Κυρία Δήμητρα

Την έβλεπα κάθε μέρα που γυρνούσε από την δουλειά της. Ψηλή. με καταπληκτικό σώμα, ξανθό κοντό μαλλί. Το στήθος της διαγράφονταν ότι μπλούζα και να φορούσε, μεγάλα, στητά. Το βλέμμα της, πάντα αυστηρό τα καταγάλανα μάτια της μ' έκαναν να βυθίζομαι ακόμη περισσότερο. Ζούσε μόνη της, ο άνδρας της είχε σκοτωθεί σε τροχαίο πριν χρόνια. Δεν είδα ποτέ κάποιον άνδρα να περνά την εξώπορτα της όσα χρόνια είμαι εδώ. Πόσο πολύ θα ήθελα να έχω το θάρρος να γονατίσω μπροστά της και να της πω ''κάντε με ότι θέλετε, λιώστε με''.

Ήμουν αποφασισμένος να της το πώ σήμερα, ξέρω ότι θα την αιφνιδιάσω. Στεκόμουν μπροστά στη πόρτα της όταν ήρθε. Ότι πρόφαση είχα σκεφτεί μέχρι τότε πήγε περίπατο. Άκουσα τα βήματα από τα τακούνια της ξωπίσω μου. Γύρισα προς το μέρος της, σάστισα. Φορούσε ένα μαύρο δαντελωτό κοντό φόρεμα, τα γυμνασμένα μπούτια της, οι γάμπες της, έσκυψα το κεφάλι μου καθώς ήρθε μπροστά μου.

-''θα ήθελες κάτι?'' με ρώτησε

-''ό...χι δε δεν πειράζει'' έτρεμα η φωνή μου πνίγονταν

-''Εντάξει παιδί μου, κάνε στην άκρη γιατί έχω τα ψώνια να κουβαλήσω''

-''Να Σας βοηθήσω?'' Την ρώτησα

-'' όχι δεν πειράζει'' ήταν τόσο ευγενική, νόμιζα ότι θα λιποθυμήσω

-''Σας παρακαλώ Κυρία''

είναι δυνατόν να το είπα, δεν είναι όχι δεν μπορεί

Γύρισε το βλέμμα της επάνω μου, χαμογέλασε.

''Εντάξει''

Την ακολούθησα στο αυτοκίνητο της, πήρα όσο περισσότερα μπορούσα και τα πιο βαριά, έκλεισε την πόρτα του αυτοκινήτου και την ακολούθησα, θαυμάζοντας το πίσω μέρος των ποδιών της, ανέβηκα τις σκάλες μαζί της.

Άνοιξε την πόρτα, ακούστηκε ο ήχος του συναγερμού μέχρι να τον απενεργοποιήσει, την ακολούθησα, χωρίς να παρατηρώ καθόλου το σπίτι, άφησα τα πράγματα εκεί που μου είπε.

Ήρθε κοντά μου, όσο την ένιωθα να με πλησιάζει, ένιωθα τα πόδια μου να κόβουν πιο έντονα, έφθασε σε απόσταση αναπνοής, δεν άντεξα. Έπεσα στα γόνατα μπροστά της και φίλησα το πάτωμα ανάμεσα στις γόβες της.

Παρέμεινα εκεί για δευτερόλεπτα...

 

καλο ακουγεται ... περιμενω την συνεχεια της ιστοριας.....???
πελικα μηπως πρεπει να ξεπερνουμε τις αναστολες και τις φοβιες μας....??

 

Ήταν μόνο λίγα δευτερόλεπτα κι εγώ νόμιζα ότι πέρασε όλη μου η ζωή από μπροστά μου, εκείνη παρέμεινε ακίνητη, ίσως ένιωθε το ίδιο χαμένη σαν εμένα.

-Σήκω αμέσως επάνω

Το σώμα της παρέμεινε ακίνητο, αλλά οι γάμπες της φανέρωναν τον θυμό της.

Σηκώθηκα και έσκυψα το κεφάλι μου μπροστά της.

