Η διαχείριση της υποτακτικότητας σε περίοδο έλλειψης Κυριάρχου

Ας πούμε πως πολλές φορές η περαιτέρω ανάλυση πρέπει να φτάσει στα φραγκοδίφραγκα, αν όχι στις πενταροδεκάρες...
Πα να πεί πως τότε δεν διαλεγόμαστε, αλλά κάνουμε σεμινάριο ή μάθημα (μακριά από μένα δαύτα)....
Άσε που ανάλυση σημαίνει προσέγγιση μιας κατάστασης επί της ουσίας με κάποια, ικανά ή μη (ως προς το πλήθος), πραγματικά δεδομένα και όχι με τόννους άχρηστων λεπτομερειών.

Καταθέτω την οπτική μου, λέω και καναδυό πράγματα επιπλέον αφού ερωτήθηκα και επειδή ήθελα, στο καπάκι.
Φτάνει ως εκεί...
Δεν θα μπω στο σκεπτικό που λέγεται "κατά περίπτωση", δεν κόβω κανένα κιμά παρουσία του όποιου πελάτη.
Ουδαμώς με μέλλει αν η υποτακτικότητα για τα όποια άτομα έχει συγκεκριμένο πρόσημο στην αντίληψή τους, είτε ακόλουθα είναι είτε πανωχεράδικα είτε ευπαθούς ισορροπίας...
Από την στιγμή όμως που προσημαίνεται κάποια βασική έννοια είτε θετικά είτε αρνητικά, το πεδίο του διαλόγου στενεύει απελπιστικά.

Δεν βλέπω λοιπόν κανένα λόγο να γράψω δυο παραπάνω λόγια.
Αν το έκανα θα έπρεπε να ξεκινούσα με το "στην αρχή ήταν η θάλασσα και τα λουλούδια"... Είμεθα με τα καλά μας?
Είναι το πρώτο πράμα που θα απέρριπτα σε κάθε άτομο έχει κλείσει τα 7 (αριθμός επτά) χρόνια του...

Στα ανθρώπινα πράματα αυτό που μετράει είναι η καλή παρέα που στις κουβλεντες της γεννάει τα καλά ερωτήματα, που γεννάνε την επιθυμία για ψάξιμο, που γεννάει (το ψάξιμο) την ανάγκη για επικοινωνία με άλλους ανθρώπους στη βάση ουσιατικών ερωτημάτων...
Τα ουσιαστικά ερωτήματα δεν απαντιούνται με σκονάκια, άσε που τσαντίζομαι να βλέπω την όποια ουσιαστική τοποθέτηση να αντιμετωπίζεται με περισσή μαλακία ντυμένη με κατεψυγμένα φλόκια για να γυαλίζει, κουβέντα για να γίνεται...

Είπαμε, είμαι αγαπιάρης..!
Και ενίοτε πολύ παλιοχαρακτήρας...

 

Στην διαχείριση της έλλειψης υποταγής θα μπορούσε να βοηθήσει ο απερχόμενος Κ με ένα mentoring aftercare.Τα πάθη,οι πίκρες και οι πίκες που συνοδεύουν συνήθως τούς χωρισμούς καθιστούν τη δυνατότητα αυτή από σπάνια εως ανύπαρκτη.
Μπορεί επίσης να υπάρξει στήριξη και καθοδήγηση-και πάλι εν είδει mentoring- από αγαπημένα πρόσωπα πρόθυμα και ικανά να το κάνουν.
Νομίζω όμως πως η κύρια προσπάθεια δεν μπορεί παρά να γίνει από το υ,ενδεχομένως βασισμένη σε όσα αποκόμισε,αν αποκόμισε,από την σχέση που μόλις τέλειωσε.
Είναι και αυτός ένας(όχι απαραίτητα ο πιο σημαντικός) δείκτης ποιότητας της σχέσης,ο οποίος κρίνεται όταν όλα έχουν τελειώσει.Οπως λεει και μια κινέζικη παροιμία...αν σου δώσει(ο Κ) ενα ψάρι,θα φας ένα γεύμα.Αν σε μάθει να ψαρεύεις θα τρως σε όλη σου τη ζωή.

