Διαχείριση θυμού: A matter for the D/s ministry of affairs...

"Όσο μπορείς ακόμη να θυμώνεις, δεν θα είσαι υποτακτική, δεν θα είσαι δική Μου. Όταν σταματήσεις, τότε θα είσαι πραγματικά"... ήταν ένα από τα πρώτα πράγματα που είπε. Ίσως και εκείνη την πρώτη φορά σε εκείνο το μικρό τετράγωνο τραπεζάκι, που είχα σπεύσει να κάτσω απέναντι Του μη και κάτσει δίπλα μου...

Μα ποιος μπορεί να μη θυμώνει; Είναι δυνατόν;;;; είχα αναρωτηθεί από μέσα μου. Δηλαδή τι αναρωτηθεί; Ούρλιαζε το πλάσμα μέσα μου που τότε αποκαλούσα "εγώ".

"Ο θυμός είναι ο απόλυτος κυρίαρχος μας. Όταν θυμώνουμε, είναι πανίσχυρος, έχει το πάνω χέρι, την απόλυτη εξουσία. Είναι χούντα. Δεν μπορεί κανένας άλλος να είναι κυρίαρχος μας. Ούτε Εγώ μπορώ να είμαι Κύριος σου αν είσαι θυμωμένη" συνέχισε μετά από λίγο καιρό.

"Μα είναι δυνατόν;" είχε αρχίσει πια να εκφράζω ρητά (και κάτι παραπάνω) τις αμφιβολίες, τις ενστάσεις μου.

Με τον καιρό, δεν διαφωνούσα απλά, λύσσαγα, ήμουν σαν μαινόμενη σκύλα που έτρωγε τα σίδερα του κλουβιού της. "ΕΓΩ τον θυμό μου τον χρειάζομαι!!!". "Και ποιος θα με ειδοποιεί αν κάποιος θέλει να μου κάνει κακό;; Τι θα γίνω; Σαν ηλίθια να μην καταλαβαίνω όταν μου κάνουν μαλακία;;;" βρυχόμουν που και που (οκ, συχνά πυκνά είναι η πιο ακριβής περιγραφή).

Η απάντηση ήταν εξοργιστικά πάντα η ίδια "όσο θυμώνεις, δεν είσαι δική Μου".

Ένας απίστευτα δυνατός εαυτός (έτσι φάνταζε) φούντωνε μέσα μου κάθε φορά που ένιωθα θυμό.

Και όμως είχα αρχίσει πια να το ελέγχω όντως. Δεν "σκόρπαγα" το θυμό μου αριστερά και δεξιά. Ίσα ίσα! Τον ήλεγχα σημαντικά. Και έτσι όταν θύμωνα δεν... ήμουν απλά δυνατή πια, ήμουν υπεράνθρωπος, υπερήρωας, ξέρναγα τεράστιες ποσότητες ενέργειας και δύναμης. Σχεδόν με θαύμαζα. Ένιωθα bulletproof.

Η απάντηση σταθερή "... όσο θυμώνεις...".

Μέχρι που... η παραδοχή "Ξέρει καλύτερα από μένα" άρχισε να γεννά ένα πολύ μεγαλύτερο αίσθημα ασφάλειας από εμένα Υπεράνθρωπο του θυμού μου.

Μέρα με τη μέρα έρχονταν οι στιγμές της ταπείνωσης... Όχι καμία σχέση με τον εξευτελισμό, εκείνη την παιγνιώδη φαντασίωση. Δεν ήταν να πέσω εγώ πιο κάτω, όχι καθόλου. Ήταν να είναι Εκείνος πιο πάνω, πολύ πιο πάνω κι εγώ να ανεβαίνω, να κοιτάω προς τα πάνω και να ανεβαίνω. Να δίνω δυνατό σπρώξιμο με τα πόδια στον βυθό και να αναδύομαι γρήγορα προς την επιφάνεια, προς εκεί που υπάρχει αέρας. Και φως. Στραφταλιστές φυσαλίδες μου έκαναν παρέα και με ανέβαζαν όλο και πιο άνετα ψηλά...

"Μα ποιος μπορεί να διορθώσει καλύτερα το λάθος ενός ανθρώπου από εκείνον τον ίδιο;" παραδεχόμουν. "Άρα κι Εκείνος τα λάθη Του μπορεί να τα διορθώσει καλύτερα από μένα".

Αν θυμώσω - ένιωθα- θα είναι σαν να επαίρομαι ότι εγώ ξέρω καλύτερα. Και τότε το αίσθημα ασφάλειας υποχωρούσε.

Α, προχώρησα κι άλλο... Να παραδεχτώ ότι υπάρχουν άνθρωποι που κάποιοι άλλοι, λίγοι άλλοι, ελάχιστοι άλλοι, για την ακρίβεια ένας και μοναδικός Άλλος που μπορεί να τους διορθώσει το λάθος τους καλύτερα. Και σε αυτούς τους πρώτους ανθρώπους είμαι εγώ. Και υπάρχει λοιπόν όντως ένας Άλλος, Ένας και Μοναδικός που μπορεί να διορθώσει τα λάθη μου καλύτερα από μένα.

