Λόγος περί βεβήλωσης στο BDSM

@elfcat ,
Ευχαριστώ για την τοποθέτηση.Μέτρησα έξι αρνήσεις και δύο προστακτικές.Εννοείται πως ισχύει η απάντηση που σου έχω ηδη δώσει.Ξαναδιάβασε την.Δεν θα επανέλθω.

 

Ενθουσιασμένη ούσα από την σειρά μαθημάτων του Φώτη Τερζάκη με τίτλο «Στοιχεία Συγκριτικής Θρησκειολογίας» ή «Προς μια ανθρωπολογία του ιερού» όπως προτιμά να τα ονομάζει, θα πω δυο λόγια στο πλαίσιο που εκείνος θέτει:

Το βέβηλο δεν είναι το αποκαθηλωμένο ιερό, αλλά η κοσμική-τεχνική χρήση εκείνου που έχει αρθεί σε ιερό. Τα αντικείμενα δύνανται να λειτουργούν σε έναν οριζόντιο δυαδισμό, δηλαδή ένας πέλεκυς μπορεί να χρησιμοποιείται βέβηλα (για να πελεκά) και ιερα (για να λατρεύεται). Έτσι, ο ορισμός του Αγκαμπέν για το βέβηλο δεν μπορεί να εφαρμοστεί σε μια αρχαϊκή κοινωνία («Βέβηλο… λέγεται ό,τι από ιερό ή θρησκευτικό που ήταν, αποδίδεται εκ νέου στη χρήση και την κυριότητα των ανθρώπων»). Βλέπουμε λοιπόν ότι μεγάλη σημασία έχει το πλαίσιο και ο βαθμός της παγίωσης του ιερού. Όσο περισσότερο το ιερό καθίσταται απόκοσμο κι αφηρημένο, τόσο εκπίπτει η δυαδική φύση των αντικειμένων (και των διαδικασιών που τα αφορούν), κι έτσι η ανάγκη για βεβήλωση – κοσμική χρήση, κατευθύνεται σε μια εναγώνια ανάγκη για αποκαθήλωση του ιερού. Σταδιακά λοιπόν εμπεδώνεται στη συνείδηση μια αξιολογία που δεν είναι άλλη από την θλιβερή αντίληψη του κοσμικού ως μιαρού – βρε τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει;

Let’spictureit: ο σαδιστής μαστιγώνει έναν όμορφο πισινό χαράζοντάς τον με κοκκινίλες.

Στον σύγχρονο κόσμο η πράξη αυτή νοείται ως βεβήλωση του ιερού, όπου εδώ ως ιερό νοείται η τελειότητα και η πληρότητα της μορφής ως άθικτη, ενδεχομένως δε και ως άφθαρτη – κάτι απόκοσμο, κάτι ανέφικτο, κάτι εν τέλει απάνθρωπο.

Στον αρχαϊκό κόσμο η πράξη αυτή θα νοούνταν ως έκφραση της παραβατικότητας του ιερού, δηλαδή ως άρση όλων όσων είναι απαγορευμένα στο κοινωνικό πεδίο («Το ιερό είναι φάρμακο ενάντια στην κοινωνικοποίηση, καθώς κάθε κοινωνικοποίηση επισείει και κάποια παθολογία» λέει ο Τερζάκης κι εγώ τον αγαπώ!). Σ’ αυτόν τον κόσμο βέβηλη θα ήταν η πρακτική χρήση του σώματος ως απλό αναπαραγωγικό μέσο, ή ως εργαλείο εργασίας, και η «ιερή θεραπεία» της επίγνωσης αυτής της ευτέλειας (μπορούμε να την πούμε και θνητότητα) θα ήταν η οργιαστική τελετουργική του προσέγγιση, της χάραξής του περιλαμβανομένης.

Αναμφίβολα αυτή την συζήτηση την διατρέχει η ενοχή. Το αντικείμενο της ενοχής ωστόσο διαφοροποιείται ανάλογα με τον θεό στον οποίο πιστεύει κανείς. Συνέπεια της επιλογής θεού είναι και η εκάστοτε συναισθηματική φόρτιση κάθε πράξης, ομοίως δε και η αισθητική της.

