Οφείλω να σε προστατέψω από εμένα.

Με ενδιαφέρει να σε ακούσω.
Παρακαλώ!  

 

Αυτή είναι μία "σφοδρή" κριτική.

 

Φιλαράκο μου @peleas εδώ μέσα Σκοτάδιας χωρίς κουβεντούλα μαζί σου θα ήταν σαν μπύρα δίχως αλκοόλ ή σαν θάλασσα μονίμως "λάδι" ( πράγματα που για μένα είναι τελείως ξενερουά χαχα )... 

Το λοιπόν, έχω συμπεριφερθεί πολύ πιο ακραία και "βίαια" από ψυχολογικής πλευράς σε "vanilla" ( ή κάτι που να τους έμοιαζε ) σχέσεις μου, παρά σε "bdsmικές".
Για να καταφέρεις να χειριστείς κάποιον/α, πρέπει απέναντι σου να έχεις ένα ιδιαιτέρως αδύναμο ( ή τουλάχιστον πολύ ευάλωτο σε μια συγκεκριμένη χρονική συγκυρία ) άτομο.
Εγώ το πρώτο πράγμα που κάνω εδώ και πάρα πολλά χρόνια, είναι να βγάζω την σκοτεινή μου πλευρά. Είναι εκείνη απ' την οποία η άλλη πρέπει να πάρει έστω μια γεύση.
Για να σκεφτεί, αν θα ήθελε να προσπαθήσει τουλάχιστον να "αλληλεπιδράσει" μαζί μου.
Αν για κείνη θ' άξιζε τον κόπο, να προσπαθήσει να την αντιμετωπίσει.
Το ενδιαφέρον και το νοιάξιμο δεν έχουν να κάνουν ούτε με vanilla, ούτε με bdsm, δεν είναι αποκλειστικότητα κανενός "χώρου".
Μα δεν είναι και πουθενά γραμμένο, ότι πρέπει να έχουν μια συγκεκριμένη μορφή για όλους.
Το ίδιο ισχύει και για τον σεβασμό. Για μένα να είμαι ο εαυτός μου με την υ, την σύντροφο, την ας την πούμε όπως στα τσακίδια γουστάρουμε, είναι ίσως ο πιο "δυνατός" τρόπος, για να της δείξω ότι την σέβομαι.
Και το ίδιο θα ήθελα να κάνει και εκείνη μαζί μου. Να είναι ο εαυτός της 100%, για να μπορώ ν' αποφασίσω, αν μου ταιριάζει και για όσο καιρό θα μου ταιριάζει.
Τα "φώτα" της είναι εύκολα, είναι τα "σκοτάδια" της που θέλω να δω.

Εγώ πάντως τα κατάλοιπα μου τα έχω. Και όσο και αν το γνωρίζω, όσο και να καταλαβαίνω, ότι κάπου ίσως και να "καίω" ανθρώπους, αυτό το τελευταίο συμβαίνει σπανιότατα.
Στην χειρότερη για κείνους περίπτωση απλά δεν τους αφήνω να με πλησιάσουν, τόσο όσο θα ήθελαν. Άντε και κάπου να "σαλτάρω", αλλά πέρα απ' την όποια τσαντίλα τους, την όποια "πίκρα" τους, δεν θα είχαν κανέναν άλλο κίνδυνο από μένα.
Δεν θα είχαν καμία άλλη απώλεια.
Αφού αν και όταν "σαλτάρω", απλά είμαι ήδη με τα 9 απ' τα 10 δάχτυλα των ποδιών μου έξω απ' την πόρτα.
Δεν έχω απωθημένα να είμαι "παντοδύναμος", ούτε υπαρκτός για κάποια, επειδή στην ζωή μου γενικά θα ήμουν "αόρατος".
Ούτε έχω απωθημένα επιβεβαίωσης και δεν νομίζω, ότι δεν υπάρχουν άπειροι Κυριαρχικοί άνθρωποι σαν και την μουτσούνα μου.
Που στο κάτω κάτω τη γραφής τα περισσότερα αν όχι όλα τα τίγκα τους ή τα εκδηλώνουν ελάχιστα ή τα κρατούν για τον εαυτό τους ( Αν δεν θέλουν να τ' αντιμετωπίσουν. Μα αν και όταν το κάνουν, θέλουν να το κάνουν τελείως μονάχοι τους ).

