Δεν είμαι αφελής

Επίτρεψέ μου να πω ότι δεν πρόκειται για αφέλειά σου. Και μην κατηγορείς εκ των υστέρων τον εαυτό σου, γιατί λειτούργησες με το ένστικτο και την επιθυμία σου, ίσως και την ανάγκη για κάτι, που απλά προέκυψε. Γιατί έβαλες το συναίσθημα πάνω από τη λογική, γιατί, γιατί...

Αν γύριζες το χρόνο πίσω, πάλι το ίδιο θα έκανες. Όσο διήρκησε, προφανώς το ζούσες έντονα και σου άρεζε. Το ότι εξαφανίστηκε, όπως λες, δεν σε μειώνει στο ελάχιστο. Αν κάτι έκρυβε, αν κάτι άλλαξε για κείνον, η δική του συμπεριφορά είναι λάθος. Εξαφανίστηκε σαν τον κλέφτη... ναι, απαράδεκτο. Προφανώς δεν του συνέβη κάτι, απλά είναι "αλλού" πλέον.

Καταλαβαίνω ότι αισθάνεσαι προδομένη. Όμως το ότι ατύχησες με κάποιον δε σημαίνει απαραίτητα ότι έκανες εσύ λάθος. Συνήθως ποτέ δε φταίει μόνο η μία πλευρά, όμως το να εξαφανιστεί κάποιος σαν να μην υπήρξε ποτέ εγείρει σίγουρα πίκρα, πόνο και απογοήτευση.

Ίσως να μην ήταν για σένα. Να μη σου ταίριαζε, τι να πω. Και μην αδικήσεις τον εαυτό σου σε κάτι μελλοντικό. Ζήσε όπως αισθάνεσαι, κράτα τα όποια "μαθήματα" του ατυχούς περιστατικού, αλλά συνέχισε. Μην του κάνεις τη χάρη να μείνεις σε μία σκέψη, που δεν έχει κάτι να σου προσφέρει.

Μην πάρεις σαν κήρυγμα όσα γράφω. Δεν σε γνωρίζω καθόλου και μπορεί κάπου να λέω κάτι λάθος. Ούτε τα γεγονότα γνωρίζω καλά-καλά. Κρίνε, στάθμισε και κυρίως προχώρα.

Και σίγουρα δεν είσαι αφελής. Ίσως δεν ήταν τόσο "άνθρωπος" για σένα. Το ότι μπορεί να μένατε μακριά (αν ήταν έτσι) δεν αποτελεί άλλοθι για μένα. Κάποιες φορές η απόσταση μας φέρνει κοντά και μας ενώνει. Και κάποιες άλλες πάλι είμαστε κοντά σε κάποιον αλλά τόσο μόνοι κι έρημοι τελικά...

Καλή δύναμη και ετοιμάσου για τα καλύτερα!!!

 

