D/s, M/s: Πέρα από τα όρια

Αποκλείεται να είναι και τα δύο?
Αν δεν είναι master και τον παριστάνει μόνο για να ικανοποιήσει το φετίχ του, έστω "δια της πλαγίας", δε βλέπω να μακροημερεύει  

 

Νομίζω πως το χωρίον αυτό σηκώνει πολύ συζήτηση. Κατ΄αρχήν, διαφωνώ με την χρήση της λέξης "ανάγκη". Αν την αντικαταστήσουμε με την λέξη "επιθυμία", μπορούμε να ξεπεράσουμε τον πρώτο σκόπελο και να πάμε παρακάτω.
Θα μπορούσα λοιπόν υπο την αρχική προυπόθεση που έθεσα να συμφωνήσω κατ 'αρχήν με την πρώτη πρόταση.Βέβαια θα πρέπει να εξετάσουμε κατά πόσο οι επιθυμίες του Κ , που καλείται να ικανοποιήσει το υ είναι συμβατές με τις δικες του.

Ερχόμαστε έτσι στη δεύτερη βασική μου ένσταση που αφορά την συνέχεια, στο κατά πόσο το υ μπορεί να μάθει ( ? ) να ταυτίζει τις επιθυμίες του με αυτές του κ ,ώστε να αντλεί ικανοποίηση από την εκπλήρωσή τους.
Προσοχή!. Δεν λέει ο Πελέας πως το υ μαθαίνει να ανέχεται, να υπομένει, λέει πως μαθαίνει να ταυτίζει τις επιθυμίες του με αυτές του Κ.
Εγώ αυτό το μεταφράζω σαν απόπειρα επέμβασης στο εγώ ,στην ψυχοσύνθεση του υ, σαν προσπάθεια αποδόμησης και επαναδόμησης του σύμφωνα με τις προδιαγραφές του Κ ωστε το υ "ελεύθερα" να διαλαλεί υπερηφάνως οτι "εγω , ως υποτακτικός η σκλάβος του Κ μου γουστάρω ο,τι γουστάρει "
Αλλά αν ισχύει αυτό, για ποιά όρια μιλάμε; Τα όρια , απο την στιγμή που ενα υ/σκλάβος μεταλλάσσεται έτσι ώστε να θεωρήσει ,πιστεύσει ,αποδεχτεί, οτι επιθυμεί οτι επιθυμεί ο Κ του, απλά δεν υπάρχουν.

Πόσο εφικτό όμως είναι αυτό το "προτσές" ; Και κυρίως, πόσο θεμιτό;
Δεν το πάω παρακάτω, έχει ξανασυζητηθεί στο παρελθόν και ξεφεύγει, θεωρώ απο τις προθέσεις του Πελέα να επανέλθει εδώ.

Πάμε λοιπόν πίσω στα όρια που φυσιολογικά ενα υ που δεν εμφορείται η δεν έχει οδηγηθεί στην παραπάνω αντίληψη είναι αναμενόμενο να έχει.
Κατ 'αρχην δεν πιστεύω να περιμένει ο Πελέας καθένας που παρεμβαίνει στο νήμα να κατεβάζει και τον δικό του κατάλογο ορίων. Ειναι θέματα που άπτονται του πυρήνα της ιδιωτικής σφαίρας εκάστου και δεν τα κοινοποιείς στα καλά καθούμενα δημοσίως.
Θα συμφωνήσω με την @gaby ,αν δεν συμφωνούν στα σκληρά τους όρια δεν κάνουν σχέση Κ και υ, το υ όσο και να θέλει να ικανοποιήσει το Κ δεν θα κάνει πράγματα που δεν αντέχει η αποστρέφεται.
Η αρχή της ευχαρίστησης πρέπει να ικανοποιείται και στα δύο μέρη , υπο την καθοδήγηση ασφαλώς του Κ για να προχωρήσει το πράγμα.

 

Σχετικά με τις ανάγκες ή τις επιθυμίες κ και υ έχω εκφράσει πολλάκις τις αντιρρήσεις μου, και μάλιστα με έντονο τρόπο. Απλά, για χάρη του θέματος, που είναι τα όρια, δέχομαι τις θέσεις που έχουν κατά καιρούς εκφραστεί από πολλούς εδώ, και μάλιστα σε ένθερμο τόνο.

Κατά τα λοιπά, συμφωνώ με όσα λες, υπογραμμίζοντας την τελευταία πρότασή σου.

 

Τα όρια πρέπει να αντιμετωπίζονται με δύο μόνο παράλληλους τρόπους: α) σεβασμό, β) επιδίωξη της υπέρβασής τους.

 

Αρκετές φορές (αν και λίγα τα χρόνια ακόμη) από τότε που μπήκα σε Κ/υ σχέσεις είπα ή σκέφτηκα "αυτό; εγώ;;; ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ".
Αρκετές από αυτές τις φορές ήρθα να διαψευστώ λίγο ή λίγο περισσότερο καιρό μετά.  
Και αυτό το "αποκλείεται" δεν είχε να κάνει τόσο με πρακτικές ή κάποιο φετίχ (πάντα εξάλλου ήμουν της άποψης "πάμε για ένα ποτό και αν δεν σου αρέσει ντύνεσαι και φεύγεις" ), όσο με βαθύτατες αλλαγές που κλήθηκα να κάνω στον τρόπο που βλέπω τα πράγματα και τον κόσμο.