 

Αν και μου είναι οικεία και μάλλον της θαλπωρής η προβληματική περί εξωτερικού κέντρου ελέγχου που αναπτύσσεται στην υγιή υποτακτική και την υποτακτική με προβλήματα της yalda tovah θα ήθελα να πω δυό δικά μου λόγια πάνω στο

Το υποτακτικό πρόσωπο συχνά έχει λίμπιντο που διαχέεται πέρα από την κοινά αποδεκτή ερωτική ψυχοδιανοητική διέγερση - πόσο καλός και όμορφος είναι ο άλλος, αχ πόσο θα ήθελα να ταυτιστώ μαζί του σε βαθμό που να γι΄νω "Εκείνος" και να ερωτευτούμε αφού εγώ έκανα τη θυσια να ταυτιστώ και να ρίξω τα τείχνη μου και να είμαστε για πάντα μαζί και τώρα που το σκέφτομαι αν με βάραγε και λίγο καλά θα ήταν. Το υποτακτικό πρόσωπο για να διεγερθεί ψυχοδιανοητικά εκτός από σωματικά ή προκειμένου να διεγερθεί σωματικά κάνει χρήση της ανταλλαγής ελέγχου, είτε φαντασιακά είτε πραγματικά. Όταν δεν έχει την δυνατότητα να εκφραστεί με αυτόν τον τρόπο είτε επειδη οι επιθυμίες του αυτές είναι μη συνειδητές είτε επειδή έχει ξεμείνει από κυριαρχικό αντέρεισμα, τότε ενδεχομένως καλεί ερωτικά με όποιον τρόπο γνωρίζει μέσα του και εκεί εκδηλώνει την υποτακτικότητά του εκτός σχέσης. Μπορεί να προσφέρει υποταγη χύμα εδώ κι εκεί, μπορεί ενδεχομένως να ρωτάει, με τη στάση και τη συμπεριφορά του, τι τρέχει με το ίδιο μπορεί, όταν γνωρίζει ότι υπάρχει τετοια διέξοδος, να πηγαινει και να προσφέρεται για σαδομαζοχιστικά παιχνίδια (σε άλλα μέρη - προφανώς). Εξάλλου ένας τέτοιος άνθρωπος μπορεί, αν είναι ξέμπαρκος, να θέλει να επιβεβαιώσει αν είναι υποτακτικός ή δεν είναι, αν είναι μαζοχιστής ή δεν είναι. Τυχόν επίσκεψη στον "ψυ" αυτόν τον σκοπό θα εξυπηρετεί και πολύ λιγότερο να θεραπευτεί από το "συμβεβηκός πάθος" της υποτακτικότητας που είτε δεν είναι συνειδητό είτε δεν τον χαλάει.

Ο υποτακτικός άνθρωπος που δεν διοχτεεύει την υποτακτικότητά του - και την ροπή του να αφοσιώνεται - σε μια σχέση, μπορεί ίσως να αφιερωθεί με πάθος σε έναν σκοπό, να προσφέρει τη βοήθειά του δεξιά και αριστερά, να κλειστεί στον εαυτό του και στη δουλειά του για να μην νιώθει, να τείνει προς διάφορες ελαφρές αυτοκαταστροφές ως και βαρύς εθισμούς, να πάθει κατάθλιψη ή διάφορα ψυχοσωματικά. Να είναι, τέλος, αναφροδίσιος, αφού συχνά δεν βρήκε όχι αυτό(ν) που αναζητούσε αλλά ούτε καν τί αναζητούσε.

Είναι η πιο συνηθισμένη διαδρομή του υποτακτικού να σκορπάει την υποτακτικότητά του γύρω του, εμείς εδώ είμαστε μαι μικρή, άκρως καλομαθημένη εξαίρεση, ας μην το ξεχνάμε!

Έτσι - μεταξύ άλλων - σχολίασε ο Φρόϋντ τον Ντοστογιέφσκι στο διήγημά του "Ντοστογιέφσκι και η πατροκτονία" (εκδόσεις Πατάκη):

"Η αντίφαση [σημείωση δική μου: να εστιάζει πάνω απ όλα στους βίαιους, δολοφονικούς, εγωϊστικούς χαρακτήρες] αναλύεται εφόσον συνειδητοποιήσουμε ότι στον Ντοστογιέφσκι, η πανίσχυρη ενόρμηση της καταστροφης, η οποία θα τον είχε μετατρέψει με ευκολία σε εγκληματία, στην πραγματική του ζωή στρέφεται κυρίως ενάντια στον ίδιο του τον εαυτό (προς τα μέσα αντί προς τα έξω), με αποτέλεσμα να εκδηλώνεται ως μαζοχισμός και ως αίσθημα ενοχής. Άλλωστε, η προσωπικότητά του διατηρεί αρκετά σαδιστικά χαρακτηριστικά τα οποία αφενός εξωτερικεύονται με την αψιθυμία του, την τάση του να βασανίζει τους άλλους, την έλλειψη ανοχής ακόμα απέναντι και σε αγαπημένα του πρόσωπα, και αφετέρου έρχονται στην επιφάνεια ακόμα και στον τρόπο με τον οποίο ως συγγραφέας αντιμετωπίζει τους αναγνώστες του. Με άλλα λόγια, όσον αφορά τα μικρά πράγματα λειτουργεί σαδιστικά προς τα έξω, ενώ, όσον αφορά τα μεγαλύτερα, λειτουργεί σαδιστικά προς τα μέσα, άρα μαζοχιστικά - κοντολογίς, ως ο πιο ήπιος, ο πιο καλόψυχος. ο πιο εξυπηρετικός άνθρωπος.

