Μα εσύ πρόσεχε και θυμήσου με, τη λιμνοθάλασσα ενώ αγκαλιάζεις...

Φ : Φάντης
R : Rebecca

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



Μέρος I

- Μόλις είχε βγει από μια έκθεση ζωγραφικής σε μια κεντρική γκαλερί.
Περιπλανιόταν μόνος, μαύρο τζιν παντελόνι, μαύρο πουκάμισο, μαύρα μαλλιά, πολύ κοντά, αξύριστος.
Δεν ήθελε να γυρίσει σπίτι του, αν και ήταν σχεδόν όλη την ημέρα στο δρόμο.

Είναι πια 21.00 η ώρα, κουράστηκε.
Κατευθυνόταν προς την στάση του λεωφορείου. Όταν ήταν θλιμμένος χρησιμοποιούσε τα μέσα.
Για ν' αναμιχθεί με το πλήθος, να παρατηρήσει όνειρα κι εφιάλτες.
Να κλέψει στιγμές, εκφράσεις, χειρονομίες, να ξεθωριάσει και για τον ίδιο του τον εαυτό.

Σ' ένα παγκάκι ήταν καθισμένη εκείνη, κόκκινα μαλλιά μέχρι τους ώμους, σμαραγδένια μάτια.
Mαύρη φούστα ως το γόνατο, μπλούζα με ψηλό λαιμό, μαύρες δερμάτινες μπότες με λεπτό τακούνι.
Στα χέρια της κρατούσε κάτι σαν ατζέντα, με το στυλό κάπου στη μέση των σελίδων και μια πικρή γκριμάτσα να της χαϊδεύει το κατάλευκο πρόσωπο.
Και οι δυο τους κοιτούσαν κάποια περιστέρια, που πάλευαν για μια χούφτα μουσκεμένα ψίχουλα.

...Από μακριά θαρρείς πως τα σμαράγδια της βούρκωσαν...

R: Σαν ηλεκτρική εκκένωση με τίναξε το βλέμμα του...Κάποιον μου θυμίζει......
Στο κάτω κάτω της γραφής όσοι αναμένουν, λιγάκι μοιάζουν...

Νιώθω σαν να με διαπερνάει, αέρινα...Ας χαμηλώσω τα μάτια μου, είναι προτιμότερο...
Μην του δώσω και λάθος εντύπωση...
Ζυγώνει προς τη μεριά μου, εύχομαι να με προσπεράσει, σαν να μην υπάρχω...
Ευτυχώς το λεωφορείο έφτασε...

- Η νεαρή γυναίκα σηκώνεται απότομα και μπαίνει μέσα βιαστικά, σαν την κυνηγημένη.
Ήταν τυχερή, το ημερολόγιο που ξέχασε πίσω της, δεν είχε γλιστρήσει απ' την τσάντα της, για να πέσει στα λασπόνερα και τις ακαθαρσίες.

Πια δεν έχει λόγο να κρατιέται σ' απόσταση. Εκείνη είχε απομακρυνθεί.
Πλησιάζει νωχελικά στο παγκάκι. Σκύβει και πιάνει την ατζέντα, γυρίζει το σκληρό εξώφυλλο.
Ακριβώς κάτω απ' την πρώτη σελίδα κείτεται ένα δελτίο ταυτότητας και η φωτογραφία ενός ζευγαριού, σκισμένη στην μέση.
Το τελευταίο πράγμα που θα περίμενε, ήταν να πετύχει κάποια απ' την λιμνοθάλασσα.
Rebecca Tonin, τ' επώνυμο της είναι χαρακτηριστικό εκείνης της περιοχής, για να κάνει λάθος σχετικά με την προέλευση της.

Αλλάζει πορεία και κατευθύνεται στο πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα.
Όταν καταλάβει ότι η ταυτότητα της λείπει, θα την αναζητήσει, σκέφτηκε.
Η ώρα είναι πλέον 23 και λίγα λεπτά, παρέδωσε τ' αντικείμενα της στον υπεύθυνο αστυνομικό.
Άφησε τα στοιχεία του κι έναν αριθμό τηλεφώνου σε περίπτωση που τον χρειαζόντουσαν.

