Hello darkness, my old friend...

Hello darkness, my old friend, i've come to talk with you again...



Η απόλυτη ησυχία του σκοταδιού είχε ένα τέμπο: την ανάσα μου. Ανάσκελα. Δεν βλέπω τίποτα. Από πάνω μου το ταβάνι του δωματίου, το γνωστό σημείο πάνω από το κρεβάτι. Δεν το βλέπω όμως.

Κατεβάζω το χέρι μου στο στήθος μου. Μετράω την ανάσα μου. Πάνω - κάτω - πάνω - κάτω το στέρνο...

Κατεβάζω το χέρι μου στην κοιλιά μου. Ψάχνω κι εκεί την ανάσα. Και ψάχνω το σφυγμό. Νομίζω τον ακούω.

Μια ανησυχία που αναδύεται από βαθιά στα σπλάχνα μου.

... darkness... my old friend...

Πώς; Πώς; Πώς;;; Πώς γλυτώνεις από αυτή τη γητειά;

Και πάλι το όνειρο... Δεν είναι όνειρο, είναι σαν όραμα...

...a vision softly creeping,


Left its seeds while I was sleeping...


Είναι νύχτα στο μαγεμένο δάσος. Στη λίμνη των κύκνων όλοι οι κύκνοι κάνουν έναν κύκλο. Στη μέση είναι ο μαγεμένος. Το παραμύθι που τον θέλει γητευμένο από το ξόρκι του μάγου...

Και μόλις σημάνει η ώρα αρχίζει και τρέχει προς το κάστρο. Όχι γιατί θέλει αλλά γιατί έτσι είναι το ξόρκι... Κολυμπάει, κολυμπάει, κολυμπάει γρήγορα στη λίμνη... Τον ακολουθώ κατά μήκος της όχθης, δεν μπορώ να τον φτάσω, απομακρύνεται. Πέφτει πάνω του το σκοτάδι. Γίνεται μαύρος.

Σταματάω να τρέχω, ξέρω, δεν μπορώ να προλάβω!

Κοίτα πόσο γοητευτικός είναι έτσι. Μαγεμένος. Και μαγευτικός...


...And the vision that was planted in my brain
Still remains...

Κι εγώ; Πώς γλυτώνεις από αυτή τη γητειά; Και τη γοητεία;


Αλλά τώρα; Τώρα πια δεν μπορώ! Δεν έχω το δικαίωμα. Και όμως - Πώς θα ξεφύγω; Πώς θα πω ότι δεν είναι γοητευτικό; Το βλέπω το όραμα ξανά και ξανά...

In restless dreams...

Τα όνειρα που παίχτηκαν, νύχτες και μέρες ξανά και ξανά. Βιώθηκαν, έγιναν κομμάτι μου, σώμα...
Το σκούρο μακιγιάζ στον καθρέφτη, η μουσική, οι ταινίες, η μαβί ρέμβη...
Η αχλύ του σκοτεινού, η φωταύγεια του εντυπωσιασμού.

...planted in my brain still remains...

Kαι πώς θα φύγω από αυτό; Πώς θα εξηγήσω ότι δεν είναι γοητευτικό; Το έβλεπα αλλά δεν είναι. Αυτό όμως είναι το δικό ΜΟΥ λάθος, δεν μπορώ να το αφήσω να διασωθεί στο χρόνο.


...Silence like a cancer grows...

Για στάσου όμως, σε αυτούς τους δρόμους έχω περπατήσει ξανά και ξανά.


...Narrow streets of cobblestone...

Και ήταν εκεί.. Ten thousand people, maybe more...
Κι όμως... the flash of a neon light, split the night...

Τους ξέρω τους δρόμους αυτούς, μπορώ να μιλήσω γι' αυτούς λέγοντας, ξέροντας να τους περιγράψω. Και ίσως και να βρω και κάποιους που περπατούν σε αυτούς.


Νo one dared disturb the sound of silence?

Α όχι, δεν το νομίζω!!

Τα ξέρω τα μονοπάτια, τα είδα, τα περπάτησα, έμεινα σ' αυτά, τα περιδιάβαινα για χρόνια.

...Take my arms and i will reach you...

Όποιος είπε ότι είναι μόνον σωματικό, όποιος είπε ότι έχει να κάνει μόνον με απόλαυση, όποιος έβαλε must και κανόνες ορθότητας, μάλλον δεν πήρε χαμπάρι.

Θροΐζουν τα σεντόνια. Γυρίζω στην αγαπημένη μου στάση. Αγκαλιάζω το μαξιλάρι. Κουράστηκα... Πολύ... Απίστευτη η οδύνη. Αλλά κοίτα πού ήμουν και πού είμαι. Και τώρα έχω δικαίωμα ανάπαυσης.

Και προσδοκίας βέβαια...

Να δεις πώς το έλεγε η @brenda... Ex tenebris lux  

 

Πάνω στο καλύτερο το έκοψες βρε Μαργ....

 

Μας έκανες την καρδιά...περιβόλι..

 

Τα καλύτερα (μου) έρχονται Κοπριτάκι μου  

Ε όχι και περιβόλι! Κάτι δεν διαβάσατε καλά μάλλον αν νιώθετε έτσι  

 

Τολμάς και ειρωνεύεσαι τον απόλυτο;;  

 

:- )

"There are darknesses in life, and there are lights, and you are one of the lights, the light of all lights."
~Bram Stoker

 

Όχι καμία ειρωνεία απολύτως  
Εξήγηση ναι   Ειρωνεία jamais