 

''' .....Οι μύθοι είναι οικουμενικές και διαχρονικές παραβολές που αντανακλούν και διαμορφώνουν τη ζωή μας - διερευνούν τις επιθυμίες, τους φόβους και τους πόθους μας και μας χαρίζουν ιστορίες που μας θυμίζουν την ουσία της ανθρώπινης υπόστασης. Ο μύθος δεν είναι ένα παραμύθι, ακόμα κ ένα παραμύθι μπορεί να είναι μύθος.... [Άποψή μου: Κάθε ανθρώπινη οντότητα, κάθε κοινωνία από τη στιγμή της συνειδητότητας της ύπραξης της διαμόρφωνε μυθο-πλασία και μυθο-πραξία προκειμένου να αφηγηθεί, ερμηνεύσει, οριοθετήσει, ιεροποιήσει ακόμα και να βεβηλώσει (εδω υιοθετώ το ορισμό που δίνει η @soutzoukakia )].
...Ο μύθος ήταν ένα είδος ψυχολογίας, βοηθούσε τους ανθρώπους να καταλάβουν το νόημα της ζωής, αποκάλυπτε περιοχές του νου, που διαφορετικά θα παρέμειναν απρόσιτες....Οι πιο αρχαίες μυθολογίες μάθαιναν τους ανθρώπους ν' αντιλαμβάνονται πίσω από τον υλικό κόσμο την ύπαρξη μιας άλλης παγματικότητας, που έμοιαζε να εκφράζει κάτι το 'διαφορετικό'. Όταν οι αρχέγονοι κοιτούσαν μια πέτρα, δεν έβλεπαν ένα αδρανές ορυκτό αλλά κάτι που εμπεριείχε δύναμη, σταθερότητα και μια απολυτότητα ύπαρξης εντελώς διαφορετική από την αστάθεια της ανθρώπινης ζωής. Η διαφορετικότητά της και μόνον την έκανε ιερή. ...Ο μύθος είναι ένας οδηγός, μας λέει τι πρέπει να κάνουμε για να γίνει η ζωή μας πιο πλήρης, ωστόσο η σημερινή αποξένωσή μας από τους μύθους δεν έχει προηγούμενο! ''

Κ. Άμστρονγκ, Σύντομη Ιστορία του Μύθου (Αθήνα 2002, εκδόσεις Ωκεανίδα).

Οριοθετώ την έννοια της 'μυθο-λογίας' στην ανθρώπινη ύπαρξη επειδή μέσα από αυτήν ξεπήδησαν οι όποιες μυσταγωγίες και ιεροποιήσεις ως δράσεις και οι βεβηλώσεις ως αντιδράσεις vise versa. Στη συνειδητότητα αυτής της ύπαρξής της αλλά και της επίγνωσης του θανάτου η ανθρώπινη υπόσταση 'εφηύρε' τη θρησκεία, θέτοντας συστημικά αξιώματα και αξιολογώντας τους οπαδούς, πιστούς, μύστες. Η 'καθιέρωση' είναι επομένως παλαίτατη συμπεριφορά, αδελφή όμως της βεβήλωσης μιας η διττότητα πάντα θα υπάρχει [αν δεν υπάρχει κάτι δεν παει καλα...]. Η βεβήλωση όμως δεν στέκεται στον αντίποδα της ''καθιέρωσης'', αλλά και καλείται να εντείνει ενίοτε την τελευταία, όταν λ.χ. μανιασμένα πλήθη ξεφεύγουν απο την τυπική σειρά ενός τακτικού προσκυνήματος και σπεύδουν ως ορδές χύδην να λατρέψουν, με τον όποιο τρόπο τους το εξηρημένο σύμβολο-αντικείμενο-πρόσωπο. Προσωπικά πιστεύων ότι η έννοια της βεβήλωσης ως δράσης ανάδειξης υπόκειται στα κίνητρα δοτικότητας του μύστη που την εμπνέεται, ενώ σε άλλη περίπτωση είναι απλώς μια ανούσια ιεροσυλία, ε και? Ακόμα και η παραμόρφωση η τεχνητή που επιδιώκεται μεσα από τη βεβήλωση στοχεύει στην ανάδειξη, στην συνείδηση ενός 'διαβατηρίου' εθίμου, ότι περνά απο μια κατάσταση σε μια άλλη, πιο μυστηριακή, πιο ουσιαστική και μεθεκτική. Η διττότητα του θύτη και θύματος πάντα θα έχει διπολικότητα ανεστραμμένη, χωρίς αυτλη να αναιρεί την αρχικά στοιχειοθετημένη ρολοθεσία των δύο.