Άρχισε πλέον να βρέχει καταρρακτωδώς.
Το χειμερινό νερό ένιωθε ότι του απάλυνε τις ρυτίδες, ότι του λείαινε τα καρφιά μες την ψυχή.
Βγάζει απ' την τσέπη του ένα μπερέ. Το φοράει στραβά, ανάβει τσιγάρο.
Πια μπορεί να πάρει τον δρόμο της επιστροφής.

- Ο Ιεροφάντης, αυτό ήταν τ' όνομα του βρίσκεται πια μπροστά στην παλιά τεράστια ξύλινη πόρτα της πολυκατοικίας που μένει κοντά στον Τίβερη.
Την σπρώχνει σιγά, μια δυο φορές και τελειώνει μ' ένα δυνατό σκούντημα.
Αυτή είναι η τελετουργία που ακολουθεί κάθε νύχτα εδώ και 2 χρόνια.
Από τότε που παράτησε την ζωή του στη βενετία και μεταφέρθηκε στη Ρώμη.
Το τρίξιμο του μουλιασμένου ξύλου χαράζει το πλακόστρωτο.
Ανεβαίνει γρήγορα τις καταπονημένες από άπειρα βήματα σκάλες, τινάζοντας το βρεγμένο παλτό του.
Φτάνει στο κατώφλι του παταριού του. Η πόρτα είναι ανοιχτή διάπλατα, το σαλόνι γεμάτο καπνούς.

Στη μέση του δωματίου βρισκόταν ένα μακρόστενο κιβώτιο από πλεξίγκας, σκεπασμένο μ' ένα μωβ πανί και 5 τρύπες να βασανίζουν τ' αθέατα του πλευρά.
Στο εσωτερικό του ευωδίαζε στη σήψη του το μυστικό του περιβόλι, διάσπαρτα ξερά ροδοπέταλα, τρία σάπια μήλα και λίγη άμμος
που είχε πάρει μαζί του από κάποια παραλία στη Σαμοθράκη.

Πάνω του είναι ακουμπισμένα μερικά ποτήρια με λευκό κρασί, όλα με σημάδια από κραγιόν στα στόμια τους κι ένα παλιό μπαστούνι που ανήκε στον πατέρα του.
Εκείνο το μπαστούνι καθώς και το τηλέφωνο είναι τα μοναδικά πράγματα, που δεν επιτρέπει ποτέ να μετακινηθούν από κει, όχι χωρίς την άδεια του.

Το παράθυρο της βεράντας είναι ανοιχτό και τρεις γυναικείες φωνές γεμίζουν τον αέρα.
Είναι οι βασικοί χαρακτήρες του έργου που θ' ανεβάσει σ' ένα μικρό θέατρο κάπου στα βόρεια της πόλης.
Πολύ όμορφες γυναίκες και οι τρεις τους, οι δυο μεσογειακές η τρίτη ξένη, παγερή.
Μα η φλόγα μες τον πάγο κρύβεται.
Εκείνες δεν τον έχουν πάρει χαμπάρι, συνεπαρμένες απ' τον οίστρο τους ανταλλάσσουν λόγια, σχεδόν φωνασκώντας με θεατή ένα νοτισμένο φεγγάρι.

Στο βάθος ακούγεται ο ήχος του τηλεφώνου που χτυπάει, αχνά, μια, δυο, τρεις φορές.
Ίσα που προλαβαίνει να επιστρέψει στο σαλόνι, πριν επέλθει η σιωπή.
Πόσο την είχε ανάγκη την σιωπή, εκείνη την ύστατη.
Μετά την πρεμιέρα είχε αποφασίσει να φύγει. Εκείνος πάντα έφευγε.

Σηκώνει τ' ακουστικό.

Φ: Παρακαλώ?

R: Ο Ιερ...Συγνώμη, αλλά τ' όνομα σου μου είναι δύσκολο ακόμη και να το διαβάσω...

