Αφή: η κορωνίδα των αισθήσεων στο bdsm?

Ο πιό συναρπαστικός, ίσως, τρόπος να μιλήσεις για τη ζωή σου είναι να περιγράψεις την αίσθηση της αφής που σου αφήνει. Λένε πως η αφή ποτέ δε σε προδίδει. Άλλοτε είναι το χαστούκι του πατέρα που δε βρίσκει άλλο τρόπο να σε επιπλήξει επειδή τα όνειρά σου διαφέρουν από τα δικά του, άλλοτε το τράβηγμα του αυτιού από το δάσκαλο που δεν ξέρει άλλη μέθοδο συμμόρφωσης, άλλοτε το φιλί της αγαπημένης που αδυνατεί να κατανοήσει πως δεν είσαι αυτός που γνώρισε, αλλά αγαπά να σε αγαπά. Άλλοτε είναι το χάδι της μητέρας που δε ζητά τίποτα από σένα, παρά μόνο τη δικαίωσή της δικής της ζωής. Άλλοτε το χτύπημα στην πλάτη του φίλου, που αγαπά αυτόν που πιστεύει οτι είσαι. Άλλοτε το στοργικό χάδι της εξουσίας που αγαπά αυτόν που θέλει να γίνεις.

Στο τέλος της ημέρας, του ενιαυτού, του βίου, πρόκειται για τη δική σου αφή. Μετράς το χρόνο με χαστούκια, χάδια, φιλιά, χτυπήματα και όλα τούτα τα αποκαλείς “ζωή”. Συνειδητοποιείς πως δεν είναι παρά σχήματα στην παλέτα της καθημερινότητας. Χαρά, θλίψη, απελπισία, ηδονή, πόνος, ελπίδα. Πως καλείσαι να βάλεις ο ίδιος χρώμα στις στιγμές. Αλλά από που έρχεται το χρώμα, αν όχι από τα όνειρα. Και ποιά είναι η πεμπτουσία της αφής αν όχι το άγγιγμα του νεογέννητου ονείρου...

Πόσο σημαντική είναι για σένα η αφή?

 

Ότι ακουμπούν τα χέρια, τα πόδια, το δέρμα, η πλάτη και τα σκιώδη είδωλα τους, τα αιθέρια διπλά τους, συχνά πυκνά ερωτοτροπούν με πληγές, δείκτες ρολογιών, κραυγές και προσδοκίες.
Η αφή είναι η σημαντικότερη αίσθηση για μένα, η γλώσσα που σαν φίδι κεντά την σπονδυλική της στήλη. Τα δόντια που βυθίζονται στο λαιμό, στα πλευρά της, το χέρι που λυσσομανά βάφοντας το πρόσωπο της.
Αλλά η αφή η ακόμη πιο σημαντική είναι εκείνη δίχως δάχτυλα. Θα είμαι "άρρωστος", αλλ' ακόμα και όταν ακουμπάω κάποια, αισθάνεται άλλα η σάρκα μου και "αγγίζει" άλλα το μυαλό μου.
Τ' αγγίζει αληθινά, νιώθει το κρέας, τα κόκαλα, την θερμοκρασία.
Σαν ν' ακουμπώ ένα σημείο με το ίδιο χέρι που ταυτόχρονα φοράει γάντι ( σάρκα ) και δίχως γάντι είναι ( μυαλό ), να το περιεργάζονται, να το "σκοτώνουν" και να τ' "ανασταίνουν".
Το χέρι και το είδωλο του που ψηλαφούν μαζί και χώρια.
Και αίσθηση αφής την έχουν και τα δυο.

Εντάξει, προσπάθησα να μην ξεφύγω πολύ και να κρατήσω την παρέμβαση μου σε "ανθρώπινα" όρια χαχα. Αλλά ώρες ώρες όταν σε διαβάζω, δεν θέλω να μην "παραμιλάω", συγνώμη.
Είμαι σίγουρος ότι θα καταφτάσουν και οι "συγκάτοικοι", να βάλουν το νήμα στην σωστή του θέση.

