Γράμμα σε έναν υποτακτικό: ο χορός...

Στέκω μακριά...

Έχω μια εικόνα...

Εσένα στο κέντρο ενός κύκλου... είναι το κέντρο της παγίδας... Και γύρω από αυτό το κέντρο, ανοίγουν σε ακτίνα, κύκλοι πολλοί ομόκεντροι που απομακρύνονται...

Είναι τα δίχτυα Μου... Είναι αόρατα... Όμως στα έριξα και σε πέτυχα... Κι ας ήσουν κι εσύ αόρατος... Γιατί σε οσμίστηκε το ζώο, η τίγρης μέσα Μου... Κι αυτή συνήθως δεν λαθεύει γιατί αναγνωρίζει από τη μυρωδιά τη λεία που θα την χορτάσει... Σε μύρισα γιατί πόθησες κι εσύ να φαγωθείς... Τόσο απλά...Τόσο μυστήρια...

Και τώρα πιάστηκες... Τα ένιωσες τα δύχτια Μου τη στιγμή που σε γράπωσαν... Ξαφνιάστηκες. Δεν τα είδες γιατί είναι αόρατα... Κι όμως το ξέρεις καλά πως πιάστηκες... Το αντιλαμβάνεσαι διαισθητικά, γιατί από κάπου μέσα σου βαθιά αναδύετα μια γνώριμη αίσθηση... Την ξέρεις καλά αυτήν την αίσθηση, την αναγνωρίζεις πάντα όταν αναδύεται, ξέρεις τη φωνή της, τα λόγια που σου λέει: «Εσύ το θέλεις... Εσύ το θέλεις να πιαστείς σε τέτοια αόρατα δίχτυα... Να είσαι η λεία... Να αρχίσει ο χορός... Η Κυνηγός να σε κυκλώνει...» Το ξέρεις καλά... Ποθείς να διαμελιστείς, να φαγωθείς, κι ας το φοβάσαι, κι ας το τρέμεις... (να συμβεί; να μη συμβεί); (τι φοβάσαι περισσότερο άραγε); Γιατί το ξέρεις καλά –όχι μόνο διαισθητικά αλλά και μετά από κάποια εμπειρία-, ότι μετά το διαμελισμό ακολουθεί η ανασύνθεση, η πλήρωση... Και μετά το θάνατο, η αναγέννηση...

Έτσι, σε τριγυρνάω γύρω, γύρω, κυκλικά... Είσαι το θήραμά Μου... Θα Με Θρέψεις... Το ξέρω κι ας μη σε βλέπω ακόμα καθαρά γιατί κι Εγώ ακόμα είμαι μακρυά σου... Εσύ παγιδευμενός και χτυπιέσαι στον πιο εσωτερικό κύκλο... Κι Εγώ να σε οσμίζομαι στον εξωτερικό... Το ξέρω καλά... Υπάρχει δρόμος ακόμα... Υπάρχει απόσταση να διανυθεί... Νιώθω την παρουσία σου όμως κι ας μη σε βλέπω γιατί σε οσμίζομαι... Μυρίζω τον πανικό και τον πόθο σου... Είμαι σίγουρη... Ναι... Θα την χορτάσεις την πείνα Μου...

Με βήματα αργά, προσηλωμένα, με την πείνα Μου να θεριεύει, το στόμα Μου να γεμίζει σάλια, την τρίχα Μου όρθια, τα νύχια Μου έτοιμα, με τις αισθήσεις όλες ανοιχτές, διαγράφω νοητά, όλη τη διαδρομή, από τον έξω κύκλο μέχρι να φτάσω μέσα, εκεί, μπροστά σου, στο κέντρο ακριβώς της παγίδας με τα αόρατα δίχτυα που σε κρατάει δεμένο... ...Σπαρταράς... Τρέμεις... Τη νιώθεις την παρουσία Μου να σε κυκλώνει, την Κηνυγό σου να πλησιάζει... Το ξέρεις...Η ώρα σου έρχεται, γιατί έχει ξυπνήσει πια για τα καλά και η δική σου δίψα να γίνεις λεία... Και η μυρωδιά που αναδύεις είναι του «θέλω» και του «φοβάμαι», του «θέλω» και του «φοβάμαι», του «θέλω» και του «φοβάμαι», που γίνεται όλο και πιο έντονη καθώς κι Εγώ πλησιάζω πιο κοντά και σπαρταράς περισσότερο γιατί Με νιώθεις ότι σε πλησιάζω... Φτάνω στον μέσα κύκλο... Τότε θα σε αντικρύσω για πρώτη φορά με λύσσα... Τότε θα Με αντικρύσεις για πρώτη φορά με δέος... Τότε θα Γ/γίνουμε ορατοί.. Και τότε θα χορέψουμε τον τελετουργικό χορό, τον έρωτα το σκοτεινό, τη Μαινάδα και το Βάκχο...

Και κάπως έτσι ξεκινάει το δράμα... Και σίγουρα το δράμα αυτό έχει μέσα του Έρωτα, Θάνατο και Αναγέννηση... Και για τους δυο...

Γι αυτό και δεν είναι δυνατό να μη νιώθεις κι εσύ Έρωτα γι Αυτήν που θα σε Λυτρώσει... Γιατί θα σε διαμελίσει για να ανασυντεθείς.. και μετά θα ξαναγεννηθείς... Αμόλυντος... Απείραχτος... Ελεύθερος... Χωρίς πληγές...

Γι αυτό δεν είναι δυνατό να μη νιώθω Έρωτα κι εγώ γι Αυτόν που θα με Θρέψει με τη Σάρκα και το Αίμα του ώστε να ξαναγεννηθώ... Αμόλυντη... Ατάραχη... Χορτασμένη....

