουν πράγματα που δεν μπορώ παρά να αναγνωρίσω σαν ωραία.

Γιατί συμβαίνει το δεύτερο; Γιατί μου προκαλούν δέος και όταν η "ποσότητα" του φόβου αυξάνει, δεν καυλώνω. Πχ μπροστά στον Παρθενώνα δεν καυλώνω γιατί νιώθω τεράστιο δέος μπροστά στην ανθρώπινη δημιουργικότητα.

Γιατί συμβαίνει το πρώτο; Γιατί βρίσκω σε αυτά στοιχεία από διαδρομές που ακολούθησα στη ζωή μου. Και με κάνουν να αισθάνομαι οικεία, γλυκά, ανεβαστικά κλπ κλπ Πχ με καυλώνουν τραγουδάκια με ηλεκτρονικό ήχο γιατί αυτά ήταν που άκουγα στα πρώτα πάρτυ που με άφηναν οι γονείς μου να πηγαίνω μόνη μου και ως εκ τούτου να ανταλλάζουμε με αγοράκια χουφτώματα υπό τους ήχους αυτής της μουσικής  

ΥΓ (ναι μετά το έπος έχει και ΥΓ ). Έπος το θέμα, το είπα;;;        

 

Το σκέφτηκα αρκετά το νήμα και νομίζω εχω καταλήξει οτι όλο το θέμα ''αισθητική και bdsm'' αφορά τον παρακάτω διαχωρισμό.

Αισθητική σε ο,τι αφορά εμένα ( που μου επιβάλεται)
Αισθητική σε ο,τι αφορά Εκείνον ( που είναι σταθερή)

Θα προσπαθήσω να εξηγήσω..
α. σε ο,τι αφορά εμένα
Εγώ προσωπικά έχω πολύ συγκεκριμένη εικόνα του εαυτού μου, αγαπώ την αισθητική μου και είμαι πολύ κάθετη σε κάποια πραγματα ειδικά το κομμάτι του πως παρουσιαζω ( ντυνομαι, στεκομαι κτλ) τον εαυτό μου.
Ενα παράδειγμα, αρνούμαι πχ να πάω ακόμη και στο περίπτερο με μπλεγμένα μαλλιά ή με τα προχειρα ρούχα του σπιτιού , θα αλλάξω κανονικά, έστω ένα jean και μετά θα βγω απο το σπίτι.
Η π.χ με το σπίτι και γενικά τον χώρο γύρω μου, παίζει πολύ μεγάλο ρόλο για εμένα να έχει ταυτότητα ο χώρος που είμαι, ή ειμαι συχνά. Δεν με νοιαζει να είναι ντε και καλά όπως τον θέλω εγώ αλλα θέλω να εχει μια ταυτότητα και μια ισσοροπία αισθητική.

Ολα τα παραπάνω, οταν έρχεται η ασυμμετρία και τα αλλάζει, είτε στιγμιαία ( π.χ να με έχει χρησιμοποιήσει με κάθε δυνατό τρόπο και να είμαι ένα χάλι και να πρέπει να περιμένω μέχρι να πάρω αδεια να καθαριστώ ή πχ να μην ξέρω καν αν θα μου ζητήσει να βγω εξω και πως! ) είτε μακροπρόθεσμα -για όσο είμαι μαζί , τότε είναι που όλο αυτό γίνεται καυλα! Αυτό, η ίδια η αλλαγή της αισθητικής είναι που γίνεται καυλα, η επιβολή και το να αλλάζεις κάτι που εσένα σε εκφράζει σε κάτι που εκείνη τη στιγμή εκφράζει τους δυο σας σαν σύνολο. Είτε αυτό ειναι το μουτζουρωμένο απο eye liner πρόσωπο είτε..είτε..είτε..( ενα σωρό, ο,τι θέλετε βάλτε)!
Μόνη μου δεν θα επέλεγα ποτέ κάποια πραγματα, για Εκείνον θα τα εκάνα, και αυτό είναι που με καυλώνει.

β. σε ο,τι αφορά εκείνον
Εδώ η αισθητική μου δεν κάνει εκπτώσεις, ούτε τη θεωρώ μεταβλητή, ούτε οτι μπορεί να μετατραπεί σε καυλα!
Η αισθητική που αφορά εκείνον και τα δεδομένα του, αρα και τα δεδομένα της σχέσης που εμπλέκομαι είτε είναι καυλα! είτε δεν είναι.
Είναι κάτι που το βλέπει κανείς, θεωρώ, σχετικά νωρίς..αν του ταιριάζει η αισθητική που ακολουθεί ο/η Κ στη ζωή του και για τον εαυτό του.Προσωπικά όπως είπα για εμένα είτε αυτό που βλέπω είναι καυλα αρα και συνεχίζω, είτε δεν είναι αρα και σταματώ.
Δεν μπορώ, για παραδειγμα, να φανταστώ τον Κ μου να με σαδίζει και αισθητικά να υποφέρω..οι κινήσεις του, η αυρα του, ο τρόπος που στήνει το σώμα του, που μου μιλάει ή οχι..όλα αυτά αν αισθητικά εμένα μου εβγαζαν ενα μπλιαχ...δεν θα μπορούσα να καυλώσω.

Εδώ να πω πως φυσικά ο κάθε ανθρωπος έχει αλλη αισθητική και άλλα κριτήρια, γι αυτό και δεν μπαίνω σε λεπτομέρειες τύπου, τι θεωρω αισθητικά καυλώσιμο και τι όχι, αν θα ήταν εκτός ή εντος της αρχικής αισθητικής μου ,ένας μαυρισμένος κώλος ,για παράδειγμα.

 

Καλυμμένος προς ώρας από pelea και gaby, δε θα ήθελα να σεντονιάσω επαναλαμβάνοντάς τους.

Η παρέμβασή μου όμως γίνεται, για να μπλέξει στο χορό των τριών εικόνων τη βεβήλωση.
Μήπως αυτό που σε κάνει να αποκαλέσεις τις δύο τελευταίες "Ωραίες", καυλωτικές είναι η βεβήλωση*;


* Με την έννοια ότι ικανοποιείται μεν το μάτι από την εικόνα, αλλά συμβάλλει και ο νους -ίσως κυρίως αυτός- γνωρίζοντας τι θα έπρεπε να εικονίζει και τι τελικά εικονίζει.

 

@soutzoukakia υπαρχει κατι με το κιτς που ξερεις οτι ειναι κιτς...

 

Δεν είμαι σίγουρη τι μου λες ή αν με ρωτάς
Πάντως υπάρχει το εσκεμμένο kitsch που είναι μορφή τέχνης και είναι γοητευτικότατο και απελευθερωτικό
Αρκεί να ξέρεις ότι είναι kitsch
Σε πράγματα καθημερινότητας βρίσκω την εσκεμμένη χρήση του kitsch σαν ένα παιχνίδι, ένα κλείσιμο ματιού, ένα συνωμοτικό αστείο...