Ευρώπη ώρα μηδέν

Πλακωνονται τ´απλυτα παιδια, με τα παιδια του ειμαι μελος ψηφιζω μ´ενα διευρω για των ποιων η ιδεολογια ειναι καλυτερη!

Διπλα σου ο κοσμος πειναει, πεθαινει, σκοτωνεται κι εσυ κανεις αγωνα μονο για την περηφανια σου ή για το μαγαζακι σου!

 

Αναρωτιέσαι πού πήγε η θλίψη για τα αθώα θύματα, θα μιλήσω μονο για τη δική μου θλίψη. Ίσως ακουστώ σκληρή αλλά μπορεί και να μην υπάρχει. Και δεν έχει να κάνει με τα αίτια του χτυπήματος. Αλλά με την αναισθητοποίηση των συναισθημάτων μας όλα αυτά τα χρόνια, που επιτρέψαμε σε βίαιες εικόνες πολεμου, με νεκρούς και διαμελισμένα πτώματα να αποτελέσουν μέρος της καθημερινότητάς μας.

Θυμάσαι σαν παιδί την εικονα με τη διαφήμιση της unicef και τα σκελετωμένα παιδάκια με τις τυμπανιασμένες κοιλίες και τις μύγες τριγύρω. Ένιωθα θλίψη, πίστευα ότι αγοραζονας τα τετράδια της unicef το πρόβλημα θα λυνόταν.

Μετά από χρόνια ήρθε ο πολεμος του Ιράκ με τους βομβαρδισμούς σχεδόν σε απευθείας μετάδοση. Στην αρχή κλείναμε την τηλεόραση, με τον καιρό συνηθίσαμε να τρώμε στο οικογενειακό κυριακάτικο τραπέζι με μπαγκράουντ τις πολεμικές συρράξεις. Σοκαριστικές και θλιβερές εκείνες οι εικόνες...

Μετά ήρθαν οι πόλεμοι της γειτονιάς μας, της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Θλίψη και τότε για τη διαπίστωση του πόσο εύκολα, αλλάζουν τα σύνορα με αποφάσεις τρίτων χωρών. Τότε είχα μάθει πια ότι στους πολέμους χάνονται μεταξύ άλλων και αθώες ανθρώπινες ψυχές. Αναμενόμενες παράπλευρες απώλειες...

Μετά οι δίδυμοι πύργοι, το Αφγανιστάν, οι Ταλιμπάν... και σήμερα το Συριακό. Και κάπου εκεί ενδιάμεσα το φέισμπουκ και τα μπλογκς. Πληθώρα εικόνων θανάτου...

Όταν πριν απο λίγους μήνες κυκλοφόρησε η φωτογραφία του μικρού πνιγμένου δίχρονου, αποφάσισα να μην τη δω. Συνήθησα τόσες εικόνες φρίκης, δεν θέλω να συνηθίσω και στην ιδέα των πνιγμένων μωρών.

Και κάπως έτσι φτάσαμε και στα προχθεσινά γεγονότα στη Γαλλία. Θάνατοι ενός ακήρυχτου; κυρηγμένου; πολέμου δύσης με Άσαντ; Isis; Νιώθω την ίδια θλίψη που ένιωσα για όλες τις παράπλευρες απώλειες πολεμων, αυτή τη θλίψη που μπορεί να νιώσει ένας αναισθητοποιημένος μπροστά στο θάνατο δυτικός.

Η πραγματική θλίψη, αυτό που με συγκλονίζει, είναι η συνειδητοποίηση αυτής της αναισθητοποίησης και η διαπίστωσή ότι δυστυχώς δεν
είναι στο χέρι μας να αποτρέψουμε πολέμους.

------
ασπάζομαι τις απόψεις και τοποθετήσεις των @Stalker, @brenda, @Rope-bondage-fan, @underherfeet (προφανώς και όσων συμφωνούν με αυτές, απλά τους παραπάνω τους αναφέρω και για τη γραφή τους)

 

Το μεγάλο ζήτημα για μένα (αποφεύγω να το πω δυστύχημα) είναι ότι για ακόμη μια φορά αποδεικνύεται πως το όλο αυτό οικοδόμημα που λέγεται "πολιτισμός" δεν είναι παρά ένας τόσο δα φλοιός που πατάμε επάνω και από κάτω βράζει η ζούγκλα και το ζώο (μέσα σε όλους μας)...