- Ο Ιεροφάντης κάνει σήμα στις κοπέλες που ήταν εκεί, να πάψουν να θορυβούν και μετά τους γυρίζει την πλάτη.

Φ: Rebecca? Είχα το προαίσθημα ότι αργά ή γρήγορα, θα με καλούσες.
Μπορείς να με αποκαλείς Φάντη.
Το λοιπόν, Βρήκες το ημερολόγιο και την ταυτότητα σου.

R: Ναι και σ' ευχαριστώ πολύ που μπήκες στον κόπο να τα παραδώσεις στο τμήμα...
Μόλις μετακόμισα στην πόλη και χωρίς την ταυτότητα μου, θα είχα πρόβλημα...

Φ: Απ' το επώνυμο μαντεύω ότι είσαι βενετσιάνα.

R: Σχεδόν, ας πούμε υιοθετημένη...Είναι του πρώην συζύγου μου...του Davide...
Να προσπαθήσω να μαντέψω κι εγώ βασιζόμενη στο δικό σου...
Αν κρίνω και απ' την προφορά σου...
Σαρδηνός?

Φ: Έλληνας και με τη Serenissima έχω μεγάλο παρελθόν.
Κι εγώ από εκεί μεταφέρθηκα. Έζησα για κάποιο καιρό εκεί, όταν είχα άλλο επάγγελμα, άλλη ζωή.

R: Τώρα?

Φ: Σκηνοθέτης, δηλαδή έτσι ισχυρίζομαι.
Εσύ? Ποιο κύμα σε ξέβρασε στη Ρώμη και μάλιστα στα μέσα του Δεκέμβρη?
Μόνο ένας τρελός ή ένας πληγωμένος θα εγκατέλειπε αυτή την εποχή την βενετία.
Αν μη τι άλλο το Χριστουγεννιάτικο της κλίμα δεν έχει όμοιο και κάποιος δεν το χορταίνει ποτέ.

R: Είμαι νοσοκόμα σε νευρολογική κλινική...
Όταν έμαθα ότι άδειασε μια θέση εδώ, άδραξα την ευκαιρία...
Τα υπόλοιπα είναι μυθιστόρημα που δεν θα εξιστορούσα σε κάποιον άγνωστο πόσο μάλλον απ' το τηλέφωνο...
Σ' ευχαριστώ ξανά για την καλή σου πράξη, αλλά τώρα πρέπει να σ' αφήσω...
Αύριο με το που θα χαράξει, πρέπει να πάω σ' ένα μεσιτικό γραφείο...
Γιατί δεν αντέχω άλλο να μένω σε ξενοδοχείο...
Και σε 13 μέρες ξεκινάω με την δουλειά...

Φ: Μην προσπαθείς να ξεφύγεις τόσο εύκολα, μια υποχρέωση απέναντι μου θα την είχες.
Θα με ξεπληρώσεις αύριο, αφού θα με συναντήσεις για ένα καφέ και μια βόλτα στ' αξιοθέατα της πόλης.
Να ξέρεις, ότι δεν έχεις περιθώριο, ν' αρνηθείς την πρόσκληση μου.
Έτσι, ίσως και να γνωριστούμε. Κι εγώ 13 μέρες έχω στην διάθεση μου, μετά πρέπει ν' αποχωρήσω.
Έχεις ξαναβρεθεί εδώ?

...Ο τόνος του έγινε ξαφνικά επιτακτικός...


R: Θα σου φανεί αστείο, αλλά στα τριάντα έξι μου χρόνια, είναι η πρώτη φορά που επισκέπτομαι την πόλη.
Μα δεν θα ήθελα, να παραμελήσεις τις ασχολίες σου για μένα.

Φ: Μην αρθρώσεις δεύτερη κουβέντα, αύριο είμαι ελεύθερος και θα πέρναγα απ' το κέντρο έτσι κι αλλιώς.
Ως προς την αναζήτηση σου για στέγη μην σπαταλάμε τον χρόνο μας άσκοπα.
Εσύ έλα στο ραντεβού μας και θα ψάξουμε την λύση μαζί.

R: Μάλιστα, αφού το θέτεις έτσι, θα ήταν χαρά μου να με ξεναγήσεις.

