Η ηλικία στο D-M/s

Nα πω λίγο το πλαίσιο που ειπώθηκε αυτό, ίσως γιατί έχει σημασία για τη συνέχεια της συζήτησης και επίσης ίσως γιατί όντως έτσι όπως το έθεσα δεν ήταν σαφές πώς ειπώθηκε.
Αυτό που μου είπε (και υποθέτω πως μπορεί να ισχύει και για άλλους ανθρώπους) είναι ότι μεγαλώνοντας μειώνονται οι αντοχές. Μια σχέση με έναν άνθρωπο με αρκετές αγκυλώσεις, θέματα προσαρμογής, εγωισμό, πείσμα, ιδεοληψίες, χρόνιες (αυτο)καταστροφικές συμπεριφορές, μπορεί σε κάποια ηλικία (πχ 40-45) να φαινόταν ωραία πρόκληση, από μια ηλικία και μετά όμως δεν είναι. Γιατί ο κόπος που απαιτείται δεν μπορεί να καταβληθεί. Κι έτσι δεν επιλέγει/παραιτείται/αποσύρεται (αυτή είναι η δική Του λέξη) από τέτοιες καταστάσεις.
Και ίσως αυτή η γνώση των σταδίων, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι όταν μιλάμε για ανθρώπους, πάντα τα πράγματα μπορεί να στραβώσουν (ειδικά αν στραβώνουν συχνά οπότε αυτό γίνεται σχεδόν κανόνας), αποθαρρύνει την περαιτέρω ενασχόληση, προκαλεί ένα κλείσιμο και μια παραίτηση από τέτοιες περιπτώσεις/καταστάσεις. Δεν ξέρω αν είναι "πού να τρέχω τώρα;", δεν νομίζω. Είναι μάλλον ότι a man needs to know his limitations.  
Αυτό βέβαια δεν αποκλείει την εξάλειψη μεροληψιών. Θα το προχώραγα και θα έλεγα και "συνδρόμων" του τύπου "εγώ μπορώ να τα καταφέρω όλα"  

Ευχαριστώ για την ειλικρινή και αναλυτική απάντηση   Πολύτιμη οπτική και εμπειρία  

 

Γιατί νομίζω δεν είχα ακόμη εκείνη την "κρίσιμη μάζα - ποσότητα" εμπειρίας για να αξιολογήσω τι ήταν όλο αυτό που μου συνέβαινε. Ακολουθούσα βέβαια, ήταν κάτι πραγματικά μαγικό για μένα, με έβαζε να του λέω ότι ήμουν η σκλάβα του και το σκυλάκι του και το κοριτσάκι του και η μούσα του μαζί αλλά όλα αυτά για μένα ήταν λίγο σαν περιήγηση σε μια Disneyland υπέροχων πραγμάτων, δεν καταλάβαινα όμως το βάθος τους. Ούτε τι σήμαινε για μένα. Και -κυρίως- τι σήμαινε για εκείνον, τι θέση, χώρο, αλλαγές έκανε στη ζωή του για να με βάλει εμένα σε όλες αυτές τις θέσεις.  
Επίσης, επειδή δεν είχα ξανακούσει καν ότι υπάρχουν τέτοια είδη σχέσεων (μέχρι τα 25 μου πίστευα ότι κανείς στον κόσμο δεν έχει ξαναζήσει και δεν θα ξαναζήσει τέτοια σχέση, όσο αστείο και αν σας φαίνεται αυτό) είχε για μένα κάτι το εξόχως αξιοπερίεργο. Το ζούσα αλλά και παρατηρούσα. Και η διαρκής αυτή παρατήρηση με έβαζε σε ένα mode ελέγχου. Και αυτό δεν περιορίζεται τελικά μόνον στην περιέργεια, η παράδοση πρέπει να είναι απόλυτη για μένα για να "πετύχει". Και η αφοσίωση το ίδιο  

Τέλεια!! Άρα έχουμε μερικές δεκαετίες ακόμη να ζουμιάζουμε σιγά σιγά
    

 

Από έναν λάτρη των μαθηματικών αυτή η σύγκριση είναι τουλάχιστον ατόπημα  
Νομίζω είναι κατανοητό το γιατί  

 

Οι αντοχές μειώνονται, είναι αλήθεια. Αυτό σημαίνει ότι οι αντοχές μένουν για τα σημαντικά. Ακόμα μειώνονται οι αυταπάτες, μεταξύ αυτών και το "εγώ θα τα καταφέρω" που ήδη είπε η μαργαρίτα, δηλαδή η κεντρική λεωφόρος προς την απογοήτευση - από τον άλλο. Επειδή μειώνονται όλα αυτά αυξάνεται η ικανότητα αλληλεπίδρασης με το άλλο πρόσωπο. Χάνονται τα "πρέπει" σε κάποιο βαθμό. "Μια υποτακτική "πρέπει" να είναι έτσι ή να την κάνω εγώ έτσι γιατί αλλιώς δεν είναι υποτακτική." Αυτό ασφαλώς και απαιτούσε κόπο και αντοχές μόνο που δεν είμαι βέβαιη πως ήταν σωστά ξοδεμένα ο κόπος και οι αντοχές.

