Αισθητική και Καύλα. Έννοιες ασύμβατες στο bdsm;

Οχι οι λεξεις δν εχουν, ουτε οι ορισμοι ειναι απολυτοι. Ανασκεύες και αναθεωρήσεις γίνονται. Αν δεν γίνονταν θα ήμασταν ακόμα κολλημένοι στα αρχαιοελληνικά μαθηματικά.

Και ο Peano δεν απορρίπτει το μηδέν!

Το τι εννοω για την Αριθμητική έλενξε το Περατοκατικό Πρόγραμμα του Hilbert.

 

Ο Ευκλείδης μίλησε για αιτήματα και όχι για αξιώματα γιατί είχε στο νού του το πρόβλημα που δημιουργείται με την απόδειξη τους, επίσης μιλάμε για την πρώιμη εποχή των μαθηματικών ως επιστήμη και όχι ως πρακτική. Στην πορεία τα αιτήματα, έγιναν αξιώματα κι ευτυχώς εξελίχθηκαν. Στης ''διάταξης'' για παράδειγμα υπήρχε σύγχυση.
Αρχικά μίλησα για την αξιωματική θεμελίωση του Χιλμπερτ στην Ευκλείδεια Γεωμετρία. Ο Χίλμπερτ στο πρόγραμμα του είχε 24 προβλήματα, το ένα δεν δημοσιεύτηκε. (Διευκρινίζω ότι γράφω για ''λογική πρώτης-τάξης'')
Μπορεί κανείς να διαβάσει μία σύντομη, αλλά περιεκτική περίληψη της ιστορίας των μαθηματικών και της αξιωματικής θεμελίωσης εδώ, http://eranistis.net/wordpress/2013/05/02/η-αξιωματικη-μεθοδοσ-ευκλειδησ-χιλμπ/
Ο Peano στην αρχική του θεωρία δεν περιέλαβε το 0, οι μεταγενέστεροι του το έκαναν και κακώς αποδίδεται σε αυτόν. Θεωρούσε το 1 ως τον ''πρώτο'' φυσικό ακέραιο. Το μηδεν έχει σχέση με το πλήθος και την διάταξη. Στο πλήθος αν έχουμε 4 ντομάτες και τις φάμε όλες, έχουμε μηδέν ντομάτες. Σ' έναν αγώνα ταχύτητας λέμε κάποιος ήρθε πρώτος, δεύτερος κτλ, δεν λέμε όμως κάποιος ήρθε μηδενικός, μετά πρώτος κτλ. Όπως και να έχει όμως, είτε πάρουμε την μία ή την άλλη περίπτωση, αυτό που έχει σημασία είναι να είμαστε συνεπείς από εκεί και πέρα. Ο Γκέντελ απέδειξε την μη συνεπεια της αριθμητικής του Peano.

Τι σχέση έχουν αυτά με το bdsm τώρα, σε πρώτη ανάγνωση δεν έχουν καμία. Από την άλλη θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι και τα δύο έχουν κάποιο πλαίσιο μέσα στο οποίο λειτουργούν. Όταν κάποιος βρεθεί εκτός πλαισίου μπορεί ν' αμφισβητήσει πολλά πράγματα γι αυτό. Τα πρωτόκολλα του bdsm, τα αξιώματα των μαθηματικών κτλ. Το ίδιο μπορεί να συμβαίνει και στους εντός όμως με σκοπό να εξελίξουν τον ίδιο τον χώρο τους. (έχω την εντύπωση ότι η συζήτηση αυτή έπρεπε να γίνει στην αναθεώρηση των κανόνων του bdsm)

 

@elfcat
Λοιπόν ξέρετε, θα ακολουθούσα το στυλ της ιδιοσυγκρασίας σας και θα ήμουν επιθετική και εριστική μαζί σας, αν δεν γράφατε αυτό: ο ναζισμός […] είναι […] το όριο της υλοποιημένης ως σήμερα χυδαιότητας [δεν θα θεωρήσετε ότι παραποιώ το νόημα των λεγομένων σας, ελπίζω, με τα δυο αποσιωπητικά], κάτι που μας βάζει από την ίδια πλευρά.
[χαίρομαι διπλά που περνούσα (και περνάω) καλά, πράγμα που με έκανε να καθυστερήσω να σας απαντήσω στο πρώτο ποστ, ώστε να προφτάσετε να γράψετε και το δεύτερο (έστω μέρος από αυτό  )]

Θα ξεκινήσω κι εγώ από τη συμφωνία-διαφωνία μας.

Σωστά το αντιλαμβάνεστε και συμφωνούν κι άλλοι μαζί μου πως η αισθητική είναι θέμα καλλιέργειας και τριβής. Εσείς όχι;
Λοιπόν θα σας απαντήσω εγώ. Νομίζω ότι το φοβάστε απείρως περισσότερο από εμένα.

