Σοβαρα θεματα υγειας σε Κυριαρχους

Κάποια λόγια ( σίγουρα λίγα για να περιγραφεί η όλη "κατάσταση" ) γιατί είναι κάτι, που κι εγώ δεν θέλω να πολυσυζητώ...
Του λόγου τ' αληθές είχα ανοίξει κι ένα νήμα, που θα γινόταν το "ημερολόγιο" εκείνης της περιόδου...
Υπαναχώρησα, πολύ "μαύρη" περίοδος για να την μοιραστώ με τον οποιονδήποτε στις λεπτομέρειες...
Ελάχιστα άτομα ήξεραν που βρισκόμουν, ακόμη λιγότερα στενά συγγενικά μου πρόσωπα...
Η μόνη που έμαθε ποτέ κάτι παραπάνω, ήταν η @Ana Steel αλλά κι εκείνη "ψίχουλα"...
Όταν φτάνεις στο σημείο να κοιτάς τον χάρο κατάματα...Και αντί να βλέπεις το σαπισμένο του πρόσωπο...
Αντικρίζεις μια πανέμορφη γυναίκα που σε καλεί στην αγκαλιά της...Όταν σχεδόν τίποτε δεν έχει πια νόημα...
Όταν κάνεις τα πάντα μηχανικά...Καταστάσεις που αντιμετώπιζες με περισσή ευκολία, βλέπεις ότι σε πνίγουν, ότι σε κόβει κρύος ιδρώτας...
Όταν η παραμικρή ανθρώπινη παρουσία σου δημιουργεί μια αίσθηση ασφυξίας...Κάτι μέσα σου έχει σπάσει...Κάτι δεν πάει σίγουρα καλά...
Δεν ξέρω πως θ'΄αντιμετώπιζε ένα οποιοδήποτε Κυριαρχικό άτομο μια ασθένεια του είδους...
Σίγουρα δεν μου έφτασαν ελάχιστοι μήνες για να την καταπολεμήσω...Αλλά συζώ μαζί της...Κάποιες φορές της βγάζω την γλώσσα...
Χτυπώντας μου ενδοφλέβιες ζωής...Βρίσκοντας χαρά σε πράγματα που πολλοί λέμε σημαντικά ( όσο κι αν είναι μικρά )...
Αλλά στ' αλήθεια τα θεωρούμε δεδομένα...Τι έκανα? Παράτησα τα πάντα και πήγα κάπου μακριά απ' όσους με γνώριζαν, απ' όσους για μένα θ' ανησυχούσαν...
Όχι από υπερηφάνεια, αλλά επειδή δεν θ' άντεχα κι άλλο βάρος στις ήδη τσακισμένες πλάτες μου...
Πήγα να καταρρεύσω, όσο γινόταν πιο σιωπηρά...Ν' "αποσυναρμολογηθώ" με τον πιο βίαιο τρόπο...
Και μετά να πάρω τις ψηφίδες μου και να με κολλήσω σαν το σπασμένο βάζο...
Δεν θέλησα να μου φτιάξω ένα καινούριο...
Και τις "ρωγμές" μου τις κάλυψα με λιωμένο χρυσό...σαν έν' άλλο Kintsugi...
Αφέθηκα τελείως στην αδυναμία μου, πέρασα βράδια σ' ένα λιτό δωματιάκι, ξυπόλητος στο πάτωμα με το ένα μάτι μονάχα να δακρύζει...
Έριξα γροθιές σ' ένα δέντρο μέχρι που ράγισα τρία δάχτυλα...Ούρλιαξα..."Ξεγυμνώθηκα"...Άφησα πίσω μου τους "τίτλους" μου ακόμη και τ' όνομα μου...
Αφού είχα ζητήσει, να με καλούν απλά "Ο Έλληνας"...Ασχολήθηκα με πράγματα τελείως "ταπεινά"...Κι έσφιγγα τα δόντια...
Σημάδευα μυαλό και ψυχή με το καλέμι, αδηφάγα...Γιατί δεν είχα πολύ χρόνο στην διάθεση μου...
Γιατί είχα υποχρεώσεις που έτρεχαν και ανθρώπους που από μένα "περίμεναν"...
Κι έπρεπε να "καθαρίσω" έστω και λίγο...
Αλλά βοήθεια, ποτέ μου δεν κατάφερα να την ζητήσω...Ποτέ μου δεν θα την ζητήσω για κάτι που αφορά εμένα...
Όχι γιατί είμαι υπεράνθρωπος, αλλά γιατί έμαθα, ότι μόνο στα δικά μου πόδια μπορώ να στέκομαι...
Και αν πέσω με τα μούτρα στη "λάσπη"...Να προσπαθήσω να σηκωθώ, μπήγοντας στη γη τα δόντια...
Κι ας ψοφήσω προσπαθώντας...Αν μου έμεινε "κουσούρι" ? Σίγουρα κάτι μου έμεινε...
Ίσως και μέσα μου να θρονιάστηκε ένα μόνιμο χάσμα, που ανοιγοκλείνει σαν την φυσαρμόνικα...
Αλλά μου επιβεβαίωσε και κάτι άλλο...Ότι ακόμη εντελώς Κύριος του εαυτού μου, δεν είμαι...
Και ότι αν μη τι άλλο, έχω δικαίωμα κι εγώ στην "ανάπαυση"...Έχω δικαίωμα κι εγώ στην αδυναμία...
Και πάνω απ' όλα...Ότι δεν πρέπει να ξεχνώ ότι η όποια ζωή, είναι κυρίως δική μου και κανενός άλλου...
Γιατί εκείνο το μπαλκόνι...όταν με κάλεσε η "μαύρη κυρία"...Εκείνο το κρύο πάτωμα...Οι ατελείωτες ώρες στον λαβύρινθο του μυαλού μου...
Μόνο δικές μου ήταν...Και μόνο εγώ συνεχίζω να τις κουβαλάω μέσα μου σαν χαρακιές...Που κανείς δεν θα μπορέσει να γιατρέψει πέρ' από μένα...
Ναι, αυτός ο εθισμός ( γιατί κατ' εμέ είναι σαν τον αλκοολισμό ή την τοξικομανία και ας μην έχει να κάνει με το κορμί - αν όχι έμμεσα -. Και αντιμετωπίζεται μέρα με την ημέρα ) με "στέγνωσε" ακόμη περισσότερο με τους ανθρώπους...
Μ' έκανε ακόμη πιο κυνικό...Αντί να με μαλακώσει, με σκλήρυνε ακόμη περισσότερο...
Με χαλύβδωσε ακόμα παραπάνω...

