Όταν η γραμμή είναι θολή ή, ακόμη χειρότερα, όταν δεν υπάρχει καν!

Όταν η γραμμή είναι θολή, ή ,ακόμη χειρότερα, δεν υπάρχει κάν, τότε η υ, τσουπ, κάνει, χωρίς να κουνήσει, ενα βημα και βρίσκεται στο όχλο. Αν καταλυθεί η ιδιαίτερη σχέση μεταξύ Κ και υ τότε τι απομένει; ένα status ;

 

Τι ποτε δε μου φαινεται περιεργο. Μεγαλωσα σε σπιτι με πατερα στρατιωτικο χουντικης νοοτροπίας και μητερα με παραδοσιακη αξία «σκυβω το κεφαλι».

Οσο για τη λογικη τη βρισκω στα πιο παραλογα μερη.

 

πεντε χρονια μετα ειπα να φυσηξω και να ξεσηκωσω τη σκονη του...
καποιοι οριζουν τις γραμμες απο τις εμπειριες τους σε κοινωνικο και οικογενειακο περιβαλλον..
αλλοι παλι τις σβηνουν, χανονται μπροστα απο τα ματια τους σαν να ειναι αορατες...
αραγε τονιζουμε τις γραμμες μας οταν οι αλλοι τις διαβαινουν η κανουν αποπειρα να τις σβησουν για να τεθουν αν εχουν δικες τους?

 

Back to basics: Η σχέση κ/υ είναι ασύμμετρη και αφορά στην κατοχή και διαχείριση του ελέγχου από τον κ. Η ασυμμετρία εκπορεύεται από ιδιοσυγκρασιακά χαρακτηριστικά των εμπλεκόμενων μερών. Διαφορετικά μιλάμε για κίνκυ ερωτικό παιχνίδι.

Τούτου δοθέντος, η ασυμμετρία είναι φυσικό επακόλουθο να επεκτείνεται στο εκτός του ερωτικού τομέα πλαίσιο και να καλύπτει το σύνολο της σχέσης. Αρα, οι γραμμές είναι σαφείς σε όλα τα επίπεδα, ανά πάσα στιγμή. Ξεπέρασμα ή αγνόηση των γραμμών σημαίνει επαναδιαπραγμάτευση -στην καλύτερη περίπτωση- ή διάλυση της σχέσης.

 

Μάλλον είναι φυσιολογικό, εκείνος που του έδωσαν την όποια εξουσία, σε κάποια φάση να προσπαθήσει να διαρρήξει τα όποια στεγανά εκείνης, που την όποια εξουσία του είχε παραχωρήσει.
Αν οι γραμμές ήταν εξ' αρχής για κείνον πολύ στενές, ίσως και να είχε σφάλει, με το να εμπλακεί μαζί της.
Αν οι γραμμές ήταν ελάχιστες ( εδώ να πω, ότι με γραμμές αναφέρομαι στις επονομαζόμενες κόκκινες ), μάλλον ο εν λόγω τύπος θα ήταν άπληστος, ανώριμος ή θα είχε μολυνθεί με το εντελώς ανθρώπινο ΣΚΑΠ ( σύνδρομο κουτής και ανύπαρκτης παντοδυναμίας ).
Ως προς την συμπεριφορά του όποιου Master/Dom με τ' άτομα που δεν θα είχε καμία ερωτική σχέση.
Πιστεύω ότι οι πασίγνωστοι καλοί τρόποι ( εκτός και τον βγάλει κάποιος/α από τα ρούχα του με την πιθανή κάφρικη συμπεριφορά του/της ) θα ήταν ο μοναδικός τρόπος αλληλεπίδρασης μαζί τους.
Να απαιτείς τον πληθυντικό ή να μπινελικώνεις τον/την οποιονδήποτε/οποιαδήποτε άλλο/η και εντός "χώρου" και εκτός χωρίς καμία βάση, σε κάνει τουλάχιστον αγενή.
Και αν το παρακάνεις, γραφικό, εριστικό και από μαλάκα έως τρελά μαλάκα που θα του άξιζε μια όμορφη και αχνιστή μερίδα "γαλλικών".