Χρειαζόμαστε τη 'μυθολογία' στο bdsm, την Έμπνευση και τη Μυστηριακότητα, τη Δοτικότητα και την Ανάδειξη, τη Λατρεία και κατ επέκταση την Εναλλαγή της συμπεριφοράς στην τροφοδότηση (στο πλαίσιο της του καθενός ιδιοσυγκρασίας η 'ρολου' αν θελετε).
Κάπως έτσι οδεύουμε στον πυρήνα δημιουργίας και εξέλιξης των αλληλένδετων συναισθημάτων.

Το Πέος που ιεροτελεστικά διεισδύει στο Κόλπο είναι συνάμα ένας προσκυνητής αλλά και λεηλατητής και μπορεί να ξεκινήσει ως λεηλατητής και να καταλήξει ως προσκυνητής, η διττότητα είναι αέναη!. (οι οροι λίνγκαμ=δαδι και γιόνι=ναός στην ταντρική φιλοσοφία ερμηνεύουν την ιερότητα της ερωτικής 'ενωσης]. Ο Αχιλλέας σκοτώνοντας την βασίλισσα των Αμαζόνων Πενθεσίλεια, αμέσως της ερωτεύτηκε και της έκανε έρωτα, κάτι περισσότερο από απλώς μια ενστικτώδη του αντίδραση.



Ευελπιστώ ότι πέρασα κατά κάποιο τρόπο την διαμορφωμένη άποψη μου για τη διττότητα αυτων των εννοιών κ ειδικά του κινήτρου της Έμπνευσης.
σας ευχαριστώ

 

Υπο-δηλώνει αυτό χαμηλή αυτοπεποίθηση απο τη πλευρά του Κυρίαρχου?

ή μήπως το απαγορευμένο είναι πιο "νόστιμο"..

αποσυνδέοντας (ή μεταλλάσσοντας) την υποκειμενική αισθητική μας/σας κατα τη διάρκεια των ηδονικών περιπτύξεων (και τα λοιπά και τα λοιπα..),μετερχόμαστε σε ένα στάδιο εναλλακτικής διάστασης του εαυτού μας,μιας ελεγχόμενης (ευελπιστώντας) συμπληρωματικής προσωπικότητας απο την οποία εξερχόμαστε μετα το πέρας κάθε ακραίας "σκηνής" χωρίς ψυχικές "αποσκευές" και "σημάδια"..

 

ειναι μια διαδικασια καθαρσης, κ ενωσης σε αλλες δυναμικες!

 

Πού αλλού αν όχι στο έθιμο και στην τελετή
Γεννιούνται n αθωότητα και η ομορφιά;​

