Προβολές, "αυτονόητα", ξένες γλώσσες και λοιπά καλικαντζάρια ( Obscurum Nihil )

Πως ξεκινώ κι αυτή την φορά? Ας πω απλά ότι έχω ένα σκάλωμα με τους ζυγούς αριθμούς, δεν μου πολυαρέσουν...
Και αφού εδώ έχω εκπονήσει 44 "αποστάγματα σοφίας" ( chic ), είπα να τα κάνω 45...
Δηλαδή, απ' την στιγμή που είχα λίγο χρόνο για χασομέρι...
Σκέφτηκα ( ναι, κάνω κι αυτό που και που ), να καταθέσω άλλο ένα απ' τα καθόλου τετριμμένα συνονθυλεύματα μου...

Τι εννοεί ο γραφιάς με τις ξένες γλώσσες? Ακριβώς και εκείνα που έγραψα στον τίτλο αυτού του νήματος...
Προβολές, "αυτονόητα" κι εδώ προσθέτω και τον κακομοίρη τον εγωισμό...
Γιατί κακομοίρης? Επειδή φαίνεται ότι κι εκείνος, πρέπει να περνάει μονίμως και ασταμάτητα από σωρεία δικών...
Να στέκεται μπροστά σε άπειρους δικαστές, που στην συντριπτική τους πλειονότητα θα τον καταδικάσουν...
Βέβαια, αφού πρώτα του κρεμάσουν κουδούνια, τον ντύσουν με κουρέλια, τον στολίσουν με πίσσα και πούπουλα...
Τον αποκαλέσουν καλό ή κακό, μικρό ή μεγάλο...
Ποια θα ήταν η μοναδική του ενοχή? Ότι υπάρχει...ότι υπάρχει μέσα σε όλους/ες...
Ότι έχει διαφορετικά πρόσωπα, διαφορετικές ανάγκες ή θέλω και ζητάει να ικανοποιηθεί...

Ο κάθε εγωισμός έχει το δικό του "σπίτι", μιλάει την δική του "γλώσσα", εκφράζεται με τις δικές του επιθυμίες και προβολές...
Η τοπική του ώρα μπορεί να διαφέρει από σκιά σε σκιά...
Όσο δηλαδή ο/η καθένας/καθεμία απ' εμάς καλύπτει στο πάτωμα ή στον τοίχο...

Κάποιοι/ες συμβιβάζονται ευκολότερα ή δυσκολότερα...Κάποιοι/ες άλλοι/ες δεν συμβιβάζονται καθόλου...
Μιλάω για τις ανθρώπινες σχέσεις πάντα...Σ' αυτό το "νήμα" υποθετικά σε αυτές αναφέρομαι...
Είστε ελεύθεροι/ες να τις περιφράξετε, να τις βάλετε σε πλαίσια, να τις μαστιγώστε, να τις εξευτελίσετε...
Να τους φερθείτε με στοργή και προδέρμ...Για μένα ο πυρήνας τους παραμένει ο ίδιος...
Ο Κύριος εγωισμός ή η Κυρία εγωισμού ( par conditio και εδώ χαχα...)
Ως προς τ' αυτονόητα, δεν τα έβαλα κατά λάθος σε εισαγωγικά...
Αφού πια αποδέχτηκα, ότι δεν γίνεται ν' αλλάξω...Δηλαδή ότι πολλά πράγματα που εγώ θεωρώ αυτονόητα...
Πιθανότατα να μην είναι αυτονόητα όλους/ες...Όχι πιθανότατα, σίγουρα δεν είναι για όλους/ες...

Π.χ. Το κλασικό παράδειγμα που φέρνω στην ζωή μου γενικότερα...
Όταν κάποιος διψάει, να του προσφέρεις ένα καλοψημένο φιλέτο, δεν τον βοηθάει να καταπολεμήσει τη δίψα του...
Ούτε να ποτίσεις το αφυδατωμένο του πτώμα, θα το κάνεις ν' ανθίσει...
Και σίγουρα δεν είναι αχάριστος, επειδή δεν δέχτηκε το "πιάτο", που θέλησες να του δώσεις...