 

Για κάποιο περίεργο λόγο δεν έχει επιλογή "like" σε αυτό το ποστ από την αρχή του.

Τεσπα, αν είχε θα έβαζα 1 like σε αυτό που είπε η margarita_nikolayevna.

Έχει απόλυτο δίκιο. Αν και η γοητεία είναι ο φλοιός πάντα να είναι λίιιγο πιο ισχυρό από το από κάτω. Εκεί είναι το παιχνίδι!  

 

Το αξίζεις αγαπητή.  

 

Ευχαριστώ  
ΥΓ Όντως δεν υπάρχει like δυστυχώς.

 

"Μιλώντας τόσο πολύ για την πείνα ξεχάσαμε να προστατέψουμε το ψωμί. Τώρα στο ερμάρι τα ποντίκια χαίρονται τρομαχτικές ελευθερίες".

Τάκης Σινόπουλος

 

Πέρα από την αυτονόητη συμπάθεια για τα θύματα, όπου στη Γη και αν βρίσκονται (βρίσκονταν), ό,τι και αν πρεσβεύουν (πρέσβευαν..), πέρα από τον αποτροπιασμό και τη φρίκη που αισθάνεται κάθε άνθρωπος που έχει σώας τα φρένας, είναι καιρός να θεωρηθεί το θέμα (πόλεμος Δύσης - ισλαμοφασιστών) κοινωνικά και πολιτικά. Όταν απειλείται ένας πολιτισμός και ένας τρόπος ζωής (εν προκειμένω ο Δυτικός -δημοκρατικός) αντικειμενικά οφείλει να αντισταθεί. Όπως αντιστάθηκε κατά το παρελθόν, στους ναζί και τους σταλινιστές. Είναι πολύ πιο δύσκολο αυτό τώρα, είναι πολύ πιο περίπλοκες οι συνθήκες, αλλά δε μπορεί να γίνει κάτι άλλο. Και ο καθένας θα διαλέξει αν προτιμάει να είναι με τους τζιχαντιστές, αν θα είναι "ναι μεν, αλλά" ή αν θα υπερασπιστεί ( όχι μελοδραματικά, αλλά με τη λογική, τη γνώμη, την ψήφο και την οικονομική του συμβολή) τον τρόπο ζωής του και όλα αυτά που αρκετοί τα θεωρούν αυτονόητα ενώ δεν είναι. Αντίπαλοι δε θα είναι οι μουσουλμάνοι αλλά οι ισλαμοφασίστες. Όχι μόνο οι ένοπλοι μισθοφόροι τζιχαντιστές, αλλά και αυτοί που γυρίζουν την Αίγυπτο, την Τουρκία και άλλες χώρες της περιοχής χρόνια πίσω , αρχικά με τις "Αθώες" μαντήλες και στη συνέχεια με την αλλαγή της κουλτούρας. Όλες οι θρησκείες έχουν σταματήσει να επηρεάζουν τη ζωή των ανθρώπων ή να κυρήττουν ιερούς πολέμους πλην μιας που όχι απλώς δεν εξελίσσεται αλλά γυρνάει προς τα πίσω με γοργά βήματα.

 

(Εισαγωγή)



Έχουμε τόση πλάκα σ' αυτήν τη χώρα.
Όταν έρχεται η ώρα του χαμού, όταν όλος ο πλανήτης σιωπά μπροστά σε μία τραγωδία, εμείς κραυγάζουμε.

Παρακολούθησα μία πολύ ωφέλιμη διαδικτυακή κόντρα μεταξύ συμπατριωτών μας σχετικά με το Μπατακλάν.
Ο ένας υποστήριζε ότι οι Eagles of Death Metal παίζουν μέταλ, η άλλη διερρήγνυε τα ιμάτιά της ότι είναι μπάντα ροκαμπίλι.
Να, κάπως έτσι γεννήθηκαν και όλοι οι μέχρι τώρα εθνικοί διχασμοί.

Όταν το σύμπαν καταρρέει παντού γύρω μας, εμείς μιλάμε για αριστερούς και δεξιούς, ευρωπαϊστές και ανατολικολάγνους.
Το βουλώνουμε; Τσου.
Βάζουμε στο ζύγι τις ζωές που χάνονται και κατηγορούμε ο ένας τον άλλο ότι κλαίει με τις πιο τρέντυ απώλειες.

