Περι ειλικρίνειας

Σήμερα που είναι Σάββατο και βρέχει είναι ευκαιρία να απαντήσουμε ερωτήσεις 

Στην ερώτησή σας δεν απάντησα, γιατί θεωρούσα αυτονόητο ότι γενικά οι άνθωποι χρειάζονται κίνητρα και λόγους για να κάνουν πράγματα, όχι για να μην κάνουν. Ειδικότερα τα Κ άτομα, δεν περιμένω να είναι αμυντικά απέναντι στη ζωή, να αποφεύγουν κάτι που μπορεί να τους κάνει "κακό".

Τέλος, σε όλα όσα διάβασα δεν είδα πουθενά τί όφελος θα είχε το Κ από την ειλικρίνεια προς το υ. Είδα πολλές παραλλαγές για το τί οφέλη θα είχε το υ. Αν πιστεύει κανείς ως αυτονόητο ότι το Κ μέλος έχει ως βασικό κίνητρο ένα χαρούμενο, ασφαλές και ευτυχισμένο υ, αυτό δεν ισχύει πάντα.

Δεν έχω σχηματίσει την εντύπωση ότι οι Κ/υ σχέσεις είναι πιο σύντομες ή πιο μακρόχρονες από τις άλλες. Η συντομία των σχέσεων είναι μάλλον σημείο των καιρών. Υποκύπτουν π.χ. με τον ίδιο ρυθμό στη διάλυση λόγω ματαιωμένων προσδοκιών. Το αν αυτές οι προσδοκίες δεν θα έπρεπε να δημιουργούνται μονομερώς και να περιφέρονται ανέδραστες στις Κ/υ σχέσεις, τουλάχιστον όσο στις άλλες, είναι ένα νήμα από μόνο του  

Για να βγάζει νόημα η απάντησή μου σε αυτό, πρέπει να πάω λίγο πίσω. Εκεί που είπατε:

Λοιπόν, το δικό μου αντισχόλιο είναι ότι μπορώ να δεχτώ ότι υπάρχουν πολλά βδσμ, αλλά επιμένω ότι υπάρχουν πολύ-πολύ λιγότερα D/s και απειροελάχιστα M/s (γι αυτό ζήτησα διευκρίνιση στο αρχικό ποστ σας).

Και δεν νομίζω ότι υπάρχει κανένα D/s και κανένα M/s στο οποίο το υ μέλος να απαιτεί.

Οφείλει να έχει κατανοήσει από την αρχή τί πρόκειται να πάρει (την αρχή που την ορίζει η ΠΡΑΞΗ -όχι απλώς η δήλωση- της συμφωνίας για μια τέτοια σχέση με δεδομένο πρόσωπο). Αν στην πορεία θελήσει άλλα, μπορεί να τα εκφράσει. Αν του δωθούν, του δώθηκαν. Αν του είναι σημαντικά και δεν του δίνονται, αποχωρεί. Θα μπορούσε βέβαια να τα έχει βάλει απο την αρχή ως σκληρό όριο. Τώρα, αν αποχωρώντας πει και καμμιά συγγνώμη που δεν υπήρξε ειλικρινές ως προς τα θέλω του ή επικαλεστεί ότι τα θέλω του άλλαξαν στην πορεία αφού είμαστε άνθρωποι ή επικαλεστεί ότι είχαν συμφωνηθεί αυτά τα θέλω του από το Κ μέλος και δεν τηρήθηκαν, αυτά διαφέρουν κατά περίπτωση. Με βάση τον νομικό μας πολιτισμό και τη συνήθη πρακτική, ούτε υποχρεώθηκε να μπει σε αυτή τη σχέση, ούτε θα υποχρεωθεί να μείνει. Δεν μπορεί όμως να χρεώσει στο Κ μέλος ότι δεν το αφήνει (το υ) να διαχειριστεί π.χ. τη ροή πληροφοριών στη σχέση.