Φ: Εκεί που πρωτοειδωθήκαμε είναι η περιοχή Termini, υποθέτω ότι το ξενοδοχείο σου, δεν είναι πολύ μακριά.
Σε κάποια βήματα απ' την στάση θα δεις μια χαρακτηριστική καφετέρια, με μια λύκαινα που θηλάζει δυο μικρά αγόρια στην κάτω αριστερή μεριά της τζαμαρίας της.
Θα σε περιμένω εκεί αύριο στις 9. Να είσαι συνεπής, δεν μου αρέσει να περιμένω. Τώρα σε καληνυχτίζω.

- Ο Φάντης κατεβάζει το ακουστικό, οι δυο απ' τις τρεις γυναίκες έχουν φύγει.
Πίσω έμεινε μόνο η ξένη, Βιρτζίνια τ' όνομα της, Αργεντινή με Ιταλούς προγόνους, ήταν η τελευταία του σύντροφος.
Κάποια που να δεν τον έκανε, να αισθάνεται τελείως παράταιρος, απόμακρη κι εκείνη, πολύπλοκος άνθρωπος, ένας σάρκινος λαβύρινθος.
Την είχε βαπτίσει Edera, κισσό, στη γλώσσα των ποιητών, όπως αποκαλούσε εκείνη τα ιταλικά.
Στα ιταλικά επικοινωνούσαν οι δυο τους, αφού εκείνη τ' αγγλικά τα σιχαινόταν.
Για τη Viriginia τ' αγγλικά ήταν το ιδίωμα των εμπόρων και τους εμπόρους τους μισούσε.
Ένα κομμάτι της μισούσε και τον Φάντη, μισούσε που τον λάτρευε.
Η καρδιά του ήταν η φωτοτυπία της δική της, δυο πελώρια νεκροταφεία ανθρωπόμορφων ελεφάντων.

...Εκείνα όμως τα μάτια, η μαύρη μπλούζα που πνιγόταν στον διάδρομο του λεωφορείου καθώς χανόταν στη βροχή...

- Είχε ήδη θρονιαστεί στην ξύλινη καρέκλα του bar απ' τις 9. Δεν μπορούσε να εξηγήσει το γιατί, αλλ' αδημονούσε να την ξαναδεί.
Το περασμένο βράδυ δεν είχε κοιμηθεί. Για πρώτη φορά μετ' από πολύ καιρό άνοιξε μ' ενθουσιασμό την ντουλάπα του.
Μετά ψαχούλεψε το συρτάρι του για τ' ασημένια του μανικετόκουμπα και σαν πινελιά τοποθέτησε στο πανωφόρι του μια πλεκτή δερμάτινη ζώνη.

Καλημέρα, είσαι εδώ?

Μια ζεστή φωνή διακόπτει τις σκέψεις του. Είναι η Rebecca, που μόλις είχε καταφτάσει.
Έν' αχνό μειδίαμα ζωγραφίζει το πρόσωπο του.
Ήταν δύσκολο να ξεχωρίσεις ένα χαμόγελο κάτω απ' την πυκνή γενειάδα του.
Οι ίριδες του αγκαλιάζουν την φιγούρα της, όπως είναι τυλιγμένη στο κόκκινο της φόρεμα.
Το στήθος της ασφυκτιούσε μέσα στο ντεκολτέ της και μια βαθιά ουλή κοσμούσε το δεξί της μπράτσο.
Ήταν ερεθισμένη και ακόμη πιο κόκκινη απ' το φόρεμα της, σαν να την είχε τρίψει πρόσφατα με μανία.

Φ: Βλέπω, ότι είσαι στην ώρα σου. Ομολογώ, ότι είναι μια ευχάριστη έκπληξη.

R: Ήσουν κάθετος, όταν μου είπες ότι απεχθάνεσαι να σε κάνουν να περιμένεις.
Για να είμαι ειλικρινής, πέρασα την νύχτα άγρυπνη, οι κεραυνοί μου προκαλούν ανησυχία κι αυτό συμβαίνει μονάχα τον Δεκέμβριο.