 

θα δοκιμάσω τη θέση μου ως δικηγόρο του διαβόλου και θα συνδυάσω τις απόψεις σας @peleas και @Tenebra_Silente.....
τι γίνεται λοιπόν όταν δεν υπάρχει ακόμα μια σχέση Κυριαρχίας υποταγής... γιατί συνήθως οι γκρίζες γραμμές εκεί φαίνονται ή όχι...
κατά πόσο είναι θετικό να σβήνονται για να επιτευχθεί η σχέση αρμονίας/δυσαρμονίας?
όταν διεκδικείς τα μη κεκτημένα σου από τον άλλο πατώντας στις γραμμές του τρίβοντας με μανία να χαθούν από τα μάτια σου και από το μυαλό του...
άραγε αυτό είναι "παραβίαση" ή "διεκδίκηση"?

 

@dark_lady[Α] θα σου πω εγώ πως τα βλέπω, ο έτερος συμφορουμμίτης ας μιλήσει για τον εαυτό του.
Εξαρτάται απ' το πόσο θέλεις την άλλη.
Απ' το αν σου ξυπνάει τέτοιο πάθος.
Που να θέλεις τα στεγανά της, να τα καταλύσεις.
Για να την κάνεις δική σου μέχρι τελευταίου της μορίου.
Αλλ' αυτό δεν μπορεί να γίνει, ούτε πίσω από μια οθόνη, ούτε μ' ένα τηλέφωνο.
Ούτε φτάνουν 2-3 συναντήσεις.
Για μένα τουλάχιστον θέλει χρόνο, για να νιώσω μια τέτοια ανάγκη.
Και να μου έχει τύχει δυο φορές στην ζωή μου?
Αλλ' ακόμη κι εκεί μου έβαζα όρια.
Ανεξαρτήτως απ' την όποια "λάσκα" μου έδινε ή όχι η άλλη.
Δεν είδα ποτέ μια γυναίκα σαν τρόπαιο.
Θα ήταν σαν να την εξύψωνα, σε σημεία που δεν γουστάρω.
Κι εγώ σε Θεούς/ες ή σε είδωλα δεν πίστεψα ποτέ μου.
Ούτε ποτέ μου τα προσκύνησα.
Διεκδικώ μονάχα τον εαυτό μου, τα δικαιώματα μου, τις ιδέες μου.
Δεν διεκδικώ ποτέ ανθρώπους.
Όχι από δειλία, αλλά γιατί δεν μ' ενδιαφέρει να το κάνω.

Εγώ όταν το νιώθω, δεν βάζω καν το σφουγγάρι στα "μάτια" μου.
Σβήνουν από μόνα τους.
Άρα για μένα, να προσπαθήσεις να σβήσεις με μανία τα όρια της όποιας άλλης πριν την ασυμμετρία.
Είναι παραβίαση, όχι διεκδίκηση.
Εύχομαι να σε "κάλυψα" έστω και λίγο. 

 

  απολυτα!!!! Αυτο θα μου παρει λιγο χρονο να δωσω μια απαντηση

 

Από χρόνο για να μου απαντήσεις, έχεις άπειρο.
Χωρίς να σημαίνει, ότι πρέπει και να το κάνεις στο τέλος.
Αν και όποτε το νιώσεις   

 

Σε μιά σχέση, ανεξαρτήτως της φύσης της, τα όρια (άρα και τις γραμμές) δεν τα θέτω στους άλλους, αλλά στον εαυτό μου. Οι άλλοι καλούνται να τα αποδεχτούν, αν επιθυμούν να σχετιστούν μαζί μου.

Κάθε διεκδίκηση από την πλευρά των άλλων που αμφισβητεί τα όριά μου οφείλει να τεθεί ξεκάθαρα από εκείνους, εφ' όσον κι εγώ ήμουν ξεκάθαρος ως προς τα όρια. Στην περίπτωση αυτή ακολουθεί συζήτηση που οδηγεί είτε σε συμφωνία είτε σε άρνησή μου να επανατοποθετήσω τις γραμμές.
Αν κάποιος προσπαθήσει με πλάγιο τρόπο (στα μουλωχτά) να "σβήσει" τις γραμμές μου, είναι καθαρή παραβίαση που οδηγεί σε "σβήσιμο" του ίδιου από το οπτικό και σχεσιακό μου πεδίο.