Μερικές σκέψεις για την εξάρτηση

Η εξάρτηση... Πολυσυζητημένο θέμα νομίζω.

Πάντα είχα κάποιες απόψεις επ' αυτού. Κάποιες φάσεις κλήθηκα να τις αλλάξω, πλέον έχω μάλλον επιστρέψει στις πρώτες απόψεις μου περί εξάρτησης... Πιο βελτιωμένες όμως  

Ολοκληρωμένη γνώμη δεν είμαι σίγουρη ότι έχω ακόμη. Έκανα όμως μερικές σκέψεις και είπα να τις θέσω στη βάσανο της συζήτησης  

Περνώ λοιπόν μια περίοδο ζωής γαλήνια και χαμογελαστή αλλά και με μεγάλες έγνοιες.  

Σε αυτή λοιπόν την περίοδο βλέπω ότι έχω περισσότερη ανάγκη τους άλλους ανθρώπους. Και μάλιστα όχι 1-2 κοντινούς μου ανθρώπους αλλά περισσότερους. Σαν πρώτη "αστραπιαία" σκέψη πέρασε από το μυαλό μου η λέξη "αδυναμία". Σίγουρα όχι και τόσο θετικό νοηματικό φορτίο...

Το σκέφτηκα λίγο παραπάνω. Άρα είμαι πιο εξαρτημένη δηλαδή; Ανίκανη; Με κάποια "αναπηρία" να λειτουργήσω αυτόνομα; Μη αυτάρκης; Ευάλωτη;

Και αν ισχύουν οι παραπάνω σκέψεις, γιατί δεν νιώθω άσχημα; Γιατί δεν φοβάμαι την έλλειψη των άλλων; Την απομάκρυνση τους;

Η λέξη που φωτίζει (νέον..χαχαχα) στο μυαλό μου είναι η λέξη "αλληλεπίδραση".  

Η ανάγκη αυτή που έχω τους άλλους δεν είναι ένα γράπωμα λόγω κάποιας έλλειψης, είναι η αποδοχή της μέθεξης μου στον κόσμο. Δεν εξαρτώμαι από τους άλλους, αλληλεπιδρώ μαζί τους.

Αν αυτοί φύγουν ή απομακρυνθούν δεν θα μείνω εγώ να μου λείπει κάτι, θα χαθεί ένας κόσμος αλλά όσο δεν θα είναι κάποιος άλλος πια εκεί, άλλο τόσο δεν θα είμαι κι εγώ  

Το ότι υπάρχει η σχέση με τους άλλους είναι ένα "γέννημα" τόσο της δικής μου όσο και της δικής τους ύπαρξης. Και κάπως έτσι αρχίζω να καταλαβαίνω ότι αλληλεπιδρώ με τον κόσμο και τους άλλους, υπάρχω και υπάρχουν και αυτοί και αυτό γεννά τις σχέσεις μας. Είναι ακέραιοι και είμαι ακέραιη και αυτά τα δυο κάνουν ένα εκάστοτε εμείς...

Αυτή η συνειδητοποίηση μου σπάει τον "τσαμπουκά" της αίσθησης (ψευδαίσθησης) παντοδυναμίας, της πλάνης ότι μπορώ να υπάρχω και να τα κάνω όλα μόνη μου.

Όχι, δεν μπορώ. Αλλά αυτό είναι... οκ  

Γιατί αυτό σημαίνει συντροφικότητα (και όχι μόνον ερωτική).

Σπάει το bubble γύρω μου μέσα στο οποίο έχω ζήσει για καιρό με την ψευδαίσθηση της παντοδυναμίας μου.

Και έτσι οι άνθρωποι είναι πια πιο κοντά, τους μυρίζω, τους ακουμπάω, τους γεύομαι, τους βλέπω, τους ακούω αλλά δεν κρεμιέμαι πάνω τους. Και έτσι δεν νιώθω και αμφιθυμικά για αυτούς...  

Ευχαριστώ για το χρόνο σας  

ΥΓ Γιατί στο "BDSM Εμπειρίες"; Γιατί στην Κ/υ σχέση μου αυτό είναι εις το τετράγωνο, εις τον κύβο κι ακόμη παραπέρα...  

