Την εχω αναγκη, δε με φοβιζει.

 

​

Ουσιαστικο θηλυκο κ αρκετα παρεξηγημενο.

Ποσο αγαπω το αισθημα της μελαγχολιας.
Ποσο πολυτιμες και ξεχωριστες μου ειναι αυτες οι στιγμες.

Εννοειται οτι αναφερομαι σε μια πιο ρομαντικη προσεγγιση κ οχι στην κλινικη μελαγχολια η οποια μπορει ενδεχομενως να οδηγησει στην καταθλιψη.

Για τους περισσοτερους η εννοια αυτη δεν εχει καμια ομορφια. Συνδυαζουν τη μελαγχολια με κατι δυσαρεστο, ισως με καποια κακοτυχια, με απεριοριστη θλιψη. Ωστοσο, υπαρχει κ το συνολο καποιων ατομων που απολαμβανουν αυτες τις στιγμες ενω πολλες φορες σκοπιμως τις αναζητουνε.

Εχω την εντυπωση οτι αυτη η "μαυριλα" , η σκοτεινη πλευρα του καθενα(μιας κ ο οριστικε απο τον Ιπποκρατη τον 5ο αι. ως «μελαινα χολη». Μαυρη χολη δηλαδη. Η λυπη χωρις αιτια.) εχει ενα πολυ τρυφερο εως κ μαγικο αγγιγμα θα ελεγα. Πολλες φορες αποτελει πηγη εμπνευσης και δημιουργιας.​

εγω; εγω ναι, μελαγχολω. Και πλεον συνειδητα.
Παλαιοτερα, σε μικροτερη ηλικια -οταν δεν μπορουσα να ταξιδεψω ακομα μονη μου- ανεβαινα σε αστικα λεωφορεια (τις περισσοτερες φορες προσπαθουσα να κανω μια μεγαλη διαδρομη/ π.χ. απο δυτικα προς ανατολικα ) εχοντας το cdplayer και τα ακουστικα μονο. Καμια παρεα. Καμια κουβεντα. Η θεα ενος βροχερου τοπιου ηταν υπεραρκετη.
Συνηθως, προσπαθουσα να συνδυασω τους στιχους του κομματιου με το περπατημα καποιου περαστικου,με ανθρωπους/βλεμματα, με το βρεξιμο του τσιμεντου στα πεζοδρομια απο τα αυτοκινητα, με μισο αδεια μερη που αλλοτε σφυζουν απο ζωη.
Πλεον, βιωνω το παραπανω τελειως εγκεφαλικα. Κλεινω τα ματια μου και φανταζομαι ολα τα παραπανω. Τα σκηνοθετω, τα συνδυαζω με αγαπημενα προσωπα, τα λαχταρω, τα κανω δικα μου. Κι οταν μελαγχολω θελω να βρισκομαι ανασκελα στο κρεβατι, μουσικη, τσιγαρο κ τροφη για σκεψη.Πως να το κανουμε, ειναι εξαιρετικο να παρακολουθεις τις σταγονες στο τζαμι απολαμβανοντας ενα ζεστο ροφημα σιγοτραγουδωντας το κομματι στην playlist. Πολλες φορες συνειδητοποιω ποσο ευγνωμων ειμαι ,αλλες παλι βυθιζομαι σε αναμνησεις . Και τα δυο τα βρισκω εξισου ομορφα.

./Ποια ειναι η δικη σας γνωμη λοιπον;
../Πως βιωνετε το παραπανω αισθημα;
.../Ειναι ευπροσδεκτη η μελαγχολια στη ζωη σας ή την αποφευγετε;
..../Τι ειναι αυτο ομως που κανει εναν ανθρωπο να νιωσει ομορφα μεσα απο τη θλιψη του;

Περασε κι η μπορα στη Θεσσαλονικη (επιτελους κλεισαμε το rainymood.com) , ειπα να πω μια Καλημερα...
__________________________________________________________________________________________

  ​

Κι η μελαγχολια ειναι μερος της ζωης μας.​

Μα πριν πιστεψεις πως θα σε βυθισει,θυμησου: Ξερεις να κολυμπας.

 

 

ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ ΑΣΤΙΚΟΥ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟΥ

Συλλέγοντας βλέμματα και φωνές
αρθρώνοντας το κενό που μας κοιτάζει.

Μ’ ένα ρυθμό που ναρκώνει τις αισθήσεις,
με μια μοναξιά που συνεχώς προσπερνάει,
όλα μέσα σ΄ ένα κιβώτιο ταχυτήτων,
όλα μέσα σ΄ ένα λόγο
που συνεχώς παραπέφτει.

Οδηγώντας ό,τι οδηγεί,
σαν απροσδιόριστος μουσικός σκοπός
που όλοι κάνουν πως δεν τον ακούν
στις σκοτεινές συγχορδίες των νευρώνων
στις φωτεινές συνάψεις.

Περιγράφοντας βλέμματα και φωνές,
κοιτώντας τη σιωπή
και αδιόρατα άστρα.​

 

Είναι γλυκιά η θλίψη.

