Λόγος περί βεβήλωσης στο BDSM

".στό BDSM όπου το αντιαισθητικον της "βεβήλωσης" της Ομορφιάς είναι πολύ καυλωτικό."

Η παραπάνω φράση που έγραψα στο εξαιρετικό νήμα περί καύλας και αισθητικής,απoτέλεσε αφορμή για συζήτηση με ένα αγαπημένο μέλος του forum.Στη συζήτηση φάνηκε πως θα άξιζε να αποτελέσει θέμα ξεχωριστής συζήτησης.Κάτι με το οποίο συμφώνησε δημοσίως και ανεξάρτητα η @soutzoukakia ,η οποία παρέθεσε και τον εξής ορισμό του βέβηλου:

“Βέβηλο,με την ακριβή σημασία,λέγεται ό,τι από ιερό η θρησκευτικό που ήταν,αποδίδεται εκ νέου στη χρήση και την κυριότητα των ανθρώπων”.(G.Agamben,Βεβηλώσεις.)


Μερικά ερωτήματα λοιπόν..

Θα μπορούσε η βεβήλωση της ομορφιάς του αντικειμένου του πόθου να θεωρηθεί ως σαδιστική απόλαυση;
Μήπως τα τόσο επιθυμητά σημάδια της σαδιστικής απόλαυσης στο σώμα του "θύματος" δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αμαύρωση της ομορφιάς του λείου,αψεγάδιστου ως τότε,δέρματος;
Η σαδιστική απόλαυση του εξευτελισμού,δεν θα μπορούσε να ιδωθεί ως βεβήλωση,αποκαθήλωση,πρόσκαιρη καταστροφή της εικόνας του άλλου στα μάτια μας;
Μήπως τελικά το Ομορφο,το Ωραίο που μας έλκει,νοιώθουμε την ανάγκη να το κατεβάσουμε επίπεδο προκειμένου να το αποκτήσουμε και να το απολαύσουμε;
Αραγε η βεβήλωση επιδρά απενοχοποιητικά στην απόλαυση,ή αντίθετα δίνει ένοχες απολαύσεις;
H βεβήλωση μπορεί να ιδωθεί ως επιθυμία οπτικοποίησης-σημάδι Κυριαρχίας;
Μήπως τελικά η βεβήλωση βρίσκεται στη ρίζα της bdsmικής απόλαυσης;

Αυτά τα ολίγα,ως αφορμή και μόνο για μία συζήτηση,αν υπάρχει η σχετική διάθεση.
Επί του θέματος,θεωρώ τα ερωτήματα το ίδιο,αν όχι πιο σημαντικά από τις απαντήσεις.
Ετσι κι αλλιώς,η απάντηση στο ερώτημα γιατί μας καυλώνει ό,τι μας καυλώνει είναι από δύσκολη έως ανύπαρκτη.

Ευχαριστώ εκ των προτέρων,όσους θελήσουν να συμβάλλουν στον προβληματισμό και τη συζήτηση με τις δικές τους ερωτήσεις και απαντήσεις.

 

Αρέσκομαι, ασελγώντας στο όμορφο να διαφθείρω το θυμικό.

 

Μια διευκρινιστική ερώτηση.
Στην ζωη σας αναζητάτε το Ωραίο και Όμορφο με κεφαλαία; Αν οχι, προς τι τα κεφαλαία; Αν ναι, ως τι; Ως Ιδεα, ως Αγιο Δισκοπότηρο, ως Ιερό;

Μήπως θεολογειτε;

 

Δεν θα απαντήσω αντ αυτού στη βασική σας ερώτηση, αλλά θα θέσω ακόμη μια, όπως μας προτρέπει κι ο νηματοθέτης κι όχι μόνο σε εσάς.
Υπάρχει βεβήλωση χωρίς να προϋπάρχει Ιερό;

 

Θα ξεκινήσω την τοποθέτηση μου και γώ με μιά ερώτηση:
Γίνεται να βεβηλώσει κάποιος κάτι που ο ίδιος πραγματικά και εν πλήρει συνειδήσει θεωρεί "ιερό;"
Η βεβήλωση ενός αντικειμένου -τοτέμ, μιας αξίας, μιάς ιδέας ,μιας αντίληψης μας, από μας τους ίδιους ,δεν μας αυτοαναιρεί;
Δεν μας αυτοακυρώνει;