Που θέλω να καταλήξω? Ότι ή με κάποιον/α μοιράζεσαι την ίδια "γλώσσα"...
Σε μια δεδομένη στιγμή αφού τα ρολόγια των σκιών σας δείχνουν την ίδια ώρα...
Και αυτό μέχρι να τελειώσουν οι μπαταρίες ή να σκουριάσει ο μηχανισμός...
Ή δεν είναι δυνατόν οι σκιές να συνεννοηθούν...
Είναι ανώφελο, η μια να προσπαθήσει να επιβάλει τις επιθυμίες της στην άλλη...
Πιστεύοντας ότι το θέατρο, θα διαρκέσει για πολύ...

Δεν χρειάζεται κανένα συγχωροχάρτι ο εγωισμός...Μπορεί κάλλιστα, να κυκλοφορεί "γυμνός"...
Και οι άνθρωποι σαν πανιά είμαστε πολύ εύθραυστα, για να τρέφουμε την αυταπάτη, ότι το έργο που πάνω στους άλλους προβάλλουμε...
Δεν θα είχε ημερομηνία λήξεως...

Όλες οι σχέσεις έχουν περισσότερα ή λιγότερα ψήγματα Κυριαρχίας και υποταγής, θα είναι δηλωμένα, θα είναι αδήλωτα...
Και η μοναδική ισοτιμία έγκειται στην λειτουργικότητα τους...

Γιατί Obscurum Nihil ? Γιατί Σκοτεινό Τίποτε?
Επειδή κατά την ταπεινή μου άποψη είναι αντιπαραγωγικό...Για να μην πω ηλίθιο...
Να θεωρεί ο/η οποιοσδήποτε/οποιαδήποτε, ότι είναι δυνατό, να καταλύσει τελείως τον εγωισμό του/της άλλου/ης...
Είναι ανούσιο να πιστεύει, ότι κάποιος/α αλήθεια του/της "ανήκει"...
Ότι θα μπορούσε να τον/την πλάσει κατ' εικόνα και ομοίωση του/της στην παραμικρή του/της λεπτομέρεια...

Τώρα θα μου πείτε και με το δίκιο σας...
Ποια είναι η ερώτηση που θέτεις?
Αν και όποιος/α θα το ήθελε, ας άφηνε την σκέψη/γνώμη του/της περί εγωισμού, προβολών/ευσεβών πόθων, συνεννόησης ανάμεσα σε δυο ή περισσότερους ερωτικούς παρτενέρ κλπ. κλπ.

Ξέρω, χιλιοειπωμένο θέμα σαν τον χάρο...Το έγραψα και πριν...
Δεν μου άρεσε, που είχα 44 νήματα εδώ και είπα να φτάσω τα 45...
Έτσι κι αλλιώς, κάποιοι/ες θα γράψουν απόψεις με τις οποίες θα συμφωνήσω...
Και θα ζωγραφιστεί στην χαζόφατσα μου ένα ελαφρύ μειδίαμα...
Κάποιοι/ες άλλοι/ες θα γράψουν απόψεις με τις οποίες θα διαφωνήσω...
Και θα ζωγραφιστεί επίσης στην χαζόφατσα μου ένα άλλο ελαφρύ μειδίαμα...

Στο τέλος θα κλείσει ο υπολογιστής και θα πάμε ο καθένας και η καθεμία στην ευχή των καλικαντζαριών του/της... 

 

"Οι άνθρωποι δεν μπορούν να προσφερθούν ολοκληρωτικά, παραμένουν αυτό που είναι, λαχταρούν να παραδοθούν με κλεισμένα μάτια και δεμένα χέρια, όμως αγαπούν τον άλλο επειδή η μοναξιά τους ματώνει σιωπηλά ξοπίσω τους."
Ρόμπερτ Μούζιλ, (6 Νοεμβρίου 1880 - 15 Απριλίου 1942).

"Το Mαγεμένο Σπίτι", μτφ. Αλέξανδρος Ίσαρης

 

 

Εϊναι χαρά και απόλαυση για μένα και μόνο η συμμετοχή στα νήματά σου. Ισως γιατί μέσα στη βοή των ανθρώπων και των σκέψεων ξαναπιάνω το νήμα που μας ενώνει.

Μετά από τρία χρόνια ενεργού παρουσίας (+1 βουβής παρακολούθησης) στο χώρο που μας φιλοξενεί, νιώθω πως έχουν λιγοστέψει τα όσα δεν έχω πει και ακόμα περισσότερο τα όσα έχω διάθεση να πω. Μπαίνω όλο και συχνότερα στον πειρασμό του "υψηλού τρολαρίσματος" (δε θυμάμαι ποιός έχει την πατρότητα ή τη μητρότητα της επικέτας, αλλά τη βρίσκω έξυπνη). Συμμετέχω από συνήθεια και από συμπάθεια για κάποιους, είτε είναι κοινωνοί της είτε όχι.

