Με την Μητέρα της κοπέλας μου..

Καλησπέρα παιδιά,


Εδώ και 2 μιση χρόνια ήμουν καψούρης με την μητέρα της κοπέλας μου. προχθές(Σάββατο) η κοπέλα μου είχε πάει για καφέ με τις φίλες της και εγώ βρήκα αφορμή να την "περιμένω" στο σπίτι της να γυρισει... 8) ...όχι μόνος μου αλλά με την μητέρα της.................

Δεν το πιστεύω ακόμα αυτό που έγινε.

Έκανε μπάνιο και εγώ έβλεπα τηλεόραση όλα καλά και όλα ωραία μέχρι εδω.

Σε κάποια στιγμή μου φωνάζει να κλείσω τις πόρτες του μπαλκονιού για να μην χτυπήσει η πόρτα του διαδρόμου ...όπως και έκανα...μετα από 5 λεπτά ειλικρινά μου κόπηκαν τα πόδια...

ηρθε στο σαλονι με το μπουρνούζι και με πετσέτα στα μαλλια, καθησε διπλα μου και εγινε ακριβώς αυτό:

MILF:Τι βλεπεις στην τηλεοραση?

ΕΓΩ:Βλακειες λες και εχει τίποτα σοβαρό να δεις?( μπερδεύοντας τα λόγια μου)

MILF: Με την Α******** μίλησες? (η κόρη της-κοπέλα μου)

ΕΓΩ: Ναι,είναι με τα κοριτσια στο BYRON.

MILF:Αφου δεν εχει τιποτα σοβαρο να δεις γιατι δεν την κλείνεις ?(την τηλεοραση)

Κοιταζόμαστε μου χαμογελαει με πλυσιαζει με μια αποτομη κίνηση και αρχιζει να με φιλαει στο στομα δυνατα

Η καρδια μου χτυπουσε τοσο δυνατα που λεω θα το καταλαβει και θα γινω ξευτίλα.

Μετα απο 10 λεπτα ειμασταν στο δωματιο και το καναμε…το καναμε τροπος του λεγειν γιατι εγω από το αγχος μου ,μου επεσε και να μην λεει να σηκωθει με τιποτα. Ρομπα.-

Ενιωσα τοσο ασχημα που παραγγειλα cialis για την επομενη φορα..δεν την ξαναπαταω J

Προσπαθησα να το σώσω αλλα δεν σωζόταν ..”δεν είναι σωστο για την Α**********

”Εγω την αγαπαω την Α***********” και εκανα πως δεν ειμαι και πολύ σιγουρος για ολο αυτό που γινεται.

Εχει κανεις άλλος ιδια εμπειρια με αυτή?και αν ναι πως το χειρίστηκε? Συμβουλες ευπροσδεκτες!


*Μην ρωτησετε Ονοματα Facebookπεριοχες κτλ

 

Σκέφτομαι να γίνω δικηγόρος, όσων θίγονται! Α, όλα κι όλα!   Εντάξει μπορεί να μοιάζει τόσο φανταστικό το story, μπορεί και να είναι φαντασία και τι έγινε; Να αφήσουμε απ’ έξω την πιθανότητα 1/1000 να συμβεί; Σε έναν φίλο μου είχε τύχει να «βρεθεί» με την κοπελιά του αδερφού του, ψυχολογικά είχε νιώσει πολύ άσχημα, για τον αδερφό του, απ’ ότι μου έλεγε και μεγάλη ντροπή. Αν βοήθησα, δεν ξέρω

Υ.Γ.: Και ‘συ… μην την γράφεις MILF μάνα της κοπέλας σου είναι    

 

Τι ειναι το cialis?

 

μια χαρα, κρατα τη milf για τα βδσμικα, και την αλλη για τα υπολοιπα  

 

αποψη μου βγαλτο οσο πιο γρηγορα γινεται απο το μυαλο σου....θα νιωθεις πολυ χειροτερα μετα αν το προχωρησεις

 

μην ακους τον απο πανω... ηδη ταχεις κανει σκατα... τουλαχιστον κοιτα να γαμισεις καλα μεχρι να μαθευτει...  