Ο βέβηλος λοιπόν, οταν δρά ως τέτοιος, αν δεχτούμε πως δεν προσπαθεί στην ουσία να αποδομήσει ,σε κάποιο βαθμό, το ίδιο του τον εαυτό, στρέφεται στην ουσία εναντίον της ιερότητας των άλλων , ενάντια στις αξίες τους, ενάντια στις σημασίες τους ,είτε λόγω μίσους -είναι οι σημαίες και τα λάβαρα των εχθρών, των άπιστων - είτε λόγω αμφισβήτησης, σχετικιστικών , μηδενιστικών η λιμπερτινίστικων αντιλήψεων που μπορεί να έχει.
Το κίνητρο του δεν είναι η απόλαυση, είναι στην ουσία η κατίσχυση επι των άλλων , των αντιπάλων ,η απόλαυση, η ικανοποίηση έρχεται σε δεύτερο χρόνο, όταν ο σκοπός του έχει επιτευχθεί , η οταν αυτός θεωρεί οτι έχει επιτευχθεί, είναι η χαρά της νίκης, της επιβολής.

Πόσο "βέβηλος" λοιπόν αισθάνεται ένας σαδιστής , για να έρθουμε στα καθ ΄ημάς, οταν καταστρέφει ραβδίζοντας την "ιερή'" ( ; ) αισθητική της ωραιότητας του λείου ,σφριγηλού,αψεγάδιαστου δέρματος; Και κυρίως, γιατί;
Πόσο βέβηλος αισθάνεται όταν εξευτελίζει με τον άλφα η βήτα τρόπο τον σύντροφό του; Γιατί;
Δεν μπορώ να τοποθετηθώ βιωματικά, δεν είμαι σαδιστής αλλά φαντάζομαι πως αν μπορούμε να εμπλέξουμε το αίσθημα (και όχι την έννοια καθαυτή) της βεβήλωσης στο βδσμ, αυτό θα αφορά την αποκαθήλωση της εικόνας του ωραίου , του αξιοπρεπούς ,του "ανθρώπου" (που γίνεται σκλάβος χωρίς δικαιώματα) που έχει για τον εαυτό του το αντικείμενο επι του οποίου σαδίζει/κυριαρχεί.
(ουτε ψυ είμαι και μπορει να γράφω μαλακίες τόση ώρα , οπότε κάνω ένα διάλειμμα για ένα ζάππινγκ στ 'άλλα νήματα και αν χρειαστεί επανέρχομαι!   )

 

Κράτησε αυτά στη σκέψη σου...
Από τη γενεαλογία της έννοιας, τη βεβήλωση δεν την κάνει ο οποιοσδήποτε, αυτός το πολύ να κάνει ιεροσυλία.
Τη βεβήλωση την κάνει ο μύστης.

Σκοπός είναι να επαναποδόσει στη χρήση των ανθρώπων ό,τι είχε διαχωριστεί από το religio (θρησκεία) που ενέχει την έννοια του διαχωρισμού.
Θρησκεία είναι αυτό που αποσπά αντικείμενα, τόπους, ζώα ή ανθρώπους από την κοινοχρηστία και τα μεταφέρει σε μια ξεχωριστή σφαίρα. Όχι μόνο δεν υφίσταται θρησκεία άνευ διαχωρισμού-διάζευξης, άλλα κάθε διαχωρισμός εμπεριέχει ή διατηρεί εντός του έναν αυθεντικώς θρησκευτικό πυρήνα.
Η βεβήλωση του ιερού, είναι η μετάβαση από μια religio (θρησκεία), που βιώνεται πλέον ως κίβδηλη και καταπιεστική, στην αμέλεια ως vera religio.
Αμέλεια: αγνοεί τον διαχωρισμό ή, καλύτερα, τον μετέρχεται με έναν ιδιαίτερο τρόπο

(μαζεύοντας, λίγο πρόχειρα, συγχωρέστε με, από Agamben)

Ξαναβάζω το λινκ για όποιον ενδιαφέρεται : http://www.scribd.com/doc/195535084/Bebeloseis-Giorgio-Agamben

 

Ο Κυρίαρχος θα θεωρήσει ως ιερό, αυτό που οι άλλοι θεωρούν ομοίως, ή αυτό που κατοικεί σε κείνο το ανήλιαγο μέρος που ζουν αισθήσεις, σκέψεις, εμπειρίες, συναισθήματα και παρορμήσεις που κανείς πριν δεν είχε περιδιαβεί?

