Η Εν BDSM Σιωπή

Αγαπητέ @peleas μάλλον δεν απαντάς σε αυτό που σχολίασα   Για την ακρίβεια σχολίασα την θέση σου πως όταν κάποιος αντιμετωπίζει την σιωπή του ανθρώπου του και η σιωπή αυτή τον βαραίνει, τότε φεύγει. Και μάλιστα ήταν απάντηση σε ερώτησή μου πάνω σε σχόλιο του @underherfeet όπου ρωτούσα τι γίνεται αν στη σιωπή του ενός αποκριθούν οι σιωπές όλων των άλλων.

Σε μια προσωπική σχέση υπάρχουν πάντα οι προβολές προς το μέλλον, οι υπόρρητες υποσχέσεις του ενός προς τον άλλο και θα ήταν πολύ επιπόλαιη ή ελάχιστα ανθεκτική η ψυχή που λόγω της - μη ανεκτής - σιωπής του άλλου θα τις άφηνε να πάνε στο καλό ή πολύ επιπόλαιη η σχέση. Το κρίσιμο για να φύγω δεν είναι όταν ο Άλλος (κεφαλαίο των πρωτοκόλλων) μου στερεί την επικοινωνία είτε επειδή δεν θέλει είτε επειδή "έχει κάποιον λόγο", είναι όταν εγώ δεν επιθυμώ να του πω οτιδήποτε για κάποιο ικανό χρονικό διάστημα ή αν τυχόν διαπιστώσω ότι η σιωπή του είναι κάτι με το οποίο στην πραγματικότητα περνάω πολύ καλά.

Edit: Αν πάλι εννοούσες πως φεύγει για καμία ώρα δύο, με αυτό είμαι ο.κ.  

 

 
Ήχους @sokolata μα όχι λέξεις. Γεννιόμαστε, ζούμε και πεθαίνουμε με ήχους : της αναπνοής, τον ήχο του αγγιγματος, της μουσικής, της αγάπης, της τρυφερότητας, του θυμού, τηςαπόρριψης.. Οι κομβικές στιγμές μας είναι γυμνές από λέξεις μα γεμάτες από ήχους.

Κανείς μας δεν έκλαψε τη στιγμή της γεννήσεώς του. Απλώς, αναπνεύσαμε.

 

Ίσως χαθήκαμε στη μετάφραση, αγαπητή @gaby   . Στο επίμαχο σχόλιό μου δεν αναφέρω μόνο την περίπτωση "φεύγω". Αναφέρω και την περίπτωση "τσάι και βουτήματα". Αναφέρομαι εν πάσει περιπτώσει στην αίσθηση που σου δίνει η σιωπή του άλλου. Οταν αυτός ο άλλος είναι ο άνθρωπός σου, όταν γνωρίζεις τις αποχρώσεις του λόγου του και τον ήχο της σιωπής του, τότε διαβάζεις καθαρά τη στιγμή. Γνωρίζεις πότε σου ζητά να τυλιχτείς γύρω του και πότε να τον αφήσεις μόνο, είτε για μιά ώρα, είτε για μιά ζωή...

 

Δεν χαθήκαμε στη μετάφραση από πλευράς μου @peleas, γιατί διευκρίνισα για την "σιωπή που βαραίνει" το τσάι και συμπάθεια ανταποκρίνεται σε ολοφάνερα διαφορετική περίπτωση. Αν είναι κάποιος τόσο απόλυτα αλτρουϊστής, υποθέτω πως κάνει όπως λες   Αλλιώς μάλλον παίρνει αποφάσεις ανάλογα με το πως νιώθει αυτός και όχι το πώς (υποθέτει ότι) νιώθει ο άλλος.

 

Ψαξε το λιγο αυτο  

 

Δεν είναι θέμα αλτρουισμού, καλή μου. Είναι θέμα γνώσης και σεβασμού των αναγκών του ανθρώπου με τον οποίο σχετίζεσαι (αν σε ενδιαφέρει, βέβαια) και συνοδεύεαι από απαίτηση σεβασμού από εκείνον των δικών σου αναγκών  

 

Σωστά, αυτή είναι η ψυχρά επιστημονική άποψη. Υπάρχει και η πιό ανθρώπινη, που λέει οτι ένα πλάσμα αφήνει την απόλυτη προστασία της μήτρας και βγαίνει σε εναν κόσμο θορυβώδη, εχθρικό και άγνωστο. Οι ψυχολόγοι μιλούν για το πρώτο -και ίσως το μεγαλύτερο- σοκ στη ζωή του ανθρώπου.

 

Οι "συντονισμοί" πάντα είναι σοκαριστικοί. Όχι, όμως, τραυματικοί πάντα.

 

Aμόρ, κι αν ζωή είναι ένα τραύμα κι εμείς αναζητούμε γιατρειά σε ξένες αγκαλιές....

 

Ο ορισμός της σιωπής που δίνει στην αρχή του νήματος δεν μιλάει για λέξεις.
Αναφέρει απουσία ήχων!

Όσον αφορά την γέννηση μιας και πιασαμε αυτο ,τα μωρά κλαίνε από την 26η εβδομάδα αν δεν κάνω λάθος! Το ότι δεν το ακούς δε σημαίνει ότι δεν παράγουν ήχο!

 

Ξεφυγε παλι

 

Ο άλλος άνθρωπος μπορεί να γνωρίζει τις ανάγκες του καλύτερα από σένα, όμως. Οι δικές σου ανάγκες πού ήταν στην προκειμένη;

Πού τα ξέρει όλα αυτά "η ανθρώπινη", μήπως τα υποθέτει; Η γνώμη μου πάνω στο "γεννιόμαστε και πεθαίνουμε μέσα στη σιωπή" είναι ότι οι ήχοι συμβολοίζουν την γέννηση και ότι το τελευταίο πράγμα πριν φύγουμε είναι ότι σταματάμε να ηχούμε.