Να επικαλείσαι τ' οποιοδήποτε "γαλόνι", για να ξεράσεις τ'απωθημένα σου στον/στην άλλο/η, δεν ξέρω αν είναι ηλίθιο, αλλά μάλλον δεν θα ήταν και ιδιαιτέρως έξυπνο.
Πολλά προβλήματα βέβαια θα μπορούσαν ν' αποφευχθούν ήδη απ' το στάδιο της αξιολόγησης του άλλου μέρους.
Αν κάποιος/α αναζητά κάποιον/α που ξεκάθαρα θ' αδυνατούσε, να του/της κρατήσει στο ελάχιστο "κεφάλι".
Αν κάποιος/α προτιμά κάποιον/α που για τα δεδομένα και τα κριτήρια του/της σε πολλά ή λίγα σημεία, θα ήταν εύκολα "ελεγχόμενος/η".
Και επιπλέον αυτό το τελευταίο "αδύναμο" μέρος αν θα είχε πλήρη συνείδηση της συντριπτικής ανάμεσα τους "ανισορροπίας", μα πάραυτα δεν θα υπαναχωρούσε απ' την όποια σχέση.
Θα ήταν η μισή "ντροπή" του ενός και η άλλη μισή του άλλου.

Anyway, πόσοι/ε πιστεύεις ότι θέτουν στους εαυτούς τους τα ερωτήματα, που εσύ θέτεις στον δικό σου? Μπορεί και αρκετοί/ες μάλλον όχι πολλοί/ες. Κάνουν κακό οι υπόλοιποι/ες? Δεν νομίζω.
Κάνουμε κακό που σπαζοκεφαλιάζουμε κάτι "αρρωστάκια" σαν εσένα, εμένα ή άλλοι/ες σαν εμάς?
Ούτε αυτό το νομίζω.

Στο τέλος, ας προστατέψουμε εμείς τους εαυτούς μας απ' εμάς τους ίδιους και το ξέρεις ότι σε κείνη την περίπτωση, έστω και έμμεσα προστατεύουμε και τους άλλους.  

 

Νομίζω ότι είναι κάτι παραπάνω από αναμενόμενο και φυσικό, έναν άνθρωπο που είναι κοντά μας, που τον νιώθουμε δικό μας, που μας προκαλεί συναισθήματα αγαλλίασης και χαράς, κάποιες φορές να τον κάνουμε λίγο "αμορτισέρ". Γιατί κάποιες φορές η πίεση (γενικά) είναι τεράστια, γιατί κάποιες φορές δεν είμαστε στο 100% των δυνάμεων μας, γιατί κάποιες φορές θα θέλαμε να μας αποδέχονται και με τα ελαττώματα μας και με τις αδυναμίες μας και το τεστάρουμε αυτό. Ή απλά θέλουμε κάποιο σημείο να ξαποστάσουμε, να μας αγκαλιάσουν, να μας κάνουν μασάζ (ψυχικά το εννοώ αλλά και σωματικά   ).
Και ίσως ένας Κυρίαρχος να τα θέλει αυτά από το αγαπημένο του πλασματάκι  
Και δεν είναι κακό  
Καθόλου!
Αυτό δεν σημαίνει ότι το πλασματάκι του χρήζει προστασίας από αυτόν.
Δική μου εμπειρία είναι ότι κάθε φορά που ο Κύριος μου, μου ζήταγε και μου ζητάει αγκαλιά (εννοώ να ανοίξω εγώ τη δική μου για να χαλαρώσει Εκείνος μέσα), μου ζητάει να Τον γαληνέψω, να Τον αποδεχτώ, κάθε φορά που μου έδειχνε μια πιο "σαγρέ" πλευρά του εαυτού Του, εγώ έπαιρνα και παίρνω μια στροφή προς το καλύτερο, προς τον δυνατό και καλό εαυτό μου. Και δεν χρειάζομαι καθόλου προστασία από αυτά τα πιο "μελανά" και δύσκολα σημεία Του. Ίσα - ίσα... Τα χρειάζομαι για να έρχομαι πιο κοντά, για να Τον αγαπάω καλύτερα  

