Διαχείριση θυμού: A matter for the D/s ministry of affairs...

διαφωνω σ αυτο φιλεναδα.
Με την εννοια οτι πριν το θυμο εχουν-λογικα-υπαρξει αλλα συναισθηματα που εχουν χτυπησει καμπανακια...αν δεν υπηρξαν η αν δε τα πηρε καποιος χαμπαρι τοτε εχει προβλημα.

 

Εκτονωθειτε

 

 

Ο θυμός είναι τόσο παλιός όσο και η ίδια η ίδια μας η ύπαρξη.

Πρέπει κανείς να πάει πολύ πίσω για τον ανταμώσει. Να δει πότε εγκαταστάθηκε εντός μας. Τι μας δίνει. Σε τι μας προστατεύει. Σε τι μας μπλοκάρει. Σε τι μας βοηθά.

Δεν θυμώνουμε ποτέ με τον άλλον. Πάντα με τον εαυτό μας θυμώνουμε. Απλά έχουμε τη συνήθεια να τον διοχετεύουμε στους άλλους. Γιατί αυτό μας ησυχάζει. Μας κάνει να νιώθουμε πως δεν φταίμε .

Ο θυμός μπορεί να γεννήσει βία.

Το που θα στραφεί η βία είναι ένα άλλο θέμα. Στον εαυτό μας; Στους άλλους; Ποιος ξέρει.

Μόλις ο θυμός περάσει έρχεται η ενοχή να χτυπήσει τη πόρτα.

Και τότε η αγκαλιά του άλλου ηρεμεί τις ενοχές.

Και μετά αυτό κάνει κύκλους, κύκλους, κύκλους, κύκλους, κύκλους.

Και έρχεται κάποια στιγμή που θες να ουρλιάξεις.

Ο θυμός είναι δικός μας. Θυμώνουμε με τον εαυτό μας. Και εμείς θα πρέπει να δίνουμε στον εαυτό μας την αγκαλιά που του αξίζει.

Δεν φταίνε ποτέ οι άλλοι και δεν είναι υποχρεωμένοι ποτέ οι άλλοι να γιατρεύουν τις ενοχές μας.

Από τότε που θυμώσαμε και μας πήραν μια αγκαλιά ο μπαμπάς και η μάμα έχουν περάσει πολλά πολλά χρόνια.

Ας μεγαλώσουμε…. Και ας αγαπήσουμε τον εαυτό μας….

Μην γυρίζουμε εκεί… στα παιδικά μας…

Είναι φυσιολογικό να θυμώσουμε επειδή κάποιος μας έσπρωξε στο μετρό, επειδή μας κοίταξε περίεργα, επειδή δεν μας κάνει τα χατήρια, επειδή δεν μας «αγαπά», επειδή μας ματαιώνει , επειδή, επειδή, επειδή….. χιλιάδες λόγοι για να θυμώσει κανείς….

Όμως δεν τον στρέφουμε το θυμό μας ούτε στους άλλους, ούτε στον εαυτό μας.

Λέμε απλά θύμωσα, σκάμε ένα χαμόγελο και προχωράμε…

Αλλιώς η ζωή σκουραίνει….

Αγκαλιάστε σύνκαυλοι…..

Ή ώρα της κρίσεως έρχεται….

 

Αχχχ... αυτός ο θυμός...

Η τοποθέτησή σου, Μαργαρίτα, τα λέει όλα. Αυτός ο θυμός μας κάνει όντως αγνώριστους, ακόμη και στον ίδιο μας τον εαυτό. Μόνο να δούμε στον καθρέπτη την όψη του προσώπου μας και αρκεί, για να καταλάβουμε πόσο μας μεταμορφώνει και μας επηρεάζει.

Κάποτε μου είπαν "σε στιγμές μεγάλης στενοχώρειας και θυμού αλλά και μεγάλης χαράς μην παίρνεις μεγάλες και σημαντικές αποφάσεις. Και ακόμη μη μιλήσεις για 5 δεύτερα, όταν πρόκειται για θυμό".

Προσπαθώ πραγματικά να μη θυμώνω. Όσο μπορώ. Πόσο όμως το καταφέρνω δεν είμαι σε θέση να το πω εγώ. Συχνά στενοχωριέμαι και με "τρώει" αυτό. Μία κατάσταση μπορεί να με λυπεί ιδιαίτερα. Δεν είναι δυνατό να μη δράσω, να μην κάνω κάτι, να μην αντιδράσω. Να μη διεκδικήσω το δίκιο (μου). Όμως θυμό επιδιώκω να μην έχω. Και δε θέλω ούτε να τον βλέπω.