— Γουίλιαμ Μπ. Γέιτς (1865-1939)​

Ας φανταστούμε μια εξαιρετική περίσταση, ίσως ένα κομψό δείπνο στην τραπεζαρία ενός παλατιού της Αναγέννησης, που έχει μεταβληθεί σε εστιατόριο ή ξενοδοχείο, όπως τόσα στις παλιές ευρωπαϊκές πόλεις. Κρυστάλλινοι πολυέλαιοι και κηροπήγια με κεριά ρίχνουν ένα απαλό φως, παχιά χαλιά προστατεύουν το παλιό παρκέ στα πατώματα, γκομπλέν τριακοσίων χρόνων σκεπάζουν τους τοίχους και τοιχογραφίες με μυθολογικές παραστάσεις διακοσμούν τις οροφές. Οι συνδαιτυμόνες, με επίσημο ένδυμα, κάθονται σε καθίσματα με σκαλιστές ράχες γύρω από στρογγυλά τραπέζια καλυμμένα με μακριά τραπεζομάντιλα και διακοσμημένα με ορχιδέες. Ρουμπίνι και κεχριμπάρι στα ποτήρια, ο σιγανός ήχος από ευγενικές συζητήσεις, το κουδούνισμα των ασημικών πάνω στην πορσελάνη... Χορεύουν οι σερβιτόροι, ιερείς σε μια πολυτελή λειτουργία, όλο φροντίδες, πηγαινοφέρνοντας τις πιατέλες με τα νόστιμα εδέσματα. Ένα ζευγάρι κάθεται σ’ ένα από τα τραπέζια κοντά στο παράθυρο. Οι βαριές κουρτίνες από μπροκάρ είναι ανοιχτές και έξω από τα τζάμια διακρίνονται οι κήποι, σκοτεινιασμένοι, μόλις να φωτίζονται από μια δειλή σελήνη. Η γυναίκα, υπέροχη, είναι ντυμένη από την κορυφή ως τα νύχια με βελούδο στο χρώμα του αίματος, με γυμνούς ώμους και δυο εξαιρετικά μπαρόκ μαργαριτάρια στ’ αυτιά. Ο άντρας είναι ντυμένος στα μαύρα, άμεμπτος, με χρυσά κουμπιά στο πουκάμισο του. Κρατούν ίσια την πλάτη τους και τη σωστή απόσταση της καρέκλας από το τραπέζι, οι κινήσεις τους είναι ελεγχόμενες, κάπως άκαμπτες, σαν να κινούνται σε μια χορογραφία όλο επιτήδευση, αλλά πίσω από τις μελετημένες κινήσεις τους διακρίνεται η αμοιβαία έλξη σαν ταραγμένο ποτάμι που απειλεί να παρασύρει τα πάντα στο πέρασμα του. Κάτω από το τραπεζομάντιλο τα γόνατα αγγίζουν τυχαία κι αυτή η επαφή, σχεδόν ανεπαίσθητη, τους χτυπάει σαν δυνατό ρεύμα, μια οργισμένη πυρά ανεβαίνει από τους μηρούς και φλογίζει την κοιλία. Τίποτα δεν αλλάζει στη στάση τους, αλλά ο πόθος είναι τόσο έντονος, ώστε μπορεί να τον δει κανείς, να τον ψηλαφήσει, σαν ζεστή ομίχλη που σβήνει τον κόσμο τριγύρω τους. Μόνο αυτοί υπάρχουν. Ο σερβιτόρος πλησιάζει για να σερβίρει κι άλλο κρασί, αλλά δεν τον βλέπουν. Τρέμουν. Εκείνη σηκώνει το πιρούνι, ανοίγει τα χείλια της από την άλλη μεριά του τραπεζιού, εκείνος μαντεύει τη γεύση του σάλιου της και τη θέρμη της ανάσας της, νιώθει τη γλώσσα της να κουνιέται μέσα στο ίδιο του το στόμα, σαν τρομερό μαλάκιο που τον πνίγει. Του ξεφεύγει ένας αναστεναγμός , που αμέσως τον κρύβει βήχοντας διακριτικά και φέρνοντας την πετσέτα του στο πρόσωπο. Εκείνη κρατάει στυλωμένο