Φόβος: τον θέλουμε?

Αν μου επιτρέπετε μια παρέμβαση (ίσως και σαν χάρη στο "βίτσιο" που έχω με το θέμα των συναισθημάτων λόγω και σχετικών σπουδών   ).
Δεν υπάρχουν πολλοί φόβοι, πολλών ειδών φόβοι, ο φόβος είναι ένας. Το ίδιο και όλα τα συναισθήματα, τα βασικά τουλάχιστον.
Έτσι, ο φόβος, όποτε υπάρχει έχει μια λειτουργία: το να μας προειδοποιήσει ότι κάτι δεν πάει καλά, ότι αυτό το κάτι μας είναι επιβλαβές, ότι μας βάζει σε κίνδυνο. Αυτό το "τρέμει το φυλλοκάρδι" και το "χτυπά η καρδιά δυνατά" είναι σωματικοποιημένα συμπτώματα της ίδιας κατάστασης, της βίωσης του φόβου.
Τώρα, μπορεί ποτέ ο φόβος να έχει θετική διάσταση; Ακόμη και χρησιμότητα; Ναι μπορεί, λέω εγώ  
Και αυτό όταν δεν είναι αμιγής φόβος.
Π.χ. το δέος, αυτή η τόσο πολυσυζητημένη και επιθυμητή κατάσταση στο D/s, εμπεριέχει και φόβο. Και αυτός ο φόβος δεν είναι άλλος από το φόβο που βιώνουμε βλέποντας ένα θρίλερ ή ένα λιοντάρι δίπλα μας.
Απλώς τα συναισθήματα (σπανίως τελικά αμιγή) αναμειγνύονται και παράγουν άλλα συναισθήματα και καταστάσεις. Όπως ο φόβος που "αναμειγνύεται" με το θαυμασμό και μας κάνει το δέος.
Όσο πιο χρήσιμα/επιθυμητά/θετικά είναι αυτά τα άλλα συναισθήματα, τόσο το συνολικό συναίσθημα - κατάσταση μας είναι επιθυμητό και απολαυστικό. Ή τόσο το (σχετικό) μέγεθος του φόβου μικραίνει δίνοντας βήμα και χώρο στα υπόλοιπα συναισθήματα  
Με αυτόν τον τρόπο ναι, νομίζω υπάρχουν καταστάσεις μέσα στο BDSM που θέλουμε το φόβο. Αλλά όχι αμιγή  

 

Είχα μία εξαιρετικά δύσκολη ημέρα και δεν είμαι σε θέση να διαβάσω τι γράφτηκε το 2010 στο νήμα, οπότε σγχωρνάτε με, αν επαναλαμβάνω ήδη ρηθέντα.

Φόβος, εμπιστοσύνη, μισοφόβος, πεταρίσματα στην καρδιά και χτυποκάρδια στα θρανία. Όλα δεκτά. Όμως, τα θρίλερ που μένουν χαραγμένα στη μνήμη μας είναι αυτά στα οποία σεναριογράφος και σκηνοθέτης είχαν τον τρόπο να μας κάνουν να δαγκωνόμαστε καθισμένοι στον αγαπημένο μας καναπέ, στο σπίτι μας, πίνοντας μπύρα. Αυτά που μας έκαναν να σηκωθούμε και να ανάψουμε όλα τα φώτα και να κοιτάζουμε πάνω από τον ώμο μας μη και μας έχουν πάρει στο κατώπι στη διαδρομή κουζίνα τουαλέτα. Αυτός δεν είναι ένας -ψύχραιμα εξεταζόμενος- απολύτως παράλογος φόβος που βιώνουμε μέσα στο πιο οικείο και ασφαλές περιβάλλον μας;

Ισχυρίζομαι λοιπόν πως, αν Σκηνοθέτης-Σεναριογράφος ξέρουν για τι μιλούν, μια χαρά σε κάνουν να ξεχάσεις πως τους εμπιστεύεσαι και τους ξέρεις και αγαπιέστε κοκ...

Όχι, η καλλιέργεια του φόβου στο πλαίσιο της (όποιας) σχέσης, πολλώ δε μάλλον η χρήση του ως βάση αυτής, είναι κατ' εμέ απαράδεκτες!

Όμως στο πλαίσιο του σαδομαζοχιστικού "παιχνιδιού", ακόμη και εντός ευρύτερης σχέσης, ο φόβος είναι από τα χρησιμότερα και απολαυστικότερα εργαλεία.


ΥΓ

@_DaRkNiGhT_ , πες κι εσύ τη γνώμη σου. Εμένα άσφαιρος μου ακούγεται μετά από αυτήν την υπεκφυγή...

 

Θα εστιάσω σε 2 σημεία.

1) Όντως ο φόβος είναι ένας. Και είτε τον έχουμε είτε όχι σε μία δεδομένη στιγμή. Ωστόσο ο διαχωρισμός μου ήταν ουσιαστικά σε φόβο και γλυκιά προσμονή-αγωνία-λαχτάρα.