- Ο Φάντης αλλάζει απότομα διάθεση, διορθώνει νευρικά τον γιακά του σακακιού του.

Φ: Θα σε παρακαλούσα ευγενικά, να μην μου ξαναμιλήσεις στον ενικό, αν δεν σε πειράζει βέβαια.

- Η Rebecca δεν περίμενε μια τόσο ακραία αντίδραση. Στο κάτω κάτω της γραφής ήταν δυο σχεδόν άγνωστοι.

Τώρα θα φταίω, αν του μιλήσω άσχημα? Ποιος νομίζει ότι είναι? Με ποιο δικαίωμα μου συμπεριφέρεται μ' αυτό τον τρόπο, σκέφτηκε.
Όμως ένα φευγαλέο ρίγος διαπέρασε την σπονδυλική της στήλη.

Φ: Πάλι καλά που έφερες μαζί σου μια ομπρέλα, ξέχασα να σε προειδοποιήσω, στη Ρώμη αυτή την περίοδο βρέχει αρκετά.
Ίσως και να βρέχει καθ' όλη την διάρκεια της παραμονής σου. Στις ειδήσεις άκουσα, ότι θα συνεχίσει έτσι μέχρι και τον Ιανουάριο.
Αλλά μου φαίνεται, ότι μ' έπιασε η φλυαρία μου.

R: Όχι, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Μου αρέσει να σας ακούω...

- Ρούφαγε λαίμαργα κάθε του κίνηση, απ' το πως κρατούσε το φλιτζάνι του έως και το πως έτριβε τον δεξί του καρπό.
Είχε μια βαθιά ουλή στον δεξιό του καρπό, περιμετρικά, σαν μισό βραχιόλι.

Φ: Το λοιπόν, σου παρήγγειλα ήδη ένα ζεστό cappuccino και 4 cornetti.
Τα ετοιμάζει με περίσσιο μεράκι η ιδιοκτήτρια του καταστήματος η Signora Greta.
Μετά, σήμερα της ζήτησα να βάλει όλη της την μαεστρία.
Αφού θα έπαιρνε μαζί μου το πρωινό της μια φυγάς απ' την αγαπημένη μου λιμνοθάλασσα και δεν ήθελα να κάνω άσχημη φιγούρα.

- Πολύ γλυκό από μέρους σας, ψιθύρισε η Rebecca με τα πόδια της να τρέμουν κάτω απ' το τραπέζι.
Η παρουσία του ήταν παράδοξα καθησυχαστική, αλλά μύριζε συνάμα κίνδυνο.
Ένα κίνδυνο που δεν θυμόταν πια την γεύση του.

Φ: Είσαι ατρόμητη που τόλμησες να βάλεις τόσο ψηλά τακούνια, για να επισκεφτείς τη Ρώμη.
Το λιθόστρωτο των δρόμων είναι θανατηφόρο για τις γάμπες και τους αστραγάλους.

R: Δεν έχετε μαζί σας αυτοκίνητο ?
Αν δεν έχετε, σας το λέω από τώρα, είστε σαδιστής, θα καταστρέψω την μέση μου.

Φ: Αυτή την πόλη πρέπει να την καταπιείς με τις σόλες, για να την νιώσεις. Έπρεπε, να το προβλέψεις μικρή μου.
Μην ανησυχείς, την επόμενη φορά θα είσαι προετοιμασμένη.
Μπρος το κάλος της αιώνιας πόλης, τ' είναι λίγος πόνος?

Στο εν τω μεταξύ μην παιδεύεις το μυαλό σου με άσκοπες ερωτήσεις.
Δεν είναι η ώρα γι' απορίες ή διλήμματα.
Τ' ότι δεν μου αποκαλύπτεις όλες σου τις σκέψεις, μην νομίζεις, ότι δεν τις αντιλαμβάνομαι.
Καταλαβαίνω πολύ περισσότερα απ' όσα πιστεύεις, κυρίως όταν δεν μιλάς.
Ξεκίνα να τρως σαν καλό κορίτσι, ξεκίνα πριν κρυώσει ο καφές σου. Θα σου χρειαστούν δυνάμεις.