το βλέμμα της στο τελευταίο στρείδι στο πιάτο του συντρόφου της, ένα πρησμένο, παλλόμενο, άσεμνο αιδοίο, υγρό με το γάλα του ωκεανού, σύνθεση του ίδιου του παραλογισμού της. Τίποτα δεν αποκαλύπτει την αναστάτωση τους. Εκτελούν σιωπηλά, με ευπρέπεια, βήμα προς βήμα, την τελετουργία του πρωτοκόλλου,αλλά δεν ακούν τις νότες του πιανίστα, που ζωντανεύει τη νύχτα από μια γωνιά του παλατιανού σαλονιού, τους αναστατώνει η φοβερή λαίλαπα του πόθου μέσα στο στήθος τους. Πρωτόγονες δυνάμεις έχουν ξεσπάσει — πολεμικά ταμπούρλα και λαχανιάσματα, μια μυρωδιά ζούγκλας, χώματος, σάπιων νάρδων, που διακρίνονται μέσα από το λεπτό άρωμα του φαγητού και το γυναικείο άρωμα, εικόνες γυμνής σάρκας, άγρια αγκαλιάσματα, ανασηκωμένα δόρατα και σαρκοβόρα λουλούδια. Χωρίς ν' αγγιχτούν, ο άντρας και η γυναίκα νιώθουν ο ένας τη μυρωδιά και τη θέρμη του άλλου, τα κρυφά σχήματα των κορμιών τους στη στιγμή της παράδοσης και της ηδονής, την υφή του δέρματος και των μαλλιών, άγνωστα ακόμα. Φαντάζονται καινούργια χάδια, που δεν έχει δοκιμάσει κανείς, οικεία και τολμηρά χάδια που θα επινοήσουν μόνο γι' αυτούς. Ένα λεπτό στρώμα ιδρώτα καλύπτει το μέτωπο τους. Δεν κοιτάζονται στα μάτια, παρατηρούν ο ένας τα χέρια του άλλου, χέρια περιποιημένα που κρατούν τα σερβίτσια με χάρη, να πηγαινοέρχονται από το πιάτο στα χείλια, σαν πουλιά. Σηκώνουν το ποτήρι σε μια πρόποση φορτωμένη προθέσεις, για μια στιγμή τα βλέμματα τους διασταυρώνονται και είναι σαν να φιλιούνται. Φλέγονται, τρομοκρατημένοι μπροστά στην ακατανίκητη παραφθορά των ίδιων των αισθήσεων τους, εκείνη υγρή, εκείνος σε στύση, μετρώντας τα λεπτά αυτού του ατέλειωτου δείπνου και ταυτόχρονα επιθυμώντας να παραταθεί αυτό το μαρτύριο μέχρι που κάθε ίνα του σώματος τους και κάθε παραίσθηση της ψυχής τους να φτάσει στα όρια της αντοχής, υπολογίζοντας πότε θα μπορέσουν ν' αγκαλιαστούν, έτοιμοι να το κάνουν εκεί πέρα, πάνω στο τραπέζι, μπροστά στους χορευτές σερβιτόρους και όλο εκείνο το θίασο από φαντάσματα επίσημα ντυμένα, εκείνη μπρούμυτα πάνω στο τραπέζι, με ανοιχτά τα πόδια, οι θεϊκοί γλουτοί εκτεθειμένοι στο φως των βιεννέζικων πολυέλαιων, να φωνάζει προστυχιές, εκείνος να της επιτίθεται από πίσω μέσα από τις πιετες του γκρενά βελούδου, ουρλιάζοντας ανάμεσα σε σπασμένα πιάτα, λεκιασμένοι από το φαγητό, σκεπασμένοι με σάλτσα, μουσκεμένοι από κρασί, τραβώντας άγρια τα ρούχα, τα μπαρόκ μαργαριτάρια, τα χρυσά κουμπιά, δαγκώνοντας, καταβροχθίζοντας, Αυτό το όραμα είναι τόσο έντονο, που και οι δυο τους αιωρούνται στα χείλη μιας αβύσσου, κοντεύουν να εκραγούν σ’ έναν κοσμικό οργασμό.