Tο φοβάστε τόσο πολύ που με βάση αυτό «ο ναζισμός […] είναι […] το όριο της υλοποιημένης ως σήμερα χυδαιότητας» μας προτείνετε να εγκαταλείψουμε δυο αισθητικές κρίσεις-έννοιες (ωραίο και υψηλό) στο έλεος αυτών που τις έχουν στο παρελθόν σφετεριστεί. Αντί να διεκδικήσουμε τις έννοιες, να τις επανερμηνεύσουμε πιθανά [μη βιαστείτε να κρίνετε την δυνατότητα επανερμηνείας, τουλάχιστον για την έννοια του υψηλού, -θα εξηγηθεί στο νήμα περί «υψηλού και bdsm». Η αισθητική φιλοσοφία άλλωστε, είναι και μια διαρκής ερμηνεία και επανερμηνεία των αισθητικών κρίσεων] και να τις χρησιμοποιήσουμε εκεί που μας είναι απαραίτητες.

Επίσης να σας πω πως η φράση αυτή: «ο ναζισμός […] είναι […] το όριο της υλοποιημένης ως σήμερα χυδαιότητας», είναι μια αισθητική κρίση και μάλιστα μιας καλλιεργημένης αισθητικής αντίληψης.

Μήπως συμφωνούμε περισσότερο από όσο παραδέχεστε στα ποστ σας;

Και λέω να σταματήσω εδώ. [γιατί συνεχίζω να περνάω καλά  ]

 

 

χαχαχαχα

να φέρω την λάσπη κορίτσια, θα έχουμε μάχη;

 

Κακώς γίνεται τέτοια κουβέντα σε thread.

Αν ο Gödel είχε αποδείξει μη συνέπεια τότε η αξιωματική θεμελίωση Peano Dedekind θα είχε πεταχτεί αμέσως στα σκουπίδια. Απέδειξε την μη πληρότητα όλων των τυπικών θεωριών μεσα στα πλαίσια της αριθμητικής του Peano, αρα και της ίδιας. Όλοι οι μαθηματικοί ξέρουμε οτι μη πληρότητα δεν ισοδυναμεί με μη συνέπεια της θεωρίας.

Μάλλιασε η γλώσσα μου να λέω για το περατοκρατικό πρόγραμμα, το οποίο οχι δεν ειχε 23 ή 24 προβλήματα γιατί απλά ήταν το δεύτερο απο τα διάσημα αυτα προβληματα που παρουσιασε ο Hilbert.

Και για το μηδέν ολη η παρουσίαση της Αριθμητικής ήδη πριν τον Peano είχε ξεμπερδέψει με την κουβεντούλα περι οντολογικού περιεχομένου.

 

όχι έχουμε συμφωνήσει, σε κάτι τέτοιο για να μπορούμε να συνεχίσουμε την επιστήμη. Η συμφωνία δεν αποτελεί απόδειξη.

Όσο για τον peano προφανώς είχε αντιμετωπίσει και ο ίδιος την δυσκολία με το αν το 0 ανήκει ή όχι στους φυσικούς για αυτό χρησιμοποίησε το 1.

Συμφωνώ όμως ότι κακώς γίνεται αυτή η κουβέντα στο thread.

 

''Ας αναγνωρίσουμε κι ας χαιρετίσουμε στη ΚΑΥΛΑ εναν ορκισμένο εχθρό και υπονομευτή της μικροαστικής σοβαροφάνειας..'' (Andre Breton)

 

"Τι Ωραία που είν’ η αγάπη μου
Κανείς δεν ήξερε πως είναι τόσο ωραία."

λέει ένα κομμάτι και υποδηλώνει πως στον έρωτα εξιδανικεύουμε την εικόνα του Άλλου,ρετουσάρουμε τα όποια άσχημα και ο φακός μας κάνει φόκους σ αυτά τα μικρά που μας τράβηξαν,αυτά τα ιδιαίτερα για εμάς και ίσως τελείως συνηθισμένα για τους υπόλοιπους.
επειδή όταν ερωτευόμαστε,το Ωραίο παύει να είναι αντικειμενικό και απολύτως τεκμηριωμένο..και γίνεται κάπως έτσι ο αλλος "δικός μας" όχι επειδή μας ανήκει,αλλα επειδή μας έχει εντυπωθεί η εικόνα του και παίζει μέσα μας non stop.
Ομοίως και όταν ερεθιζόμαστε επειδή εκείνη τη στιγμή είμαστε στην πιο προσωπική,γυμνή απο άμυνες και "πρέπει" κατάσταση,το Ωραιο εξατομικεύται και υποκειμενικοποιείται τόσο απόλυτα ώστε όταν ξεμεθύσουμε για λίγο απο τη σαγήνη,αναρωτιόμαστε γιατι και πως και τι (και γράφουμε στο νήμα ωστε να το συζητήσουμε )

...κι ο πισινός για παράδειγμα δεν γίνεται αντικειμενικά Ωραίος αλλα γίνεται συμβολικά Ερεθιστικός επειδή λειτουργεί ως σύμβολο της πρακτικής που τον μελάνιασε και συνδέεται με όλα αυτά τα παρελκόμενα που οδήγησαν σ αυτή την πράξη και η εικόνα του μας τα υπενθυμίζει και αυτο μας αρέσει και είναι Ωραίο (στην κατάλληλη ώρα του)
και σ αυτό το σημείο είναι που γινομαστε αιρετικοί και λατρεύουμε τα σύμβολα που λειτουργούν σαν σελιδοδείκτες στα πάθη μας.

