Η Εν BDSM Σιωπή

H δική μου σιωπή και η σιωπή των άλλων.

Απαραίτητες και οι δύο προκειμένου να ακούω και να απολαμβάνω τους ήχους(όχι τους θορύβους) του Κόσμου,με την αρχαιοελληνική σημασία της λέξης.
Κάποιος θα έλεγε πως σε τέτοιες περιπτώσεις ακούς καλύτερα τον εαυτό σου,τις σκέψεις και τα συναισθήματα.Ισχύει.Η αλήθεια όμως είναι πως η απόλαυση μεγιστοποιείται όταν ταυτόχρονα επιλέγεις να κρατάς το νου άδειο,οσο περισσότερο γίνεται και για όσο το δυνατόν μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.

Σε ο,τι αφορά στην αλληλεπίδραση με τους ανθρώπους,τις συζητήσεις,με την πάροδο των ετών,φαίνεται πως έχουν αλλάξει οι ανάγκες μου και οι επιθυμίες μου.Με τα προς επεξεργασία δεδομένα να έχουν αυξηθεί,η σιωπή,μου δίνει τον χρόνο που χρειάζομαι για να το κάνω,συν το οτι η χρήση της σιωπής,των κενών του λόγου,βοηθά την έκφραση.Κυρίως όμως απολαμβάνω πλέον το να μου επιβάλλει τη σιωπή ο γοητευτικός και ενδιαφέρων λόγος των εκάστοτε συνομιλητών.Σε μια τέτοια περίπτωση,εντελώς εγωιστικά,προτιμώ να θέτω ερωτήματα,παρά να λέω την άποψη μου.

Σε ο,τι αφορά στο BDSM,το να σιωπάς προκειμένου να ακούσεις τον άλλον να εκφράζεται ελεύθερα είναι ζωτικής σημασίας τόσο για να τον μάθεις,όσο και για να έχεις ανά πάσα στιγμή την πλήρη εικόνα του.
Αν ο φειδωλός και περιεκτικός λόγος με τα κενά που συνεπάγεται μπορεί να συνδεθεί με τη σιωπή,τότε αυτή είναι χρήσιμη διότι αφενός μεν δίνει τον απαραίτητο χρόνο για την επεξεργασία του,αφετέρου δε παρακινεί την υ να σκεφτεί και να δουλέψει τα πράγματα στο μυαλό της,μακριά από μασημένες τροφές και υπεραναλύσεις,όπου αυτό είναι εφικτό.

Κατά τα λοιπά,οποιαδήποτε άλλη χρήση της σιωπής-διακοπής της επικοινωνίας από την πλευρά του Κυρίαρχου,όπως επί παραδείγματι ως τρόπο τερματισμού της σχέσης,ή ως εργαλείο τιμωρίας τη θεωρώ απαράδεκτη.

Τελειώνοντας...

Η σιωπή μεταξύ των δύο στο D/s(και όχι μόνο φυσικά) και ενώπιος ενωπίω μπορεί να είναι ιδιαίτερα απολαυστική και γι'αυτό ενδεικτική.
Οπως είπε και η Mia Wallace στον Vincent Vega:
Τhat's when you know you found someone really special...when you can shut the fuck up for a minute and comfortably share silence.

 

Σιωπη...Την λατρευω. Ενας φλυαρος νους, ενας φλυαρος ανθρωπος ποτε δεν θα ΄΄δει΄΄ αυτο το αγνωστο και το ομορφο που μπορει να του προσφερει η σιωπη.

 

.

 

Πολλές φορές με έχουν κάνει να νιώσω άσχημα για την σιωπή μου, αλλά κατά τη γνώμη μου καλύτερο είναι να ακούς, να επεξεργάζεσαι και να μιλάς σωστά κι όπου πρέπει...
Να μιλάς απλά για να πεις κάτι , δεν νομίζω ότι έχει νόημα. Ωραία επικοινωνία είναι η ουσιαστική επικοινωνία.