 

O άνθρωπος δεν είναι νησί. Υπάρχει για να σχετίζεται και επειδή σχετίζεται (κάτι που δηλώνεται με το Dasein, την "ύπαρξη-εδώ", τη ύπαρξη δηλαδή που ετερο-αναφέρεται και ετερο-καθορίζεται). Ενας άνθρωπος έχει το συγκεκριμένο χαρακτήρα επειδή γεννήθηκε στο συγκεκριμένο περιβάλλον και σχετίστηκε με τους συγκεκριμένους ανθρώπους. Αν του αλλάζαμε το περιβάλλον θα ήταν (κατά το ήμισυ, έστω) διαφορετικός.

Θα έλεγα λοιπόν, χωρίς υπερβολή, οτι ζωή είναι η τέχνη του σχετίζεσθαι. Τα υπόλοιπα τα είπες εύστοχα εσύ, Μαργαρίτα.

Συγχαρητήρια ακόμα μιά φορά για το θέμα.

 

Ευχαριστώ @peleas μου  

 

Έχω περάσει φάσεις που έχω κρεμαστεί, το παραδέχομαι!
Το αστείο ήταν ότι το έκανα γιατί μου έλεγαν ότι είμαι αδιάφορη.
Πλέον όχι λέω μετά παρρησίας και σφραγίδα - υπογραφή του Αφεντικού (χωρίς πιστόλι στον κρόταφο  ) ότι δεν το κάνω.
Αν βάζω όλες μου τις επιλογές στο χέρι Του; Ναι!
Αν Τον νιώθω όχι απλά κομμάτι της ζωής μου αλλά κομμάτι του εαυτού μου; Φυσικά!
Αν νιώθω ότι σε κάποια πράγματα αν δεν ακούσω το "ναι" ή το "κάνε το" μπορεί να μείνω σα χάνος και να μην τα ξανακάνω ποτέ; Κι αυτό ναι.
Αλλά να κρέμομαι, όχι  
Γιατί η εξάρτηση κάνει τον άλλο αντικείμενο, τον αποπροσωποποιεί και αυτό είναι απαίσιο για μένα  

 

Καταρχάς συμφωνώ 100% ότι Κ που νιώθει να τον πνίγει ο/η υ του δεν θέλει να αναλάβει τις ευθύνες του. Και οι ευθύνες του είναι πρωτίστως αυτές της κακής διαχείρισης του/της υ που γίνεται τελικά βδέλλα και βάρος.  

Ως προς το πρώτο σκέλος τώρα, μπορεί να ορίζουμε απλά διαφορετικά την εξάρτηση. Για εμένα είναι απολύτως αρνητική έννοια και βαθύτατα εγωιστική. Είναι "θέλω να προσκολληθώ, να ρουφάω σα σαπρόφυτο, σαν παράσιτο, να παίρνω αυτά που απαιτώ εγώ, όπως απαιτώ εγώ, όταν το απαιτώ εγώ" κλπ κλπ
Η εξάρτηση είναι βαθύτατα εγωιστική επιθυμία και νομίζω ότι όταν κάποιος άνθρωπος εξαρτάται από τον άλλο, τότε αυτό που έχει σημασία για τον εξαρτημένο είναι η εξάρτηση του, όχι ο άλλος άνθρωπος. Για αυτό και αν μπορούσε να υπάρχει πάντα κάποιος να του προσκολληθεί, λίγη σημασία θα είχε ποιος είναι αυτός ο κάποιος. Έτσι όμως ο άλλος δεν γίνεται απλά αντικείμενο; Εργαλείο ικανοποίησης των δικών μας θέλω - προβλημάτων - βίτσιων; Αυτό εμένα δεν μου αρέσει... Καθόλου. Και δεν θα ήθελα ποτέ κανένας να εξαρτάται από μένα.

Αν όμως ως εξάρτηση εννοούμε την αλληλεπίδραση που περιέγραψα στο εισαγωγικό ποστ, αν εννοούμε ότι ο Κ γίνεται σημείο και άξονας αναφοράς του/της υ, αν εννοούμε ότι ο Κ δίνει παραδείγματα ζωής και ενεργειών στον/ην υ, σε κάθε έστω μικρή πτυχή της ζωής του, αν η σχέση Τ/τους αποτελεί ένα από τα θεμέλια της ζωής του/της υ (αλλά τότε θα είναι και του Κ, δεν γίνεται αλλιώς   ), τότε ναι, η υποτακτική (ή ο υποτακτικός) εξαρτάται από τον Κύριο της (ή την Κυρία του)  

 

Τι ειναι κρεμαστρα;