Μπορώ μόνο επαγωγικά να μιλήσω για την ανάγκη των Κυριάρχων να εισχωρήσουν στον εγκέφαλο δια της σαρκός...

Μήπως είναι η ίδια η βεβήλωση, αυτή καθεαυτή που μετατρέπει την υποτακτική ή την σκλάβα, και αντίστοιχα τον υποτακτικό ή τον σκλάβο σε Ιερή/ό? Μήπως το Ωραίο, πέραν της αισθητικής σχετίζεται με την ικανότητα βεβήλωσης?

Μήπως το κοινά αποδεκτό, δεν έχει καμία σημασία στα μάτια όποιου θέλει να αποκαθηλώσει λατρεύοντας, με τον δικό του σαδιστικό, κυριαρχικό ή υποτιμητικό τρόπο?

Το Ωραίο, είναι στα μάτια του βλέποντος, κατ΄αρχάς...Το ανέλυσα και περαιτέρω στο νήμα περί αισθητικής και καύλας...
Το γιατί είναι με κεφαλαία, νομίζω το κατανοούμε όλοι...
Του προσδίδει μία ανώτερη σημασία, ένα ουσιαστικό βάθος, ιδωμένο μέσα από την οπτική του εκάστοτε έχοντα τον έλεγχο...

Ωραίο σώμα, ποιο είναι αυτό? Είναι το αψεγάδιαστο, το αρυτίδιαστο, το άμεμπτο, το ''ωσεί'' ανέγγιχτο ή αυτό που έχει διαφύγει από τις ''καταστροφές''?

Κάποια ευλογημένη στιγμή, που προειδοποίησα τον Αφέντη για την ουλή πάνω από το εφηβαίο μου, οφειλόμενη σε μία επέμβαση που έχω κάνει, την χάϊδεψε και μου είπε ότι αυτό το σημείο το στέργει, το αγαπά εξίσου με τα πιο όμορφα σημεία του σώματός μου...Ποτέ δεν το πόνεσε, νομίζω ότι συνειδητά, ή υποσυνείδητα το πρόσεχε ιδιαίτερα, γνωρίζοντας την ευαισθησία της εν λόγω περιοχής...
Άρα, η ατέλεια, μπορεί να καθιστά το σημείο, ή το πρόσωπο συνολικά, ως ακατάλληλο βεβήλωσης?
Μόνο το άρτιο είναι αυτό που υποκινεί την ανάγκη κατίσχυσης, κυριαρχίας ή επιβολής?

Ωραίο λοιπόν είναι μόνο το σώμα, ή το σύνολο ενός ανθρώπου που γεννά την συνολική ανάγκη βεβήλωσης, όχι μόνο της εικόνας και της όποιας αρτιότητας, αλλά και του ανθρώπου ολόκληρου?

Θέλουν οι Κυρίαρχοι να βεβηλώσουν μίαν άψογη πυγή ή τους ενδιαφέρει να ''βεβηλώσουν'' και ένα υπέροχο μυαλό, εισχωρώντας στα ενδότερα και ''παίζοντας'' με τις άπειρες συνάψεις του?

Κάποια στιγμή είχα θέσει ένα επίμονο ερώτημα για τον ψυχολογικό σαδισμό, το πόσο συνδέεται με την Κυριαρχία και τι ανάγκες καλύπτει εκατέρωθεν...

Η ψυχική βεβήλωση, ας πούμε, μέσω του ΤPE και του Mind Control, παρακινείται από άλλη ανάγκη?