Τι μου θύμισες τώρα..Πάει καιρός απο το φθινόπωρο του 2009 οπου έγινε η δωρεά των μικρών notebook σε όλους τους μαθητές της πρώτης γυμνασίου..ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα και απο την πρώτη κιολας σκέψη μου μόλις το είδα,εν δυνάμει σκανδαλιστικό μαζί.
Όπως μου συνέβαινε και με τα καινούρια ξενόγλωσσα λεξικά οπου η πρώτη μου αναζήτηση ήταν όλες οι "κακές" λέξεις,έτσι και στο μικρό μου παράθυρο στο διαδίκτυο,έψαχνα πρώτα απ όλα,τα απαγορευμένα,τα ανείπωτα και τα αφανέρωτα.
Και κάπως έτσι,κρυφά,ξεκίνησα να μιλώ μαζί του σε ένα chatroom,κάθε μεσημέρι μετά το σχολείο.Του μίλησα πρώτη εγώ,επειδή μου κίνησε το ενδιαφέρον το ψευδώνυμό του..είχε κάτι το ονειρικό και το απόκοσμο μαζί..και στη συνέχεια διεπίστωσα πως του ταίριαζε απόλυτα.. έτσι γλυκομίλητος και χαμηλών τόνων καθώς ήταν,οξυδερκής,ευγενικός,μετριόφρων και μαγικός στη φαντασία μου την πρόθυμη για "ταξίδια".
Πέρασαν 7 μήνες γραπτών συνομιλιών και ακόμη δεν είχε ακούσει ο ένας η φωνή του άλλου..παρόλα αυτά είχα σκιαγραφήσει την εικόνα του μέσα στο μυαλό μου και την είχα χρωματίσει με τα πιο όμορφα αποσπάσματα των συνομιλιών μας..
..αλλα αδημονούσα όλο και πιο πολυ να τον ακούσω..επειδή περνούσε ο καιρός και ήθελα να γίνει όσο το δυνατό πιο "απτός",και να επιβεβαιώσει τα όνειρα που έκανα για εκείνον,με την πραγματικότητά του την ανίκητη.
Ωσπου ένα απόγευμα αποφασίσαμε να μιλήσουμε..ήθελα τόσο πολύ να ακούσω πως μοιάζει η φωνή του!και όταν συνέβη...ένιωσα μια τέτοια χαρά και ευτυχία που επιτέλους γινόταν πιο "ζωντανό" όλο αυτό το μαγευτικό ομιχλώδες σκηνικό μέσα στο οποίο τον φανταζόμουν εδώ και περισσότερο απο ένα χρόνο...κι όλο αυτό,μέσα απο μια μικρή οθόνη κινητού τηλεφώνου,σαν ένα φώς στο σκοτάδι του δωματίου μου και του αγνώστου που προσπαθούσε να γνωρίσει το φως της αλήθειας μέσα στις ώρες συνομιλιών που εξέπεμπε το σήμα μας..
Και πέρασαν δύο χρόνια έτσι..με ανταλλαγές φωτογραφιών και συνομιλίες και όνειρα και φαντασίες..και το μυστικό μου απ όλους,εκτός απο την αδερφή μου την μεγαλύτερη(είμαστε τρείς στο σύνολο)
Το θεωρούσα επικίνδυνο να μιλήσουμε με κάμερα στο facebook..επικίνδυνο επειδή μπορεί οι φωτογραφίες που μου είχε στείλει να μην ήταν και τόσο.. πρόσφατες και να πήγαινε για φούντο ο έρωτας μου της μυθοποίησης του..αλλα κοντεύαμε σχεδόν 3 χρόνια συνομιλίας και ήθελα να τον δώ να κινείται και να ζωντανεύει έξω απο τα πλαίσια των δισδιάστατων απεικόνισεων που φυλούσα σε μέρος όπου κανείς δεν θα υποψιαζόταν να ψάξει.
...ακόμη με θυμάμαι να χαμογελώ και να τον κοιτάζω για πρώτη φορά μέσα απο το γυαλινο τοίχο που μας είχε επιβληθεί απο την μοντέρνα τεχνολογία,να μου μιλά και να είναι έτσι ακριβώς όπως τον περίμενα!!Στ αλήθεια μου άρεσε τελικά!κι έτσι έδωσα άφεση αμαρτιών στις τύψεις που ένιωθα 3 χρόνια,πως είμαι μια κάπως φευγάτη κι ονειροπαρμένη αιθεροβάτισσα που μπορεί και να έχει ερωτευτεί ένα φάντασμα του διαδικτύου σε μορφή εφηβικής προσδοκίας.
Κι ύστερα ήρθαν τα δύσκολα..άρχισα να νιώθω μιαν επιτακτική ανάγκη να τον συναντήσω και ακόμη χειρότερα να μιλάω για εκείνον συνέχεια..
...ήταν και τα φροντιστήρια που ξεκινούσαν τότε..εκείνοι οι στυλοβάτες του παράλογου εκπαιδευτικού συστήματος και οι πιστοποιητές της σαθρότητας των υποδομών του..ενώ παράλληλα ήμασταν ήδη κάτοχοι τίτλων γνώσης ξένων γλωσσών της αλλοδαπής..και μάλιστα εξειδικευμένων,απο τα 15..
..Κι ένιωθα πως θα τον χάσω...θα το έχανα το γοητευτικό μου απείκασμα της επιθυμίας κάπως έτσι..θα χάνονταν μέσα στα καλώδια της hol..και στα δίκτυα της κινητής...ήμουν σίγουρη πως ο άνθρωπος πλεον θα βαριόταν να μιλά με μια εικονική παρουσία,όσο κι αν οπως έλεγε με συμπαθούσε και του άρεσα σε βαθμό να του φωτίζω τη βαρετή του καθημερινή ρουτίνα..
Αναμενόμενα,έφτασε και η άνοιξη του 2013.Ένιωθα μια τέτοια αυτοπεποίθηση εκείνη την περίοδο και μια αυξανόμενη ανυπομονησία να ζήσω όσο πιο πολλά μπορούσα όσο πιο πολύ γίνονταν..!και κάπως έτσι συνέβη και κανονίσαμε να συναντηθούμε στο ενδιάμεσο της χιλιομετρικής μας απόστασης,στη Θεσσαλονίκη,ένα Σάββατο απόγευμα.
...είμαι τυχερή που η μητέρα μου είναι φύσει ψύχραιμη,υπομονετική και λογική.Παρέμεινα άφαντη μέχρι το απόγευμα της κυριακής όπου γύρισα σπίτι χαμογελώντας σε όλη τη διάρκεια του εξάψαλμου και των ζοφερών απειλών που άκουγα,στο σαλόνι επι 3 ώρες περίπου..
..ήμουν μεθυσμένη για κάποιες μέρες,χωρις μια γουλιά αλκοόλ..ήμουν ερωτευμένη για πρώτη φορά και ήμουν χωρίς κινητό και σύνδεση στο ιντερνετ επίσης επ αόριστον..
το λοιιπόν,επιστρατεύθηκαν καρτοτηλέφωνα,ιντερνετ καφε και μια φίλη κολλητή με whats up ωστε να μη θεωρηθώ πεθαμένη απο τον Έρωτα..ενώ παράλληλα σκεφτόμουν να δηλώσω μέχρι και Παιδαγωγικό (!)ώστε να είμαστε επιτέλους κοντά..
Όσο όμως περνούσε ο καιρός,ένιωθα για εκείνον μια τρομακτική απομυθοποίηση να οικοδομείται βαθμιαία,σε κάθε μας συνάντηση,που γινόταν υπο την κάλυψη της αδερφής μου που σπουδάζει στη Θεσσαλονίκη εδώ και 1 χρόνο.
Μήπως ήταν ο χρόνος και τα εμπόδια που οδήγησαν στη φθορά το όνειρο?ή μήπως συνέβη το αντίστροφο,πως δηλαδή μόλις επιτέλους θα μπορούσαμε να ζήσουμε εκτός του απαγορευμένου πλαισίου,εξατμίστηκε σταδιακά η ένταση και αντικαταστάθηκε με πιο ήπια συναισθήματα εκατέρωθεν?
Το μυστήριο είναι πως όντως επιστρέφουν..επιστρέφουν εκείνα τα ακράτητα συναισθήματα του αλλοτε.
φτάνει ενα ερέθισμα μικρό,μια μυρωδιά,ένας ήχος..Σα θύμηση ταξιδεύουν στο ταβάνι
Του ουρανού σου
Πάντα εκεί

