Προβολές, "αυτονόητα", ξένες γλώσσες και λοιπά καλικαντζάρια ( Obscurum Nihil )

Αρα.... στην αγκαλιά του daddy. Τι πιό οικείο και δεκτικό σε προβολές...
Δε γλυτώνεις, πάρτο απόφαση...χαχαχα

 

 
με ποιον εισαι εσυ;;

 

Πάντα με το λιοντάρι.

 

Ξέρεις τι μου έχει πια συμβεί φίλε μου καλέ ? Λες και το καπάκι έσκασε πάνω απ' την κατσαρόλα μου...Και ξεχείλισαν απότομα τα πάντα...
Κάνω ερωτήσεις, για τις οποίες γνωρίζω ήδη την απάντηση...Αφού για μένα δέχομαι πλέον μόνο την δική μου...
Περπατώ "ξυπόλητος" ανάμεσα σε ζυγαριές και κρεμάλες, κάποιες χάρτινες, άλλες μεταλλικές, κάποιες ονειρικές κι άλλες σάρκινες...
Εδώ θα μου πεις, σιγουρεύτηκαν μέχρι και για την ύπαρξη της ψυχής και της απέδωσαν και βάρος σε γραμμάρια...
Πάλι καλά που δεν ήταν κιλά, γιατί δεν ξέρω πόσοι από εμάς θα την άντεχαν στις πλάτες...

Πριν κάποιες μέρες βρέθηκα στα πέριξ της οδού Λουκάρεως...Είχα δουλειά και όπως πάντα όταν είναι πουρνό και είμαι άγρυπνος, χάνομαι στις σκέψεις και στις παρατηρήσεις μου...
Σ' ένα κοντινό δρόμο που είχα αφήσει το αυτοκίνητο, είδα σ' ένα τοίχο την ακόλουθη φράση : " Οι γυναίκες που σιωπούν, καίγονται"...Εγώ θα πρόσθετα και οι άντρες...
Αυτή η γαμιόλα η "σιωπή"...Ποιος μας ράβει τα πρέπει και τα γιατί, κατάσαρκα?
Και γιατί αργούμε τόσο πολύ ( κι όχι όλοι/ες μας ), να τα πετάξουμε από πάνω μας?

Όλα από εμάς ξεκινούν, σε μας επωάζονται, σε μας τελειώνουν αγαπητέ...
Εσύ ήθελες ν' αλλάξεις τον κόσμο...Κατέληξες να χρειάζεσαι βοήθεια...
Εγώ σαν τον τρελό ζωγράφιζα τα πρωινά στην τσάντα μου φεγγάρια...Τα βράδια καθώς γύριζα στο σπίτι μου...Το πραγματικό φεγγάρι ξεπρόβαλε - πάντα δίχως πρόσκληση - και μου τα έσβηνε...

Κι εγώ από συνήθεια εδώ αγαπητέ...Φορώντας που και που τα απομεινάρια κάποιων άλλων, μπορεί και κάποια αλήθεια...
Τι λέω τώρα ε? Εσύ με κατάλαβες και μου αρκεί...Βλέπεις, ο δικός μου εγωισμός πλέον και λιτοδιαίτος έγινε και εκλεκτικός...
Και όπως είχε γράψει και ο de Andrade ( όχι, δεν με θεωρώ ώριμο, πόσο μάλλον άνθρωπο )..." Η ψυχή μου βιάζεται"...
Πλέον το μυαλό και το κορμί "βάρυναν", κουράστηκαν...Αλλά η ψυχή μου βιάζεται...Και δεν έχει άλλο χρόνο για να διυλίζει κώνωπες... 

 

Μήπως είμαστε "Ψυχολογικά Ναυάγια"?

 

Είμαστε οι διασωθέντες...