Οι ίδιοι οι Κυριαρχικοί θα μιλήσουν γι αυτό, εγώ πιστεύω απλά, ότι ο καθένας έχει τον δικό του μηχανισμό να ανταποκρίνεται στο τι πραγματικά είναι αυτό που τον ωθεί στην βεβήλωση...
Το ''έτσι γουστάρω'', ''αυτό με καυλώνει'', ''δεν υπάρχει συγκεκριμένος λόγος'', μπορεί απλά να είναι η στάση του Κυριάρχου ως προς την γνώση που θα παρέξει στο αντικείμενο της βεβήλωσής του...

Δεν θέλει να αιτιολογήσει, ούτε και χρειάζεται, γιατί γνωρίζει αφ΄ενός ότι η γνώση είναι δύναμη, άρα μπορεί μέσω της γνώσης που θα δώσει να ''μοιραστεί'' τρόπον τινά τον έλεγχο, κάτι που καμία από τις δύο πλευρές δεν επιθυμεί και αφ΄ετέρου μπορεί να αλλοιώσει την αίσθηση που αποκομίζει από την ίδια την βεβήλωση του, το αλωθέν και τρωθέν αντικείμενο αυτής...

Προχωρά ωστόσο, ο Κυρίαρχος, ενίοτε τελετουργικά, στην βεβήλωση αυτή...Βίαια ή τρυφερά, άλλοτε με γοργά βήματα ή με περίσκεψη και προσοχή, δίνοντας έμφαση στην ανατροφοδότηση της διαδικασίας αυτής από το ίδιο το αντικείμενο...

Αν αφήσουμε λοιπόν αυτούς τους δύο να αντλούν απλά απόλαυση από αυτό και να μην αναλύουν το πως και το γιατί, -τουλάχιστον όχι ανοιχτά ο ένας στον άλλον, ωστόσο πολλές φορές εσωτερικά και άρρητα-, και εμείς συνεχίζοντας την θεωρητικολογία μας αυτή, θα μπορούσαμε να πούμε τι πραγματικά πιστεύουμε βάσει των εμπειριών και των δικών μας οπτικών, χάριν των εξαιρετικών ερωτημάτων που τίθενται εδώ...

Συγνώμη που πρόσθεσα ερωτήματα χωρίς να απαντήσω στα τεθέντα...Επιφυλάσσομαι και επ΄αυτού...

 

@brenda Ποταμός!!!
Λάτρεψα αυτό: Μήπως είναι η ίδια η βεβήλωση, αυτή καθεαυτή που μετατρέπει την υποτακτική ή την σκλάβα, και αντίστοιχα τον υποτακτικό ή τον σκλάβο σε Ιερή/ό?

 

Το τι αναζητώ στη ζωή μου και το αν θεολογώ η όχι,δεν βλέπω σε τι θα βοηθούσε μια ενδεχόμενη τοποθέτηση απο τη μεριά σου.
Σε κάθε περίπτωση,μπορείς να διαβάσεις το post χωρίς τα κεφαλαία.Δεν αλλάζει κάτι επί της ουσίας.

 

(Χωρίς να παραβλέπουμε την επιστημονική http://www.tovima.gr/science/article/?aid=478179 προσέγγιση περί αντικειμενικότητας του τι είναι «ωραίο» και τι όχι). Αν εμείς αποδώσουμε (υποκειμενικά) «θεϊκή ομορφιά» σε κάποιον/κάποια σημαίνει πως αυτή/αυτός έχει για εμάς «θεϊκό άγγιγμα» από την θεά Αφροδίτη (και αυτό ναι... είναι μια θεολογικά παγανιστική προσέγγιση   ).

(Ρητορικό) ερώτημα: Αν η ομορφιά είναι κάτι το «ιερό» και αν η βεβήλωση αφορά τα «ιερά» τότε ένας σαδιστής είναι βέβηλος;
Και τώρα ήρθε η ώρα για την «εξομολόγηση σε έναν νηματοδώτη»   :