Π.χ. αν κάποιος μου έλεγε στην αρχή του ερωτικού μου βίου ότι θα κληθώ να βγάλω το υπεραγαπημένο σκουλαρηκάκι που φόραγα στη μύτη από την εφηβεία μου, θα έλεγα "ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ".
Και όμως ήρθε η ώρα που το έβγαλα και δεν μου έλειψε και καθόλου μάλιστα. Ίσα ίσα δεν θυμάμαι καν τον εαυτό μου πια να το φοράει.
Και αυτό είναι ένα μικρό μόνον παράδειγμα (απλά κάτι που είχε μεγάλη συναισθηματική αξία για μένα).

Πια αρνούμαι να πω και στον ίδιο μου τον εαυτό "αυτά είναι τα όρια μου και τέλος". Δεν ξέρω ποια είναι τα όρια μου, αυτή είναι η αλήθεια.
Και φυσικά τα έχω διευρύνει για Κυριάρχους που πέρασαν από τη ζωή μου και είχαν μεγάλη σημασία για μένα.

Νομίζω ότι το μόνο πραγματικό μου όριο είναι η εμπιστοσύνη και τίποτε άλλο. Δηλαδή αν δεν εμπιστεύομαι, δεν πράττω, δεν προχωρώ καν.
Η εμπιστοσύνη μου έχει σπάσει στο παρελθόν και θα έσπαγε για έναν και μοναδικό λόγο: να έβαζε ο Κυρίαρχος σε κίνδυνο την σωματική και ψυχική μου υγεία.
Δεν θα έσπαγε η εμπιστοσύνη μου αν τύχαινε κάποια δοκιμή πρακτικής σε ένα σέσσιον να μη βγει, ακόμη και αν χτυπήσω από αυτό το λάθος. Θα έσπαγε όμως η εμπιστοσύνη μου αν κάποιος Κυρίαρχος δεν με προστάτευε παίρνοντας προφυλάξεις κατά τη σεξουαλική συνεύρεση ή αν δεν έπαιρνε μαζί μου, θα μου ήταν αδιανόητο αυτό να το κάνει γενικώς.
Γιατί στην πρώτη περίπτωση είναι κάποια ατυχία που δεν βγήκε, στη δεύτερη όμως δεν είναι καθόλου ατυχία.
Δεν θα έσπαγε η εμπιστοσύνη μου αν κάποιος με πλήγωνε άθελα του, αυτό μπορεί να συμβεί από άγνοια. Θα έσπαγε όμως αν μου έλεγε το ίδιο ψέμμα 2 φορές.

Και επειδή θεωρώ ότι χωρίς εμπιστοσύνη, βαθιά σχέση Κ/υ δεν προχωρά, αυτή θεωρώ πως είναι το μόνον όριο μου  
ΥΓ Ωραίο θέμα αγαπητέ @peleas  

 

Σε ευχαριστώ, καλή μου @margarita_nikolayevna .
Λες δηλαδή οτι θα δοκίμαζες τα πάντα -με δεδομένο οτι δε θα κινδύνευε η σωματική σου ακεραιότητα- εμπιστευόμενη τον κύριό σου, ακόμα και αν δε σου άρεσαν καθόλου?

 

Nαι αμε!  
Εξάλλου για πολλά που νόμιζα ότι δεν μου άρεσαν αποδείχτηκα λάθος.  

 

That's the spirit!  

 

       
Να πω βέβαια ότι στάθηκα τυχερή (δεν ξέρω αν είναι αυτή η σωστή λέξη) και ποτέ κανένας Κυρίαρχος που υπήρξα δίπλα του δεν με ανάγκασε να κάνω ή να γίνω κάτι που να αναιρούσε τον πυρήνα αυτού που πραγματικά είμαι. Ούτε μια φορά, όσο μακρυά και αν μου φάνταζαν από μένα κάποια πράγματα.
Όλα ενσωματώθηκαν παραπάνω από αρμονικά σε μένα και τη ζωή μου  
Και ας πίστευα το αντίθετο  

 

Καρατσεκαρισμένο

 

Μια αλλη καλη ερωτηση θα ηταν: Ποσο σημαντικα ειναι αυτα τα ορια και το πως θα ξεπεραστουν σε μια σχεση. Και τι γινεται οταν δεν ξεπερνιουνται. Και τι γινεται εαν ξεπερνιουνται. Θετουμε κι αλλα ορια; Πιο σκληρα για να ξεπερασουμε; Κι αν ναι μετα; Δηλ. το Α και το Ω μας σχεσης ειναι να βαζουμε ορια και να τα υπερνικαμε; Και που θα φτασουμε στο τελος; Στο φεγγαρι; Κι αν οχι; Σταματαει η σχεση;