Λυπάμαι, μα θα σας το χαλάσω.
Ο θάνατος δεν είναι της μοδός, είναι κλασσική αξία.
Είναι η μόνη σταθερά (μη σας πω πως είναι το μόνο που μας κάνει να ξεχωρίζουμε από τις καμηλοπαρδάλεις και παραξηγηθείτε).
Ο ανθρώπινος πολιτισμός (λέμετώρα) οικοδομήθηκε πάνω στο θάνατο.
Αν ο άνθρωπος είναι ο ξενιστής του καρκίνου, ο πλανήτης είναι ο ξενιστής του ανθρώπου.
Κι εσείς μαλώνετε... για το ποιος είναι πιο mainstream.


(Μουσικό διάλειμμα)



Αν είχε λίγο μυαλό το 'πουργείο του πο(λι)τισμού, θα άλλαζε το "live your myth in Greece", με το "Greece - i agree, but".
Φτάνει με τα αλλά.
Οι απώλειες ζωών στο Παρίσι είναι τραγικές - τελεία.
Τα μάτια των παιδιών προσφύγων που σε κοιτάζουν κατεβαίνοντας από ένα πλοίο σε ένα άγνωστο, παγωμένο περιβάλλον σου σκίζουν τις σάρκες - τελεία.
Ο κόσμος όλος πάει θεόστραβα - τελεία.
Ο δυτικός πολιτισμός (λέμετώρα) δε θα υπήρχε, αν δεν τσαλαπατούσε τον υπόλοιπο, "απολίτιστο" πλανήτη - τελεία.
Νέοι άνθρωποι φεύγουν από το δυτικό πολιτισμό (λέμετώρα), για να συνταχθούν με τους τζιχαντιστές - τελεία.
Δεν έχει αλλά.
Όποιος σκέφτεται με αλλά χάνει τον ειρμό του και καταλήγει αλλού από εκεί που 'θελε.
Γιατί, διάολε, δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε στα βασικά, μπας και δούμε τι σκατά μπορούμε να κάνουμε;
Είναι εξίσου τραγικό το να μη γυρίζει στο σπίτι του ένα παιδί που πήγε σε μία συναυλία στο Παρίσι με το ότι αυτό το παιδί είχε πάνω του ένα iphone για
την κατασκευή του οποίου σκοτώνονται στη δουλειά ή τον πόλεμο παιδιά κάπου αλλού στον πλανήτη. Δε χρειάζεται "αλλά", συναίσθηση του κόσμου γύρω μας χρειάζεται.

Επειδή όμως αυτά είναι ψιλά γράμματα, εγώ...

Μες στα σοκάκια γυρνώ
δεν έχω τίποτα επάνω μου
ούτε ρούχα, ούτε ομπρέλα, ούτε πατρίδα.

Τρεις μέρες βρέχει τώρα
και μου `χουν σπάσει τα νεύρα
δεν έχω πού να κάτσω από κάτω
ούτε ένα παγκάκι δεν υπάρχει να κάτσω.
Πού να κάτσω; Είναι όλα πιασμένα...

Δεν έχω ούτε έναν κασμά
να σκάψω το λάκκο μου.
Γαμώ την κοινωνία μου
θα πάω να κάτσω πάνω σ’ ένα βουνό
και θα σας βλέπω όλους από ψηλά.

Θα βλέπω εσάς και τη μιζέρια σας
αλλά δε θα σας έχω ανάγκη.

Γιατί είμαι ο Χουλκ...

 

Εχεις δικιο, ο θανατος ειναι διαχρονικος, δεν ειναι μοδα και θα επρεπε να μας αγγιζει το ιδιο. Για αυτο καποιοι, κατηγορουν καποιους ως υποκριτες. Επειδη θρηνουν με οτι επιτασσει η μοδα, τρικολορε σημαιουλες κτλ. Τοσα χρονια αδιαφορουσαν σε μαζικες δολοφονιες αμαχων αλλα μολις εγινε κατι τετοιο λιγο πιο κοντα στην χωρα τους αμεσως θρηνησανε τον χαμο ανθρωπων λες και τοσα χρονια χανοντουσαν ζωα. Υποκριτες και αγιος ο θεος.

 

Με αυτες τις μαλακιες με τα εκρηκτικα ουτε στοιχημα δεν θα μπορουμε να παιξουμε σε λιγο.

Παει το Γερμανια-Ολλανδια, ενημερωθειτε!