 

...Και το ΄λεγα γι' αυτή τη δωρεά,
χίλιες φορές να έδιναν τσάμπα μίλκο+τυρόπιττα τα κυλικεία για ένα χρόνο

 

@Ερατώ , Καταπληκτικό! Η γραφή σας είναι όσο 18 ετών θέλω να είμαι στα 40 μου!!!

(Νταξ, αν παρακολουθούμαι, δεν το διάβασα. Εκεί που είδα κάτι για πρώτη τάξη, το 'κλεισα αυθωρεί και παραχρήμα!).

 

Τι γλυκιά!! Δεν είσαι αφελής απλά είσαι αρκετά συναισθηματική. Μιλούσες μαζί του και όντως μπορεί κάτι μέσα σου να κούμπωνε και ακριβώς γι'αυτό δεν είχες τον ''χρόνο'' να σκεφτείς ότι αυτή η κατάσταση θα μείνει ως έχει και δεν θα τον συναντήσεις ποτέ. Επένδυσες πολύ συναισθηματικά με αυτόν τον ''αγνωστο'' (για τους άλλους) άλλα για εσένα ξέρεις πολύ καλά ότι δεν ήταν. Αντιθέτως γέμιζες τις μέρες σου μαζί του. Καλό θα ήταν να το αφήσεις λίγο πίσω όμως. Να μην πας κάπου αλλού απλά να σκεφτείς πιο λογικά την κατάσταση. Δεν είναι απαραίτητο να αναπτύξεις άσχημα συναισθήματα για εκείνον. Ίσα ίσα κράτα τα όμορφα χαμόγελα που σου χάρισε και θυμήσου τι σου έμαθε.

 

Επική ατάκα...