-Θα μπορούσε η βεβήλωση της ομορφιάς του αντικειμένου του πόθου να θεωρηθεί ως σαδιστική απόλαυση; -Βεβαίως!
-Μήπως τα τόσο επιθυμητά σημάδια της σαδιστικής απόλαυσης στο σώμα του "θύματος" δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αμαύρωση της ομορφιάς του λείου,αψεγάδιστου ως τότε,δέρματος; -Πρωτίστως...
-Η σαδιστική απόλαυση του εξευτελισμού,δεν θα μπορούσε να ιδωθεί ως βεβήλωση,αποκαθήλωση,πρόσκαιρη καταστροφή της εικόνας του άλλου στα μάτια μας; -Ναι και αυτό είναι εξόχως ηδονιστικό ζητούμενο.
-Μήπως τελικά το Ομορφο,το Ωραίο που μας έλκει,νοιώθουμε την ανάγκη να το κατεβάσουμε επίπεδο προκειμένου να το αποκτήσουμε και να το απολαύσουμε; -Ναι, να το αποκτήσουμε, να το απολαύσουμε, να το διαφθείρουμε, να το σκίσουμε, να... να... να...
-Αραγε η βεβήλωση επιδρά απενοχοποιητικά στην απόλαυση,ή αντίθετα δίνει ένοχες απολαύσεις; -Και το Α και το Β μέρος της διάζευξης εναλλάξ.
-H βεβήλωση μπορεί να ιδωθεί ως επιθυμία οπτικοποίησης-σημάδι Κυριαρχίας; -Βεβαίως, προσωρινής βέβαια. Εκείνη την ώρα είσαι αυτός που έχεις γαμήσει τα όσια και τα ιερά!
-Μήπως τελικά η βεβήλωση βρίσκεται στη ρίζα της bdsmικής απόλαυσης; ΔΞ/ΔΑ.

@underherfeet υπάρχουν σαδιστικές και σαδιστικές ερωτήσεις αλλά σαν αυτά τα δύο «γιατί» στο #5 δεν έχει! Έχεις όμως απαντήσει «Ο βέβηλος λοιπόν, οταν δρά ως τέτοιος, αν δεχτούμε πως δεν προσπαθεί στην ουσία να αποδομήσει ,σε κάποιο βαθμό, το ίδιο του τον εαυτό…» όχι, να το δεχτούμε! Τα υπόλοιπα που γράφεις αφορούν τον βάνδαλο όχι τον βέβηλο και ως βέβηλος αποδομεί τον ίδιο του τον εαυτό γιατί και αυτός έχει κάτι το «ιερό» που διαφθείρεται. «ουτε ψυ είμαι και μπορει να γράφω μαλακίες» μπα... μαλακίες γράφεις μάλλον είσε ψυ  