Αν, λέω αν, μεγαλώνοντας, κάποιος ανακαλύψει ότι δεν χρειάζονταν όλα αυτά που θεωρούσε εκ των ουκ άνευ πριν από δεκαπέντε χρόνια;

ΥΓ. Πάντα μιλώ γενικά καλή μου @margarita_nikolayevna, ποτέ έχοντας συγκεκριμένο άνθρωπο στο νου μου  

 

Τότε αναπροσαρμόζει πορεία   Και ανακουφίζεται υποθέτω  
Ή δεν έχει ενοχές όταν εγκαταλείπει κάποια πράγματα ή κάποιους στην πορεία.

Ναι ναι   Το ξέρω   Για αυτό με ενδιαφέρουν τόσο οι συζητήσεις μας!
Εξήγησα περαιτέρω αναφερόμενη σε συγκεκριμένο Άλλο γιατί μετέφερα τις απόψεις Του και ήθελα να γίνει με το δυνατόν μεγαλύτερη πληρότητα  

 

Ολα αυτά τα αρνητικά που αναφέρεις μπορούν κάλλιστα να βρεθούν και στους Κ μεγαλύτερης ηλικίας. Μάλιστα, τα "κοκόρια" της μεγαλύτερης ηλικίας, προκαλούν ακόμα μεγαλύτερο γέλωτα και θυμηδία, αν αναλογιστεί κανείς πως περιφέρουν τις νεότερες - τις περισσότερες φορές - υποτακτικές ή σκλάβες τους, από πάρτυ σε πάρτυ και από συνάντηση σε συνάντηση σαν τρόπαια. Από εκεί και πέρα αναφέρεσαι στην εν γένει προσωπικότητα των νέων και όχι στην BDSM ζωή τους. «Ο καθείς εφ' ω ετάχθη», έχω να απαντήσω εγώ στα λεγόμενά σου. Το έχουμε αναφέρει πολλάκις πως το BDSM δεν είναι για όλους, ειδικά όταν πρόκειται για Κυρίαρχο που ουσιαστικά ορίζει την μοίρα των υπό και σκλάβων.

"Βρίσκουν δε πρόσφορο έδαφος στο χώρο του d-m/s, καθώς καλύπτουν τη συναισθηματική τους ανεπάρκεια με το μανδύα του κυρίαρχου που έχει πάντα δίκιο." εδώ ουσιαστικά υπονοείς ότι όλοι οι Κ κουβαλούν ψυχολογικά προβλήματα, τα οποία - σύμφωνα με την λογική σου - αυξάνονται κατακόρυφα κατά την διάρκεια του σαδομαζοχιστικού παιχνιδιού. Η ανάγκη για πρόκληση πόνου, δηλαδή, θεωρείς ότι έχει τις ρίζες της στην τραυματική ψυχοσύνθεση ενός σαδιστή; Ουσιαστικά, αυτό αναφέρεις αν ξεχάσουμε πως μιλάς για τους νεαρότερους σε ηλικία Κ.

Οσο για τις κινήσεις εντυπωσιασμού, είναι μια συζήτηση που βρίθει μεγάλης ανάλυσης. Οταν ένας Κ μεγάλης ηλικίας επιβάλλει ουσιαστικά στην υπό του να χτυπήσει τατού με το όνομά του σε εμφανή σημείο, δεν είναι κίνηση εντυπωσιασμού; Η έπαρση και ο ναρκισσισμός είναι κομμάτι του χαρακτήρα του εκάστοτε ανθρώπου. Δεν σημαίνει ότι επειδή κάποιος είναι 25 είναι σώνει και καλά "ξερόλας".

Ο θυμόσοφος λαός αναφέρει πως "όσο ζεις μαθαίνεις", εγώ από την πλευρά μου κινούμαι έχοντας ως μότο ζωής μου το "όσο ζω, ποντάρω". Για μένα η ζωή και οι σχέσεις είναι σαν μια βόλτα στο καζίνο. Ξεκινάς δυναμικά, στη συνέχεια ζυγίζεις τα δεδομένα και προχωράς στο επόμενο βήμα. Αν είσαι έξυπνος, σηκώνεσαι από το τραπέζι την ώρα που κερδίζεις και αποχωρείς με το χαμόγελο στα χείλη και την "τσέπη" γεμάτη. Αν όχι, βλέπεις τις μάρκες σου να κάνουν... φτερά και ουσιαστικά οδηγείσαι σε μονόδρομο. Λίγα μέτρα αργότερα συνειδητοποιείς ότι ο μονόδρομος είναι αδιέξοδος και ουσιαστικά έχεις ως μόνη σου επιλογή το "all in". Τα παίζεις όλα για όλα και είτε επιστρέφεις στο σπίτι σου ίσα βάρκα ίσα πανιά, είτε επιστρέφεις "βρεγμένος" και ρέστος.