Από την πολυσύνθετη προσωπικότητα του Ντοστογιέφσκι επιλέξαμε τρεις παράγοντες - έναν ποσοτικό και δυο ποιοτικούς: την εντυπωσιακή συναισθηματικότητα, την προδιάθεση για διεστραμμένες ενορμήσεις, η οποία ήταν αναπόφευκτο να τον οδηγήσει στον σαδομαζοχισμό ή στο έγκλημα, και το καλλιτεχνικό του χάρισμα, το οποίο είναι αδύνατο να αναλυθεί. Τούτο το σύνολο θα ήταν κάλλιστα βιώσιμο ακόμα και χωρίς την ύπαρξη νεύρωσης, άλλωστε υπάρχουν και μαζοχιστές που δεν είναι νευρωτικοί. Σύμφωνα με τον συσχετισμό δυνάμεων ανάμεσα στις ενορμητικές αξιώσεις και στις αναστολές που τις αντιμάχονται (συν τις διαθέσιμες μεθόδους μετουσίωσης), ο Ντοστογιέφσκι θα κατατασσόταν και πάλι στους λεγόμενους ενορμητικούς χαρακτήρες. Όμως η κατάσταση συσκοτίζεται από την παράλληλη παρουσία της νεύρωσης, η οποία, όπως είπαμε, αν και δεν θα ήταν απαραίτητη υπό τις δεδομένες συνθήκες, εντούτοις εδραιώνεται ολοένα και περισσότερο όσο πιο πλούσια είναι η πολυπλοκότητα την οποία καλείται να τιθασεύσει το Εγώ. Άλλωστε, η νεύρωση δεν αποτελεί παρά μία ένδειξη ότι το Εγώ απέτυχε να επιτελέσει μια τέτοια σύνθεση, ότι αυτή του η προσπάθεια οδήγησε στην απώλεια της ενότητάς του."

 

μαργαρίτα καταλαβαίνω καλά ότι δεν μιλάς για τέλος σχέσης αλλά γενικότερα για μη ύπαρξη Κυρίαρχου στη ζωή του υποτακτικού προσώπου;

 

@cadpmpc

α, δεν ξέρω, αυτό με τον κιμά παρουσία του πελάτη όλα τα λεφτά  

 

Ο διάλογος έχει φτάσει στο χαρακτηριστικό εκείνο σημείο, που το παραμικρό μπορεί να δημιουργήσει παρεξηγήσεις, παρανοήσεις και τέτοια όμορφα...
Άσχετα με το θέμα, καλό είναι να γίνει από όλους τους συζητητές κατανοητό ο μηχανισμός, δηλ. οι ικανές και αναγκαίες συνθήκες που μπορούν να δημιουργήσουν ένα τέτοιο τοπίο καταστάσεων.
Δεν είναι ούτε το πρώτο ούτε το τελευταίο νήμα και φυσικά ισχύει το ίδιο για κάθε χώρο που γίνεται μια συζήτηση για οποιοδήποτε θέμα κι εδώ κι αλλού και παντού...
Λέω λοιπόν το εξής και αρκετά περιδιαγραμμάτου, που έλεγε και η χαρισματική κωμικός:
Ούτε κρίση προθέσεων χρειάζεται να γίνει ούτε κάποιος να μπει στη γωνία ούτε να ούτε αν ούτε αλλά...
Ιδιαίτερα αυτήν την στιγμή που απ' ό,τι αντιλαμβάνομαι έχουν ήδη απασφαλιστεί διακριτικά τα ντουφέκια κι έχουν μπουμπουνίσει και καναδυό δοκιμαστικές...
Μεγάλα παιδιά μιλάνε, έγινε κι ένα φάλτσο, πάει στο καλό...
Θα είναι τουλάχιστον άκομψο και αντιαισθητικότατο αν οι όποιες απόπειρες "ισιώματος" που μπορεί να επακολουθήσουν να είναι βουτηγμένες σε κορεκτίλα...
Α πα πα πα...