 

Τι ειναι αυτο που της δινει αυτη τη γευση;

 

Πολύ καλή ερώτηση. Επειδή όμως είμαι στην δουλειά θα επανέλθω κάποια άλλη στιγμή. Καλημέρες.

 

Μεγαλωσα στα 90s.σε μια εποχη που η τεχνη ηταν αμεσα δεμενη με αυτο που αποκαλεις μελαγχολια.Ισως μεσα απο μια πιο εντονα κοινωνικοπολιτικη σκοπια μεν,αλλα δεν νοουταν ανθρωπος με ταση στις τεχνες που δεν ειχε σε εκτιμηση την μελαγχολια.Και αυτο μαλλον γιατι ηταν και αυτο ενα ειδους αντιδραση απεναντι στην προσκαιρη (οπως αποδειχθηκε) ευδαιμονια του δυτικου πολιτισμου.Τοτε αλλωστε οποιος κυκλοφορουσε με ακουστικα στα αυτια μεσα στους δρομους εμοιαζε τουλαχιστον weirdo.Και αυτους τους ανθρωπους εμαθα να αγαπω απο τοτε.



Η μελαγχολια που περιγραφεις λοιπον ειναι πολυ γνωριμο συναισθημα. Βεβαια με τα χρονια νιωθω οτι εχω αλλοτριωθει και εγω, ξεχνοντας ολα αυτα που με κανανε να μελαγχολω και να νιωθω περισσοτερο πιο κοντα στη φυση μου.Την ανθρωπινη.Αυτη δηλαδη που επετρεπε σε λεξεις οπως "νοσταλγια", "ερωτας" , "φιλια" , αλλα και λεξεις οπως "κοινωνικη αδικια" , "κοινωνικη αποχαυνωση" , "καταπιεση των λαων" , "ρατσισμος" , να με ριχνουν σε μια κατασταση συνειδητης απομονωσης και μελαγχολιας , αγκαλια με την μουσικη που εξεφραζε το ιδιο συναισθημα αλλα για διαφορετικο λογο καθε φορα.

Τα σκοτεινα μονοπατια λοιπον που εχω περπατησει στη ζωη μου και η μελαινα χολη που εχω καταπιει, με εχουν οδηγησει με το φωτεινοτερο τροπο στο δρομο που ονομαζεται εξελιξη. Ακομα και σημερα νιωθω οτι αυτο που ειμαι το οφειλω στους "πατους" που εχω πιασει.Και σε αυτους πιστος συντροφος παντα ηταν η μουσικη (και ενα πακετο τσιγαρα).Οποτε κλεινω λεγοντας πως εκτιμω αυτο που βιωνεις.Απολυτα

 

Η μελαγχολια εχει ενα ρολο "περασματος" στη ζωη μου. Θα με βρει, θα με πιασει καποια στιγμη γιατι την προσφερει η ιδια η ζωη στις στιγμες μου. Συμφωνω οτι καμια φορα εχει υπαρξει πηγη εμπνευσης αλλα δεν της το χαριζω! Πηγη εμπνευσης εχουν υπαρξει ολα μου τα συναισθηματα, κατα καιρους. Δεν δινω λοιπον στην μελαγχολια καμια ιδιαιτερη αξια, δεν την αποζητω και σιγουρα δεν την δημιουργω απλα την δεχομσι και την ζω -αξιοποιω απλα οταν προκυψει. Ειμαι ανθρωπος του ενθουσιασμου και της εκνευριστικης χαρωποτητας (υπαρχει τετοια λεξη; ) περισσοτερη ενεργεια παιρνω απο αυτα παρα απο τη μελαγχολια.

 

H μελαγχολία είναι το κατώφλι, το πέρασμα στο βαθύτερο εαυτό. Είναι το πέπλο που καλύπτει το θόρυβο του νου, αφήνοντας τη σιωπή να αναδυθεί. Και μαζί της οι σκιές που κρύβονται στις γωνιές του ψυχισμού, βλοσυρές και τρομαγμένες. Η συνομιλία μαζί τους αποκαλύπτει κρυμμένα σύμβολα, θαμμένα συναισθήματα φόβου και αγωνίας. Μόνο που μέσα στην απόκοσμη θαλπωρή του μελαγχολικού τοπίου προβάλλουν ως νοσταλγία μιάς χαμένης αθωότητας.

Και αν αφουγκραστούμε τη σιωπή, ίσως ακούσουμε την οικεία μελωδία του μαγικού αυλού. Ισως ακολουθήσουμε τον ήχο των άστρων του δικού μας ουρανού...

 

@Sir_Rod      
Μπορεί να φταίει η δεκαετία... αλλά λάτρεψα το κείμενο

 

Υποφέρω κι εγώ από το ίδιο σύνδρομο της @kinsha no onna - της χαρωπότητας, αν και βαθύτατα εσωστρεφής.

Ωστόσο παρατηρώ πως οι πιο δημιουργικές περίοδοι της ζωής μου, είναι οι περίοδοι μελαγχολικής διάθεσης ή και θλίψης ακόμα. Κινητοποιούν απεριόριστα - κάποτε κι εκτός ορίων μου - το εντός μου και το εκτός μου.

*αχ Χαπι Ίππο σ'αγαπώ  

 

από πού ν' αρχίσω...