Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Πολλοί άνθρωποι φοβούνται να πουν τι θέλουν.
Γι αυτό ποτέ δεν αποκτούν αυτό που πραγματικά θέλουν...

...Μadonna

 

 

I would give you the stars in the sky
But they're too far away
If you were a hooker, you'd know
I'd be happy to pay
If suddenly you were a guy
I'd be suddenly gay

'Cause my heart belongs to you
My love is pure and true
My heart belongs to you
But my cock is community property

You're the only girl that I like to screw
When I'm not on the road
When I come home, my dinner's made
And the front lawn is mowed
I'll kiss your mouth
Even after you swallow my load

'Cause my heart belongs to you
There ain't nothing that I wouldn't do, for you
My heart belongs to you
But my cock is community property

I wanna make it clear
So you retain it
My dick's a free spirit
And you can't restrain it
No, you just can't chain it down

I love you so much it hurts
From my head to my feet
I think of you and I can't
Help but fondle my meat
I see your face every time
That I go out and cheat

'Cause my heart belongs to you
There ain't nothing that I wouldn't do
My heart belongs to you
But my dong is community property
Yeah, yeah, yeah

 

Η ψυχή μου με ορμήνεψε



Η ψυχή μου μου μίλησε και με ορμήνεψε να αγαπώ όλα όσα οι άλλοι μισούν

Και να είμαι φίλος εκείνων που οι άλλοι κακολογούν



Η ψυχή μου με ορμήνεψε και μου αποκάλυψε ότι η αγάπη τιμάει

Όχι μόνον εκείνον που αγαπά, αλλά και αυτόν που αγαπιέται.



Μέχρι τη μέρα εκείνη η αγάπη ήταν για μένα μια κλωστή

Αραχνοϋφασμένη ανάμεσα σε δυο λουλούδια, κοντά το ένα με το άλλο



Αλλά τώρα έγινε ένα φωτοστέφανο χωρίς αρχή και τέλος,

Που περικλείει όλα όσα έχουν υπάρξει και μεγαλώνει

Αδιάκοπα για να αγκαλιάσει όλα όσα θα υπάρξουν



Η ψυχή μου με ορμήνεψε και μου έμαθε πώς να βλέπω την ομορφιά

Που σκεπάζεται από τη μορφή και το χώμα



Η ψυχή μου με πρόσταξε να αντικρίζω σταθερά όλα όσα

Θεωρούνται άσχημα ώσπου να φανούνε όμορφα.



Πριν έτσι να με ορμηνέψει και να με διατάξει η ψυχή μου,

Έβλεπα την ομορφιά να μοιάζει με φλεγόμενους πυρσούς



Ανάμεσα σε στήλες καπνού

Αλλά τώρα ο καπνός σκόρπισε κι εξαφανίστηκε

Κι εγώ Δε βλέπω παρά μόνον τη φωτιά



Η ψυχή μου με ορμήνεψε και με πρόσταξε να ακούω φωνές

Που δεν βγαίνουν από το λαιμό ούτε από τη γλώσσα



Πριν από μια μέρα άκουγα μόνο θαμπά,

Και τίποτα άλλο έξω από ξεφωνητά και κραυγές

Δεν ερχόταν στα αυτιά μου



Αλλά τώρα έχω μάθει να ακούω τη σιωπή,

Να αφουγκράζομαι τις χορωδίες της που τραγουδούν

Τα τραγούδια των αιώνων,



Που ψέλνουν τους ύμνους του διαστήματος

Κι αποκαλύπτουν τα μυστικά της αιωνιότητας



Η ψυχή μου μου μίλησε και με ορμήνεψε να σβήνω τη δίψα μου

Μ’’ εκείνο το κρασί που δεν μπορεί να μπει σε κούπα

Ούτε να μετακινηθεί από χέρια ούτε και να αγγιχτεί από χείλη.