- Για την Rebecca είν' ένα τεράστιο ερωτηματικό αυτός ο άντρας.
Δεν κατάφερνε ν' αποκρυπτογραφήσει εκείνο το μείγμα ευγένειας και αυτοπεποίθησης στα όρια της αλαζονείας, την έκανε να αισθάνεται ότι σχοινοβατεί.
Και δεν ήταν συνηθισμένη, να μην έχει τον έλεγχο των καταστάσεων.

Φ: Πρέπει να περάσουμε και απ' ένα μαγαζί που πουλάει είδη για κατοικίδια, για ν' αγοράσω ένα κλουβί.
Τα καταστήματα το αργότερο στις ώρες 20.00 κλείνουν.
Απ' ότι θυμάμαι τα ίδια ωράρια είχαν και στο Βένετο.

R: Έχετε κάποιο καναρίνι στο σπίτι σας, μήπως κανένα παπαγάλο?

Φ: Κάτι περιστέρια κάθε νύχτα προσγειώνονται στην βεράντα μου.
Χθες το βράδυ προστέθηκε κι ένας γλάρος. Είχε την μια φτερούγα τσαλακωμένη.
Μου κάνει εντύπωση, πως τα κατάφερε να φτάσει μέχρι στο κατώφλι μου.
Αφού το πλησιέστερο σημείο που υπάρχει θάλασσα, είναι στην Όστια κι εκείνη απέχει σαράντα χιλιόμετρα.
Το κλουβί θα το πάρω για κείνον.
Ίσως να σου ακούγεται απάνθρωπο, μα θέλω να τον φροντίσω με την ησυχία μου, δεν είναι σε θέση να πετάξει σε κείνο το χάλι.
Και δεν προτίθεμαι να το διακινδυνεύσω, να καταλήξει σε κανένα κάδο απορριμάτων ή ακόμη χειρότερα, κάτω απ' τα νύχια κάποιου πεινασμένου αδέσποτου.

R: Πολύ νόστιμο αυτό το cornetto με τ' αμύγδαλα. Να δώστε στα συγχαρητήρια μου στη Signora Greta.

Φ: Αν δεν λερωνόσουν και με την ζάχαρη, πως τα κατάφερες?
Τι μωρό που είσαι, θα το διορθώσουμε και αυτό. Ένα λεπτό...

- Μα...Δεν είχε προλάβει να τελειώσει την φράση της και ο Φάντης της καθάριζε ήδη την άκρη του στόματος με την παλάμη του.
Γέρνει λίγο δεξιά το κεφάλι της.

Φ: Είναι όλα εντάξει?

R: Θα φταίει η υγρασία, νιώθω το σβέρκο μου λιγάκι μουδιασμένο...

Ο Φάντης σηκώνεται, οι ίριδες του είναι ακόμα πιο σκούρες από πριν.
Πηγαίνει από πίσω της και χρησιμοποιώντας και τις δυο παλάμες αυτή την φορά, αρχίζει να της μαλάζει το σβέρκο, απαλά.

Φ: Καλυτέρευσε?

R: Συνεχίστε σας παρακαλώ...Μην σταματάτε...

- Η ένταση του αγγίγματος του σταδιακά αυξάνεται, η θερμοκρασία των χεριών του ανεβαίνει, οι παλάμες εξερευνούν την περιοχή όλο και πιο κοντά στο πηγούνι της.
Έως ότου το αρχικό του χάδι να γίνει θηλιά, που της σφίγγει το λαρύγγι.

Φ: Το χρυσό αστέρι που φοράς, δεν σε κολακεύει στο παραμικρό.
Αλλά οι δαχτυλιές μου θ' αναδείξουν περισσότερο την μελαγχολία στα μάτια σου.

- Το βλέμμα της είναι φοβισμένο, αν μπορούσε να ουρλιάξει χωρίς να κινητοποιήσει την υπόλοιπη πελατεία, θα το έκανε.
Όμως η οστέϊνη του αγχόνη την είχε καυλώσει ανεξήγητα.