 

άρα,,,από αυτούς δεν κινδυνεύει κανείς!!!

 

Το παράδοξο του κυρίαρχου, γνωστό και ως το παράδοξο του @peleas :  

• Ένας κυρίαρχος ισχυρίζεται ότι μπορεί να γίνει επικίνδυνος για την υποτακτική του.
• Ο κυρίαρχος που το λέει έχει αυτογνωσία, έχει συναίσθηση του κινδύνου και αίσθημα ευθύνης άρα δεν μπορεί να γίνει επικίνδυνος για την υποτακτική του.
• Κατά συνέπεια πρέπει να πει πως δεν μπορεί να γίνει επικίνδυνος για την υποτακτική του.
• Τότε όμως δεν έχει αυτογνωσία, δεν έχει συναίσθηση του κινδύνου και αίσθημα ευθύνης άρα είναι επικίνδυνος για την υποτακτική του.
• Και τότε οφείλει να πει πως μπορεί να γίνει επικίνδυνος για την υποτακτική του.
• Αλλά άμα το πει έχει αυτογνωσία, έχει συναίσθηση του κινδύνου και αίσθημα ευθύνης άρα δεν μπορεί να γίνει επικίνδυνος για την υποτακτική του κ.ο.κ.

[η πρόταση είναι αληθής όταν είναι ψευδής και ψευδής όταν είναι αληθής]

 

Μπορεί να είναι και κυρίαρχος και απόστολος της σχολής υποκριτικής κατά Στανισλάβσκι μπορεί νάναι, μα και κοινωνικά απομονωτιστής, αλλά και συμβιωτικός μπορεί, φοβικός ίσως και νάναι, μια τραγικότητα την έχει μάλλον μαζι με μια βαριεστημάρα πακέτο, πολλά μπορεί νάναι, όλα καλά, δεν με χαλάει κάτι, αν τραμπάρει και λίγο ενέργεια εκτός συμβάσεων εν πλήρει συνειδήσει, ακόμα καλύτερα, για να μη πω ταμάμ. Διγιότι αν δεν έχει τράμπα ενέργειας το παίγνιον, τότε το παίγνιον λέγεται γύρω - γύρω όλοι, ουδεμία σχέση με του βιρίκουκου...
Όχι πως με χαλάει να παίζεται το εν λόγω παίγνιον ούτε με χαλάνε όσα άτομα το παίζουν, τα αίτια της αγνότατης συμπαθείας μου είναι καθαρώς προσωπικά βεβαίως βεβαίως...

 

χαχαχαχα... μόλις περιέγραψες την τραγικότητα του ανθρώπου από την κωμική της πλευρά, συντελώντας έτσι (συνελόντι ειπείν   ) στο να προκύψει η λέξη που περιγράφει την ανθρώπινη μοίρα: Ιλαροτραγωδία...

 

Αχα! Από εσένα, ενδελεχώς και κατανυκτικά ερρώμενη @soutzoukakia , δεν περίμενα κάτι λιγότερο από τη σύλληψη μιάς υψίσυχνης δόνησης του χωροχρονικού συνεχούς, που οδηγεί σε loop. Μόνο που, προσθέτοντας το σωματίδιο του Φερεκύδη, το loop μετατρέπεται σε σπιράλ, το παγκόσμιο εξελικτικό αρχέτυπο. Voila!