Κι έρχομαι στην καθ αυτο ερώτηση: φρονώ ότι όταν μια bdsm αλληλεπίδραση μετατρέπεται (ψάχνω λέξη χωρίς πρόσημο!) σε D/s πόσο μάλλον M/s, η παράδοση ελέγχου στην ερωτική ζωή επεκτείνεται σε πολλούς περισσότερους έως πρακτικά όλους (M/s) τους τομείς ζωής του υ. Αυτό το στηρίζω στην πεποίθησή μου ότι μια τέτοια μετάβαση προκύπτει πιο εύκολα σε άτομα που ήδη, για τον ένα ή τον άλλο λόγο, η ερωτική τους ζωή διαχέεται μέσα στην καθημερινή τους ζωή και ύπαρξη. Ατομα που συνειδητά η διαχείριση της απόλαυσης, δεν έχει γι αυτούς αντίκτυπο μόνο στο κρεββάτι. Εχουν γραφτεί πολλά στο παρελθόν πάνω σε αυτό, ακόμη και η ακραία άποψη ότι αυτή η "ανικανότητα" να περιορίζει κανείς τον ερωτισμό του και την σεξουαλικότητά του μέσα σε συγκεκριμένο πλαίσιο, τόπο και χρόνο, είναι ένα καλό διαχωριστικό ανάμεσα στους βανίλα και τους bdsmers. Φυσικά, όλο αυτό μπερδεύεται πολλές φορές με την 24ωρη κάβλα (όχι σπάνια προϊόν παρατεταμένης αγαμίας ή κακογαμίας) με τα γνωστά αποτελέσματα.

Με βάση το παραπάνω σκεπτικό μου φαίνεται πολύ αλλόκοτο (ψάχνω "μαλακή" λέξη...) κάποιος που έχει παραδώσει τέτοιου βάθους έλεγχο, να επιστρέφει να "ελέγξει" με τί κριτήρια ο άλλος του δίνει ή δεν του δίνει πληροφορίες. Αν δεν έχει εμπιστευτεί την κρίση του, τί σκατά έχει εμπιστευτεί; Η ζωή μαζί του, και όχι οι πληροφορίες, θα του δείξουν αν πρέπει να αναθεωρήσει και να αποσύρει την εμπιστοσύνη του.

 

Aν και πάντα χαίρομαι το διάλογο μαζί σας και σας το έχω πει, δεν περίμενα στο συγκεκριμένο απάντηση από σας γιατί η ερώτηση απευθυνόταν προς Κ. Εκ των οποίων μόνον ο @Stalker μου έδωσε τη χαρά να μου απαντήσει.  

Διαφωνώ ότι οι άνθρωποι θέλουν κίνητρα μόνον για να κάνουν κάτι αλλά καταλαβαίνω τη θέση σας.
Αλλά ακόμη και από τη δική σας θέση να δω τα πράγματα, κίνητρο χρειάζομαι για να πω ψέμματα, το αβίαστο είναι να λέω την αλήθεια. Εξηγώ παραπάνω αν χρειαστεί γιατί το λέω αυτό αλλά νομίζω δεν χρειάζεται.

Συμφωνώ ακόμη ότι ειδικά τα Κ άτομα δεν είναι αμυντικά.  
Για αυτό ακριβώς μου είναι αδιανόητο να "παίζουν" πίσω από ασπίδες όπως ψέμματα ή παραπλανήσεις ή κρυψίνοιες.

Έχετε ένα μεγάλο δίκαιο: εγώ θεωρώ αυτονόητο ότι ένας Κ θέλει το υ μέλος ασφαλές και ευτυχισμένο. Γιατί εγώ δεν θεωρώ Κ κανέναν άλλο, που μπορεί να θέλει ο,τιδήποτε άλλο (π.χ. που θέλει να πονέσει, να εκδικηθεί, να ξεφορτώσει, να... να...) άνθρωπο, όχι απλά τον/την υ του. Οπότε ναι, συγχωρήστε με, διασαφηνίζω από τώρα ότι όταν μιλώ για Κ, μιλώ μόνον για τέτοια άτομα.  

Όσο για τα οφέλη προς τον Κ μπορώ να απαριθμήσω αρκετά. Μερικά είναι: θα κάνει αληθινές σχέσεις, θα ξέρει ότι είναι αποδεκτός όπως είναι και όχι ως χιμαιρικό κατασκεύασμα κάποιων χαρακτηριστικών του και των ψευδαισθήσεων που δίνει στον υποτακτικό, ότι θα έχει καθαρή τη θέση του και μετά κανείς δεν θα μπορεί να του πει το ο,τιδήποτε ή να του πρήξει τα π@π@ρ@κια, ότι θα αναγνωρίζεται ως φερέγγυο άτομο (και αυτό θα έχει σημασία και για την υστεροφημία του), ότι θα είναι έμμεση έστω ένδειξη του ότι τα έχει καλά με τον εαυτό του κλπ κλπ  

 

what?  

 

Με αφορμή την αναφορά στην ηλικία...

Όταν έχουμε να κάνουμε με παιδιά, πράγματι, η απόκρυψη κομματιών μιας σκληρής αλήθειας δεν είναι ψέμα, αλλά είναι διαχείριση της.