Ως την ημέρα εκείνη η δίψα μου ήταν σαν άφεγγη σπίθα

Μέσα στη στάχτη

Που μπορούσε να σβηστεί από όποια πνοή ανέμου



Αλλά τώρα η δυνατή λαχτάρα έγινε η κούπα μου,

Η αγάπη έγινε το κρασί μου και η μοναξιά η χαρά μου



Η ψυχή μου με ορμήνεψε και πρόσταξε να γυρεύω αυτό που είναι αθώρητο

Κι η ψυχή μου μου φανέρωσε ότι αυτό που βρίσκουμε

Και πιάνουμε, είναι αυτό που επιθυμούμε,



Τον άλλο καιρό ευχαριστιόμουν με τη ζέστα το χειμώνα

Και με το δροσερό ζέφυρο το καλοκαίρι



Αλλά τώρα τα δάκτυλα μου έχουν γίνει σαν ομίχλη

Και τους πέφτουν όλα όσα είχαν κρατήσει

Κι ανακατεύονται με το αθώρητο που τώρα ποθώ



Η ψυχή μου μου μίλησε και με κάλεσε

Να αναπνεύσω το άρωμα ενός φυτού



Που δεν έχει ρίζα ούτε κορμό ούτε άνθος

Και που δεν το έχει δει κανένα μάτι.



Πριν έτσι να με συμβουλεύσει η ψυχή μου,

Αναζητούσα αρώματα στους κήπους,

Σε γυάλες με μυρωδάτα βότανα και σε κούπες με θυμιάματα.



Αλλά τώρα δεν ξέρω παρά ένα μόνον θυμίαμα

Που δεν μπορεί να καίγεται,



Ανασαίνω έναν αέρα αρωματισμένο από όλους τους κήπους

Της γης κι από όλους τους αγέρηδες του διαστήματος



Η ψυχή μου με ορμήνεψε και με πρόσταξε να απαντώ λέγοντας:

«ακολουθώ»,όταν με καλούν το άγνωστο κι η περιπέτεια.



Ως τώρα δεν απαντούσα παρά μόνον στη φωνή του τελάλη της αγοράς

Και δεν ακολουθούσα παρά δρόμους χαραγμένους και πολυπατημένους



Αλλά τώρα το γνωστό έγινε μια σκάλα για να σκαρφαλώσω

Στην πιο επικίνδυνη κορφή



Η ψυχή μου με ορμήνεψε να μετρώ το χρόνο με αυτό το λόγο:

Υπήρξε κάποιο χτες και θα υπάρξει κάποιο αύριο



Ως εκείνη την ώρα, θαρρούσα το χτες σαν μια εποχή

Χαμένη που θα ξεχαστεί



Και το μέλλον το θαρρούσα μιαν εποχή

Που Δε θα μπορούσα να την φτάσω



Αλλά τώρα έμαθα τούτο: Ότι μέσα στο τόσο σύντομο παρόν πραγματώνεται κι επαληθεύεται

Όλος ο χρόνος κι όλα όσα ανήκουν στο χρόνο



Η ψυχή μου μου μίλησε και μου φανέρωσε

Ότι δεν είμαι περιορισμένος μέσα στο διάστημα από τις λέξεις:

«εδώ, εκεί, πέρα» ως τώρα στεκόμουν πάνω στο λόφο μου και κάθε άλλος λόφος μου φαινόταν μακρινός πολύ.



Αλλά τώρα ξέρω ότι ο λόφος όπου κατοικώ είναι,

Πραγματικά, κι όλοι οι άλλοι λόφοι

Κι η κοιλάδα που κατεβαίνω περιέχει κι όλες τις κοιλάδες



Η ψυχή μου με ορμήνεψε και με παρακάλεσε

Να παρατηρώ όταν οι άλλοι κοιμούνται



Και να ακουμπώ στο μαξιλάρι μου

Όταν οι άλλοι ξαγρυπνούν



Γιατί σε όλα τα χρόνια μου δεν είχα αντιληφθεί τα όνειρά τους

Ούτε κι εκείνοι τα δικά μου.



Αλλά τώρα νιώθω να πετώ μέσα στη μέρα με τα όνειρα μου

Κι όταν οι άλλοι κοιμούνται, τους βλέπω ελεύθερους μέσα στη νύκτα

Και χαίρομαι για τη λευτεριά τους.



