Φόβος: τον θέλουμε?

Απάντηση: Φόβος: τον θέλουμε?

Συμφωνώ με την Lara[E-p].
Στην αρχη της σχέσης μου με τον αφέντη μου φοβόμουν τόσο πολυ, έτρεμα. Ακόμα και τώρα φοβάμαι όχι όμως στον ίδιο βαθμό. Δεν φοβόμουν τον αφέντη μου. Εκείνον τον εμπιστευόμουν. Όπως είπε η Lara[E-p], δεν τίθεται θέμα εμπιστοσύνης. Φοβόμουν εμένα την ίδια, τον πόνο, την τιμωρία, πόσο θα αντεχα.. Δεν είμαι σίγουρη αν πρόκειται για φόβο ή για αγωνία ή για κάτι άλλο. Είμαι όμως βέβαιη ότι δε θα το ξεπεράσω. Δε θέλω να το ξεπεράσω. Όταν σταματήσω να νιώθω έτσι θα έχει χτυπήσει προειδοποιητικό καμπανάκι. Τώρα μαθαινω να απολαμβανω το φόβο μου.. Τον τροφοδοτεί κι εκείνος.. "Τον φόβο μου να'χεις!" Χεχε!

 

Απάντηση: Φόβος: τον θέλουμε?

Με αυτή την έννοια και εγώ φοβάμαι μην κάνω κάτι που θα απογοητεύσει/στεναχωρήσει/ξενερώσει τον Κ μου. Και αυτός ο φόβος/ανησυχία είναι η κινητήρια δύναμη για να βελτιώνομαι συνέχεια  
Οπότε ναι, σε αυτό το πλαίσιο ο φόβος είναι άκρως επιθυμητός.

 

Απάντηση: Φόβος: τον θέλουμε?

Δεν με φτιάχνει ο φόβος ,...το αντίθετο αποτέλεσμα φέρνει σε εμένα.

Είναι κάτι που δεν θέλω, σε καμιά περίπτωση , να το αισθάνομαι.

Βέβαια επειδή είναι σχετικά αδύνατο να τον εξαφανίσεις , τουλάχιστον φροντίζω με όποιον τρόπο μπορώ να τον υποβαθμίζω και να τον μειώνω...

 

Ενα απο τα πιο εντονα συναισθηματα που ξυπνανε κατα τη διαρκεια ενος σεσσιον ειναι ο φοβος.
Οχι δεν ειναι η ελλειψη εμπιστοσυνης που τον ενεργοποιει εκεινη τη στιγμη..ειναι κατι βασικο και ενστικτωδες..το καμπανακι αυτοσυντηρησης που εχουμε μεσα μας. Αν δεν υπαρχει, για μενα δε νοειται σεσσιον..μαλλον παιδικη χαρα θα το χαρακτηριζα.

Απο τις πιο εντονες αναμνησεις που εχω, ειναι η εικονα του αλλου να αναπηδαει στην κυριολεξια για να με χτυπησει. Αυτα τα κλασματα δευτερολεπτου πριν ακουμπησει το φλογκερ πανω μου, ειναι οτι πιο δυνατο μπορεις να νιωσεις.

Οποτε ναι δεν ειναι απλα επιθυμητο ειναι το ζητουμενο, προσωπικα μιλωντας...

 

Φόβος, όταν το αποσμητικό μασχάλης γίνεται must!!

 

Ίσως θα πρέπει να διαχωρίσουμε το φόβο με την αυθεντική έννοια, που μόνο αρνητικά συναισθήματα και αντιδράσεις μπορεί να προκαλέσει, με το φόβο, που μεταφράζεται σε αγωνία και προσμονή για το άγνωστο... την επόμενη κίνηση. Γνωρίζοντας ότι αυτή δεν θα μας βλάψει σε καμία περίπτωση. Το αντίθετο θα έλεγα... Άλλο να τρέμει το φυλλοκάρδι και άλλο να χτυπά η καρδιά δυνατά και να ζει έντονα την κάθε στιγμή.

Προσωπικά ο φόβος με αγχώνει. "Κλειδώνω" εγκεφαλικά και σωματικά. Δε μπορώ να λειτουργήσω, δε μπορώ να χαλαρώσω, να αφεθώ, να δεχτώ πειραματισμούς και να απολαύσω.

Αντίθετα το άγνωστο και απρόσμενο με εξιτάρει, με γοητεύει και το θέλω.

Και κάτι ακόμη. Το πιο σημαντικό όλων... Αν βρίσκομαι στα χέρια και το έλεος της Κ, που εμπιστεύομαι και θέλω, ο φόβος εκλείπει παντελώς. Και γίνεται πόθος και λαχτάρα.

Όταν υπάρχει ταύτιση και "χημεία", δυσκολεύομαι να βρω θέση για τον πραγματικό φόβο.

 

@dimfetishman
Δεν χρειαζονται ολοι τον διαχωρισμο αυτο.
Για μενα ο φοβος που λες οτι σου δημιουργει αρνητικα συναισθηματα, ειναι το ζητουμενο τις περισσοτερες φορες. Οταν ομως ξερω οτι ο αλλος δεν θα με βλαψει ειτε σωματικα ειτε ψυχικα..απλα θα αγγιξει ισως και ξεπερασει λιγο τα ορια μου. Προσωπικα ενα καλο, λαχταριστο σεσσιον χαρακτηριζεται απο τσακισμα/σπασιμο οριων. Με δυναμωνει και με τρομαζει ταυτοχρονα...

Η εμπιστοσυνη απεναντι στον σαδιστη, οτι εχει σωας τας φρενας και ξερει να διαχειριστει μια κατασταση, ειναι υποχρεωτικη για να κανω σεσσιον με εναν ανθρωπο. Μονο τοτε μπορω να αφεθω πραγματικα και να νιωσω οτι θελω να με φερει αντιμετωπη με τους πιο μυχιους φοβους μου.

 

Σου εύχομαι λοιπόν να ζεις με το φόβο αυτό πολλές όμορφες στιγμές  .

Αν και στην ουσία μάλλον κινούμαστε στην ίδια λογική.

 

Φόβος σε ένα ελεγχόμενο περιβάλλον εμπιστοσύνης δε μπορεί να υπάρξει. Ομως μπορούμε να "παίξουμε" ψυχολογικά με αυτόν. Να υποβάλλουμε π.χ. τους εαυτούς μας ή τους παρταινέρ μας στο ρίσκο του "μπορεί κάτι να στραβώσει" και να βιώσουμεέναν φόβο placebo.

Το οτι δεν ξέρουμε πώς θα αντιδράσει ο οργανισμός μας σε μιά s/m διαδικασία δεν θα έλεγα οτι μας προκαλεί φόβο. Μάλλον έξαψη και αγωνία. Και αυτά τα τελευταία όμως προκαλούν συμπτώματα κοντινά σε εκείνα του φόβου.

 

Ισως να ειναι ετσι οπως τα λετε αγαπητε. Ισως τα συμπτωματα να μπερδευουν κ να παρερμηνευουν το συναισθημα.
Οσο για το να '"παιξουμε" ψυχολογικα, οπως ειπα νωριτερα σε μια ψυχη "γαμηστε μου τον εγκεφαλο σας παρακαλω". Εκει βρισκεται το ζουμι.
 

 

Τελικά τι έγινε με την ψυχή;
Πυροβόλησε ή τζούφια;

 

μα τι κουτσομπολης που ειστε αγαπητε...
τς, τς, τς...