Φ: Μην τρομάζεις, μου βγήκε αυθόρμητο.
Τρεις σου σμίλεψα, δυο απ' την μια μεριά και μια απ' την άλλη.
Δεν θα σου έκανα κακό, όχι πολύ, όχι ακόμη, είναι αρκετά νωρίς.

R: Θα σας παρακαλούσα, να μην επαναληφθεί...

Φ: Μην είσαι κουτορνίθι, ηρέμησε, αστειευόμουν. Πάντως δεν σε ρωτάω, αν άλλαξες ιδέα.
Δεν σου επιτρέπω, ν’ αλλάξεις ιδέα.
Πριν φύγουμε όμως απ’ το bar, πρέπει να τακτοποιήσεις τις ρώγες σου, μοιάζουν έτοιμες να εκραγούν.
Στο βάθος, θα βρεις το μπάνιο.
Αν ξεγύμνωνες τον λαιμό σου από κείνο το άθλιο αστέρι και το βύθιζες στο κωλαράκι σου, θα ήσουν ακόμη πιο αιθέρια.
Η αμηχανία σου πηγαίνει πολύ. Μα θα ήταν πολύ τετριμμένο, να σου ζητήσω να το κάνεις εδώ.

R: Είστε πάντα τόσο ευθύς και χυδαίος με όλες?
Κι εσείς πρέπει να τακτοποιήσετε την στύση σας. Το παντελόνι σας έχει σχεδόν ξηλωθεί.

Έχετε κατά νου κάποιο άλλο μέρος?

Φ: Αυθαδιάζεις τζόγια μου?
Με κείνες που μου κεντρίζουν το ενδιαφέρον, για όσο διαρκέσει.

Μην βιάζεσαι και θα τ' ανακαλύψεις σύντομα.

R: Και μαζί μου για πόσο πιστεύετε, ότι θα διαρκέσει το ενδιαφέρον σας?

Φ: Πιθανόν για δεκατρείς ημέρες, αν μ' ανεχτείς και σ' ανεχτώ βέβαια.

Μ' εμπιστεύεσαι καθόλου?

R: Όχι...

- Η Rebecca δαγκώνει ασυναίσθητα το στόμα της, μέχρι να ματώσει.

Φ: Τότε, αφού γλείψω τα χείλη σου, μπορούμε να ξεκινήσουμε την περιήγηση.

Ούτε κι εγώ σ' εμπιστεύομαι, καθόλου.

( Συνεχίζεται )

-----------------------------------------------------------------

* La serenissima = Η γαληνοτάτη, χαρακτηρισμός που είχε αποδοθεί στη Βενετία την εποχή που ήταν ανεξάρτητη δημοκρατία.
Και ο οποίος χρησιμοποιείται ακόμη και σήμερα.

** Τζόγια ( εκ του gioia ) = χαρά.

 

Παρακαλω να μην αργησεις την συνεχεια!!!!

Αντε και έρχεται ο Δεκέμβρης  

 

Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου, να προσπαθήσω να γράψω μια αρκετά bdsmική ιστορία...
Γιατί δεν το είχα κάνει ποτέ και ειλικρινά δεν ξέρω καν αν είμαι ικανός...
Η αρχική ιδέα ήταν να γραφεί σε συνεργασία με κάποιο άλλο άτομο...
Αλλά "μυθιστόρημα" δεν μπόρεσα ποτέ να το γράψω με την σύμπραξη κανενός...

Και αυτή εδώ την ιστοριούλα αν δεν είχα προχθές έν' αναπάντεχο τηλεφώνημα...
Θα την άφηνα στο ντουλαπάκι της...
Αλλά...όταν υπόσχομαι κάτι στον εαυτό μου, το κάνω...
Αφού κατάφερα να γράψω την αρχή...
Τα υπόλοιπα θα έρθουν μόνα τους...
Αρκεί να "ψαχουλέψω" σε κάποιο μέρος που μόνο εγώ γνωρίζω...

Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια...
Αλλά πριν τον Φεβρουάριο δεν τελειώνει...
Τον Δεκέμβριο θα σκάσει μύτη το δεύτερο μέρος...
Αν πάνε όλα καλά με τον ελεύθερο χρόνο και κυρίως την έμπνευση...
Στο τέλος θα είναι 4 ή 5 τα μέρη...
Όρεξη να έχεις, να διαβάσεις τις μπούρδες μου χαχα...
Αυτό ήταν το "ήρεμο" κομμάτι... 

 

Ειμαι σιγουρη οτι θα απολαύσω και το οχι και τοσο ηρεμο κομμάτι  

Εύχομαι παντα τα αναπαντεχα τηλεφωνήματα κι οχι μονο να σου προσφέρουν εμπνευση σε καθε τομεα

Αναμενουμε λοιπόν

 

Μάλλον η έμπνευση κούρνιαζε κάπου στο μυαλό...Αλλά την είχε πιάσει η χειμωνιάτικη της ραθυμία...Πόσο μάλλον όταν έχει να κάνει με αρκετά μεγάλο "ξεγύμνωμα"...
Αλλ' αυτή η "ιστορία", είναι κομμάτι κάποιου άντρα που ήταν και σε μεγάλο μέρος δεν είναι πια...
Και δεν χωρούσε άλλο "χέρι", όχι σ' αυτήν...
Ίσως και να ήρθε η ώρα του, να "ξορκίσει" και αυτά του φαντάσματα...
Όσο κι αν "ανακάτεψα" πρόσωπα, τόπους και χαρακτηριστικά...Εσύ πάρε την σαν μια απλή ιστοριούλα...Γιατί για σένα και για όποιον άλλο την διαβάσει, εκείνο θα ήταν...
Δεν ξέρω αν θ' απολαύσεις το όχι ήρεμο κομμάτι, είναι αρκετά "βίαιο" χαχαχα...

Ναι, εκείνο το τηλεφωνάκι βοήθησε με την έμπνευση στο γράψιμο...Στους υπόλοιπους τομείς την είχα ξαναβρεί από μόνος...
Αλλά δεν είναι λίγο που "ξύπνησε" την όρεξη για γραφή...Καθόλου λίγο.... 

 

Υπέροχη ιδιαιτερη γραφή ως συνηθως  
Ραντεβού τον Δεκέμβρη λοιπόν!

 

Δεν μου είναι εύκολο, να γράψω αρκετά "ανθρώπινα"...Πάντως το προσπαθώ...Δεν νομίζω να διαρκέσει για πολύ όμως...
Τα υπόλοιπα κομμάτια μάλλον θα χρειαστούν "μεταφραστή" χαχαχα...
Σ' ευχαριστώ πολύ...Ραντεβού τον Δεκέμβρη... 

 

Μα κανείς δεν περιμένει από όσους σε διαβάζουν να γράψεις ανθρώπινα...αφου γράφεις θεϊκά  

 

Περιμένω σπονδές και θυσίες τότε... 
Αυτό το θεϊκά μου είναι καινούριο χαχαχα...
Όταν στρώσουν τα οικονομικά μου...
Μην ξεχάσω να σου στείλω έμβασμα...  

Υ.Γ. Ευγενέστατη...Ξανά ευχαριστώ και τώρα μιλάω σοβαρά...

 

Δέχομαι και μεταχρονολογημένες επιταγες...χαχαχα

Keep up the good work!

 

Όχι χαζή είσαι, ν' αρνηθείς το έμβασμα χαχαχα...
Αν καταφέρω να τελειώσω την ιστοριούλα, δίχως να βγει τελείως αηδία, πρέπει να το γιορτάσω...
Την έχω διάσπαρτη στο κεφάλι μου σε πολλά της σημεία...
Θέλω όμως να της δώσω "ζουμί"...Να την "χτενίσω", να την βάλω στην κατάλληλη τροχιά μην και δεν γίνει εντελώς δυσνόητη...
Και αυτό κρατώντας στο τέλος κάτι μόνο για μένα...  

 

Δε μου λες το κουτορνιθι στα ιταλικα πως ειναι; Κ μετα εχω κ δευτερη απορια.