2) Η τοποθέτησή μου έγκειται κυρίως στο γεγονός ότι δε μπορεί (στο δικό μου τουλάχιστον τρόπο σκέψης αλλά και πρακτική) να φωλιάζει φόβος μέσα μας, επειδή απλά αφήνουμε τον έλεγχο του παιχνιδιού στον άνθρωπό μας ή σε κάποιον, που σίγουρα εμπιστευόμαστε και που τόσο μας εξιτάρει. Έξαψη και ευχάριστα ερωτηματικά ναι... όμως φόβος γιατί; Υπάρχει περίπτωση να μας βλάψει, να μας κάνει κάτι κακό;

Προσωπικά σας επιτρέπω κάθε παρέμβαση και σχόλιο. Δεν ξέρω για τους άλλους όμως, μια και είστε του πληθυντικού. Ρωτήστε τους  

Η τοποθέτησή σας σε κάθε περίπτωση είναι εμπεριστατωμένη και ενδιαφέρουσα.

Πάντως είναι γεγονός ότι συχνά επιλέγουμε τον ίδιο ή παραπλήσιο δρόμο, για να φτάσουμε τελικά στον ίδιο προορισμό. Απλά τυχαίνει να βλέπει αλλιώς τη διαδρομή αυτή ο οδηγός, αλλιώς ο συνοδηγός, αλλιώς οι πίσω επιβάτες (αν και από δαύτους δεν θέλουμε  ).

 

Για κάποιους στο (εγκεφαλικό ή σωματικό) S/m είναι επιθυμητός και πολύ απολαυστικός.
Οσο πιο κοντά κινείσαι στο όριο,τόσο μεγαλύτερη η απόλαυση.
Το όριο είναι η λεπτή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον φόβο και τον πανικό και η θέση της μεταβάλλεται ανάλογα με τον άνθρωπο και το πόσο καλά γνωρίζει ο ένας τον άλλον.
Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων όπου ακόμα και η παραβίαση εξιτάρει τα μεγιστα το bottom μέλος,η πρώτη φορά που θα ξεπεραστεί το όριο είναι σφάλμα ανεπανόρθωτο,διότι ραγίζει το γυαλί της εμπιστοσύνης.

 

Θα στο πω απλα ανεξαρτητα στατους για να πετυχει κατ´ εμε κατι πρεπει να του γαμησεις του αλλου το μυαλο οπως και να εχει. Τωρα, οταν το γκομενακι στο σεσσιον σου λεει "γαμα μου το μυαλο" δυο πραγματα συμβαινουν ενα οτι θελει να χυσει και δυο οτι της πεφτεις λιγος κ μολις το καταλαβε  

 

Θα σταθω λιγο σ αυτη την πολυ ενδιαφερουσα προταση.... Να πω κιολας οτι για μενα πετυχατε φλεβα!  

Ειχα την "τυχη" να σχετιστω με ατομο που "αρεσκεται" (δεν ξερω αν ειναι το καταλληλο ρημα, σημασια εχει οτι το εκανε παντως) να μανιπιουλαρει συναισθηματικα τις συντροφους του, ειτε σε βανιλα, ειτε σε Τ/μ Δ/σ πλαισιο. Το εκανε φυσικα με πολυ βιρτουοζικο τροπο...ποτε ευθεως μα παντα εμμεσως πλην σαφως. Να εξηγησω λιγο παραπανω...
Αρχικα ηταν πολυ ειλικρινης (και μπραβο του εδω που τα λεμε). Ξεκαθαριζε λοιπον οτι δεν γουσταρει γκρινιες, ζηλιες, τηγανισματα, κ σπασιμο γλυκαδιων. Με τον τροπο του σου ελεγε οτι αν δεν συμμορφωθεις σε αυτες τις γραμμες, θα φας ποδι και μαλιστα με συνοπτικες διαδικασιες. Και στο σημειο αυτο εμπαινε ο συναισθηματικος εκβιασμος γιατι συμφωνα κιολας με την αλανθαστη κοσμοθεωρια του, αν αρχισεις τα τσαλιμακια, τοτε εισαι ανθρωπος μισος, ανασφαλης, μιζερος και διαφορα αλλα ωραια κοσμητικα επιθετα που δεν ταιριαζουν στην αφεντια του, και δεν καθεται να τα συζητησει καν (και παλι μπραβο του). Φυσικα οταν ερχοταν η ωρα να δοκιμασει (γιατι αυτο κανει) τις ανοχες της αλλης στη ζηλια το εκανε πολυ επιτηδευμενα και ηταν ηλιου φαεινοτερο. Μολις εβλεπε αντιδρασεις που ηταν κοκκινο πανι γι αυτον, σε στολιζε και μετα σαν τιμωρια εξαφανιζοταν για οσες μερες εκρινε αυτος απαραιτητο. Και φυσικα αν στην επιστροφη του δεν ειχες συμμορφωθει, ε τοτε μαυρο φιδι που σ εφαγε...περιμενε στην γωνια μεχρι το επομενο ατοπημα σου και αρχιζε να σου λεει ποσο κακο υποταχτικο εισαι.

