Τι είναι για εσάς ο έρωτας;

Απάντηση: Τι είναι για εσάς ο έρωτας;

εχω γινει λιγο καχυποπτος με τις μεταφρασεις τελευταια .. δεν ξερω αν ο Πλουταρχος ηθελε να αποδωσει τον ερωτα σαν την καταρα του Φαραω οπως φαινεται εδω σε μερικα σημεια ...
ασε που σημερα μοιαζει με την αμολυβδη .. μολις τελειωσει πας και ξαναγιεμιζεις .. εχει γινει ευκολο .. αλωστε ζουμε και περισσοτερα χρονια απο τον Πλουταρχο .. δεν την βγαζεις με ενα γεμισμα ... μεγαλωσαν και οι προορισμοι .. εχει πολλα χιλιομετρα να διανυσει η καρδια την σημερον ....

και μια αλλη μου διαφωνια .. ο ερωτας σε επηρεαζει αρνητικα ή θετικα με την παρουσια του ...΄η απουσια του ειναι αδυνατο να σου προκαλεσει κατι .

 

η στιγμή οπου το ενστικτώδες και το πνευματικό ερέθισμα της έλξης,συναντώνται και αναλόγως το σήμα απέναντι,πορεύονται..

ΙΟΥΛΙΕΤΑ
κι ο Έρωτας, υπομονήν δεν έχει,
και θέλει ταχυδρόμους του τους στοχασμούς, που τρέχουν
δέκα φορές πλέον γοργοί από ακτίνα ήλιου,
όταν τους ίσκιους στα βουνά τα βουρκωμένα διώχνει
και διά τούτο πτερωτόν τον Έρωτα τον έχουν,
και περιστέρια τον τραβούν, και φεύγει σαν αέρας.


ΡΩΜΑΙΟΣ
Με τα πτερά του Έρωτος επήδησα τον τοίχον.
Με λίθινα εμπόδια δεν κλείεται ο Έρως,
κι ό,τι του είναι δυνατόν τολμά και να το κάμη
κι ούτε μου ήλθεν εις τον νουν των συγγενών σου φόβος.

Είν’ η αγάπη μου εκεί η δέσποινα μου είναι.

Δύο αστέρια τ’ ουρανού, τα ωραιότερα του,
θέλουν την γην να κατεβούν, και ως που να γυρίσουν
παρακαλούν τα μάτια της τους ουρανούς να λάμπουν.
Και τι, εάν τα μάτια της εκεί επάνω ήσαν;
Και τι, εάν κατέβαιναν την κεφαλήν της τ’ άστρα;
Η λάμψις του μετώπου της θα θάμπωνε τ’ αστέρια,
καθώς θαμπώνει λύχνου φως την λάμψιν της ημέρας,
και θα’ χυναν τα μάτια της τους ουρανούς επάνω
ένα ποτάμι φωτερόν να φέγγη τον αιθέρα,
που τα πουλιά να κελαδούν σαν να μην ήτο νύκτα!
Ιδέ την, πώς ακούμβησε το μάγουλον στο χέρι.
Ας ήμουν εις το χέρι της χειρόφτι, να εγγίζω
το μάγουλόν της το γλυκόν!


ΙΟΥΛΙΕΤΑ
Αχ


ΡΩΜΑΙΟΣ
Ομιλεί. — Ομίλει,
ομίλει, άγγελε λαμπρέ! — Μου έλαμψες το σκότος,
καθώς οπόταν ο θεός εις τους ανθρώπους στέλνει
τον πτερωτόν του μυνητήν απ’ του ουρανού τα ύψη,
κι αναστηλόνουν έκθαμβα οι άνθρωποι τα μάτια,
και γέρνουν τα κεφάλια των οπίσω, να τον βλέπουν,
που κάθεται στα σύννεφα τα αργοκινημένα
και αρμενίζει υψηλά στους κόλπους του αιθέρος!

ΙΟΥΛΙΕΤΑ
Ποιος είσαι συ, που έρχεσαι κρυμμένος ‘ς το σκοτάδι,
και χώνεσαι ‘ς τα μυστικά κρυφομιλήματά μου;

Και ποιος σ’ ωδήγησεν εδώ τον δρόμον σου να εύρης;


ΡΩΜΑΙΟΣ
Ο Έρως, που μου έδειξε τον τρόπον να τον μάθω
εκείνος έβαλε τον νουν, κ’ έβαλα ‘γώ τα μάτια.
Δεν είμ’ εγώ θαλασσινός, αλλά και εις την άκρην
του κόσμου αν ευρίσκεσο, — και έως τ’ ακρογιάλι
που βρέχει του ωκεανού το τελευταίον κύμα
δι’ ένα τέτοιον θησαυρόν τολμούσα ν’ αρμενίσω.


ΙΟΥΛΙΕΤΑ
Ξεύρεις, το σκότος της νυκτός το έχω προσωπίδα,
ειδέ θα μ’ εκοκκίνιζε παρθενική σεμνότης
δι’ όσα λόγια ήκουσες απόψε να προφέρω.