-Τι κάνεις; Κοίτα με στα μάτια όταν σου μιλάω!

Φώναζε! Είχε πάρει το πιο αυστηρό βλέμμα που έχω δεί στην ζωή μου, τρόμαξα, ήμουν γεμάτος συναισθήματα. Τα μούτρα μου είχαν γίνει κατακόκκινα.

-Δεν ξέρω..

σχεδόν που ακούστηκα..

-Πέρασε έξω από το σπίτι μου αμέσως!!

-Μάλιστα, Κυ..

Το σταμάτησα, το έπνιξα, πλημμυρισμένος από τον φόβο μου. Με οδήγησε στην πόρτα κι έφυγα σχεδόν τρέχοντας.


Πήγα στο σπίτι μου, ακριβώς απέναντι από το δικό μου, ευτυχώς τα αλουμίνια μου ήταν κλειστά, σταμάτησα μπροστά στον καθρέφτη. Με κοίταζα, προσπαθώντας ν' ανασυγκροτηθώ.

-Άκη, Άκη τι έκανες μόλις;

Μονολογούσα, βλέποντας τα κόκκινα μάγουλα μου από ντροπή.

Πήγα στο ντουζ. Άνοιξα το νερό και το άφησα να τρέχει. Στο μυαλό μου, καθώς έκλεισα τα μάτια μου έρχονταν όλο η ίδια και η ίδια η σκέψη, γονατιστός μπροστά της. Μόνο που στην σκέψη αντιδρούσε διαφορετικά, ένιωσα το τακούνι της να πατάει με δύναμη την πλάτη μου, σχεδόν ξαναένιωσα το ξύλινο πάτωμα της κι ένιωσα την ζεστασία του κορμιού της.

Είχα ερεθιστεί τόσο πολύ, άρχισα να παίζω με τον εαυτό μου, όσο περισσότερο αύξανα τον ρυθμό, τόσο περισσότερο την σκεφτόμουν πιο βάναυση. Να με χαστουκίζει με δύναμη και να ματώνουν τα χείλη μου, να με κλωτσάει με δύναμη στους όρχεις μου, ήμουν σχεδόν έτοιμος να εκσπερματώσω, άνοιξα τα μάτια μου. Σταμάτησα, όχι δεν πρέπει, δεν έχω την άδεια της να τελειώσω.

Ξαναέκλεισα τα μάτια μου, μα τι κάνω, τα έχω χάσει..

 

...Αντικλιμακτικό το επεισόδιο 2, και δε μιλώ για την πλοκή μόνο.

 

δεν ξέρεις πόση χαρά μου δίνει αυτό το σχόλιο, ή μάλλον ξέρεις..

 

...Ελπίζω όχι υπερβολική, γιατί είσαι και στο ντουζ με το χέρι γεμάτο.
 

 

τέτοια ταύτιση... wow!!

 

Έπεσα για ύπνο με την σκέψη μου να τριγυρνάει γύρω της. Ξύπνησα σχεδόν το μεσημέρι της επόμενης, σηκώθηκα, πλύθηκα και πήγα προς το ψυγείο παιρνόντας μπροστά από την πόρτα της εισόδου. Ένας φάκελος ήταν στο πάτωμα, λευκός χωρίς στοιχεία απ' έξω. Τον άνοιξα.

''Αύριο στις 1 το μεσημέρι σε περιμένω για φαγητό, Δήμητρα''

Σχεδόν άκουγα τους χτύπους από την καρδιά μου που ήταν έτοιμη να βγεί από την θέση της. Διάβαζα ξανά και ξανά το σημείωμα της. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ήθελε μετά από ότι έγινε να με ξαναδεί.

__________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

Χτύπησα το κουδούνι της ακριβώς στην ώρα που μου είπε.

Άκουγα τα βήματα της πάνω στο ξύλινο πάτωμα, μου άνοιξε κι έσκυψα αμέσως το κεφάλι μου προς τα κάτω, προσπαθώ αλλά δεν μπορώ να την κοιτώ στα μάτια απλά δεν μπορώ, χάνομαι όταν είναι κοντά μου.