@brenda -Ο Κυρίαρχος θα θεωρήσει ως ιερό, αυτό που οι άλλοι θεωρούν ομοίως, ή αυτό που κατοικεί σε κείνο το ανήλιαγο μέρος που ζουν αισθήσεις, σκέψεις, εμπειρίες, συναισθήματα και παρορμήσεις που κανείς πριν δεν είχε περιδιαβεί? Τον όρο «Κυρίαρχο (ως Dominance)» τον αντιλαμβάνομαι ως μια κατάσταση d/s που δεν αφορά τον σαδιστή (πάντα). Ο Σαδιστής – βέβηλος (υπάρχουν και μη βέβηλοι οι «ερωτικά βίαιοι σύντροφοι» να μην τους λέμε όλους «σαδιστές» πάει πολύ) θέλει να διεισδύσει σε όλα τα «ανήλιαγα» μέρει και να τα κάνει όλα πουτάνα! Θέλει να διαφθείρει την εξωτερική εικόνα, μυαλό, ψυχολογία, συναισθήματα τα πάντα (πάει για ανάλυση της «φιλοσοφίας στο μπουντουάρ» το πράγμα)...
-Μήπως είναι η ίδια η βεβήλωση, αυτή καθεαυτή που μετατρέπει την υποτακτική ή την σκλάβα, και αντίστοιχα τον υποτακτικό ή τον σκλάβο σε Ιερή/ό? –Όχι! Το πριν την βεβήλωση λατρεύεις αυτό το «εξωκοσμικά» ωραίο και «εξιδανικευμένα» αγνό αυτό θες να διαφθείρεις. (Μην αρχίσεις τα «γιατί» και συ σαν τον ψυ. Αλήθεια το ψυ τι είναι ψυχολόγος ή ψυχίατρος;   ).
-Μήπως το Ωραίο, πέραν της αισθητικής σχετίζεται με την ικανότητα βεβήλωσης? Βέβαια, κάτι χαλασμένο το φτιάχνεις κάτι ωραίο το καταστρέφεις  
-Ωραίο σώμα, ποιο είναι αυτό? Είναι το αψεγάδιαστο, το αρυτίδιαστο, το άμεμπτο, το ''ωσεί'' ανέγγιχτο ή αυτό που έχει διαφύγει από τις ''καταστροφές''? Όχι. Είναι δύσκολο να στο προσδιορίσω. Πρέπει να σου λέει «κάτι». Είδα προ ημερών στο jumbo μία γύρω στα 60 αδυνατούλα, με μεγάλα γαλανά μάτια και έμεινα κάγκελο. Δεν είχε ρυτίδες; Ήταν ανέγγιχτη; Είχε όμως «κάτι» το αξιολάτρευτο = αξιοσάδιστο...
-Άρα, η ατέλεια, μπορεί να καθιστά το σημείο, ή το πρόσωπο συνολικά, ως ακατάλληλο βεβήλωσης? Μόνο το άρτιο είναι αυτό που υποκινεί την ανάγκη κατίσχυσης, κυριαρχίας ή επιβολής? Μην μπερδεύεις τους Αφέντες με τους Σαδιστές! Ουλή; Ράμματα που έχουν θρέψει; Χμ...   Το ξέρω... δύσκολο να εξηγηθεί αλλά όπως έλεγε και ο Ντε Σαντ, το αξιολάτρευτο ιερό αντικείμενο δεν είναι «ένας ακατανόητος θεός» που τον καθιστά ανύπαρκτο. Ο τρόπος που προσπαθείς να τον κατανοήσεις είναι μέσω του πόνου και αυτής της «βεβήλωσης», θες να καταλαβαίνεις ότι «σε νιώθει» και να το βλέπεις αυτό στις πονεμένες εκφράσεις της, στο αίμα που ρέει, στον ιδρώτα που κυλά και στο κορμί που σπαρταράει στα χέρια σου...
-Ωραίο λοιπόν είναι μόνο το σώμα, ή το σύνολο ενός ανθρώπου που γεννά την συνολική ανάγκη βεβήλωσης, όχι μόνο της εικόνας και της όποιας αρτιότητας, αλλά και του ανθρώπου ολόκληρου? Η εικόνα είναι το πρώτο που θα προσέξει κανείς αλλά μετά ένας σαδιστής θέλει να ξεμπουρδελέψει τα πάντα, ολόκληρο τον άνθρωπο (αυτήν την καθ’ εικόνα και ομοίωση του θεού, μην ξεφεύγουμε και από την «ιερότητα»).
-Θέλουν οι Κυρίαρχοι να βεβηλώσουν μίαν άψογη πυγή ή τους ενδιαφέρει να ''βεβηλώσουν'' και ένα υπέροχο μυαλό, εισχωρώντας στα ενδότερα και ''παίζοντας'' με τις άπειρες συνάψεις του? Μα... από το μυαλό δεν ξεκινάνε όλα; Αν μαστιγώσεις απλά ένα σώμα και δεν έχεις καταφέρει η άλλη να πίνει ladose τότε τι κάνουμε;   Σοβαρά τώρα – ίσως γι’ αυτό ήμουν αρκετά διαβαστερός στο σχολείο – μ’ άρεσε όταν είχα ασχοληθεί πολύ με ένα θέμα και έκανα ερωτήσεις σε κάποια καθηγήτρια και την «έπιανα» αδιάβαστη, το μοχθηρό βλέμμα, το ίδρωμα στο «μουστάκι», το στυλό που γυρίζει αμήχανα στα δάχτυλα. Ναι, όντως μπορεί κανείς να ασχοληθεί σαδίζοντας σε κάποια τα μυαλά της (ο πιο εύκολος δρόμος να φτάσει στο κορμί της), ιδικά όταν βρίσκει ένα υψηλό iq (άρα πάλι στο ωραίο δεν καταλήγουμε; )...
-Η ψυχική βεβήλωση, ας πούμε, μέσω του ΤPE και του Mind Control, παρακινείται από άλλη ανάγκη? Τα έχουμε πει και σε άλλο νήμα ο ψυχολογικός σαδισμός δεν αφορά τους bdsm-sadist αλλά τους pure-sadist. Είναι λίγο επικίνδυνες φάσεις αυτές. Άλλο να μαστιγώσεις κάποια και άλλο από παρθένα και αγνή κορασίδα να την κάνεις πουταναριό που θα γαμήσει-σκοτώσει την μάνα της (φιλοσοφία στο μπουντουάρ), στην δεύτερη περίπτωση έχεις (ως σαδιστής) επιφέρει μια πλήρη αλλαγή στην ίδια την «ιερή» οντότητα του άλλου και δεν είναι πια ιερή αλλά μουρλοκομείο. Πρόσεξε όμως άλλο η διασκέδαση (ταχτική των demonic pure sadist) και άλλο η ψυχαγωγία (ταχτική των romantic pure sadist) στο σαδισμό...