Όταν είσαι γονιός με σχετικά ορθή κρίση και ενσυναίσθηση ξέρεις, αντιλαμβάνεσαι, διαισθάνεσαι, τι μπορεί το παιδί σου να διαχειριστεί από πληροφορία και τι όχι. Και χωρίς να λες ψέματα, λες συνήθως μια απλοποιημένη αλήθεια, στην οποία φροντίζεις από τα πριν να έχεις βρει κάτι θετικό (που πάντα προκύπτει σε κάθε αρνητικό) ώστε να μπορείς να προτείνεις μια εστίαση σ αυτό καθώς και ένα συνολικότερο τρόπο αντιμετώπισης.

Όσο το παιδί μεγαλώνει τόσο περισσότερο όγκο πληροφορίας από αλήθειες μπορεί να διαχειριστεί. Η εμμονή του γονιού στην ίδια στάση σε σχέση με την αλήθεια δεν ενδείκνυται, ούτε για όλες τις ηλικίες, ούτε για όλες τις ιδιοσυγκρασίες παιδιών.


Είμαι απ αυτούς που πιστεύουν ότι οι σχέσεις D/sείναι αρκετά ανάλογες με τις σχέσεις γονιού/παιδιού.
[Disclaimer: Ακολουθείτε το συλλογισμό εάν και εφόσον έχετε την ίδια αντίληψη]

Κατ αναλογία λοιπόν, ο περιορισμός της έκτασης της αλήθειας, που περνά ως πληροφορία από τον Κ στην υ, μπορεί να ονομαστεί διαχείριση και όχι ψέμα.

Αυτό που βρίσκω ως διαφορά είναι πως ένας γονιός οφείλει συνεχώς να ανανεώνει τον τρόπο διαχείρισης της αλήθειας, αυξάνοντας τη δόση και αλλάζοντας τον τρόπο που τη μεταφέρει, όσο μεγαλώνει η ηλικία του παιδιού, ενώ στο D/s η “ηλικία” της υ με βάση την οποία σχετίζεται, είναι μια επιλεγμένη, άτυπα συμφωνημένη “ηλικία” που ορίζεται και από τους δυο. Ιδανικά και στο D/sη “ηλικία” της υ μπορεί να αλλάζει συν τω χρόνω.

Το πρόβλημα περί της ειλικρίνειας του Κ ξεκινά όταν η υ επιθυμεί να σχετιστεί σε άλλη “ηλικία” (μικρότερη ή μεγαλύτερη, δεν έχει σημασία) απ αυτή που της απευθύνεται ο Κ της.

Έτσι η παραπάνω πληροφορία μπορεί να είναι ανεπιθύμητη και βίαιη (έκφραση σαδισμού) για μια συγκεκριμένη υ, ή η λιγότερη να θεωρηθεί από την υ υποτίμηση της και ψέμα.


Γιατί ναι, τα D/s είναι τουλάχιστον τόσα, όσα και οι “ηλικίες” με τις οποίες σχετίζεται μια υ (παιδική, εφηβική, πρώτη νεανική κλπ).


....
[Στο παραπάνω προσπερνώ τις περιπτώσεις που ένας γονιός λέει εύκολα ψέματα στο παιδί του για να το ξεφορτωθεί, όπως και τις ανάλογες για έναν Κ προς την υ του,
καθώς και τις περιπτώσεις που κάποιος μπερδεύει την αγένεια με την ειλικρίνεια]

 

Πολύ καλογραμμένο σχόλιο.

Θα πρόσθετα, ότι ο Κ είναι υπεύθυνος σε μεγάλο βαθμό και για τις εναλλαγές τις "ηλικίας" της υ. Χρειάζεται να "προβλέπει" και να προλαμβάνει, όσες φορές είναι αυτό εφικτό. Και να υπάρχει συζήτηση. Χωρίς αυτή, ματαιόνονται οποιεσδήποτε προσπάθειες.

...και καλώς σας έβρηκα  

 

Καλώς μας ήρθες @CaptainAfrican  

 

Ακριβώς οι κυριαρχικοί άνθρωποι και οι Κυρίαρχοι είναι εκείνοι που έχουν συναίσθηση έκθεσης και ανάληψης κινδύνων και είναι ιδιαίτερα συνετοί στον τομέα αυτό, συχμά μάλιστα έχουν τάση να προβλέπουν τι μπορεί να συμβεί στο ένα ή στο άλλο ενδεχόμενο και να είναι προετοιμασμένοι. Από έναν κυριαρχικό στη ζωή μου έμαθα, όσο έμαθα, να προσέχω συνειδητά πολλά πράγματα στην καθημερινή ζωή μου. Πέραν τούτου έχω δει σύνεση σε πολλούς και τείνω να το θεωρώ χαρακτηριστικό τους.