Το άγγιγμα του νεογέννητου ονείρου...

Εικόνα για χειροκρότημα...Όλο το post για χειροκρότημα...  

 

Ευτυχώς που ξεφεύγεις. Ευτυχώς που παραμιλάς. Ευτυχώς που μπορείς να αγγίζεις τις καρδιές....

 

Ευτυχώς που αφήνεις πάνω στο χαλάκι το κλειδί, για ν' ανοίξουν την "πόρτα" σου. Γιατί, για όποιον αφήνει τα λερωμένα του παπούτσια στο διάδρομο.
"Σπίτι" είσαι με άπειρα δωμάτια, θησαυρούς, αιχμηρές γωνίες, λάμπες που σκοτάδι καίνε, αναπαυτικά καθίσματα.
Και βιβλία, μουσικές, φωτογραφίες, πολλά από δαύτα φίλε μου, πολλά.
Τέρμα off topic. Να είσαι πάντα καλά, από ψυχής. Και όχι, δεν είναι λαπάδες οι ποιητές. Κι εσύ ποιητής δίχως εισαγωγικά είσαι. Δημιουργείς και το προσφέρεις.  

 

To κλειδί φανερώνεται μόνο σ' εκείνους που ξέρουν να το εκτιμήσουν, φίλε μου και επιδέξιε κλειδαρά!

Γαμώτο, γιατί ένας από τους δυό μας να μην είναι γυναίκα. Θα φτιάχναμε ένα εκρηκτικό κοκτέιλ....χαχαχαχα
(σε μιά δεύτερη σκέψη, πάλι καλά που δεν είναι)

 

Χαχαχα, με κάνεις να offtopicιάζω και δεν θέλω. Είναι και νήμα σου ρε γαμώτο. Καλύτερα που είμαστε άντρες, έτερο και φίλοι. Γιατί αλλιώς θα ήμασταν εκρηκτικό κοκτέιλ.
Αλλά μετά θα μετρούσαμε πληγές και "κόκαλα". Καλά να είμαστε, έξω είναι φίσκα από γυναίκες που δεν θα έβλεπαν την ώρα, να μας κάνουν την ζωή πατίνι χαχαχα.
Εδώ συγχώρα με, αλλά το κόβω γιατί στο ξέσκισα. Ας γράψει και κανείς άλλος/η.

Υ.Γ. Το κλειδί φανερώνεται σε όσους θέλουν να το δουν και όχι απλά να το κοιτάξουν φίλε μου, έχεις απόλυτο δίκιο.
Επιδέξιος μαζί σου εγώ, επιδέξιος μαζί μου εσύ.
Άιντε, κι εύχομαι το νήμα αυτό να έχει πολλές και όμορφες απαντήσεις, του αξίζει.   

 

Πολύ σημαντική, σε συνδυασμό όμως με την απουσία της όρασης  

 

...Φορολογικά ενήμερος?

 

Την αίσθηση του δέρματος την απολαμβάνεις καλύτερα όπως απολαμβάνεις ένα ποτήρι κρασί: Με κλειστά μάτια...  

 

χαχαχαχα.... τουλάχιστον.
Θα έλεγα, κοινωνικά (εξ)ήμερος.

 

πολλές φορές συμβαίνει...όταν τα λόγια δεν φτάνουν πια, να περιγράψουν μια κατασταση, ενα συναισθημα...όταν οι λέξεις ειναι τοσο λίγες για να περιγράψουν αυτό που νιώθεις επακριβώς...η αφη ειναι εκεί...να σε κάνει να νιωσεις αυτα που δεν μπορείς να πεις ή να καταλάβεις...
Σε συνδυασμό με τα δεμένα μάτια, χάνομαι κάθε φορά...γεμιζει ο κόσμος μου χρώματα !