Και αυτό είναι πολύ ταπεινωτικό να το παραδεχτείς. Αλλά είναι κι εκείνο το αίσθημα ασφάλειας. Είναι κι εκείνο το αίσθημα λύτρωσης. Είναι κι εκείνο το αίσθημα χώρου. Και απεραντοσύνης. Είναι εκείνη η αγκαλιά που κάθεσαι, ξαπλώνεις πίσω το κεφάλι και δεν είσαι σε καμία ετοιμότητα, απλώς κουρνιάζεις σε μια αγκαλιά χωρίς τέλος. Ε - μην το αρνηθώ- είναι και η απόλαυση.
Easy come, easy go... Όλα περνάνε... Τίποτα δεν μπορεί να (μου) κάνει κακό.

Και εκείνο το αίσθημα που... να... μου κλείνει την ανάσα και δεν με νοιάζει, δεν φοβάμαι καθόλου, δεν σκέφτομαι στιγμή αν θα μου λείψει η ανάσα, αν θα νιώσω να ζαλίζομαι, αν θα νιώσω ασφυξία. Ατελείωτη απόλαυση... ατελείωτη επιθυμία...

Είναι κι εκείνο το αίσθημα... το... αυτό που ακούω τη Φωνή να ψιθυρίζει στο αυτί μου "είσαι δική Μου... θα είσαι για πάντα δική Μου".

Ευχαριστώ όσους ενδιαφερθήκατε να το διαβάσετε  

 

Ωραια δομημενη σκεψη εχεις μαργκαρετ. Αν και για μενα το να καταφερω να θυμωσω την υ (και γενικα τους αλλους δηλαδη) , και μεσα σε χρονο ρεκορ καθε φορα να φερω την κατασταση τουμπα, το τεντωμα ισιωμα δηλαδη, ειναι απο τα αγαπημενα μου παιχνιδια , οταν βεβαια ειναι η. ρα του παιχνιδιου.

 

Ομορφια λογια
Ακομη πιο ομορφα συναισθηματα

Δεν εχω λογια να περιγράψω ποσο ομορφα με εκανες να νιωσω αποψε  

 

Μου αρέσει πολύ το θέμα,το είχα ήδη στην σκέψη μου σαν προβληματισμό.Μου άρεσε ο τρόπος που εκφράστηκες.Για μένα είναι τροφή για σκέψη...

 

υπέροχο το post . λέει μεγάλες αλήθειες .

 

"Ο καθένας μπορεί να θυμώσει, είναι εύκολο. Αλλά να θυμώσεις με το σωστό άνθρωπο, στο σωστό βαθμό, για το σωστό λόγο, τη σωστή στιγμή και με το σωστό τρόπο, αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο."
Aριστοτέλης

O θυμός είναι χρήσιμο συναίσθημα. Ο νους οξύνεται, το σώμα κινητοποιείται. Έχει όμως παρενέργειες, με σοβαρότερη την απώλεια ελέγχου. Όταν θυμώνουμε, έχουμε την τάση να φερθούμε σαν ταύροι σε υαλοπωλείο. Χάνουμε την ψυχραιμία και, συνηθως, και το δίκιο μας.

Εάν, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, έχω τον έλεγχο του θυμού μου, τότε ο θυμός γίνεται όπλο που το στρέφω εναντίον του άδικου. Διαφορετικά, το στρέφω εναντίον του εαυτού μου...

Κατά την άποψή μου, ένας κυρίαρχος που δεν ελέγχει το θυμό του, γίνεται εύκολα υποχείριο της/του υποτακτικής/ου του....

 

Είναι ένα συναίσθημα, όπως όλα τα άλλα. Και ως τέτοιο, είναι καλοδεχούμενο. Με όλες τις παρενέργειες....

 

Ευχαριστώ πολύ συμπαθέστατε μου μπάμπουρα  

Κι εγώ τον είχα για παιχνίδι το θυμό, ενίοτε και καυλοπαίχνιδο... Έκανα λάθος όπως διαπίστωσα στην πορεία  

 

Ευχαριστώ πολύ  
Χαίρομαι ακόμη πιο πολύ  

 

Α ετσι παει ο παθων μαθων   Το κερδος ειναι κερδος

 

Σας ευχαριστώ πολύ  
Θα χαρώ βεβαίως να ακούσω αν θα θέλατε σκέψεις ή ό,τι άλλο  

Ευχαριστώ πολύ  

Δεν θα το έλεγα συναίσθημα σαν όλα τα άλλα  
Ακόμη και η νευροχημεία έχει δείξει ότι δεν είναι  

 

Καλά δεν το συζητώ για Κυρίαρχο που θυμώνει  
Φυσικά και είναι χρήσιμο συναίσθημα ο θυμός. Ο θυμός είναι φρουρός, μας ειδοποιεί ότι κάτι δεν πάει καλά. Αν όμως από φρουρός γίνει ηνίοχος, τότε έχουμε πρόβλημα, πολύ μεγάλο πρόβλημα... Και συνήθως δεν τον αφήνουμε απλά φρουρό