Αυτά...εύχομαι να μην βγήκα τελείως εκτός θέματος και θα παρακαλούσα να μην μου απευθυνθούν ερωτήσεις...
Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε...Σας το ζητώ για μια φορά σαν χάρη...
Και δεν θα ήθελα να φανώ αγενής, αποφεύγοντας να δώσω περισσότερες λεπτομέρειες... 

 

Αααα πολύ ωραία εικόνα αυτή με το kintsugi ! Έμαθα και κάτι σήμερα 

 

Φίλτατε @Tenebra_Silente , μπορεί να ακουστεί κλισέ, αλλά δε βρίσκω αυτή τη στιγμή κάτι άλλο, πέρα από τη φράση του Νίτσε που με έχει σημαδέψει:
"ότι δε με σκοτώνει, με κάνει πιό δυνατό".

 

Ισχύει αυτό και το έχω ζήσει  
Μπορεί όντως να υπάρξει κάποια σχετική "απόσυρση" όπως περιέγραψε η
@Lady in Corslet , ή μάλλον κάποια εσωστρέφεια, ωστόσο η Κυριαρχία δεν αποσύρεται.
Αρχικά μπορεί ίσως το Κυριαρχικό άτομο να ενδοστραφεί για να ανασυντάξει δυνάμεις. Στην περίπτωση που έχω ζήσει εγώ, μου είχε μιλήσει για το πρόβλημα. Σε πρώτη φάση μου ζήτησε να εκφράσω πώς ένιωθα εγώ αλλά όχι γνώμη για το τι θα έπρεπε να γίνει. Μετά από λιγότερο από 15 μέρες υπήρξε δεύτερος διάλογος όπου συζητήσαμε ανοικτά τι θεωρούσαμε καλύτερο. Έκτοτε, το πρόβλημα υπήρξε αφορμή για μάθημα σε εμένα πώς αντιδρούμε και δρούμε στα δύσκολα.  

 

Αρκετά με τις θεωρητικολογίες. Αρκετούς Σίμωνες Κυρηναίους έχουμε. Καθένας που έχει το σταυρό του να κουβαλήσει, έχει και τους ώμους. Τους δικούς του. Στο κάτω κάτω της γραφής, ακόμη κι αν κάποιος συνοδειπορευθεί μαζί σου στη Via Dolorosa, μονάχος σου είσαι όταν σταυρωθείς. Και δεν γουστάρεις καθόλου να έχεις άλλους απο κάτω να μυξοκλαίνε, ούτε εκ δεξιών σου κάποιον που στο παρά πέντε αποφάσισε να ρίξει τη ζαριά της μετάνοιας. Ελπίζεις μόνο να σου λάχει ένας Αντρας εξ ευωνύμων, έτοιμος να πληρώσει παλληκαρίσια τις επιλογές του.