Και τότε εμφανίζονται δύο σερβιτόροι κοντά στο τραπέζι, υποκλίνονται τελετουργικά, τοποθετούν μπροστά τους τα κλειστά πιάτα και με ομοιόμορφες κινήσεις σηκώνουν τα μεταλλικά καπάκια. Καλή όρεξη μουρμουρίζουν.


Ιζαμπέλ Αλιέντε, Αφροδίτη. Ιστορίες, συνταγές και άλλα αφροδισιακά (εκδόσεις Ωκεανίδα 1997)

 

@Stalker

Σε κάθε περίπτωση, μπορείτε να διαβάσετε το post μου χωρίς τις αρνήσεις και τις προστακτικές.Δεν αλλάζει κάτι επί της ουσίας.

@camera_obscura

Σωστά. Αλλά στη γενεαλογία της βεβήλωσης ο Αγκάμπεν ξεκινά πολύ αργότερα από τον Τερζάκη, εκεί που για να διαλυθεί κάθε αμφιβολία απ΄τη διπλή χρήση του αντικειμενου, επινοείται το αποκλειστικό αντικείμενο για να στηρίξει τη θεολογία. Ενα μεγάλο παρακλάδι της τέχνης δεν θα είχε τρέξει για πολλές χιλιάδες χρόνια, αν δεν πρότεινε ξέχωρα αντικείμενα ιερής χρήσης, μέχρι να φτάσουμε στην πλήρη εκπνευμάτωση του ιερού - για να γλιτώσει η θεολογία-θρησκεία πλέον από τις εύκολες βεβηλώσεις και ακυρώσεις.

Το βδσμ με τις δομές που έχει π ρ ο σ φ έ ρ ε τ α ι (αλλά δεν είναι, εξ ορισμού) για παιχνίδια ιερού και βεβήλωσης. Τέτοιες δομές είναι οι φετιχιστικές, τα dungeon, τα πρωτόκολλα, τα εργαλεία, ο εξοπλισμός κλπ. Εχουν φορτισμένα αντικείμενα και τελετουργία. Η ελευθεριακή προσέγγιση του βδσμ π.χ. δεν εμπεριέχει τέτοιες δομές.

Αναλόγως ποιές δομές μετέρχεται ο καθένας, διαλέγει να ενστερνιστεί την παράδοση του Ιερού και να παίξει με την ενοχή και τη βεβήλωση ή να επινοεί κάθε φορά επί τόπου ένα "ιερό" και να το "βεβηλώνει" για τη χαρά του παιγνίου.

Νομίζω ότι όποιος έχει ενοχικές σχέσεις στο βδσμ, ενοχικές θα είχε και εκτός βδσμ. Η ψευδαίσθηση ότι βρήκε ένα χώρο να παίρνει ενοχική απόλαυση χωρίς ενοχές, έχει κοντά ποδάρια.

 

Σκέφτομαι πως αυτές οι δύο προτάσεις θα μπορούσαν να διαβαστούν μαζί...

Χωρίς να ισχυρίζομαι πως γίνεται επι τούτου,κάτι τέτοιο θα μπορούσε,κατά περίπτωση,να ισχύειι και στον σύγχρονο κόσμο,όπου το BDSM εν γένει δεν θεωρείται "πολιτικώς ορθό".

Θα έλεγα πως εξυψώνουμε αυτό που μας αρέσει,το ποθούμενο,το οποίο κατόπιν υποβιβάζουμε(βεβηλωση) διότι μόνο ετσι μπορούμε να το κανουμε κτήμα μας.Κάτι το οποίο γίνεται αποδεκτό από το αντικείμενο του πόθου και απολαυστική είναι τόσο η διαδικασία οσο και η κατοπινή σχέση κτήτορος και κτήματος.

 

 


Για να βεβηλώσεις κάτι πρέπει να είναι Ιερό πρώτα;
Είναι το bdsm ιερό; (τα κεφαλαία μικρά έχουν την σημασία τους)


Από μία συζήτηση σε μηνύματα

Έχετε σκεφτεί μία αντίστροφή πορεία, αν για τον σαδιστή, το ''βασανισμένο'' σώμα είναι το ιερό του, τότε αυτό δεν βεβηλώνεται κάθε φορά που επανέρχεται;

 

Αυτό που υπονοήθηκε παραπάνω, ότι η βεβήλωση δηλαδή παίζεται σαν παιχνίδι, στο οποίο μπαίνουμε προσηλωμένοι, αλλά όχι φορτισμένοι και βγαίνουμε μετά το πέρας της σα να μην τρέχει τίποτα και όλα καλά, δεν με βρίσκει καθόλου σύμφωνη...