Ποιος είναι λοιπόν ο καλύτερος; Αυτός που το ζει μέχρι τέλους ή αυτός που έχει τη δυνατότητα - θεωρητικά τουλάχιστον - να τα πάρει όλα, αλλά φεύγει από το τραπέζι την κατάλληλη στιγμή;  

 

Το ερωτημα ηταν ρητορικο

Λο-λα να ενα μη-λο!

 

Γιατί καλέ μου άνθρωπε δε με καταλαβαίνεις? Φυσικά υπάρχουν "κοκκόρια" μεγαλύτερης ηλικίας με τα χαρακτηριστικά που αναφέρεις. Είναι όσοι δεν έζησαν τη νεότητα στην ώρα τους (βλ. παλιμπαιδίζοντες). Το ανέφερα καθαρά στο σχόλιό μου.

Δεν υποννοώ οτι ΟΛΟΙ οι κ κουβαλούν ψυχολογικά προβλήματα. Αναφέρομαι στους παλιμπαιδίζοντες (φαίνεται από το κείμενό μου)

ΟΚ, ο ναρκισσισμός δεν έχει ηλικία, ούτε η ξερολίαση. Απλά όταν είσαι νέος είναι φυσιολογικό να περνάς φάση αμφισβήτησης των πάντων, ξερολίασης, ακραίων και απόλυτων θέσεων. Ολοι έχουμε υπάρξει έφηβοι. Είναι η ηλικία της επανάστασης κατά των γονιών, του κατεστημένου, των δασκάλων. Οταν ενηλικιώνεσαι αποκρυσταλλώνεις τις απόψεις σου, λειαίνεις τις γωνίες, δεν αντιδράς χάριν της αντίδρασης, γίνεσαι επαναστάτης με αιτία.

Αναφέρομαι στην εν γένει προσωπικότητα των νέων. Γιατί όμως ξεχωρίζεις το BDSM? Μπορεί π.χ. ένας νέος να είναι επιπόλαιος γενικά, αλλά ειδικά και μόνο στο βδσμ να μετατρέπεται σε υπεύθυνο?

 

Δεν είναι κατά κύριο λόγο θέμα αντοχών. Δε μιλάμε για εναερίτες ή πεζοναύτες. Οι βδσμικές πρακτικές προσαρμόζονται ανάλογα (κομμένα τα ακροβατικά).
Είναι θέμα κορεσμού, μετακίνησης ή αλλαγής των προτιμήσεων, επικέντρωσης στην ουσία -όπως ανέφερε η @gaby - ενασχόλησης με νέες δραστηριότητες κ.λ.π. Ας μην ξεχνάμε οτι με τα χρόνια πέφτει η λίμπιντο και οι εμπειρίες διαφοροποιούν τον άνθρωπο. Δεν αποκλείεται π.χ. να ξεπηδήσουν οι πιό τρυφερές πλευρές του, να βανιλοποιηθεί (ώ, συμφορά!). Οπότε σε αυτές τις περιπώσεις αποταυτίζεται σε ένα βαθμό από τον κατα πολύ νεώτερο σύντροφό του, τουλάχστον στο σεξ...

 

ναι, γιατί όχι; ειδικά αν είναι υπό, το μετατρέπει το Κ πιο εύκολα σε υπεύθυνο.

Όμως τι θεωρούμε επιπόλαιο;

πχ ξέρω νέους/νέες που δεν πατάνε στη σχολή τους, διαβάζουν πολλές ώρες και το βράδυ είναι στα μπαράκια. Το πρωί στις ώρες των μαθημάτων κοιμούνται. Επιπόλαιοι δε θα πεις;
Παρ' όλα αυτά παιρνούν τα μαθήματα τους με καλούς βαθμούς. Σε ρωτώ λοιπόν είναι υπεύθυνοι απέναντι στους στόχους τους;

 

Eίναι. Η υπευθυνότητα και η επιπολαιότητα δεν αφορούν στο φαίνεσθαι, αλλά στην ουσία. Εχεις ένο όνειρο, ένα στόχο. Σκοπός δεν είναι μόνο να το πετύχεις, αλλά να ευχαριστηθείς και τη διαδρομή. Αλλιώς το ταξίδι γίνεται ψυχαναγκαστικό. Η μαγκιά λοιπόν είναι να κάνεις όσα ονειρεύτηκες με τις λιγότερες δυνατές στερήσεις.

Δεν είναι θέμα διευθέτησης χρόνου. Ο επιπόλαιος στη ζωή του θα φερθεί επιπόλοια και στη βδσμ σχέση του.

 

τώρα το λες σωστά, ο επιπόλαιος δεν είναι κατ' ανάγκη νέος πλέον.