Μην μείνετε στις «λέξεις» αλλά στο νόημα που ίσως βρείτε ανάμεσά τους, αλλιώς θα ανοίξουν παρεξηγήσεις και συζητήσεις χωρίς τέλος. Φαντάζομαι να ήμουν κατανοητός και να έλυσα παρά να δημιούργησα κάποιες απορίες, σ’ αυτήν την δεύτερη κουρελού μου... Μακάρι να μην υπάρξουν «διευκρινιστικές» γιατί λέω να πάω καμιά βόλτα με το ποδήλατο. «Ψυ» ανέλαβε...  

 

πιθανότατα είμαι εκτός θέματος   αλλά διαβάζοντας το τόπικ, θυμήθηκα αυτό:

«Γιατί το Όμορφο δεν είναι παρά η αρχή του Τρομερού, που μόλις το αντέχουμε και το θαυμάζουμε τόσο επειδή δεν καταδέχεται να μας συντρίψει»

και σκέφτηκα πως η παραπάνω φράση του Ρίλκε, αν γίνει παραδοχή, θα μπορούσε να θεωρήσει κανείς ότι βεβηλώνουμε το όμορφο γιατί δεν έχουμε άλλο τρόπο να το προσεγγίσουμε, και το προ(σ)καλούμε ακόμη και μόνο για να μας συντρίψει.
μήπως η ίδια η βεβήλωση περιέχει εν τέλει μαζοχισμό;

 

@Stalker

Παραθέσατε Αγκάμπεν, γι αυτό έκανα την διευκρινιστική ερώτηση. Για να δείτε πόσο σημαντικό ρόλο παίζουν τα κεφαλαία και τα πεζά στο Ω/ωραίο και στο Ο/όμορφο ως προς τη βεβήλωση, ξαναδιαβάστε τον. Αν δεν τον έχετε πρόχειρο, δείτε το απάνθισμα της @soutzoukakia στο post #6.

Για παράδειγμα: αν στην ζωή σας δεν τα γράφετε με κεφαλαία, δλδ. δεν ενστερνίζεστε μια απόλυτη ιδέα του Ω/ωραίου και του Ο/ομορφου, δλδ. δεν τα αντιλαμβάνεστε ως Ιερές Ιδέες, δλδ. δεν θεολογείτε, τότε α π ο κ λ ε ί ε τ α ι να βεβηλώσετε. Επειδή δεν είστε μύστης, το πολύ-πολύ να είστε ιερόσυλος - και αυτό εν αγνοία σας.

Ρώτησα λοιπόν, διευκρινιστικά, ευγενικά, και νομίζω εγκαίρως, αν τα κεφαλαία δηλώνουν Ιερό. Γιατί όπως λέει και η @soutzoukakia (μέσω Αγκάμπεν) μόνο το Ιερό επιδέχεται βεβήλωσης.

Οσοι δεν έχουν Ιερό (και Οσιο) θα πρέπει να βρούν καλύτερη δικαιολογία από τη βεβήλωση για να μαυρίσουν έναν πισινούλη