Μπορεί επίσης να μην υπάρχει κάπου γραμμένο τι όφελος θα έχει κάποιος στη σχέση του από το να είναι πάντα και συστηματικά καθαρός. Έχω τη γνώμη ότι μόνο κάποιος που δεν το 'χει και πολύ να σχετίζεται θα χρειαζόταν ανάλυση στο σε τι οφελεί τον ίδιο να είναι ειλικρινής ως Κυρίαρχος με το υποτακτικό πρόσωπο που έχει ή σκέπτεται να αναλάβει. Ποιότητα ζωής, εν γένει, για να μην το πολυτραβώ. Ειλικρίνεια δε κατά τον τρόπο που την προσδιορίζει το ίδιο το Κυρίαρχο πρόσωπο όχι όπως τυχόν διαφοροποιείται ο υποτακτικός. Για μένα, όταν σκεπτόμουν Κυρίαρχους ως ενδεχόμενες σχέσεις, η μη ειλικρίνειά τους σε διάφορα θέματα στην κατάλληλη στιγμή - ένα χαρακτηριστικό θέμα, γάμος τους άλλο χαρακτηριστικό θέμα, προβλήματα υγείας - ήταν μια ένδειξη ότι δεν μπορούσαν να διαχειριστούν τα συγκεκριμένα θέματα είτε σε συνάφεια με τη σχέση D/s που ήθελαν να έχουν είτε σε συνάφεια μ εμένα. Δηλαδή, στα μάτια μου, ένδειξη αδυναμίας που μπορεί να επέσυρε ακόμα και τη στοργή μου ή την βαθύτατη συμπάθεια μου, αλλά ασφαλώς δεν βοηθούσε την επικυριαρχία τους σ εμένα.

 

Πού είχατε γράψει οτι η ερώτηση σας απευθυνόταν μόνο σε Κ; Νομιζω, πουθενά. Και δυστυχώς, δεν εχω αναπτύξει ακόμη επαρκώς την τηλεπαθητική ικανότητα για να διαβαςω την αδιατύπωτη πρόσθεση σας. Anyway,

Το μονο που ειναι αυτονόητο ειναι οτι ο Κ θελει την απόλαυση του. Από εκεί και μετά μπορει ο καθένας και ή καθεμία να συμπληρώςει να γεμίσει τα κενά, οπως νομίζει ή εύχεται. Αυτο που πιθανον να τον/την σώσει, ειναι, να φροντίςει να διευκρινίσει με τον Κ του, τί ακριβως είναι το αυτονόητο γι εκείνον, αλλιως το πιθανότερο κάπου παρακάτω να "γκρεμιστεί" και να αναρωτιέται γιατί ο Κ δεν ηταν ειλικρινής μαζί του.  

 

Τι συμβαίνει όμως,όταν το υποτακτικό μέλος μιας σχέσης,ενηλικιώνεται κάποτε?