-Πέρασε

με κάλεσε μέσα στο σπίτι της, της έδωσα το κρασί και τα ροζ τριαντάφυλλα.

-Περίμενε να τα βάλω στο νερό, αλλά μην γονατίσεις πάλι αν κι έχω σφουγγαρίσει.

Δεν κατάλαβα αν μου έκανε πλάκα ή όχι, σχεδόν τραύλισα, αλλά τελικά απλά κούνησα συγκαταβατικά το κεφάλι μου. Χαμογέλασε ελαφρά.

Ήταν τόσο όμορφη, το φόρεμα της, άφηνε τα γυμνασμένα χέρια της στην όψη μου. Τοποθετούσε τα τριαντάφυλλα στο βάζω κι εγώ ονειρευόμουν χαστούκια από αυτά τα δυνατά χέρια.

-Άκη, έλα στη βεράντα.

Την ακολούθησα. Τόσο όμορφος χώρος, περικυκλωμένος από λεμονιές και βασιλικούς. Το τραπέζι ήταν ήδη στρωμένο, το φαγητό στο φούρνο μύριζε τόσο ωραία.

Έκατσα εκεί που μου είπε, ήρθε κι εκείνη σε λίγο, άνοιξα το κρασί, ευτυχώς όπως μου είπε προτιμά το λευκό σαν αυτό που της έφερα. Δεν άργησε να σπάσει ο πάγος, μου μίλησε για εκείνη, για τον άντρα της που έχασε και πόσο πολύ της στοίχισε. Για την εργασία της στον χώρο της διαφήμισης και την κρίση που έχει ο κλάδος. Της μίλησα κι εγώ για μένα, για τις σπουδές μου που τέλειωσαν λίγο καιρό πριν και για την δουλειά που μόλις βρήκα. Όλη την ώρα με άκουγε με προσοχή, μπορεί να μην χαμογελούσε αλλά ήταν προσιτή, διαφορετική.

Μάζεψε το τραπέζι, αφού αρνήθηκε την βοήθεια μου, όλο αυτό το διάστημα της μιλούσα στον πληθυντικό κι εκείνη στον ενικό. Μου άρεσε πολύ αυτή η ασυμμετρία. Άναψε ένα τσιγγάρο, πήρε μία μεγάλη ρουφηξιά και άφησε τον καπνό να βγεί από το στόμα της, ήμουν έτοιμος να πέσω στα γόνατα και να την ικετέψω να με πάρει για αντικείμενο της, σκυλάκι της οτιδήποτε, συγκρατήθηκα με νύχια και με δόντια.

-Άκη γιατί γονάτισες την Παρασκευή;

Με ρώτησε κοιτάζοντας με μέσα στα μάτια, έχασα προς στιγμή την λαλιά μου.

-Άκη όταν σε ρωτάω κάτι θέλω να μου απαντάς αμέσως και ειλικρινά, έγινα κατανοητή;

-Μάλιστα..

Το έκοψα εκεί, έτρεμα, αλλά κατάλαβα ότι ήταν η τελευταία μου ευκαιρία να της μιλήσω και ότι γίνει

-Θα σας πω, απλά είναι δύσκολο.

Μου έβαλε ένα ακόμη ποτήρι κρασί.

-Μίλησε μου..

Ακούστηκε πιο στοργική, ήπια μια γουλιά κρασί

-Πιστεύω στην γυναικεία κυριαρχία και ανωτερότητα..