 

...Nαι φυσικά, αγόρι, μην το έχεις ντροπή.
Μια τουλάχιστον φορά στη ζωή του άντρα
συμβαίνει,
-παρότι ο άντρας είναι μόνιμα απασχολημένος με το να μην κάνει τίποτε-
σε μια μάλλον αδιάφορη γωνία του δρόμου
καθώς η μοίρα του ακολουθεί τη γνώριμη οδό της ημέρας,
να τον αρπάξουν απο το γυακά
και και να τον μπάσουν
σε πολυτελή αίθουσα δεξιώσεων,
μοναδικό προσκεκλημένο
σε ένα πανάκριβο δείπνο.

Ο φίλος μας, ευγνωμονώντας τη θεά της Τύχης,
τραβάει το όχι τόσο καθαρό μαντήλι του από το πέτο,
το φοράει στο λαιμό για να μη λερώσει και το πρόχειρό του κουστούμι,
και χαμογελαστός αναμένει μία χαρμόσυνη εξέλιξη στη βραδιά.

Σύντομα, το τραπέζι μπροστά του γεμίζει με ορεκτικά,
και ο φίλος μας βρίσκει τον εαυτό του να τσιμπάει από κάθε πιάτο,
ανοίγοντας την όρεξή του με εκλεκτές ακολασίες του ουρανίσκου.
Όλα προοιωνίζουν μία βραδιά αλησμονήτων απολαύσεων για τον ανυποψίαστο φίλο μας.

...Και έρχεται η ώρα που το δείπνο κορυφώνεται.
Ο σερβίτορος εναποθέτει μια πιατέλλα με κάλυμμα μπροστά του,
και εκείνος πιάνει το κάλυμμα όλο αυτοπεποίθηση,
σαν έτοιμος από καιρό,
για να περάσει στο κυρίως πιάτο.


Εκεί, ο φίλος μας ανακαλύπτει πως το κάλυμμα δεν αφαιρείται με τίποτε.
Προσπαθεί με το χέρι, προσπαθεί με το πηρούνι,
δώστου με γροθιές, με δαγκωνιές, με αυτοσχέδιους μοχλούς και αρπαγές εκ του προχείρου -
το κάλυμμα δεν απομακρύνεται, και το δείπνο παραμένει στάσιμο.

Ο φίλος μας συνεχίζει να προσπαθεί, μα ο σερβιτόρος επανεμφανίζεται με ένα ρολόι -
η ώρα περνά, και όπως όλα στη ζωή, η μαγική βραδιά πρέπει να ολοκληρωθεί.

Το άγχος συσσωρεύεται, ο φίλος μας πασχίζει με κάθε τρόπο να αφαιρέσει το κάλυμμα,
ενώ παράλληλα το μαντήλι που θα δεχόταν την γλυκειά υπόσχεση των λεκέδων
γίνεται απλά σφουγγάρι για τον ιδρώτα που κυλά από τους κροτάφους.
Λες απο αμηχανία, λες από ηττοπάθεια, ο φιλος μας παράλληλα τσιμπά ότι μπορεί από τα ορεκτικά,
λες και θα επανορθώσει με ψιλοπράγματα την προσβολή στον σεφ.


...Η η ώρα πέρασε.
Ο σερβιτόρος επανέρχεται, και ξαναπιάνει τον φίλο μας από τον γιακά, σέρνοντας τον έξω.
Εκείνος στρέφει το μάτι για μια τελευταία φορά στο καλυμμένο του δείπνο,
το οποίο στέκει λες και τον περιγελά,
επάνω σε ενα τραπέζι που έχει δεχτεί την τυφλή επιδρομή του περισώσματος.

Και, ο φίλος μας ξαναβρίσκεται στο δρόμο,
η μοίρα του ξανά να περπατά με βαριά βήματα το ίδιο γνώριμο μονοπάτι,
με μοναχική συντροφιά
την πικρή ανάμνηση της αδυναμίας του
και την ειρωνία στο χαμόγελο του φαντάσματος της απωλεσθείσας μοναδικής ευκαιρίας.


* * *

Αυτά φυσικά στη ανώτερη σφαίρα της μορφής μα και του σχήματος.
Γιατί, σε τούτη τη γης που περπατούμε, και όλοι μέσα θε να μπούμε,
μπορεί η φαντασία να καθυποβάλλει τον νού,
μα χρειάζεται να είναι εσωτερικά συνεπής -
να ορίζει δηλαδή ένα νόημα, μια ερμηνεία, μια εκπλήρωση.

,,,Μα αντίθετα, η πραγματικότητα, δεν είναι αναγκασμένη να συμφωνεί σε τίποτε με τον ευατό της.