 

Γενικά
Τη σιωπή την αποζητώ περισσότερο όταν μου συμβαίνει κάτι δυσάρεστο και δε θέλω να το μοιραστώ ή να φορτώσω το βάρος του προβλήματος σε κάποιον άλλο.
Στα πλαίσια της παρέας όταν βρισκόμαστε έξω και πέφτει σιωπή, αυτό συνήθως υποδηλώνει είτε βαρεμάρα είτε πως έχουν ειπωθεί όσα ήταν να ειπωθούν, οπότε φεύγουμε σιγά σιγά, αν και υπάρχουν και περιπτώσεις που απλά το μυαλό ταξιδεύει αλλού.
Τώρα, με καλούς φίλους που έχουμε μια συχνότητα στην επικοινωνία μας, αν αυτή διαταραχθεί ανησυχώ υπερβολικά και προσπαθώ να μάθω για αρχή αν είναι καλά και στη συνέχεια αν έχουν κάποιο θέμα και τι μπορώ να κάνω για να τους βοηθήσω με αυτό.
Στη δουλειά δε με προβληματίζει καθόλου η σιωπή γιατί δεν έχω την πολυτέλεια αυτή.

Η σιωπη στο bdsm
Η δική μου σιωπή στο bdsm το μόνο που δηλώνει είναι απογοήτευση. Σιωπώ όταν φτάσω σε εκείνο το σημείο που δεν έχουν κανένα νόημα πια οι λέξεις να ειπωθούν.
Όσον αφορά τον Κ, αν σιωπά και δεν υπάρχει καμία ένδειξη για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό, αρχίζω και νιώθω έντονο άγχος, η σιωπή του με τρομάζει και με μουδιάζει ολόκληρη. Είναι από τις καταστάσεις που δεν μπορώ να διαχειριστώ εύκολα.

μονάχα σιωπή να τι μας έμεινε...

 

Δέχομαι τον ορισμό, που νομίζω είναι ήδη διευρυμένος γιατί σιωπή κανονικά θα έλεγα την απουσία ομιλίας και όχι ήχου, αλλά τον δέχομαι.

Κάθε πράγμα στον καιρό του, αυτή είναι η σχέση που έχω με τη σιωπή. Άλλοτε την θέλω, άλλοτε προτιμώ συζήτηση, άλλοτε την καλοδέχομαι, άλλοτε την διακόπτω. Ανάλογα με πολλά πράγματα.
Μακριά σιωπή μεταξύ φίλων στην καφετέρια: Αν δεν συναισθανθώ ότι κάποιος από αυτούς έχει λόγο που σωπαίνει, την διακόπτω ασυναίσθητα, σε καφετέρια είμαστε όχι σε διαλογισμό. Αυτό το συμπεραίνω γιατί καθώς σκεπτόμουν την ερώτηση συνειδητοποίησα ότι οι σιωπές γύρω μου δεν κρατούν πολύ.
Σιωπή στο γραφείο: Σε χώρο όπου δεν ευθύνομαι να είναι κάπως ευχάριστος και αποδοτικός δεν κάνω τίποτα και μάλλον την απολαμβάνω και με ξεκουράζει άλλωστε η εναλλακτική - παρόλες - δεν θα ήταν περισσότερο ευχάριστη. Σε χώρο όπου ευθύνομαι, αν δεν είναι δημιουργική σιωπή κοιτάζω να μάθω τι έχει συμβεί και γενικά φροντίζω να επικρατεί καλό κλίμα συνεργασίας με ησυχία όταν χρειάζεται αλλά και με αρκετό δικαίωμα και περιθώριο έκφρασης ώστε να μην κακοφορμίζουν συναισθήματα επιθετικότητας ή καταπίεσης.
Η σιωπή μεταξύ φίλων: Εξαρτάται. Από τη στιγμή που το συνειδητοποιώ κρίνω κατά περίπτωση. Σκέπτομαι τι πραγματικά ταιριάζει του άλλου. Και έχω το νου μου.

Όταν σωπαίνω εγώ: Περιφρουρώ τη σιωπή μου. Αλλά λογαριάζω και τον άλλο. Κάνω σαφές ότι δεν μου φταίει κανείς σε τίποτα και όταν επιστρέψω εξηγιέμαι.

Μου έχει συμβεί και αυτό. Προβολές ενοχών. Κόλαση! Ένιωθα να καίγεται ολόκληρη η ψυχή μου κατά στιγμές. Αναγκάστηκα να αποενοχοποιηθώ για να επιβιώσω, προφανώς. Πρέπει να είναι άνθρωπος που να μπορεί να μου επιβάλει τη σιωπή του και να μπορεί να σιωπά περισσότερο από μένα.