 

Όλα είναι στο μυαλό....σε άλλους ενα προβλημα υγειας λειτουργει ανασταλτικά και μοιρολατρικά...σε άλλους ειναι κινητηριος δύναμη να κάνουν ενδεχομένως όσα δεν θα τολμούσαν
να κάνουν αν δεν είχαν κανενα προβλημα υγείας, κινητικό ή μη .
Εξαλλου πιστευω οτι όλοι έχουμε καποιο αδυναμο σημείο. Διαφέρουμε στο τρόπο διαχείρησης του.

''με ό,τι ασχολείσαι, αυτό θα μεγαλώνει ''

 

Που να χεις κανα αλτσχαημερ, που να χεις καμια καλπαζουσα μορφη καρκινου...

Αντε κ στο πρωτο ειναι αγριο δε νιωθεις, στο δευτερο ομως να νιωθεις και να εχεις κ κανενα κουτσουβελο και να σε βλεπει να λιωνεις μες τα χερια του...


.. Αλλα ξεχασα το Κ ειναι θεος εδω μεσα..

 

[..] Τον βλεπω να σταματάει ασθμαίνοντας.
Πέφτει δίπλα προσπαθώντας να ανασανει.
Κομμένο το πρόσωπο του.

"Συγνωμη , χρειάζομαι 5 λεπτά. Με έχουν πεθάνει οι θεραπείες."

Ιδρώτας κυλάει από παντού πάνω του, τον οδηγώ στο μπάνιο μόλις πιάσει την ανασα του.
Τον αφήνω να πλυθεί, ξέρω πως ακόμη δεν είναι σίγουρος αν θα πέσει στα μάτια μου ή όχι.

Εγώ έναν άνθρωπο που αντιμετωπίζει δεύτερη φορά τον καρκίνο τόσο επιθετικά, τον λέω μαχητή και ανεβαίνει περισσότερο στα μάτια μου.
Ακόμη κι όταν είναι στα χειρότερα του.
Ελπίζω πως θα νικήσει κ αυτή τη φορά.
Είμαι σίγουρη όμως ότι θα παλέψει μέχρι τέλους .
Κύριος και στη ζωή Του και στα υπόλοιπα...

 

Έχω σταμπάρει το νήμα εδώ και μέρες αλλά κάτι με "κόλλαγε" και δεν το άνοιγα.
Οκ, το άνοιξα.

Πρόσφατα αντιμετώπισα ένα διπλό, αρκετά σοβαρό αν και όχι επικίνδυνο για την ζωή μου πρόβλημα. Εξαιρουμένης της πρώτης μέρας όπου ο πόνος είχε παγώσει το μυαλό μου και κάθε μου νοητή αντίδραση, κατά την οποία ζήτησα βοήθεια από το άμεσο περιβάλλον μου, όλες τις υπόλοιπες φορές που χρειάστηκε να τα αντιμετωπίσω, το έκανα μόνος.
Το αποτέλεσμα της πρώτης μέρας ήταν να νοιώσω αδύναμος. Το αποτέλεσμα των υπόλοιπων ημερών ήταν να νοιώσω μονάχος.
Το πρώτο ήταν κατ' ανάγκη, το δεύτερο κατ' επιλογή γιατί έπρεπε να είμαι δυνατός (ή να δείχνω δυνατός, για να είμαι πιο ακριβής) για το άμεσο περιβάλλον μου. Ταυτόχρονα, όμως, λόγο της φύσεως των προβλημάτων, δεν μπορούσα να είμαι επαρκώς δυνατός.

Είχα θυμό, πολύ θυμό, καταπιεσμένο θυμό πίσω από την μάσκα της ψυχραιμίας. Αλλά είχα και φόβο, πολύ φόβο. Και λύπη.

Συνειδητοποίησα ότι, τελικά, θέλει δύναμη να δείξεις την αδυναμία σου. Και είσαι άνθρωπος. Και σαν άνθρωπος έχεις ανάγκες. Και συναισθήματα.
Αν ο/η υ έχει ενσυναίσθηση και καταλάβει την διαφορά και το ίδιον του ανθρώπου από/με τον Κ, ότι παραμένει το ένα και αυτό πρόσωπο, τότε αξίζει ν΄ανοιχτείς.
Αλλιώς καλύτερα ν' απομακρυνθείς από κοντά του/της.

Όμως όλα, μα όλα, είναι ένα μάθημα για τον κάθε ένα μας, απ' όποια πλευρά κι αν το βιώσει.