Eξηγώ για όσους δεν κατάλαβαν: Η ωριμότητα και η συνειδητότητα (αγαπητή @gaby ) δεν είναι το έβερεστ, που το κατακτάμε και τελειώσαμε. Η διαδικασία της αυτογνωσίας διαρκεί όσο και ο βίος. Αλοίμονο στον κυρίαρχο που θα πιστέψει πως έφτασε στο ταβάνι της ωριμότητας, άρα δεν έχει τίποτα να μάθει (η άγνοια, που μου προσάπτεις οτι ωραιοποιώ, ήταν αχώριστη σύντροφος του Σωκράτη μέχρι το τέλος). Κι επειδή ο μεγαλύτερος εχθρός μας είναι ο εαυτός μας, οφείλουμε να είμαστε διαρκώς σε εγρήγορση (προσοχή: αυτό δε σημαίνει έλεγχο των πάντων, γιατί τότε απλά δε ζούμε).

Όταν λοιπόν λέω "οφείλω να σε προστατέψω από μένα", αναφέρομαι στη διαρκή εγρήγορση του κυρίαρχου ως προς τη συνειδητότητα των δράσεων και αντιδράσεών του. Αν αυτό τον κάνει λιγότερο κυρίαρχο, ποσώς με ενδιαφέρει... 

 

ο Επιμενιδης που ειναι Κρητικος ειπε οτι οι Κρητικοι ειναι ψευτες.
Περι του θεματος τωρα οταν τα χεις καλα με τον εαυτο σου,εχεις αποδεχθει τις αδυνσμιες,μειονεκτηματα,ανασφαλειες,τοτε μπορεις να προστατεψεις τους παντες.Οταν ομως πας να ξυριστεις το πρωι κι αυτο που βλεπεις στο καθρευτη δε σε ικανοποιει τοτε δε γινετσι να εχεις ευθυνη για καποιον αλλο αφου αποδεδειγμενα δε μπορεις να διαχειριστεις τον εαυτο σου.

 

Όταν τα πρωινά τινάζω το σεντόνι μου δε βγαίνει τίποτα (το πολύ κανα ταλαιπωρημένο στριγκάκι της συμβίας που "αποσπάστηκε" βιαίως και λούφαξε σε μιά πτυχή). Όταν τινάζω το δικό σου "σεντόνι" βγαίνουν παπάδες (συνήθως αρχιμανδρίτες)...

Στο νήμα αυτό μίλησα πολύ για τον "ιδανικό" κυρίαρχο. Εσύ μου θυμίζεις οτι όλοι έχουμε τις αδυναμίες μας, ζούμε με αυτές, πότε τις αγαπάμε και πότε τις χαστουκίζουμε και αυτές μας κλωτσάνε. Ναι, έχεις δίκιο. Δεν είναι εύκολο να κολυμπάς στα σκατά και να περιμένεις να μυρίζεις Σανέλ Νο 5. Ούτε η αυτογνωσία πρέπει να είναι ένα ανελέητο αυτομαστίγωμα (έχουμε τις υποτακτικές γι αυτό   ). Αν το ταξίδι δεν είχε απόλαυση, δε θα το επιχειρούσε κανείς.

Δεν υπάρχει εγχειρίδιο χρήσης υποτακτικών. Ο καθείς κουβαλάει αυτό που είναι. Αν είναι ολόκληρος μέσα στη σχέση, θα "μάθει και θα μάθει" από αυτή, όπως έλεγε ο Καβάφης...

 

Μμμμ, αυτό όμως είναι πολύ πολύ διαφορετικό απο το δοχείο συναισθηματικών αποβλήτων ή σάκου του μποξ, όπως εξηγήθηκε αρχικά η φράση.
(λαβ).