Αποδεχόμενη τη σιωπή του Κυρίαρχου, όταν είχα λιγότερη συναίσθηση ένιωθα ότι τον φλέρταρα με τη δική μου σιωπή, αργότερα ένιωθα ότι παρείχα μια υπηρεσία και το απολάμβανα, τώρα νιώθω ότι δεν μου πέφτει λόγος και από την άλλη πέρα ως πέρα ασφαλής πως αν απαιτείται να γνωρίζω θα μου πει ή θα μου δείξει με τρόπο που δεν επιδέχεται παρερμηνείες. Δεν την ερμηνεύω, γενικά, γιατί είναι κομμάτι του ίδιου και καλή για αυτόν. Μπορεί, όπως βλέπω το θέμα, να είναι επειδή έχασε ο μπαοκ ή για χίλια πράγματα ή απλά μια ξεκούραση. Είμαι εντάξει για κάποιο χρονικό διάστημα.

edit: Συμπληρώνω σε αυτό το σημείο, για να πω και του στραβού το δίκιο, πως έχω νιώσει και συντριπτική πίεση την οποία αυτόματα ερωτικοποίησα θεωρώντας την ως "υπακοή" και κάβλωσα πολύ από αυτήν, δηλαδή κάβλωσα αυνανιστικά, όταν κάποτε είχα θελήσει και ζητήσει ως όφειλα επικοινωνία και δεν την είχα. Αλλά τότε ακόμα θεωρούσα ότι μπορώ να "έχω ανάγκες", που έπρεπε να μου ικανοποιήσει ο Κ, προφανώς, και θεωρούσα, αν και με κάποια αβεβαιότητα μέσα μου, πως έστεκε να λέγεται "ο Κύριός μου" ή "ο Αφέντης μου". Μέσα μου το αμφισβητούσα λίγο επειδή επηρέαζε την ολότητα του Κ ως προς εμένα και αυτή η ολότητα, για μένα, είναι ο πυρήνας της D/s προσέγγισης σε μια σχέση αλλά δεν ήξερα και πώς να χειριστώ γλωσσικά το θέμα. Είναι ακριβώς αυτή η ολότητα του Κυρίαρχου την οποία αγκαλιάζω, αποδεχόμενη στην πράξη τη σιωπή του, η οποία μπορεί να πονέσει πολύ, αν δεν διαχειριστεί το θέμα ο Κ, γιατί εξαφανίζει κάτι ζωτικό και πολύ όμορφο από την καθημερινή μου ζωή. Κλείνει το edit  

Αν έχω λόγο να πιστεύω ότι με τιμωρεί, τότε υποφέρω. Κάποια στιγμή το δείχνω με λεπτότητα, προς αποφυγή παρεξηγήσεων  

Ο Αφέντης είναι ο μόνος άνθρωπος με τον οποίο θέλω πραγματικά να έχω θερμή και με αδιατάραχτο ρυθμό (thanks @dina28) συναισθηματική επικοινωνία και ο λόγος για μένα είναι πιο ασφαλής επικοινωνία από τη σιωπή. Είμαι δεμένη μαζί του, οτιδήποτε αν δω που να με συγκινήσει ή να μου προκαλέσει σκέψεις και κάποιο ενδιαφέρον μαζί του θέλω να το συζητήσω. Νιώθω ότι είναι χαμένες στιγμές οι στιγμές που δεν επικοινωνούμε. Ασφαλώς, η σιωπή είναι μιας μορφής επικοινωνία, νομίζω όμως πως ερμηνεύεται ανάλογα με τα συναισθήματα που έχει αφήσει η μη σιωπηρή επαφή. Είναι λίγο σαν το άσπρο χρώμα στη ζωγραφική - προσδιορίζεται από τα άλλα χρώματα και σχήματα γύρω του από μόνο του δεν μπορεί να πει πολλά. Λίγη ώρα κοινής σιωπής μπορεί να είναι ένα μοίρασμα, ίσως εκείνη την ώρα να νιώθουν και οι δύο το συναίσθημα της ανακουφισης και να το απολαμβάνουν.

Εγώ σωπαίνω ότι τα ερεθίσματα που δέχομαι είναι τόσο πολλά ώστε είναι αδύνατο να βάλω σε τάξη το λεκτικό μου και να επικοινωνήσω σαν άνθρωπος, όταν δεν έχω καταλήξει σε συμπεράσματα, όταν καταλαβαίνω ότι η μη σιωπή μου μόνο κοινότοπα και ήδη γνωστά πράγματα έχει να πει, όταν έχω άδικο  , όταν με νοιάζει τόσο πολύ να λαβαίνω από τον άλλο άνθρωπο που του κάνω χώρο να περάσει.

