ποσο δύσκολες ειναι οι αλήθειες στην προσωπική μας ζωη

Ως εισηγητής θα ήθελα να εκφράσω μια απορία που με βασανίζει και την έχω πολλές φορες στο μυαλο μου. Σκέφτομαι ποσο εύκολες θα ήταν οι προσωπικές μου σχέσεις να υπήρχε εξ αρχής ειλικρίνεια και όπως εγώ εκφράζομαι ανοιχτά στα θέλω μου και τις αναγκες μου το έκανε και η σύντροφος μου ή η κοπέλα που επέλεγα να ξεκινήσω κάτι μαζί της.
Το αστείο ειναι οτι όλοι μας έχουμε την ίδια σκέψη . Πόσες φορές έχετε ακούσει την ίδια φράση απο τους φιλους ή φιλες σας και πόσες φορές το έχετε ξεστομίσει ...
Και η απορία μου ειναι η εξής ?? γιατι δεν κάνουμε τα πράγματα πιο απλά? γιατι δεν μιλάμε και δεν εκφράζουμε τα θέλω μας? Eιναι ο φόβος της έκθεσης των σκέψεων μας σε ένα άγνωστο πρόσωπο ή μήπως μας εξιτάρει το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι ??

 

Εγώ κατ αρχήν θα έβαζα τα "θέλω" σε δύο κατηγορίες:
Η πρώτη είναι αυτά που θα μπορούσαμε να τα πούμε εξ αρχής και η δεύτερη αυτά που λέμε αποκτώντας "τριβή",χρόνο και εμπιστοσύνη με την σχέση μας.
Στην δεύτερη κατηγορία θεωρώ πως γίνονται λάθη επειδή μπορεί να μην ταιριάζουν τα "θέλω" και τα τροποποιούμε ή μετασχηματίζουμε ανάλογα οπότε χάνουν και τον όρο "θέλω".

 

επισης συμβαινει πολλες φορες ο ενας να μην αντεχει τις αληθειες του αλλου

 

Αυτό δεν είναι μόνο στις ερωτικές αλλά σε όλες τις διαπροσωπικές σχέσεις 

 

Mundus vult decipi, ergo decipiatur....

 

他媽的 όπως λέει και μια κινέζικη παροιμία

 

το ήξερα πως δεν θα κρατηθείς...
όμως ξέρεις πως έχω δίκιο!!! ο κόσμος γουστάρει το παραμύθι!!! η αλήθεια δεν του αρέσει!!

 

Πρώτο κρατούμενο, απέραντος εγωισμός, προσωπικές οπτασίες, ψωροπερηφάνεια, αλλεργία στα ζόρια.
Δεύτερο κρατούμενο, στις περισσότερες των περιπτώσεων για τ' άλλο μέρος στην πραγματικότητα νιώθουμε ελάχιστα έως και τίποτα. Και απλά βολευόμαστε.
Τι αλήθεια να πούμε εκεί και πάνω απ' όλα τι αλήθεια περιμένουμε ν' ακούσουμε? Ότι ο/η άλλος/η περνάει την ώρα του/της μαζί μας, μέχρι να βρει κάτι για κείνον/η καλύτερο?
Ή ότι είναι μαζί μας, γιατί δεν αντέχει, να είναι μόνος/η?
Θα το σήκωνε το στομάχι μας? Ή μήπως θα είχαμε τα κότσια, να πούμε κατάμουτρα κάτι παρόμοιο στον/στην άλλο/η?
Και να χάναμε το "σιγουράκι"? Τα πράγματα είναι γαμάτα να τα κάνουμε, αλλά μην ξεχνάμε ότι πιο σημαντικό ακόμη είναι, να τα κάνουμε και να "κρατάμε και τη μούρη μας".
Μην μας πουν και καθίκια, ψεύτες/ρες, υπολογιστές/ριες κτλ κτλ. Λες και ν' αναζητεί κάποιος/α, να ικανοποιήσει τα όποια θέλω του/της, είναι τζιζ κακά.
Τεσπα, πολλοί/ες γουστάρουν το "φούμαρο", δίνει μια αύρα ευγένειας σε καταστάσεις, που θα ήταν εντελώς τετριμμένες, ίσως μέτριες ( μπορεί και θλιβερές σε κάποιες περιπτώσεις ).
Και αφού "ξεχωριστές" δεν θα ήταν ( άλλο που οι περισσότεροι/ες χτυπιούνται και για να είναι "ξεχωριστοί/ες", αλλά και για να έχουν "ξεχωριστές" ιστορίες...πάντα...Η ειλικρίνεια - κυρίως με τον εαυτό τους -, θα τους χάλαγε το φιλμάκι ).
Εγώ ξέρω μόνο, ότι όποτε ήμουν "σιχαμερά" ειλικρινής τόσο με τον εαυτό μου, όσο και με την όποια παρτενέρ μου, δεν έχασα ποτέ.
Αφού εκείνο το λίγο ή το πολύ που μαζί της ζούσα, "όμορφο" ή "άσχημο", για μένα τουλάχιστον δεν είχε γεύση τσιχλόφουσκας.
Και παν΄απ΄όλα δεν χαράμιζα ενέργεια και χρόνο, για να να κρατήσω την όποια μάσκα στο πρόσωπο μου.
Ένα είναι το σίγουρο, αν θέλεις να λες αλήθειες, ακόμη κι εκείνες που ίσως και να πονούσαν τ' άλλο μέρος.
Πρέπει να είσαι διατεθειμένος/η, ν' ακούσεις εξίσου σκληρές αλήθειες κι εσύ ( σχήμα λόγου ο δεύτερος ενικός ).

Υ.Γ. Το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι, εγώ το θεωρούσα ( και συνεχίζω να το θεωρώ ) εντελώς ηλίθιο και βαρετό... 

 

Ωχ, φαντάζεσαι να μην είναι απαραίτητα "Η-Ενοχλητική-Αλήθεια-Που-Σε-Πονάει-Και-Δεν-Την-Αντέχεις-Επειδή-Είναι-Η-ΑΛΗΘΕΙΑ" αυτό που κρύβεται πίσω από τη δηλητηριώδη παπάτζα που σου πετάει ο κάθε πονεμένος επειδή ευχαριστιέται στη σκέψη ότι σε κάνει να νιώθεις άσχημα;

 

Ποτέ δεν θα ξεχάσω τον άνθρωπο με τον οποίο είχαμε πολύ καλή και ειλικρινή σχέση ,λέγαμε τα παντα υπήρχε απόλυτη εμπιστοσύνη μέχρι που κάποια στιγμή εντελώς τυχαία ανακάλυψα ότι δεν του αρέσει η ουγγαρεζα στο πιτογυρο.. ηταν μια απόκρυψη της αλήθειας που μου στοίχισε πολύ.. μακαρι να μου το έλεγε από την αρχή..

 

Μα δεν είναι δύσκολο.
Απλά σπάνιο.
Αν οντως καποιος αυτο θελει ειναι πανευκολο να το εχει. Σπανιο ειναι γιατι σχεδον κανεις δεν το θελει αληθεια.

 

Ο λόγος που δεν εκφράζουμε ανοιχτά τις ανάγκες μας είναι πως δεν είμαστε οι ίδιοι σίγουροι γι αυτές. Δεν είμαστε έτοιμοι να υποστούμε το κόστος της μη πραγματοποίησής τους. Δεν είναι θέμα ειλικρίνειας, αλλά απληστίας. Θέλουμε να τις ικανοποιήσουμε χωρίς να χρειαστεί να πληρώσουμε το τίμημα.