Η ψυχή μου με ορμήνεψε και με πρόσταξε

Να μην εξυψώνομαι από το μεγάλο έπαινο

Ούτε να καταθλίβομαι από το φόβο της κατηγορίας.



Ως αυτή τη μέρα αμφέβαλλα για την αξία του έργου μου,

Αλλά τώρα έμαθα τούτο: Τα δέντρα ανθίζουν την άνοιξη και καρποφορούν το καλοκαίρι,



Ρίχνουν τα φύλλα τους το φθινόπωρο και απογυμνώνονται το χειμώνα

Χωρίς ούτε περηφάνια ούτε το φόβο της ντροπής.



Η ψυχή μου με ορμήνεψε και με βεβαίωσε

Ότι δεν είμαι πιο ψηλός από τον πυγμαίο

Ούτε πιο κοντός από τον γίγαντα



Πριν από αυτή τη μέρα έβλεπα την ανθρωπότητα

Σαν δυο ανθρώπους,



Τον ένα αδύναμο που τον κορόιδευα ή τον λυπόμουν

Και τον άλλο ισχυρό που είτε τον ακολουθούσα



Ή του αντιστεκόμουν επαναστατικά

Αλλά τώρα ξέρω ότι πλάστηκα από την ίδια σκόνη

Που πλάστηκαν όλοι οι άνθρωποι,



Ότι τα στοιχεία μου είναι τα στοιχεία τους

Κι ο εσωτερικός μου εαυτός είναι ίδιος με το δικό τους.



Ο αγώνας μου είναι ο αγώνας τους και το προσκύνημά τους το δικό μου.



Αν οι άλλοι κάνουν παραβάσεις κι εγώ είμαι παραβάτης,

Αν καλοπράττουν, τότε κι εγώ μετέχω στην καλή τους πράξη.



Όταν υψώνονται, υψώνομαι κι εγώ μαζί τους

Αν ξεμένουν πίσω κι εγώ μαζί τους, συνοδός τους.



Η ψυχή μου με ορμήνεψε και με δίδαξε να βλέπω πως το φως Που κουβαλάω, δεν είναι δικό μου φως,

Ότι το τραγούδι μου δεν πλάστηκε μέσα σε μένα



Γιατί, αν και ταξιδεύω με το φως, εγώ δεν είμαι το φως

Και αν είμαι το λαούτο δεμένο με χορδές,

Εγώ δεν είμαι ο λαουτιέρης.



Η ψυχή μου με ορμήνεψε, αδελφέ μου, και με φώτισε.

Και συχνά η ψυχή σου σε ορμήνεψε και σένα και σε φώτισε.



Διότι εσύ είσαι σαν και μένα και δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσά μας,

Μόνον που εγώ μιλώ για όσα είναι μέσα μου



Με λόγια που άκουσα στη σιωπή μου

Κι εσύ φυλάς όλα όσα είναι μέσα σου



Κι η φύλαξη σου αυτή έχει αξία

Τόση όση κι η δική μου πολλή ομιλία.







Η ψυχή μου μού μίλησε – Χαλίλ Γκιμπράν, «Σκέψεις και διαλογισμοί»

 

Γεννιέται ο κόσμος όταν φιλιούνται δυο
Η αγάπη πόλεμος, πόρτα που ανοίγει
Μέσα στα σπλάχνα σταλάζει λίγο φως
Είναι φεγγίτες τα σώματα που σμίγουν.

Πλάι μου βαδίζεις σαν δέντρο σκιερό
Κάτω από έναν ήλιο δίχως ηλικία
Τα μάτια σου είναι κρήνες ονείρου όπου παν
Συχνά και ξεδιψάν τα άγρια θηρία.

Αλλάζει ο κόσμος όταν φιλιούνται δυο
Μεταμορφώνεται, όλα αγιάζουν
Ο σκλάβος βγάζει στους ώμους του φτερά
Παύεις να είσαι ένας ακόμα ίσκιος.

Ζητάω το πρόσωπό σου, ξανά παραληρώ
Βραγιά των γιασεμιών και στην πληγή αλάτι
Αγκάθι του θανάτου, αυγή του φεγγαριού
Γραφή θαλασσινή απάνω στον βασάλτη.