 

Είμαστε στο ίδιο σημείο, από διαφορετικούς δρόμους, φίλτατε. Απόδειξη οτι δε μπορεί κανείς να ξεφύγει από τη μοίρα του, που είναι η πίκρα, η απογοήτευση, αλλά και η συνειδητοποίηση οτι άλλο είναι να μοιράζεις τον εαυτό σου στους ανθρώπους και άλλο να μοιράζεσαι. Στην πρώτη περίπτωση γίνεσαι κομμάτια, στη δεύτερη επιλέγεις εσύ ποιοί θα "κοινωνήσουν" σώμα και ψυχή...

 

Όταν έχεις ξαναδιαβεί το ίδιο μονοπάτι, πηγαίνεις fast forward, πηγαίνεις κατευθείαν στο δια ταύτα...Εγώ έχω αφήσει στις πλάτες και την χώρα της απογοήτευσης φίλτατε...
Πλέον πίνω τα ουζάκια μου στην παραλία της συνειδητοποίησης...Μπορεί σε αρκετούς/ες σαν προορισμός να μοιάζει άθλιος...Να μην έχει όμορφη αμμουδιά ή αναπαυτικές καρέκλες...
Αλλά τουλάχιστον έχει αλήθεια...Την δική μου αλήθεια που εννοείται ότι κρατώ για την πάρτη μου...Και τον εγωισμό, τα θέλω μου δεν τα κρύβω πια στο ελάχιστο...
Τ' ότι όλοι/ες για μένα πια είναι "όργανα" λειτουργικά για τις δικές μου ενορχηστρώσεις, για τις δικές μου μελωδίες...
Για την οποιανδήποτε άλλη ενδιαφέρομαι, όσο αρκεί, για να ακουστεί καλά στα δικά μου αυτιά η παρτιτούρα μου...
Δεν νιώθω την παραμικρή ανάγκη για "φιογκάκια", τα συναισθήματα ( όταν υπάρχουν ) τα παίρνω και τα δίνω σαν τον άνεμο...
Αφού ξέρω ότι υπάρχουν την στιγμή που τα νιώθεις...Και μπορούν κάλλιστα την επόμενη να σβήσουν...
Οι υποσχέσεις και οι μεγαλοστομίες με κάνουν πια ή να χασμουριέμαι ή να γελάω...Δεν κακίζω πια...Έπαψα να δίνω σημασία στην παλίρροια...
Απλά την παρατηρώ για όσο καιρό θα έχω τα μάτια ανοιχτά...Και σίγουρα δεν πιστεύω πια καθόλου στην "ισοτιμία"...
Ούτε νιώθω την παραμικρή ανάγκη, να δικαιολογούμαι για τις απαιτήσεις μου...Είμαι ξερός σαν το δρεπάνι...
Και όπως τραγουδούσε και ο Δημήτρης..."Τόσα δίνω, πόσα θες. Στα Λαδάδικα πουλάν αυτό που θες"...
Όταν ήμουν πιο νέος, έμενα και λίγο "σιωπηλός"...Τώρα που γέρασα, την "σιωπή" την έσπασα τελείως...
Γιατί δεν θέλω να "καώ"...Προτιμώ να σαπίσω μόνος μου...Που έτσι κι αλλιώς αυτό θα γίνει αργά ή γρήγορα χαχαχα...
Τουλάχιστον μέχρι να φτάσω εκεί, θα γίνεται με τους δικούς μου όρους...Κανείς δεν κάνει τίποτε από "καλοσύνη"...Παρά μόνο αν κάτι του δίνει...
Κάποιες φορές κερδίζεις, άλλες χάνεις...Σίγουρα κανείς δεν σου χαρίζει τίποτε...

 

...έχει ευεργετικές ιδιότητες για τον ψυχισμό μας. :- )

 

 

Στόχος:  

 

@Madeleine Rk και @Mind'n'Flesh , μέσα στην άνεση σας βρίσκω. Η ανάγκη σας όμως να το "φωνάξετε" είναι τόσο φανερή, που δεν πείθετε ούτε τους εαυτούς σας... 

 

Τουλάχιστον αναφερόμαστε στις προσωπικές μας ανάγκες, όχι στις ανάγκες των άλλων