Ας το πάρω δηλαδή λίγο διαφορετικά.
Υπήρξε και για μένα, εκεί λίγο μετά τα 20, μια περίοδος της ζωής όπου...Πως να το θέσω.
δεν άνθιζαν οι αμυγδαλιές.

Επειδή βέβαια εκεί στα 20+ είναι η ηλικία που όλοι περιμένουμε τα αντίθετα φαινόμενα, προβληματίστηκα και εγώ.
Μία και δύο, σκάω μύτη σε ένα φαρμακείο, περιμένω στην ουρά,
και πιάνω -με κάποια ντροπή- την υπεύθυνη.
"Μπας και έχετε από αυτό το βιάγκρα?" της είπα σιγανόφωνα.
Εκείνη με κοιτάζει λίγο συγκαταβατικά - και γυρίζει και βάζει μια φωνή στη συνάδελφο που ήταν στο βάθος.
"Βούλα, εϊ, Βούλα. Έχουμε Βιάγκρα?"
"Όχι Ρούλα, όχι. Μόνο Σιάλις. Κάτσε να το πω στη Τούλα να φέρει."
Εν τω μεταξύ, εγώ είχα κοκκινήσει και λίγο, γιατί με κοίταγε όλο το μαγαζί  
Σηκώνει το τηλέφωνο η Βούλα και φωνάζει ακόμα πιο δυνατά από τη Ρούλα.
"Έλα Τούλα, πετάξου φέρε απο την αποθήκη ένα Σιάλις.
Ναι βρε, Σιάλις.
Θα δείς, είναι αυτό για όσους δεν τους...."
- παύση, γυρίζει, κοιτάζει εμένα, δαγκώνεται -
"...Για όσους έχουν στυτική δυσλειτουργία".

Πληρώνω στο ταμείο, και έκατσα στην άκρη.
Η ώρα μέχρι να καταφτάσει η Τούλα με το μαγικό (??) χάπι περνούσε βασανιστικά αργά.
Ταυτόχρονα, επειδή οι φωνές τους είχαν φτάσει σε όλο το μαγαζί, οι υπόλοιποι πελάτες
περνούσαν από δίπλα μου με ένα λυπημένο ύφος στα πρόσωπά τους.  

Τελικά να 'σου και η Τούλα.
Μου δίνει το κουτί, και
- ενάντια σε κάθε κανόνα ορθής πρακτικής -
μου κανει και ένα thumbs up...  

Nα μην τα πολυλογώ, μία και δύο, πετάγομαι στο σπίτι της Λενιώς.
Ποιά είναι η Λενιώ, φυσικά, θα ρωτήσετε.
Ε, σαν 20κάτι παλικάρι σαν τα κρύα τα νερά (του Κηφισού) και εγώ,
είχα εκεί μια σχέση με μια κοπελιά,
η οποία βέβαια ήταν λίγο παράξενη  
- έτρεχε εκεί με κάτι Γουϊκανικές Μαγείες,
κάτι Θηλυκές ενέργειες της Φύσης
και κάτι ψιλοαλλόκοτα πράγματα -
αλλά αυτό το απέδιδα στο ότι
θα πρέπει να είναι και λίγο βλαμμένη
για να τα έχει μαζί μου.  

Μια και δύο λοιπόν, πάω σπίτι της,
κάθομαι στον καναπέ
και αφήνω το κουτί στο τραπεζάκι αφηρημένος.
Βγαίνει εκείνη όλο χαρές, και που λέτε πέφτει το μάτι της.
"Σιάλις είναι αυτό το κουτί?"

Που λέτε, κανονικά
αυτά τα πράγματα το ζευγάρι
πρέπει να κάθεται κάτω και να τα συζητάει,
ήρεμα, με καφέ, με χέρια ενωμένα,
και μετά φυσικά να χωρίζουν -
- γιατί κακά τα ψέμματα, δεν στηρίζεται μια σχέση
μόνο στην αγάπη, στον αλληλοσεβασμό,
στην αλληλοεκτίμηση
και στο βδσμ.


Της είπα λοιπόν την αλήθεια.
Ότι ανησυχώ με την κατάσταση,
ότι θέλω να βρω μια λύση γιατι αυτό πιέζει τη σχέση μας
και όλα αυτά τα διαπραγματευτικά.
Δεν είχα τελειώσει το μονόλογο, εώς ότου φλάσαρα λίγο.
"...Και που το ξέρεις εσύ Λενιώ τι κουτί είναι αυτό?"