Σαν γνησιο αντιδραστικο τεκνο, ειμαι πολυ χαρουμενη που δεν επεσα στη λουπα να προσπαθησω να μπω σε πλαισιο με ενα τετοιο ατομο γιατι ειμαι σιγουρη οτι θα καταληγαμε να παιζουμε σφαλιαρες... Αγαπω το μαιντ φακ με ατομα τα οποια εμπιστευομαι συναισθηματικα...με τους υπολοιπους κλειδωνω, κουμπωνω και δαγκωνω ασχημα.
 

Υγ. Ναι, ειμαι μισος, ανασφαλης, γεματος τειχη και αμυνες ανθρωπος που δεν το βουλωνει με τιποτα...σχεδον...

 

@no_Taboo βλέπεις πώς γίνεται το καλό το mind φακ; Μετά τις παρτουζοκαταστάσεις και τα άλλα τα χαρούμενα... τσουπ πάρε έναν πληθυντικό!!

 

@_DaRkNiGhT_
Με προβληματιζεις αγαπητο γουρουνι...Δεν εχω καταλαβει αν τελικα θελεις να αλλαξω στατους μιας και εχεις το χαρτακι (ξερεις εσυ  ) ή αν θελεις να σου μιλαω στον πληθυντικο...
  

 

μανάρι μου, μπερδεύεσαι, δεν μίλησες σ΄ εμένα στον πληθυντικό. Μπορείς να μου μιλάς σε όποιον αριθμό θέλεις, προς στιγμή.  

 

Ειπα οτι δεν εχω καταλαβει τι ακριβως θελεις...οτι δεν σου μιλησα ετσι το γνωριζω πολυ καλα.
Αχ αυτα τα προς στιγμη με τρελαινουν!
 

 

...

qq

 

Συζητούσα με ένα φίλο τις προάλλες και ανταλλάσσαμε εμπειρίες και απόψεις πάνω στο θέμα της φαντασίωσης του βιασμού. Αφού το συζητήσαμε, μου έστειλε μία καταπληκτική ιστορία, βασισμένη πάνω στην εμπειρία του.

Μέσα από την ιστορία αυτή και την αναβίωση στη μνήμη μου και των δικών μου εμπειριών, μου πέρασαν κάμποσες σκέψεις.

Κυρίως το μυαλό μου βασάνισε η σκέψη, του γιατί ο φόβος λειτουργεί διεγερτικά στη λίμπιντό μου.
Γιατί με γοητεύουν οι επικίνδυνες καταστάσεις και ακόμη σημαντικότερα γιατί με γοητεύουν οι επικίνδυνοι άνθρωποι;

Χωρίς να θεωρώ ότι επικίνδυνος είναι απαραίτητα ο έχων μία εν γένει εγκληματική φυσιογνωμία ή προσωπικότητα. Επικίνδυνο θεωρώ, όποιον μπορεί να ταράξει ή να συγκλονίσει την ύπαρξή μου με κάποιον τρόπο, κυρίως απρόβλεπτο!
Και μάλιστα έξω από τον έλεγχό μου.

Όσο πιο άφοβος είναι κανείς, τόσο πιο επικίνδυνα παιχνίδια είναι διατεθειμένος να παίξει, προκειμένου να εξασφαλίσει το πολυπόθητο thrill που έχει ανάγκη ο κάθε άνθρωπος.
Το "ακρωτήρι του φόβου" είναι διαφορετικό για τον καθένα, αλλά ενίοτε είναι κοντά στο λιμάνι της ηδονής.

Άρα, ο δυσκολοκατάκτητος φόβος, για μένα, λειτουργεί άκρως διεγερτικά, δεν τον συναντώ συχνά, αλλά η παρουσία του, μετατρέπει μία επαφή, σε μοναδική εμπειρία.

Νομίζω αυτός είναι ένας από τους βασικούς λόγους που οι άνθρωποι εμπλέκονται σε ακραίες δραστηριότητες ή παιχνίδια ή σχέσεις ολόκληρες, για να ξεφύγουν δηλαδή, από το καθημερινό, το προβλέψιμο, το ανώδυνο, το διαχειρίσιμο και εν κατακλείδι μη καυλογόνο.

Έχω επίγνωση ότι μπορεί να μην μου βγει σε καλό, είναι όμως ένα ρίσκο που αξίζει τον κόπο, ευτυχώς δεν είμαι από τους ανθρώπους που πανικοβάλλονται εύκολα...