Μικραίνει ο κόσμος όταν φιλιούνται δυο
Γίνεται η κάμαρα κέντρο του κόσμου
Και μισανοίγεις σαν φρούτο ώριμο
Ή σαν αστέρι εκρήγνυται και σβήνει.

Η φούστα σου παφλάζει φτιαγμένη από νερό
Τα κόκαλά μου βρέχει με τη μία
Μα όσο και να βρέχεις δε θα φοβηθώ
Γιατί είναι η κοιλιά σου ηλιόλουστη πλατεία.

Γυμνός ο κόσμος όταν κυλιούνται δυο
Από τον ίλιγγο πάνω στη χλόη
Λύνονται οι κάβοι, σαλπάρουν οι ψυχές
Ο χώρος είναι σιωπή και φως μονάχα.

 

Όσοι αγάπησαν δεν είναι τόσο αθώοι.... 


Oι πρώτες λέξεις θα κυλήσουν σα νερό
Κι εσύ θα τρέξεις στο ποτάμι να τις πιάσεις
Πολύ σ’ αγάπησα, μα φτάνει ως εδώ
Πάντα με κέρδιζες, μα τώρα πια θα χάσεις

Θα πω εκείνα που δεν άντεχες ν’ ακούς
Και μία πείνα για αγάπη θα σε τρώει
Θα μείνεις μόνη μα συνέβη σε πολλούς
Όσοι αγάπησαν δεν είναι τόσο αθώοι

Θα σου αφήσω ένα παράθυρο ανοιχτό
Και θα αρχίσω να σε σπρώχνω να πετάξεις
Πίσω σου ο πόνος και μπροστά σου το κενό
Μη με διαλέξεις, φύγε δίχως να κοιτάξεις.


Απ΄ τα φιλιά στο τέλος μέναμε μισοί
Κι εγώ να ψάχνω στο μαρτύριο μια λύση
Την κάθε μέρα να σε θέλω πιο πολύ
Έπρεπε κάποιος πρώτος να μας σταματήσει.


Όταν περάσουνε τα χρόνια απ’ τον σκορπιό
Και δεν θα έχεις άλλο για να με μισήσεις
Στείλε μου τότε μόνο ένα ευχαριστώ
Που δεν σε σκότωσα και σ’ άφησα να ζήσεις.

 

Απο λογοτεχνια δεν ξερω πολλα αλλα αυτο το εχω διαβασει   και το εχω καπου στην βιβλιοθηκη μου

Ένα παραμυθάκι για Χειμώνα και Καλοκαίρι
 

 

Να ξέρεις ότι αυτά τα δύο παραμυθάκια, είναι τ΄αγαπημένα μου και τίποτα σ΄αυτήν την ζωή δεν είναι τυχαίο... 
Σου χαρίζω το δεύτερο...αφού μας χάρισες το πρώτο... 

 

ειναι η αγαπη ενα ταξιδι απο γιορτη σε γιορτη
ειναι η αγαπη ενα ταξιδι απο πληγη σε πληγη...

Τα λόγια μου είναι μια γλυκιά προσευχή
κουρνιάζουν έξω από το κλεισμένο σου παράθυρο
και αν τ’ άφηνες θ’ ανοίγαν μια ρωγμή
απ’ το μικρό κελί σου ως το άπειρο

Μα εσύ σωπαίνεις και θρηνείς σαν τον κατάδικο
Πάνω απ’ τη στάχτη που σκεπάζει τον παράδεισο
πάνω απ’ τη στάχτη

Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει, σε ό,τι σου τρώει την ψυχή
Έξω οι δρόμοι αναπνέουν διψασμένοι, ανοιχτοί

Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή
Ζήσε μαζί μου στον αέρα, στη φωτιά στη βροχή
Μας περιμένουν άδειες μέρες ραγισμένοι ουρανοί
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή

Τα λόγια μου είναι μια ανέλπιδη ευχή
Σβησμένα φώτα μέσα στο άχαρο δωμάτιο
Και αν τ’ άφηνες θα καίγαν τη σιωπή
Και θα διαλύαν το κρυμμένο σου παράπονο