Εκεί λοιπόν ήρθε και έκατσε στα γόνατα μπροστά μου
(Ντομς, ξανανεβάστε το φερμουάρ.)
πήρε τα χέρια μου στα χέρια της,
έφερε τα καταπράσσινα μάτια της απέναντι στα δικά μου
και με τρεμάμενη φωνή
μου είπε τα εξής.


"Εμείς οι δύο...Πρέπει να μείνουμε μαζί για πάντα.
Εμείς οι δύο.... Είμαστε ενεργειακά συμπληρώματα ο ένας του άλλου.
Εμείς οι δύο... Πρέπει να ενώσουμε τα αστρικά σώματά μας, όχι μόνο τα υλικά.
Εμείς οι δύο... Πρέπει να γίνουμε μία ενέργεια.
Πρέπει να το αποδεχτείς. Πρέπει να καταλάβεις ότι το κάνω για εμάς.
Γι΄αυτό και κρυφά σου βάζω Κλήθρα και Κεχριμπάρι στον καφέ σου εδώ και καιρό."

Έμεινα λίγο κόκκαλο.
Αλήθεια είναι πως ο καφές της ήταν χάλια, μα αυτό το απέδιδα στη γενικότερη αποτυχία της μαγειρικής της.

"...Και το Σιάλις Λενιώ? Από πού το ξέρεις?"
Εκεί κατέβασε τα μάτια στο πάτωμα.
Δύο παχιές σταγόνες από δάκρυα σχηματίστηκαν στο πρόσωπό της.

"Το ξέρω γιατί μου έχει συμβεί ξανα με πρώην μου.
Εγώ προσπάθησα να του ξυπνήσω τις ενέργειες,
μα αυτός απέκτησε προβλήματα στύσης..."  


Και το μυστήριο που λέτε, ξαφνικά λύθηκε.

Σκούπισα με τους αντίχειρές μου τα δάκρυά της.
Παραμέρισα τις πλούσιες μπούκλες από το πρόσωπό της,
το οποίο κράτησα μέσα στις δύο χούφτες μου.

"...Λενιώ, καταλαβαίνω ότι το έκανες για να είμαστε μαζί.
Σε συγχωρώ.
...Αν δεν σε πειράζει, θα θελα έναν καφέ."

Το πρόσωπό της φώτισε ξανά,
και με κοριτσίστικη χαρά ετρεξε στην κουζίνα,
καθώς οι καμπύλες του σωματός της χόρευαν στο ρυθμό της κίνησης, ωχ αμάν.


...Σε χρόνο μηδέν,
με μια δρασκελιά, είχα πηδήξει πάνω από τον καναπέ.
Με μια δεύτερη, ήμουν στην πόρτα.
Αφαίρεσα τα κλειδιά, βγήκα, και κλείδωσα απ΄έξω,
αφήνοντας φυσικά τα κλειδιά επάνω.


Για πότε βρισκόμουν ξανά στον καθαρό αέρα της Αθήνας - έχουν και τα 20ς τις χάρες τους.

'Αφησα φυσικά πίσω τα Σιάλις. Ήξερα πως δεν θα τα χρειαζόμουν ξανά.
Κατά τη διάρκεια των 20ς τουλάχιστον.
Πολύ μετά γνώρισα μια αναρχοκομμουνίστρια που πάλι με ξενέρωνε, γιατί έπιανε σε άκυρες στιγμές
τις συζητήσεις για τον Mαλατέστα και τον Λαφάργκ.

Τέσπα.

Αυτά τα λόγια σοφίας έχω να σου πω φίλε Κουρλιά:
Να παίρνεις καφέ απ' έξω.


Kατά προτίμηση Mrs Rose.
Kαληνύχτες

 

Μια χαρά σου έκατσε αγορίνα!!!!!!!
Γαμα την, και θα σε έχει στα όπα όπα.

Αν και γω στην θέση σου το ίδιο θα ένιωθα... Αλλά θα το ρισκαρα.

 

...κατάλαβες τώρα τι είναι το cialis ;  

 

Λεμοναδιτσα!

 

Tην πίνεις και κρεμάς παλτό! 
(΄νταξ, κλεμμένο είναι αυτό)