 

Ποια εσωτερική δύναμη ωθεί τις γυναίκες που προτιμούν τα 12ποντα να φλερτάρουν με το Υψηλό?Είναι η τάση τους να Εξέχουν ένα κεφάλι απο τους γύρω τους,να Υπερέχουν λόγω ύψους και να νιώθουν Υπέροχες και Άπιαστες,Απρόσιτες και Επιβλητικές ?

και για ποιο λόγο η Tyra Banks έκλεινε το μάτι σε κάθε wannabe μοντέλο ρωτώντας "Wanna be on Top?"

Τι θα έλεγε λοιπόν ο Kant σήμερα όταν οι γυναίκες ταυτίζουν το Ωραίο με το ΥψηλόΤακούνι που Υπερέχει τουλάχιστο 10 πόντους απο την ομήγυρη πηγαίνοντας κόντρα στη φύση που τις επαναφέρει έτσι κάπως "χαμηλών προδιαγραφών" όταν περπατούν ξυπόλυτες?

και πόσο αντιδιεγερτικό γίνεται το κατα τα αλλα Υψηλό 12ποντο όταν δεν πληροι τις υποκειμενικές αισθητικές παραμέτρους?

 

Βασικά, κατ'εμέ, που δεν το χω κι από φυσικού μου το τακούνι- το παλεύω σκληρά για να το περπατήσω φυσιολογικά, γι΄αυτό και δίνω λεφτά για καλοπάτητα τακούνια, είναι θέμα θέσης του σώματος...
Δεν μιλάμε φυσικά για τις ακρότητες των Ιαπώνων, που βιάζουν κυριολεκτικά τα γυναικεία πόδια για να αλλάξουν το γυναικείο σώμα συνεπακόλουθα...
Εκ των πραγμάτων όμως το τακούνι ενός ύψους, ορθώνει τους γλουτούς και αλλάζει όλη την τοποθέτηση...
Πέρα από την οπτική των άλλων, σου δίνει μία αίσθηση υπεροχής όλο αυτό, (ψιλοντομέ βέβαια...), να κοιτάς τους άλλους αφ΄υψηλού, έστω και με μεγάλο εσωτερικό ζόρι, είναι καυλωτίκ, ακόμη και αυτό, όπως και να χει...
Κατάφερα μέχρι 17ποντη μπότα, απίστευτη εμπειρία κι αυτό...Είναι αυτό, που σε ζορίζει, αλλά σε φτιάχνει κιόλας ψυχολογικά, προσθέτει έναν ιδιαίτερο τόνο στο ντύσιμο και στο στήσιμο...
Τώρα αν με ρωτήσετε για την καθημερινότητά μου, θα σας πω ότι δεν το προτιμώ, ειδικά αν δεν υπάρχει λόγος, δεν αρέσκομαι να κυκλοφορώ με ψηλοτάκουνα, παρά μόνο υπό συγκεκριμένες συνθήκες...
Επίσης, άμα το χω φορέσει και με παραζορίζει και δεν μπορώ να περπατήσω, δεν διστάζω να το βγάλω και να περπατήσω ακόμη και έξω ξυπόλητη, το θεωρώ πιο υγιές από το να πεθάνω από πόνους, ακόμη κι αν φρικάρει αυτό την πεντικιουρίστα μου...
Και το εντελώς ξυπόλυτο μου ταιριάζει και το επιλέγω, από πλευράς αισθητικής και άνεσης στην ερωτική μου ζωή...είναι άλλο πράγμα όμως το ένα και άλλο το άλλο...

 

το καλύτερο είναι να είσαι ξεβράκωτος αλλά δεν μας το επιτρέπει η αισθητική μας.
δεν μας επιτρέπει να το ομολογήσουμε, δηλαδή.
είναι μυστικό, δηλαδή.
η λέξη, δηλαδή.
είναι φρικτή.
 

 

το απολύτως γυμνό και ξυπόλητο είναι η φυσική ερωτική μας περιβολή, το λατρεύω και θεωρώ ότι κανένα ρούχο, κανένα εσώρουχο και κανένα παπούτσι δεν μπορούν να το υποκαταστήσουν σε ερωτισμό και μάλιστα φυσικό και αβίαστο, χωρίς τίποτα περιττό, αν μάλιστα το συνηθίσεις, γίνεσαι καθ΄έξιν γυμνιστής και στην προσωπική σου ζωή και στον δικό σου χώρο, σε σημείο να μην θέλεις να φοράς ρούχα γενικώς, απίστευτη αίσθηση ελευθερίας, η τελειότερη αισθητική κατ΄εμέ, ανεξαρτήτως σωματικού κάλλους...