Κάποτε ήθελα να αλλάξω τον κόσμο. Μετά θέλησα να βοηθήσω τους ανθρώπους να σωθούν από τον κόσμο. Κατέληξα να χρειάζομαι ο ίδιος βοήθεια...

Οι άνθρωποι έρχονται και παρέρχονται από τη ζωή μας. Οι σχέσεις αρχίζουν και τελειώνουν. Ο εγωισμός είναι ο μόνιμος σύντροφος στο ταξίδι. Κάποτε με χρησιμοποιούσε. Αργότερα πίστεψα οτι μπορώ να τον δαμάσω. Κατέληξα να τον χρησιμοποιώ εγώ, που είναι το ίδιο μοτίβο από την ανάποδη. Απλά δίνει μιά ψευδαίσθηση ελέγχου...

Στό στάδιο που βρίσκομαι τώρα προσπαθώ να κάνω ειρήνη. Με τον εγωισμό μου, τους φόβους, τις απαιτητικές επιθυμίες μου. Καθένας από αυτούς διεκδικεί τον πρώτο λόγο. Βλέπεις, η νορμάλ σχέση δεν είναι η βανίλα. Είναι η ασύμμετρη. Και είναι η σχέση ανάμεσα στις πλευρές του εαυτού μας. Γι αυτό, όταν βλέπω κάποιον να τσακώνεται με όλους, χαμογελώ. Ξέρω οτι τσακώνεται με τον εαυτό του. Οποιος νιώθει πληγωμένος από τους άλλους είναι γιατί κρατά ο ίδιος ανοιχτές τις πληγές του με φροντίδα και επιμέλεια.

Προσπαθώ να γελώ με τη μικροψυχία των ανθρώπων. Το δύσκολο είναι να γελώ με τη δική μου μικροψυχία. Ακόμα πιό δύσκολο είναι να την αγκαλιάσω, να την καθησυχάσω. Γιατί ο εγωισμός είναι ένα πληγωμένο παιδί. Οσο το μαλώνω, τόσο πεισμώνει. Σκέφτομαι λοιπόν, πόσο δύσκολο είναι να αγαπήσω ένα πληγωμένο παιδι? Πόσο δύσκολο είναι να αγαπήσω εμένα...

Αλλωστε, οι άνθρωποι έρχονται και παρέρχονται. Ο εαυτός μου θα είναι μαζί μου μέχρι το τέλος...

 

Αμοιβαία τα αισθήματα....

 

Το δύσκολο είναι να παραδεχθεί each and everyone ότι έχει φόβους και να μην παίζει με τους φόβους των άλλων. Αυτό είναι σκατόψυχο. Και αυτό είναι σύνηθες.
Και απορώ πως γίνεται να έχω μόνο εγώ νεύρα και απογοήτευση.

Σε θαυμάζω in a way.

 

Mην ξεχνάς πως είσαι στην αρχή του ταξιδιού, ενώ εγώ πέρασα τη μέση  
Η αυτογνωσία, η ενότητα του εαυτού είναι ότι πιό δύσκολο και πιό ευγενικό μπορεί να επιτύχει ο άνθρωπος. Δε γίνεται από τη μιά μέρα στην άλλη. Αυτό που χρειάζεται είναι να έχεις πάντα στην καρδιά σου το στόχο, και να αφήνεσαι να απολαύσεις το ταξίδι...

 

Καλέ δεν μπορώ σου λέω, όλο σε βράχια πέφτω. Θα απολύσω τον καπετάνιο νομίζω

 

Δε μπορείς. Εσύ είσαι ο καπετάνιος  

 

Θα μου κλείσω το ΤΕΒΕΕ. Απαπαααα  

 

Kαι θα πέσεις στα στιβαρά χέρια κάποιου βδελυρού daddy? Τς τς τς...

 

Έλα καλέ και τρώω! Όχι δα!
Θα αλλάξω επίπεδο, απλά  
Θα πάω εκεί που μπορώ να κάνω οικείες και εύκολες προβολές. Γιατί στο τέλος της ημέρας, αυτό χρειαζόμαστε. Κάτι οικείο. Που να μας θυμίζει κάτι. (Για να μιλήσουμε και για προβολές, μην κανιβαλίζουμε ξένο ποστ)