Υπάρχουν πλείστα καυλοπαίγνια, αλλά δεν θεωρώ ότι η έννοια της βεβήλωσης είναι ένα απλό kink για τους fetishistic σεσσιονίστας, με μία εσάνς σκηνοθετικής ματιάς αλά Κιούμπρικ...
Ούτε μία ωραία στημένη πράξη, με τελετουργία, για να επιταθεί η ένταση της σκηνής...

Πόσα φετίχ δεν αποτελούν ψευδο-βεβηλώσεις? Όχι μόνο της μορφής, αλλά και της ελευθερίας, του μυαλού, της ανθρώπινης φύσης γενικότερα...

Αφού αναφέρθηκε πάνω από τρεις φορές ο Αγκάμπεν, γιατί δεν πάμε και στο κομμάτι αυτό που ουσιαστικά η θρησκεία συνδέεται με το παιχνίδι και κάθε τι που σήμερα αντιλαμβανόμαστε σαν ''παιχνίδι'' έχει την ρίζα του στις αρχαίες τελετές, στις ιεροπραξίες και στις μαντικές πρακτικές?

Αν εγώ ας πούμε που είμαι άθεη, και δεν αντιλαμβάνομαι τα πράγματα μέσα από θεολογικό πρίσμα, αποφασίσω να βεβηλώσω κάτι, θα έχω ενοχές? Γιατί να γίνει κάτι τέτοιο, αφού εγώ δεν το αναγνωρίζω σαν Ιερό? Άρα ας πιάσουμε την αλληγορία...

Αν σ΄αυτό ακριβώς το πλαίσιο, η απόλυτη βεβήλωση ταυτίζεται με την ολική καθιέρωση, αφού πλέον το ιερό γίνεται κοινό ή κοινόχρηστο, τότε το ''παιχνίδι'' αποκτά κάποιο βαθύτερο νόημα...«Παίζω» σημαίνει βρίσκω, και σύμφωνα με τον Μπατάιγ, βρίσκω τον εαυτό μου...

Αν το παιχνίδι είναι ένα παράδειγμα βεβήλωσης, το ίδιο μπορούμε να πούμε και για το bdsm...Δεν δημιουργεί μία νέα διάσταση της χρήσης? Παίζω, δεν παίρνω στα σοβαρά τις απαγορεύσεις, βεβηλώνω, δεν αναγνωρίζω την ανάγκη προστασίας του αντικειμένου του παιχνιδιού μου από ανώτερες δυνάμεις και νόμους. Δεν θεωρώ ότι είμαι ιερόσυλος, θεωρώ ότι του δίνω ξανά ζωή...

Βεβηλώνω, ζωοδοτώ...

Ο βέβηλος λοιπόν, δεν είναι ένας άνθρωπος που δεν σκέπτεται, είναι αυτός που έχει επιλέξει να αψηφήσει τους φόβους που μας έχει ενσταλλάξει η θρησκεία και ο νόμος για την αποφυγή της βίας...Ο βέβηλος αντιμάχεται τον φόβο του θανάτου παίζοντας το παιχνίδι της ζωής...Και πείτε μου ότι η ζωή δεν έχει βία...Ότι η γέννηση δεν έχει βία...Ότι στην φύση δεν υπάρχει βία...

Αν πάμε λοιπόν στα καθ΄ημάς, πως μπορούμε να χαρακτηρίσουμε τις πράξεις ''βεβήλωσης'' στο bdsm?

Τι σκέφτεται ο Κυρίαρχος, ανεξάρτητα από το αν είναι σαδιστής ή όχι, όταν έχει μπροστά του κάτι που ο ίδιος θεωρεί Ιερό?

