Καύλωσέ με! (αν μπορείς…)

αν και ψιλοσιχαμένο μοιάζει αυτό που τρώει 

 

Αν γλείφεις ένα βυζί, η ταινία κρίνεται «αυστηρώς ακατάλληλη». Αν πετσοκόβεις το βυζί με ένα τσεκούρι, η ταινία κρίνεται «ακατάλληλη άνω των 13».

Jack Nicholson


 

 

Το φαντασιώνομαι με κοκορέτσι*!
Ρετσινόποτηρο με κεχριμπάρι μέσα.
Στο πιάτο πατάτα τηγανιτή με φέτα.
Τα βυζγιά γιομάτα μουστάρδα (γιατί κοκορέτσι χωρίς μουστάρδα ΔΕ γίνεται!).


* Η επιλογή φαγητού δεν είναι τυχαία, είναι βουδουσουμιάρικια!
Το ξεροψημένο το άντερο το απ' όξω θα τηνέ πονάει, όταν το κόβω!  

 

Μμμμμ! Ξενέρωτη!  

Άμα δεν έχει ο άθρωπας ανοιχτούς ορίζοντες...  

 

Ο μοναδικός λυρισμός που έχει ο κοινός άνθρωπος είναι η σεξουαλικότητα.

Charles Baudelaire


 

 

Σοδειάστηκε ο ίμερος
Σπιθίζει κάτω από το λειψό φεγγάρι η κολακεία της νύχτας. Ορκοπάτης των ευπρεπών ενστίκτων ακροβατεί στις άκρες του εαυτού του.
Ευφορική η παράδοση στον πειρασμό.
Λησμονώντας το μηδέν
Το δάνειο μένει ανεξόφλητο.
Η κοινωνία με το αρχέγονο
Η φανερή σάρκα
Τα αφανέρωτα μυστικά του σώματος.
Ένας αόρατος θίασος μιλά σε διάλεκτο άγρια και απροσδόκητη καρκινοβατώντας στη σφηκοφωλιά του πόθου.
Μια ομορφιά λαχανιασμένη είναι η κατά σάρκα προσωποποίηση της ακανθόσπαρτης εξορίας.
Δύο στήθια κι’ ένα μισοφέγγαρο με την ευφρόσυνη πηγή.
Της ασέλγειας η κάψα
Βραχύς ο λυγμός
Η λεία των ενστίκτων.
Η ακύμαντη νύχτα και το αμαρτωλά ωραίο πρόσωπο στο αργοπορημένο φεγγαρόφωτο ξεφλουδίζουν το ένα μετά το άλλο τα στρώματα του σκοταδιού.
Πυργώνονται μεσούρανα
Τα ρέπια του κορμιού.
Μια πελώρια σιωπή
Τόσο περίτεχνη
Και σκυθρωπή.
Μια κραυγή
Πελεκημένη
Απ’ το σκοτάδι.
Η βαριά μελωδία της σάρκας της
Ένα οδυνηρό στοργικό σχόλιο
Στο αθάνατο παραμύθι
Που σιγοψάλλει
Ο θηρευτής της αθανασίας.
Βάναυσα αγκαλιασμένοι στο λίκνο του σκοταδιού, παρασύρονται από τον υποχθόνιο ποταμό του πάθους.
Σπιθίζει η λάμπουσα ηδονή στην μακρά ερωτοτροπία. Τα νυχτωμένα ανθρώπινα μέλη σφιχτοσφαλίζονται στις προσταγές της ένοχης επιθυμίας.
Η συντακτική διάταξη των κορμιών
Με τη συνένοχη γδύμνια
Σαν υπεράριθμες σκιές
Προσπαθεί να συλλάβει
Το νόημα του αιώνιου.
Η κολακεία της νύχτας.
Ο τρόμος του εξαπίνης.
Η μεγάλη πανδαισία.
Πτυχωμένα τα χείλη ψάλλουν με ειρωνική τρυφερότητα, μέσα στη σιωπή, τον ύμνο στην δανεική θεότητα του πάθους.
Η μεταμφίεση της αλήθειας στην εύθραυστη πραγματικότητα κορυφώνει την θανάσιμη μάχη μεταξύ του ακραίου αισθησιασμού και του διανοητικού ασκητισμού.
Αόμματος σαν εφιάλτης ο ακόλαστος αιρεσιάρχης προσπαθεί να απολυμάνει τη μνήμη του μέσα στον άδολο κόσμο του ύπνου.

 

 

οι Εραστές
φοριούνται ,
- υγρό φόρεμα της σάρκας η σκέψη -
καταναλώνουν στιγμές ,
αφαιρούν νόμιμες αναμνήσεις ,
διαιρούν τα παράνομα σώματά τους ,
αντιγράφονται στις αρτηρίες τους ,
με δαγκωματιές καταβροχθίζονται ,
την καρδιά τους κρατάνε στα δόντια τους ,
διαβάζονται στις αναπνοές ,
καταπίνουν συγκινήσεις ,
- ότι τους φοβίζει τους τροφοδοτεί με οξυγόνο -
εξολεθρεύουν τις Ζωές τους ,
πνίγουν τοξικές κραυγές ,
συναντιούνται κρυφά στην άκρη των χειλιών ,
ηχούν τα οστά σπάζοντας πάνω στην καυλα τους ,
δύο αδέσποτες γλώσσες ,
ανάσες μαστίγιο ,
- ενωση σε ένα σώμα -
ελευθερώνουν τη φωτιά απο το ζώο ,
αυτο-καταστρέφονται,
από την αμαρτία περήφανα αναστενάζουν ,
στον χαμένο παράδεισο ανάμεσα στα λουλούδια
τυλιγμένοι με άναρχο αίμα εκσπερματώνουν ψυχή ,
με ενα τίναγμα στην βουβωνική χώρα που κυμαίνονται φλέβες,
με γράψιμο υγρό του ποιητή ,
- ενδύονται του πρώτου σπέρματος -
Unknown.