Δε νομίζω ότι είμαι από τους ανθρώπους που χρησιμοποιούν τη σιωπή ως εργαλείο διαπραγμάτευσης. Ως μέσο έκφρασης ναι αλλά και αυτό λίγο.

Δεν είναι τόσο απλό - αν υπάρχουν πράγματα να ειπωθούν εκατέρωθεν;  

____________

@underherfeet

επίσης  



____________

ΥΓ. Μια φορά κάτι κακοσκλαβίσιο είχα κάνει δεν θυμάμαι τι και ο τότε Αφέντης μου, άνθρωπος θερμότατος και των καυτών ξεσπασμάτων θυμού, με έβαλε να "μείνω σιωπηλή και μονη μου μέχρι να σκεφτώ μια τιμωρία για αυτό που έκανα" Έκανα - ως μη όφειλα - τους νοερούς λογαριαμσούς μου και με την μικρή μου πείρα σκέφτηκα ότι θα είχα κάπου μια εβδομάδα στο ψυγείο. Προετοιμάστηκα ψυχολογικά για αυτό. Σε μισή ώρα περίπου λαβαίνω sms "τι έγινε ακόμα δεν σκέφτηκες τίποτα; Αργείς!"

 

τί ωραίο θέμα, πόσο ενδιαφέρον....
η απάντησή μου είναι η εξής: i suck

δηλαδή, δεν μπορώ με τίποτε να διαχειριστώ την σιωπή του άλλου, όταν ο άλλος μ ενδιαφέρει.

κατά τ' άλλα, θεωρώ πως οι παύσεις είναι πολύ σημαντικές, πολύ χρήσιμες.

 

μεταφορικό αυτό να υποθέσω ε? Γιατί στην πραγματικότητα είναι ακριβώς το αντίθετο!

 

H σιωπή μπορεί να οφείλεται σε δύο λόγους:
1) Νώθω τόσα πολλά για σένα, που οι λέξεις δεν είναι αρκετές να αποδώσουν
2) Νιώθω τέτοια αδιαφορία για σένα, που οι λέξεις δε χρησιμεύουν σε τίποτα

Και στις δύο περιπτώσεις η απουσία λεκτικής επικοινωνίας αναπληρώνεται με το παραπάνω από τη γλώσσα του σώματος, η οποία είναι πιό ξεκάθαρη και ειλικρινής, ειδικά όταν γνωρίζεις καλά τον άλλο. Φέρε στο νου σου την εικόνα που αντιστοιχεί στην πρώτη περίπτωση: Ο άλλος είναι αχόρταγα -βλέμμα και κορμί- γύρω από σένα. Φέρε στο νου σου τη δεύτερη περίπτωση: Εχεις απέναντί σου μιά ακίνητη παγοκολώνα...

 

Κι όμως! Τη στιγμή της γέννας, σπάμε με το κλάμα εννέα μήνες σιωπής στην προστατευτική θαλπωρή της μήτρας. Τη δε στιγμή του θανάτου (λένε όσοι έφυγαν και ξαναγύρισαν) είμαστε τόσο σιωπηρά μόνοι....

 

Η ζωή ενώ αρχίζει με την γέννηση! Εκεί αποκαλύπτεται! Η νέα ζωή αρχίζει κατα την σεξουαλική επαφή και την γονιμοποίηση! Εκεί μόνο σιωπή δεν επικρατεί! Αν μιλάς για το έμβρυο και μόνο σε πληροφορω ότι οι ηχοι που παραγει εντός της κοιλιάς είναι πολλοί και ποικίλουν!
Για τον θάνατο τώρα.. είτε πρόκειται για βαθιά γηρατειά είτε αρρώστια είτε δυστύχημα οι τελευταίες στιγμές παντα συνοδεύονται από βαριές ανάσες και μουγκρητά οδύνης, ίσως φωνές και κλάματα από τον ίδιο αλλά και από το περιβάλλον του(συγγενείς, φίλοι, γνωστοί, άγνωστοι ).
Άρα κατα την γνώμη μου δεν ισχύει αυτό που λες!
Γεννιόμαστε και πεθαίνουμε με ήχους!