Θα μείνω λίγο σ΄αυτήν την παραδοχή...Υποθέτουμε λοιπόν ότι ο Κυρίαρχος κατ΄αρχάς είναι κάποιος που σέβεται και αναγνωρίζει ως Ιερό το πρόσωπο που τον ιντριγκάρει να βεβηλώσει-απελευθερώσει...Άρα του αναγνωρίζει μία αξία και μία σπουδαιότητα...Δεν παίρνει σβάρνα ότι βρει μπροστά του, βεβηλώνοντας τα πάντα, προφανώς επιλέγει, το πολύτιμο, με τα δικά του κριτήρια...Η βία που ασκεί, δεν είναι αυτή που θα πονέσει απλά...Η αμαύρωση της εικόνας γίνεται απολαυστική και ως διαδικασία και ως οπτική απεικόνιση, όχι μόνο για τις αλλαγές που σταδιακά επιφέρει, αλλά και για το τελικό αποτέλεσμα...


Οι ποιητές ξόδεψαν χιλιάδες, εκατομμύρια λέξεις για το αντικείμενο του πόθου, μάλλον γιατί αυτό είναι τόσο άπιαστο, που άντε να το παγιδέψεις σε λέξεις...

Νοηματοδοτήθηκε η έννοια του ''Ιερού'', διαχρονικά, από ανθρώπους τόσο διαφορετικούς στις αντιλήψεις και στον χωροχρόνο όπως ο Πλάτωνας και ο Καλβίνος, ο Βιργίλιος και ο Μπωντλαίρ, μέσα στην παραδοχή ότι η σεξουαλική επιθυμία δεν είναι η απλή επιθυμία που παρατηρούμε στα ζώα, αλλά τα ακατέργαστα υλικά μιας λαχτάρας που δεν έχει εύκολη γήινη ικανοποίηση, που απαιτεί από μας κάτι τόσο σημαντικό όσο μια μεγάλη αλλαγή στην ζωή μας...

Ο σεξουαλικός πόθος και ο θάνατος είναι δύο πράγματα που μας συναρπάζουν, ταράζουν συνθέμελα την ύπαρξή μας...Η βεβήλωση της ανθρώπινης μορφής, ένα σώμα σαν αντικείμενο ανάμεσα στα άλλα, το πνεύμα απόν, και ένα πλάσμα κατανικημένο από εξωτερικές (ανθρώπινες και πάλι όμως) δυνάμεις...Δεν είναι πια ένα άτομο-οντότητα περιορισμένο από ηθικούς νόμους...Η πορνογραφία της βίας για παράδειγμα, είναι μία ψευδο-βεβήλωση της ανθρώπινης φύσης, μειώνει μία ανθρώπινη ύπαρξη σε έναν σάρκινο σωρό που υποφέρει, αξιοθρήνητος, αβοήθητος, έως και αποκρουστικός....Και όμως διεγείρει...

Όλοι μας επιθυμούμε να δραπετεύσουμε από της απαιτήσεις της υπεύθυνης ύπαρξης, στην οποία φερόμαστε ο ένας στον άλλον ως άξιοι τιμής και σεβασμού...

Όλοι μας επίσης μπαίνουμε σε πειρασμό με την ιδέα της σάρκας και από την ανάγκη αυτή γεννιέται η επιθυμία να αναμορφωθεί ο άνθρωπος σε σκέτη σάρκα-ένας αυτοματισμός, που υπακούει σε μηχανικές επιθυμίες...Για να υποκύψουμε όμως σ΄αυτόν τον πειρασμό, πρέπει να άρουμε το βασικό εμπόδιο γι αυτό: την ιερή φύση της ανθρώπινης μορφής...

Πρέπει να την ''λερώσουμε'' με βία για να πάψει να φαίνεται Ιερή...
Και για να δώσω κι ένα θεολογικό touch στην όλη αυτή θεώρηση, προσωπική και συγχωρήστε μου τις υπερβολές...
Via positiva- ο δρόμος της ομορφιάς...Via negativa-ο δρόμος της βεβήλωσης...
Το εύ-μορφο και το ά-μορφο...

 

@brenda said: ''Πρέπει να την ''λερώσουμε'' με βία για να πάψει να φαίνεται Ιερή...''

έχετε ιδέα πόσο πονάει κυριολεκτικά και μεταφορικά να είσαι πιστός σε μία θρησκεία; Ο πόνος δεν είναι βεβήλωση του Ιερού, αλλά λύτρωση τις περισσότερες φορές.