Λάθη και αδικίες γίνονται και θα γίνονται. Είτε από αμέλεια είτε από πρόθεση και δόλο. Ωστόσο πάντα υπάρχει ένας καλός τρόπος και δρόμος να κάνουμε κάτι. Και αυτός σίγουρα δεν περνάει από το θυμό. Αφενός δεν μας αφήνει να έχουμε "καθαρή" σκέψη και από την άλλη μας εκθέτει σημαντικά.

Ωραίο νήμα. Που καταδεικνύει και καταδικάζει την "ασχήμεια" και μέρος του χαρακτήρα μας. Αν τον μετριάσουμε έστω και λίγο, θα είμαστε σίγουρα σε καλό δρόμο. Επιβάλλεται αλλά το δικαιούμαστε κιόλας ως δώρο στον εαυτό μας και σε όσους αγαπάμε.

 

Είχα πάρει χτές τηλέφωνο το μηχανογραφικό τμήμα της αποθήκης. Μου βάλαν πρώτα μουσικούλα και μετα απο κα 'να πεντάλεπτο ενα ηχογραφημένο μήνυμα οτι οι γραμμες ειναι απασχολημένες κλπ και να τους αφήσω μήνυμα . Τους άφησα , ευγενέστατος. Με κλάσανε.
Πήρα πάλι σήμερα. Τα ίδια, μουσικούλα και μετα ηχογραφημένο μήνυμα να τους αφήσω μήνυμα.
Θύμωσα.
Οχι με μένα .
Μ 'αυτούς.
"Ακούστε, πήρα και χτές και με γράψατε ( δεν είπα με κλάσατε, έκανα διαχείριση του θυμού μου) . ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΝΑ ΜΕ ΠΑΡΕΤΕ ΑΜΕΣΩΣ ΤΩΡΑ!!! " (την τελευταία μου φράση την έγραψα με κεφαλαία γιατι δεν την είπα, την γαύγισα).
Με πήρανε σε δέκα λεπτά. Σα βρεγμένες γάτες.

Το χαμόγελο που λέει ο Ιάγος το έσκασα μετά, που έκλεισα το τηλέφωνο...

 

Δεν έχει νόημα να καταπίνουμε το θυμό μας. Μένει μέσα μας και μας δηλητηριάζει. Διαχείριση θυμού σημαίνει με το που νιώθω πως με καταλαμβάνει ο θυμός αποστασιοποιούμαι, γίνομαι παρατηρητής του εαυτού μου. Σκέφτομαι πως αυτό που συμβαίνει τώρα, συμβαίνει σε κάποιον άλλο. Με τον τρόπο αυτό φρενάρω το κοκτέιλ ορμονών που πυροδοτεί το θυμό.

Θέλει εξάσκηση και αυτοσυγκέντρωση. Ας μην ξεχνάμε οτι σε μία διαφωνία, διαμάχη, διαπραγμάτευση, ο ψύχραιμος είναι πάντα ο νικητής.

 

Άλλο αποφασιστικότητα, άλλο θυμός, άλλο υστερία. Θα έλεγα οτι έδρασες αριστοτε(χν)λικά

 

Και πολύ καλά τους έκανες.... ακούς εκεί να παίρνεις τηλέφωνο εσύ... το κέντρο του κόσμου και να μην το σηκώνουν; σε εσένα; ποιοι είναι αυτοί οι ποταποί που θα ταλαιπωρήσουν εσένα...

Την επόμενη φορά να τους κάψεις ζωντανούς... Μα είναι δυνατόν.... οι αχρείοι ;

 

Στην Ιαπωνία, όπου η ιεραρχία, η πειθαρχία και η αυτοσυγκράτηση είναι παράδοση, έχουν μιά υπηρεσία όπου ο χρήστης πληρώνει, μπαίνει σε ένα δωμάτιο γεμάτο γυαλικά και τα σπάει όλα!

Διεστραμμένος τρόπος εκτόνωσης...χαχαχ

 

Αν καταλαβαινω καλα το ποστ του προφανως και χρειαζοταν μια απαντηση για να προχωρησει η δουλεια του.
Μην εχοντας αυτη την απαντηση κολλουσε κατι για το οποιο ευθυνοταν εκεινος και καπου θα εβγαινε εκτεθιμενος...
Εδειξε τη δυσαρεσκεια του κι εγινε η δουλεια του.

 

Περίπου έτσι.
Προφανώς και δεν είμαι το κέντρο του κόσμου ( @Iagos ) αλλά δεν θα αυτομαστιγωθώ κιόλας, οταν επειδή οι άλλοι δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους δεν μπορώ να κάνω εγώ τη δικιά μου.
Για την επόμενη φορά το κάψιμο το θεωρώ λίγο υπερβολικό... πίσσα και πούπουλα νομίζω είναι πιο πολύ του στύλ μου.

 

Σκέφτηκες ποτέ αντί να συγκαλέσεις συνέλευση των συναδέλφων και να συζητηθούν τα προβλήματα που προκύπτουν στον εργασιακό χώρο;