 

@no_Taboo
Το γνωρίζω πως μεγαλοδείχνω στη γραφή μου και νιώθω ιδιαίτερα τυχερή γι αυτό!Ετσι ακριβώς συνέβη και με τον συνομιλητή μου τότε στο chatroom,τον αγαπημένο μου Ιωακείμ απο την Αλεξανδρούπολη τον οποίο ακόμη κρατώ στην καρδιά μου σαν φυλαχτό και σαν γούρι παρόλο που τον παράτησα μια Κυριακή του Ιούνη φέτος επειδή έτσι έπρεπε να γίνει.
Δεν πίστευε την ηλικία μου,μέχρι που συνομιλήσαμε στο facebook και είδε την γλυκοφατσούλα μου να του χαμογελάει και μετά τα υπόλοιπα είναι ιστορία..
Παρόλα αυτά,επειδή μια ευχάριστη συγκυρία το έφερε να είμαι και φέτος πρώτη τάξη!(του πανεπιστημίου αυτή τη φορά όμως)
Τι θα λέγατε να ξεκινήσουμε μια όμορφη συνομιλία?

Υ.Γ δεν είμαι αφελής

 

όχι! @Koproskylo ,πως αλλιώς θα γνώριζα Εκείνον?

Υ.Γ δεν πίνω μιλκο

 

Κι εμείς πηραμε τα notebook τότε
αλλα εγώ Ιωακείμ δεν γνώρισα..
(αναστεναγμός)

 

Και η κοκκινοσκουφίτσα παρά την απειλή του λύκου βγήκε στο δάσος και η Αλίκη μπήκε στην λαγότρυπα και όλες ψάχνουμε τον πρίγκιπα και όλοι ζήσαμε / θα ζήσουμε το παραμύθι είτε στα 18 είτε στα 40 και καλές οι συμβουλές του «δράκου»* αλλά μόνο «ο παθός μαθός» και αυτά θα ξαναγίνουν και θα ξαναγίνουν και θα ανοίξουν νέα νήματα και θα γραφτούν πάλι τα ίδια. C’est la vie...

*Αν εκφραζόσουν πιο «κόσμια»... Υπάρχει αλήθεια σ’ αυτό που λες για την «αποξένωση» και το «δύσκολο» των ανθρωπίνων σχέσεων, σίγουρα δεν φταίει η τεχνολογία, αλλά μια γενικότερη έκπτωση των αξιών μας (στα πλαίσια ίσως συγκεκριμένου πολιτικού μοντέλου) που θέλει «ασφαλές» (ή φυλακισμένο; ) ένα ψευδοτεράστιο «εγώ» και «ανύπαρκτους» (πίσω απ’ την οθόνη) τους άλλους.

@Ερατώ Σίγουρα ο άλλος θα είναι διαφορετικός την δεύτερη φορά. Αν το επιχειρούσες ξανά, τι διαφορετικό θα έκανες τώρα που έχεις την εμπειρία της πρώτης;

 

@Ερατώ , αν σας είχα για αφελή, δε θα έμπαινα ποτέ στη διαδικασία να σας tagάρω, που λέτε κι εσείς που μπαίνετε σε chatrooms απ' τα 12!

ΥΓ Α, ρε δύσμοιρε Ιωακείμ τι σου 'λαχε... Μόνο που το 'γραψα ανατρίχιασα!

ΥΓ1 @MυρΤώ , λυπάμαι, μα ποτέ δεν είναι αργά! Δε σας πήραν δα και τα χρόνια!

ΥΓ2 @Λητώ (τι, δεν έχουμε Λητώ; )

 

Και τι κακό έχει η αφέλεια τέλος πάντων;;; (ρωτάω εγώ που έχω υπάρξει επανειλημμένα τούβλο αλλά δεν με πειράζει πια, γιατί την ψυχή μου δεν την μαύρισα και αυτή μου είναι πιο πολύτιμη από μια-δυο-τρεις ή και παραπάνω αφελείς κρίσεις     )

Πάντως το γιατί εξαφανίστηκε αυτός ο άνθρωπος είναι ένα ερώτημα. Ίσως αρκετά σημαντικό. Αν είναι Ανωτέρα Βία... δεν μπορεί να γίνει κάτι.
Αν είναι επιλογή, προφανώς θα είχε λόγο να την κάνει και δεν μπορούμε να υποχρεώσουμε κανέναν να μας θέλει