Εταίριαζε να έμενα έως εκεί που πρέπει,
και όλ’ αυτά να τ’ αρνηθώ αλλά, το καθώς πρέπει
ας πάγη τώρα στο καλόν.

Αληθινά, αισθάνομαι πολύ ερωτευμένη,
κ’ ίσως ευρίσκεις ελαφρύ πολύ το φέρσιμόν μου
αλλ’ όμως εμπιστεύσου με, Ρωμαίε, και θα μ’ εύρεις
πλέον πιστήν από αυτάς, που ξεύρουν να κρατούνται.
Τ’ ομολογώ, να κρατηθώ κ’ εγώ εχρεωστούσα,
πλην άθελά μου ήκουσες τον μυστικόν μου πόθον,
και πριν το πάρω είδησιν λοιπόν συμπάθησέ με,
κ’ εις ελαφράδα της καρδιάς μη τύχη κι’ αποδώσεις
τα όσα εξεσκέπασεν η σιωπή του σκότους.


ΡΩΜΑΙΟΣ
Ευλογημένη η νύκτα αυτή και τρις ευλογημένη!
Φοβούμαι μήπως όνειρον ήτον αυτό που είδα
τόσον μου φαίνεται γλυκόν, που μόλις το πιστεύω.


ΙΟΥΛΙΕΤΑ
Κοντεύει το ξημέρωμα. Το ήθελα να φύγεις,
αλλ’ όχι πλέον μακρυά απ’ το μικρόν πουλάκι,
που αφήνει απ’ το χέρι της μια νέα να μακραίνει,
με μιαν κλωστήν μεταξωτήν σαν αλυσοδεμένον,
και πίσω πάλιν πηδηκτόν το σέρνει στην ποδιάν της
τόσον το θέλει στην σκλαβιάν απ’ την πολλήν αγάπην.

ΡΩΜΑΙΟΣ
Ας ήμουν το πουλάκι σου.

ΙΟΥΛΙΕΤΑ
Μακάρι, ω γλυκέ μου
αλλά θα σ’ εθανάτονα απ’ το πολύ το χάδι.

Καλήν σου νύκτα- πήγαινε, Ρωμαίε. Καλήν νύκτα.
Τόσον μου φαίνεται γλυκειά του χωρισμού η πίκρα,
που έως αύριον μπορώ να λέγω καλήν νύκτα.

 

Επικοινωνία, με τον εαυτό μας, μέσω ενός άλλου.

 

Ένα γλυκό σκίρτημα, που κάνει το χρόνο άλλες φορές να σταματάει και άλλες να τρέχει σαν τρελός. Και που συχνά συνοδεύεται από έναν ηδονικό πόνο εκεί χαμηλά, κάπου στο ύψος της ζώνης.

 

Ο έρωτας είναι μια υπέροχη καταστροφή.

 

@peleas  

 

ε το τραβάς κι εσύ..  

 

Μια εικόνα. Μια παραλία, πολύ αέρας, τεράστια απανωτά κύματα.
Παίρνεις φόρα και τρέχεις προς το κύμα που έρχεται, υψώνεται, κρέμεται απάνω σου, και πριν σκάσει βουτάς μέσα του, και όπου σε πάει και ότι γίνει. Χωρίς έλεγχο. Βουτάς.
Άλλοτε σε στριφογυρίζει και σε βγάζει στην επιφάνεια, λαχανιασμένη αλλά αλώβητη, άλλες φορές σε πιάνει σε μια δίνη και σε πατάει κάτω μέχρι να μην καταλάβεις από που θα βγείς να πάρεις ανάσα, άλλες σε τουμπάρει άσχημα και σε ξεβράζει στην άμμο σκληρά, ξαφνικά, απότομα.

Σημασία έχει να βουτάς.

 

Και μερικες φορες σε πνιγει..
Θεριό η θαλασσα, ετσι θεριό είναι και ο ερωτας...

 

Έρωτας είναι να παραμιλάς στον ύπνο σου και να αποκαλύπτεις τις πιο απόκρυφες σκέψεις που έχεις για τη σύντροφο σου, εκείνη να τα ακούει να σε αγκαλιάζει το πρωί και να σου λέει πως πρώτη φορά με άγγιξε άντρας τόσο πολύ στη ζωή μου...και όλα αυτά επειδή είπες την αλήθεια... είπες αυτά που εσύ θεωρείς αυτονόητα, αλλά δεν μπήκες ποτέ στο κόπο να της τα πεις τις υπόλοιπες ημέρες της ημέρας....

 

Ακριβώς. Γιατί μπορεί να μη σε "ξεβράσει" στην άμμο αλλά σε τίποτα βράχια ή σε κάποιο φαλαινοκαρχαρία  

 

@jasmin sg, @dimfetishman, έχετε άπειρο δίκιο, σωστότατες οι παρατηρήσεις σας. Θα έπρεπε να το έχω γράψει έτσι:

άλλες (φορές) σε τουμπάρει άσχημα και σε ξεβράζει ξαφνικά και απότομα, μισοπνιγμένο, πληγωμένο, νικημένο.