Φαντασιακό στο BDSM: Ένα φάσμα από τη φαντασία μέχρι την τρέλα

Ναι νομίζω όλα αυτά μαζί.  
Ίσως και πικραμένοι.
Ίσως απλά πολύ εγωιστές για να χωρέσουν άλλον στην πραγματική τους ζωή.

 

Υ.Γ
απορία

αλλα παρόλο τον εγωισμό τους χωράνε σε κάποια ομάδα με κάποια likeminded χαρακτηριστικά..
αναρωτιέμαι επίσης,ποιες ομάδες κινούν το ενδιαφέρον τέτοιων ατόμων....

 

νομιζω το sociopath ειναι πολυ γενικος ορος.

 

Το αντίθετο θα έλεγα, απο τη στιγμή που σε αυτό το χώρο υλοποιείς - και απολαμβάνεις - αυτές τις "εξτρίμ" πρακτικές.
Πα να πεί πως ξεπερνάς τις όποιες αναστολές.

 

Αν λάβω υπόψη τον δικό μου εργασιακό χώρο. Ειλικρινά εύχομαι να είναι ελάχιστοι/ες οι BDSMερς. Γιατί τουλάχιστον στον τομέα που κυρίως "τριγυρίζω", οι περισσότεροι/ες από τους συναδέλφους που έχω γνωρίσει.
Μου δίνουν την εντύπωση, ότι έχουμε ( βάζω κι εμένα μέσα ) κάποια "λασκαρισμένη βίδα". Αλλιώς κάποια πράγματα δύσκολα θα τ' άντεχε το συκώτι μας.
Και σίγουρα αυτή μας η "βίδα" λίγο ή πολύ επιδρά και στην συμπεριφορά μας ( Λέγε με ισχυρογνωμοσύνη, κυνισμός, σε κάποια σημεία απάθεια ).
Φαντασιακό? Χμμμμ. Εξαρτάται πάντα και απ' το άτομο, τον χαρακτήρα, την ηλικία και τις εμπειρίες ζωής που θα είχε ( Όχι μόνο την επαφή του με τον "χώρο" ).
Θα ήταν καλύτερο, αν υπήρχε το επιθυμητό και όχι το φαντασιακό. Αφού το τελευταίο σχεδόν ποτέ δεν πιάνεται και συχνά πυκνά έχει σαν αποτέλεσμα "ανώμαλες προσγειώσεις".
Σίγουρα το Άγιο Δισκοπότηρο δεν βρίσκεται ούτε στο BDSM, ούτε στο BDSM που ενσαρκώνεται από κάποιο άτομο που μας ελκύει/θέλγει/νιώθουμε συναισθήματα/ενθουσιασμό.
Είναι ζήτημα του βαθύτερου εγώ μας. Αν νιώθουμε ότι είναι κάτι που μας ολοκληρώνει. Τότε η όποια φυσιολογική απομυθοποίηση, δεν είναι καταστροφική, αλλά λειτουργεί και ευεργετικά.
Αφού θα έδινε στο όποιο "πλαίσιο" το σωστό για μας βάρος.

Να συνεχίσω να σας γράφω την δική μου άποψη. Σχεδόν όλα τ' άτομα που γνωρίζω, έχουμε όλοι τα θεματάκια μας. Και με το γνωρίζω, εννοώ αρκετά καλά.
Ίσως και αν επισκεπτόμασταν ομαδικώς κάποιον ψυχολόγο, να έβρισκε τόσο σε μένα όσο και στην ομήγυρη μου κάποιο κουσούρι.
BDSMερς καθώς φετιχιστές στον στενό μου κύκλο έχω ελάχιστους/ες. Κατά κάποιο "παράδοξο" λόγο έτυχε να είναι όλοι/ες τους από αρκετά έως πολύ απενοχοποιημένοι/ες καθώς και εντελώς με τα πόδια στη γη αναφορικά με τις προσδοκίες τους απ' τον "χώρο".
Κατ' εμέ οι όποιες παθογένειες δεν οφείλονται ποτέ στις BDSMικές τάσεις/ροπές, ούτε στις πιθανές παραφιλίες. Αλλά στο αν και κατά πόσο κάποιος/α έκανε ενδοσκόπηση, "πάλεψε" με τους δαίμονες του/της.
Και στο τέλος αποδέχθηκε τον/την εαυτό του/της, δίχως ντροπές και δίχως ενοχές. Μιλώντας απ' την δική μου πείρα και την δική μου "πορεία", δεν ήταν κάτι που κατάφερα σε μια μέρα.
Μου πήρε πάρα πολλά χρόνια για να καταλάβω όλες τις "παραξενιές" μου, να τις αποδεχθώ και τελικά να τις "αγκαλιάσω".
Και τα όποια τίγκα μου ( που είναι ουκ ολίγα ) δεν έχουν πια να κάνουν με κανένα κομμάτι της σεξουαλικής μου σφαίρας.
Βέβαια μόνο με την θεωρία, την ανάλυση και την σκέψη, δεν πάει κανείς/καμία πουθενά.

Εύχομαι να μην βγήκα εκτός θέματος.  