Μα εσύ σωπαίνεις και θρηνείς σαν τον κατάδικο
Πάνω απ’ τη στάχτη που σκεπάζει τον παράδεισο
πάνω απ’ τη στάχτη

Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει, σε ό,τι σου τρώει την ψυχή
Έξω οι δρόμοι αναπνέουν διψασμένοι, ανοιχτοί

Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή
Ζήσε μαζί μου στον αέρα, στη φωτιά, στη βροχή
Μας περιμένουν άδειες μέρες ραγισμένοι ουρανοί
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή

Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει σε ό,τι σου τρώει την ψυχή
Υπάρχει ακόμα υπάρχει κάτι που δεν έχει χαθεί

Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή
Ζήσε μαζί μου στον αέρα, στη φωτιά στη βροχή
Μας περιμένουν άδειες μέρες ραγισμένοι ουρανοί
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή



υ.γ εεεεπ ... τι θα το κανουμε 'δω μεσα Music challenge; 

 

Είμαι τυχερός, είμαι τυχερός, είμαι τυχερός, τυχερός!
Είμαι τυχερός, είμαι τυχερός ,είμαι τυχερός, τυχερός!
Κι όταν με πληγώνεις κι όταν με πουλάς...
Κι όταν με στριμώχνεις, μ' εκβιάζεις, μου κολλάς...
Νιώθω τυχερός, νιώθω τυχερός, σ' ευχαριστώ!

ΕΙΜΑΙ ΤΥΧΕΡΟΣ, ΕΙΜΑΙ ΤΥΧΕΡΟΣ!!!
ΕΙΜΑΙ ΤΥΧΕΡΟΣ, ΕΙΜΑΙ ΤΥΧΕΡΟΣ, ΤΥΧΕΡΟΣ!!!

Κι όταν δε με θέλεις κι όταν με πουλάς...
Κι όταν με στριμώχνεις, με βιάζεις , με χτυπάς...

ΝΙΩΘΩ ΤΥΧΕΡΟΣ, ΝΙΩΘΩ ΤΥΧΕΡΟΣ!!!
Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!

ΥΓ Γιατί για κάποιους, έτσι είναι ο έρωτας, (άσχετους ευτυχώς με μας...)

 

Επειδή ακόμη για κάποιους/ες ο ομοφυλοφυλικός έρωτας συνεχίζει να είναι παιδί ενός κατώτερου Θεού...Στα δικά μου τα μάτια μια κόκκινη αληθινή καρδιά πάντα λάμπει...για όποιον/α κι αν χτυπά...

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ερωτική επιστολή του Oscar Wilde στον λόρδο Alfred Douglas

Αγαπημένο μου από όλα τα αγόρια,

το γράμμα σου ήταν μια απόλαυση, κόκκινο και κίτρινο κρασί, αλλά είμαι λυπημένος και όχι στα καλύτερά μου.
Μπόζι, δεν πρέπει να μου κάνεις σκηνές.
Με σκοτώνουν, καταστρέφουν την ομορφιά της ίδιας της ζωής.
Δεν μπορώ να βλέπω εσένα, τόσο ελληνικό και προσηνή, να σε παραμορφώνει το πάθος.
Δεν μπορώ να ακούω τα κυματιστά σου χείλη να μου λένε απαίσια πράγματα.
Προτιμώ να με εκβιάζουν όλοι οι σπιτονοικοκύρηδες του Λονδίνου παρά να είσαι πικρός, άδικος και γεμάτος μίσος για μένα.
Πρέπει να σε δω σύντομα. Eίσαι το θείο πράγμα που λαχταρώ, πράγμα όμορφο και χαριτωμένο, που δεν ξέρω όμως πως να το αποκτήσω.
Να έρθω στο Σαλίσμπερι; Eδω πληρώνω 49 λίρες την βδομάδα.
Επίσης έχω ένα νέο καθιστικό με θέα τον Τάμεση. Γιατί δεν είσαι εδώ, καλό μου, υπέροχο αγόρι;
Φοβάμαι πως πρέπει να φύγω από δω, χωρίς χρήματα, χωρίς πίστωση και με μια καρδιά από μολύβι.

Ο δικός σου Όσκαρ