Μέχρι να αρχίσει πάλι ο χορός... Το επόμενο Session... Το επόμενο Δράμα... Το επόμενο Μυστήριο... Η επόμενη Μύηση... Με τους ίδιους παίκτες;;; Με άλλους;;;

Χωρίς τον Έρωτα όμως το δράμα αυτό δεν παίζεται... Γιατί είναι ο Έρωτας αδερφός με το Θάνατο... Και χωρίς αυτόν το δράμα δεν παίζεται... Γιατί είναι ο Θάνατος αδερφός με την Αναγέννηση...

Σε ποθώ λοιπόν όσο ακριβώς με ποθείς... Ούτε λιγότερο, ούτε περισσότερο... Μουσκεύω από τη μυρωδιά σου... Που σημαίνει ότι σπαρταράς από την Δύναμή Μου... Και όσο παραπάνω σπαρταράς, τόσο παραπάνω μουσκεύω... Γι αυτό δε χρειάζονται "εξυπνάδες" και "άμυνες" και "αρνήσεις"... Το παιχνίδι αυτό είναι πάντα δίκαιο, εάν οι παίκτες, παίζουν σωστά, έντιμα και με αλήθεια... Γι αυτό έχει και κανόνες...

Στο ξαναείπα... Στέκεσαι μπροστά στην επόμενη πόρτα, της επόμενης πίστας, στο επόμενο σκαλί... Όπως κι Εγώ...

Και φυσικά για να παίξω σε αυτήν την πίστα, για να κάνω κι εγώ το ταξίδι αυτό
για να χορέψω αυτό το χορό, σε χρειάζομαι συμπαίκτη... Και γι αυτό Μου είσαι πολύτιμος... Και φυσικά για να παίξεις σε αυτήν την πίστα, να κάνεις κι εσύ το ταξίδι αυτό, για να χορέψεις αυτό το χορο, Με χρειάζεσαι συμπαίκτη... Γι αυτό σου Είμαι πολύτιμη...

Η διαφορά Μ/μας είναι, στους ρόλους και στις Θέσεις... Στο γινγκ και στο γιανγκ... Στην ανταλλαγή Δύναμης και στο πως αυτή συντελείται...

Και οι Κανόνες, οι Ρόλοι, οι Θέσεις πρέπει πάντα να τηρούνται... Αλλιώς η πίστα αυτή τινάζεται στον αέρα... Μα κι έτσι αν γίνει... Συμβαίνει κι αυτό καμμιά φορά... Δεν υπάρχει κάποια καταστροφή... Απλά πρέπει να ξαναξεκινήσει κανείς αυτήν την πίστα από την αρχή...

Με τους ίδιους παίκτες;;;

Με κάποιους άλλους;;;

Μα αν θέλει να παίξει... Θα παίξει... Κι αν το ξέρει αυτό κανείς μέσα του καλά, αν το έχει κατανοήσει, δε χρειάζεται να πληγώνεται που μπορεί να χρειαστεί να ξαναρχίσει την πίστα πάλι και πάλι από την αρχή... Αν θέλει να παίξει... Θα παίξει...

Σου στέλνω την Αγάπη Μου και την Καύλα Μου (που τόσο σε αναστατώνει η πρόστυχη αυτή λέξη)...


Στο μεταξύ,

Ετοιμάσου να λιώσεις, μαλακισμένο...

Εγώ εσένα, θα σε γαμήσω, παρθενάκι μου...

Και μάλιστα με πρωτόκολο!!!

Α.

 

 

@angel42 Πάνω από όλα λατρεύω τις προσωπικές ιστορίες και εμπειρίες. Νομίζω είναι ό,τι πιο αυθεντικό έχουμε να δώσουμε  
Σε ευχαριστούμε πολύ  

 

Σε ένα χορό για δύο κάποιος οδηγεί και κάποιος ακολουθεί. Μα η γοητεία δεν είναι στην δύναμη, ούτε στη δεκτικότητα.
Είναι στο συντονισμό των δύο, στην αντίθεση που γίνεται καύλα, στην καύλα που γίνεται έκφραση, στην έκφραση που γίνεται αρμονία....

 

Η Δύναμη, έχει τη Δυνατότητα να σπρώχνει τα πράγματα βαθιά... Πολύ βαθιά... Η Δεκτικότητα έχει τη Δύναμη να αφήνεται να παν τα πράγματα βαθιά... Πολύ βαθιά... Και ο χορός παίζεται έξω μας κυρίως όμως μέσα μας... Ποτέ δεν Με ενθουσίαζαν οι επιφάνειες, παρά μόνο εικαστικά, αν είχαν ενδιαφέρον...

Ευχαριστώ για τα σχόλια σας...

 

ναι ρε παιδι μου αλλα αν ειναι ο ενας το μαυρο και ο αλλος το ασπρο, που συναντιουνται;

 

Στο σημείο συνάντησης... Που αλλού;

 

Δεν αναφέρομαι στην εικαστική αρμονία, αλλά σε εκείνη των σωμάτων που δονούνται συντονισμένα στη μέθεξη του πάθους.

 

Σε καταλαβαίνω τι λες... Δε διαφωνώ ποτέ με κανέναν συντονισμό δονήσεων στη μέθεξη του πάθους... Ίσα, ίσα...

 

Έμπαινε πάγε και κάψε τα!!!

 

νόμιζα ότι αν πχ το άσπρο ειναι η Κ θα έπρεπε όλα να ασπρίσουν

 

Εγώ πάλι @darknight με αυτό που είπες, μόλις είδα μια πελώρια εκσπερμάτιση μετά από καλό κλείδωμα να τα βάφει όλα εκρηκτικά... Sorry αν ξέφυγα από αυτό που είπες, αλλά τι να κάνω η πτωχή... Ζω και με εικόνες...