 

...που να σχετιστείς με τον δικό μου, και τον ευρύτερο, της υγείας.
Μεγαλύτεροι "ψυχάκηδες" απ ΄τους ψυχίατρους δεν υπάρχουν! 

 

Αν ισχύει αυτό,το εύλογο ερώτημα που προκύπτει ειναι το εξής:
Γιατί το φαντασιακό κάποιου που μπαίνει στον "χώρο",εξακολουθεί να καταπιέζεται/απωθείται/ενοχοποιείται,όταν υποτίθεται πως μπαίνει ακριβώς για να πάψουν να συμβαίνουν αυτά;

"Αυτή η γειτονιά είναι για όλους μας ένα κλουβί.
Κανείς δε ζει αληθινά αυτό που θα `θελε να ζει,
γιατί το όνειρο είναι μια στιγμή
κι όλες οι άλλες οι στιγμές απελπισία."

Μάνος Χατζιδάκις


Ενα πάρτυ και το BDSM...(; )

 

Φαντασιακο...
Αν αφησουμε το bdsm απ'εξω και μιλησουμε γενικοτερα για δραστηριοτητες ανθρωπων, αυτο δε συμβαινει παντα;
Πιστευω οτι υπαρχει μια γραμμη στα παντα, ενα οριο. Μεχρι εκεινο το σημειο, ειναι ολα well defined απο τις κοινωνικες νορμες. Οχι απαραιτητα "κοινωνικες νορμες"(δεν ξερω πως αλλιως να το πω), αλλα απαραιτητα well defined.

Αυτοι λοιπον που ενδιαφερονται να προχωρησουν πιο μακρια στην εκαστοτε δραστηριοτητα, εχουν (κατα τη γνωμη μου) το εξης χαρακτηριστικο: φαντασιωνονται την πορεια που θελουν να χαραξουν, και μετα την εκτελουν. Και μαλιστα, συνηθως αυτου του τυπου οι ανθρωποι λειτουργουν ετσι στις περισσοτερες δραστηριοτητες τους και οχι μονο σε μια.

Τωρα το αν αυτος ο τροπος αντιμετωπισης θεωρειται ορθος απο την ευρυτερη κοινοτητα, το αν η φαντασια ειναι προυποθεση για αυτο τον τροπο αντιμετωπισης των πραγματων ή η αναγκη για αυτο τον τροπο αντιμετωπισης των πραγματων διεγειρει και εξασκει τη φαντασια, και διαφορες αλλες τετοιες ερωτησεις, ειναι πολλες αλλες κουβεντες.

Τα 5 σεντς μου.

 

Οταν λεμε ψυχικες διαταραχες; Μπορεις να ονομασεις μερικες για παραδειγμα;

 

«Τη λέξη φαντασιακό πρωτοχρησιμοποίησε ο Ζακ Λακάν ο οποίος διέκρινε τρία επίπεδα στην ψυχική οργάνωση, το Συμβολικό, το Πραγματικό και το Φαντασιακό.
Με τη λογική του Λακάν, το φαντασιακό συνδέεται με τη διάσταση συγκρότησης του Εγώ μέσα από την ταύτιση με την εικόνα του στον καθρέφτη και, γι' αυτό, ΔΕΝ είναι κάτι "ανύπαρκτο" που υπάρχει "μόνο στο μυαλό μας" και που αντιδιαστέλλεται προς την "πραγματικότητα".
Ο Λακάν χρησιμοποιεί για πρώτη φορά τον όρο 'φαντασιακό' το 1936. Από την αρχή, ο όρος εμπεριέχει συνδηλώσεις αυταπάτης, σαγήνευσης και αποπλάνησης, και συνδέεται ειδικά με τη ΔΥΑΔΙΚΗ σχέση ανάμεσα στο ΕΓΩ και την ΚΑΤΟΠΤΡΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ.
Έχει σημασία να επισημανθεί πάντως ότι, ενώ το φαντασιακό παραπέμπει πάντα στην αυταπάτη και το δόλωμα, δεν είναι απλώς συνώνυμο με το 'απατηλό' στο βαθμό που το τελευταίο σημαίνει κάτι μη αναγκαίο και χωρίς επιπτώσεις. Το φαντασιακό δεν είναι κάτι χωρίς επιπτώσεις: διακρίνεται από τις ισχυρές συνέπειές του στο πραγματικό, και δεν είναι απλώς κάτι που μπορεί εύκολα να μπει στην άκρη και να 'υπερπηδηθεί'.»
[sorry, δεν κράτησα τη πηγή]

Ο φαντασιωσικός άλλος δεν είναι ένας φανταστικός άλλος.
Είναι ο ιδανικός Εγώ με καθρέφτη και αφορμή έναν πραγματικό άλλον.

[Μάλλον στους ναρκισσιστές θα τους κατέτασσα.]

 

το ίδιο θα ισχυριζόταν κανείς αν ήταν ένα φόρουμ συγγραφέων θρίλερ με δολοφονίες κτλ? Το φαντασιακό του δολοφόνου, θα ήταν το ιδανικό Εγώ του συγγραφέως;