Μολονότι πριν κάποιες μέρες έγινα 19,μου συμβαίνει να με ρωτάνε ακόμη "τι τάξη πηγαίνω" άγνωστοι τυχαίοι,περαστικοί της καθημερινότητάς μου..αυτό δημιουργεί κάποιες καταστάσεις
για παράδειγμα,
στο καζίνο στο μοντε κάρλο έδειχνα ταυτότητα για να μπω μαζί με το γκρουπ των καλοκαιρινών διακοπών...και παλι εκείνος έδειχνε δύσπιστος καθότι είχε σγουρύνει και μακρύνει το μαλλί μου απο το χειμώνα,ενω επιπλέον,είχα αποκτήσει και μια αστακοσταρένια απόχρωση λόγω ηλιοφάνειας στην περιοχή.
εν τω μεταξύ,στο καραβάκι που πηγαίνει στο πάρκο της κυρα-παναγιάς στην Σκόπελο,επειδή δεν ζήτησαν ταυτότητα καν,αποδέχθηκα την ηλικιακή τους εκτίμηση μετα χαρας και μειωμένων ναύλων..
ομοίως,στις συναυλίες που γινόταν σε διάφορες εκκλησιές στην Πράγα,εαν δεν ζητούσαν ταυτότητα,χαμογελούσα και εμπαινα και παλι με τις εκπτώσεις..το ίδιο συνέβη και στο μοναστήρι του Στράχωφ,στην Πράγα παλι..κτλ
Το εκνευριστικό και διασκεδαστικό συνάμα,μ αυτή την κατάσταση της μικροδειχνίασης,είναι πως μου συμβαίνει να με φλερτάρουν Λυκειόπαιδα όταν βγαίνουμε έξω παρέα,(συνήθως τα Σάββατα,τις καθημερινές ευτυχώς έχουν διάβασμα τα μικρόβια τουτα)..
και μολονότι τουτα τα μικρά, ευτυχώς δεν έχουν ακόμη πλούσια την καλλιέργεια των μουσιών...είναι άκρως απωθητικά.
Με αυτά τα αδύνατα τα ποδαράκια τους..τις πλατούλες τις αγύμναστες..αυτα τα πάνινα τα παπούτσια...αυτές τις φωνούλες τις εφηβικές..ΤΡΑΤΖΙΚ.
Ακόμη πιο τράτζικ είναι πως και στα 19 ακόμη,οι συμφοιτητές μου,ακόμη και τα μεγαλύτερα έτη,που παρουσιάζονται μαλλιασμένοι ωσαν τον Αρη Βελουχιώτη στο αντάρτικο,εχουν αυτό το παρουσιαστικό της αδιάφορης νεαράδας,της τόσο πρόθυμης για επαγγελματική ανέλιξη και δράση.
Αυτή η απωθητική δράση των συνομηλίκων μου,πιθανολογώ πως έχει τις απαρχές της στις 2 τελευταίες τάξεις του Δημοτικού,όπου οι συμμαθητές μου ζωγράφιζαν στον πίνακα κάτι που έμοιαζε σε τεράστιο διαστημόπλοιο προς εκτόξευση ενω παράλληλα έγραφαν όπου έβρισκαν,την λέξη ΛΟΥΤΣΟΣ κάπως πρόχειρα,ενω ζητούσαν απο ορισμένες ανυποψίαστες να τους πούνε στα Αγγλικα μετεφρασμένη τη φράση: "θέλω ένα φτηνό βιβλίο κλειδί" κτλ...
Για να μην τα πολυλέγω όμως,και μολονότι δεν είχα την ευτυχία να ευοδώσει κάποιο φλέρτ παλαιότερα με κάποιον μεγαλύτερο,για παράδειγμα,εκείνον τον καθηγητή που είχα στο ακκορντεόν και όλο μου έπιανε το χεράκι για να διορθώσει την κλίση..(τάχα,ο ανώμαλος)και όταν τραβιόμουν πιο πέρα με ρωτούσε εαν γαργαλιέμαι(ταχα,ο ανώμαλος)..ενω το αποτέλεσμα αυτης της μεθόδου διδασκαλίας,ηταν να παράτησω το ακκορντεόν και να δώσω κατατακτήριες στο πιανο...
Έφτασε κάποτε η ευτυχή στιγμή να γνωρίσω τον συντροφό μου..εκείνος,συνέβη να είναι κοντά στα 40..και μολονότι δεν με προβληματίζει που η μοίρα μου έταξε ένα τέτοιο δώρο..
Συμβαίνει ωστόσο να με προβληματίζει ελαφρά,πως ενω μέχρι στιγμής το ηλικιακό σχήμα είναι ένα ασύμμετρο ισοδύναμο..σε 25 χρόνια που θα έχουμε αργυρή επέτειο,(την χρυσή την προλαβαίνουμε δεν την προλαβαίνουμε στα 90 του..)και θα είμαι 44...εκείνος θα είναι στα 67..και το θέμα δεν είναι το οτι θα είναι συνταξιούχος,επειδή γενικώς μου αρέσουν οι αντικες και επιπλεον λατρεύω εκείνη την εποχή του 19ου αιώνα....
Το θέμα είναι πως στα 44,όπου είναι σχεδον απίθανο να με ρωτάνε ακόμη τι τάξη πηγαίνω άγνωστοι τυχαίοι,περαστικοί της καθημερινότητάς μου....αυτο το ελκυστικό παιχνίδι ρόλων του μπαμπα και της κορης(ταχα κτλ) που θα οδεύσει το λοιπόν??
Θα γίνουμε όπως σε μερικές ελληνικές οικογένειες οι οποίες ενέπνευσαν και την τηλεοπτικη σειρα "7 θανάσιμες πεθερες" παρεπιπτόντως,στις οποίες τα "παιδιά" μένουν πάντα παιδιά και οι γονείς επεμβαίνουν στη ζωή τους και παρεμβαίνουν σε όλα και ελέγχουν και ορίζουν και όλα αυτά τα εκνευριστικά και τα μη χειρότερα?

 

ψυχραιμια...

 

Είναι πάρα πολύ νωρίς να σε προβληματίζει αυτό από τώρα. Αν, όμως, σε προβληματίζει, μην επενδύσεις.