Σταμάτησα για λίγο, προσπαθώντας να βρω ένα ψήγμα στο βλέμμα της, αλλά με κοιτούσε και με άκουγε με απόλυτη προσοχή, συνέχισα

-Ξέρω μάλλον ακούγονται εντελώς παράξενα αυτά. Θα προσπαθήσω να σας εξηγήσω όμως, από μικρός αισθάνομαι έτσι. Δεν είναι ότι δεν είμαι δυναμικός σαν χαρακτήρας ή γενικότερα, απλά συμβαίνει απέναντι σε μία γυναίκα να αισθάνομαι υποταγή. Οι γυναίκες για παράδειγμα αντέχεται τους πόνους της εγκυμοσύνης, ο άνδρας δεν θα μπορούσε, ζείτε περισσότερο. Τα μάτια σας καλύπτουν περισσότερο εύρος από ότι οι άνδρες!
Σας κούρασα μάλλον.

Πήρε άλλη μία ρουφηξιά από το τσιγγάρο της.

-Συνέχισε

Ξαναπήρα τον λόγο

-Δεν αισθάνομαι κατώτερος σαν άνθρωπος αλλά αισθάνομαι ότι μία γυναίκα είναι καλύτερη από εμένα. Αυτό. Αυτό ζητάω, μία γυναίκα να δέχεται την εκτίμηση μου και την υποταγή μου σε εκείνη, στην ανωτερότητα της αλλά κι εκείνη να θέλει να κυριαρχήσει σε μένα. Όχι να με εκμεταλλευτεί, αλλά να με πλάσει.

-Το αισθάνεσαι με όλες τις γυναίκες αυτό;

-Αυτή είναι πολύ καλή ερώτηση, Κυρία. Συγνώμη..

-Δεν πειράζει, μπορεί και να μου άρεσε..

Πάγωσα, ήπια το μισό ποτήρι κρασί που είχε απομείνει. Είχα κερδίσει μόλις το πρώτο της χαμόγελο.

-Όχι δεν συμβαίνει με όλες, μόνο με δύο έχει συμβεί αυτό μέχρι τώρα

-Ποιά είναι η άλλη;

Με διέκοψε ξανά.

-Μία συμφοιτήτρια μου, όμως ποτέ δεν της είπα τίποτα, ίσως γιατί δεν την ήθελα πραγματικά.

-κι εγώ είμαι η άλλη;

Κούνησα το κεφάλι μου και πάλι και σώπασα..

-Άκη, αυτό που μου περιγράφεις, δεν είναι πρωτόγνωρο για εμένα. Όμως πολύ φοβάμαι ότι μας χωρίζουν πολύ περισσότερα από ότι θα μπορούσαν να μας ενώσουν..

Έσκυψα το κεφάλι μου, ήθελα να βάλω τα κλάματα, κοκκίνησα, η παύση της, η σιωπή της με τρόμαζαν..

-Άκουσε με, θα σου δώσω μία ευκαιρία, όμως πρέπει να ξέρεις ότι θα είναι πολύ διαφορετικό από ότι φαντάζεσε..

Τώρα κοκκίνησα πιο πολύ, κοιτάζοντας την με ανοιχτό το στόμα..

-Για την ώρα, θέλω να πας σπίτι σου και να ξεκουραστείς, θα επικονωνήσω εγώ μαζί σου..  

 

Ναι... Η γνωστή γουρουνίσια πχιότητα, αλλά... έμπλεξες με τα μνήματα και ζαλίστηκες!

ΝΤΕΚΑΥΛΕΡΕΪΤΟΡ:

Γιατί μας γαμάς τα ξέφωτα (που λέει και το αγαπημένο μου ασανσέρ);
Η μία είναι μία! Δεν έχει δεύτερη μία, για να πούμε οι μία!

Ντεσουδάκι:

Να φύγεις και να πας απέναντι στο σπίτι σου ρε!
Αυτή δεν μπορεί να αποφασίσει ούτε πώς σε λένε να πούμε!

ΥΓ Μα αλουμίνια; Βάλε πλαστικά κουφώματα να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο!  

 

κλαίω

 

ρε μλκ αν σου τη πω θα μου ρίξουν warning για flames χαχαχαχαχα



 

 

Ενα εχω να πω .. Ωραια η ιστορια Αλλα ...

@no_Taboo ησουν απλα ενας οδοστρωτηρας το ισοπεδωσες το καημενο το @guruni