 

Αν κάποιος πήγαινε στην ίδια την Κάρεν Χόρνεϋ όταν αυτή ασκούσε το επάγγελμα για να ψυχαναλυθεί, έστω ως μαζοχιστής της εποχής εκείνης, πιθανότατα θα την έβρισκε άπειρα πιο δεκτική και διαλλακτική από τον κάθε @peleas (χωρίς παρεξήγηση pelea). Είναι η εμπειρία κλινικής εξάσκησης, αρχικά υπό εποπτεία, που επιτρέπει στους ειδικούς να ξεχωρίζουν αυτόν που πραγματικά θα μπορούσε να χρειάζεται βοήθεια από αυτόν που απλά ψάχνεται. Άλλωστε ο Γιωσσαφάτ, στο βιβλίο του "να παντρευτεί κανείς ή να μην παντρευτεί", εντάσσει μάλλον αρμονικά τον σαδομαζοχισμό στη σύνθεσή του όταν μιλάει για τα είδη έρωτα και τις διάφορες κυρίαρχες επιθυμίες, ανάγκες και άρα μορφές σχετίζεσθαι. Δεν τον ξεκόβει σε χώρο - χρόνο, ούτε κατ' ανάγκη τον εξετάζει απομονωμένα. Ούτε, επουδενί λόγο, ισχυρίζεται ότι ο σαδομαζοχιστής δεν μπορεί, όντας σαδομαζοχιστής, να σχετιστεί ή να μη σχετιστεί  

MasterJp θα ήθελα να ρωτήσω, πιστεύετε ότι υπάρχει η πιθανότητα ένα υποτακτικό πρόσωπο να καταπιέζει την δυναμική πλευρά του από φόβο μήπως χαρακτηριστεί brat; Να καταλήγει σε σειρά αυτογκόλ, όταν είναι αδέσποτο, γι αυτόν και μόνο τον λόγο; Να προτιμά να βρεθεί χαμένο αλλά με την υποτακτικότητά του, όπως αυτό την αντιλαμβάνεται, ακέραιη παρά κερδισμένο με την υποτακτικότητά του τσαλακωμένη; Ασυναίσθητα όλα αυτά, εννοείται. Συνειδητοποίησα καθώς διάβαζα το κείμενό σας που παραθέτω, ότι δεν είναι ασήμαντο το κίνητρο για ένα υποτακτικό πρόσωπο να το αποφύγει αυτό και μπορεί να επηρεάζει τον τρόπο που σχετίζεται μέχρι να σιγουρέψει πως κάτι τέτοιο αποκλείεται να συμβεί και τότε, λίγο λίγο, να αφεθεί.

 

Όταν κάποιος/α "ξεφεύγει" τόσο πολύ απ' το κέντρο τ' όποιου εναύσματος για συζήτηση, με μοναδικό γνώμονα να "περάσει" την δική του/της άποψη ως σωστή.
Παραμερίζοντας τελείως τις πιθανές αντίθετες σκέψεις των άλλων ( πόσο μάλλον προσπαθώντας να τις χλευάσει "πλαγίως" ).
Το κίνητρο που θα τον/την εξωθούσε σε μια τόσο "εποικοδομητική" χρήση του - και καλά - διαλεκτικού μέσου, τόσο ευγενές ίσως και να μην ήταν.

Μα, θα ήταν σαν κάποιος/α να θεωρούσε δυνατό, να εισχωρήσει στο κεφάλι του οποιουδήποτε άλλου, για να καταλάβει τις αιτίες αυτής της "ουσιαστικής" συμπεριφοράς, ( κατ' εμέ πράγμα που εδώ, όπως και σε μια οποιαδήποτε ιστοσελίδα, θα ήταν εντελώς ανούσιο ).

Αν και όταν αφήστε στο πάτωμα τα περί ψυχικής ή όχι υγείας του/της όποιου/ας υ, τα περί ορθότητας ή όχι των επιλογών του/της, τις "καλοσύνες" που συχνά πυκνά μας πιάνουν για τον/την όποιο/α παντελώς άγνωστο/η.
Αν και όταν αφήστε έστω και κατά το ελάχιστο στην άκρη την προσπάθεια να ρίξτε νερό στον μύλο σας.
Και ίσως να επιστρέψτε στην ουσία του νήματος ( που πιθανότατα εγώ παρανόησα ) δίχως "κομφετί" και "σερπαντίνες".
Τότε και πάλι ίσως, κάτι και να βγει απ' την "κουβέντα", γιατί σε μένα τουλάχιστον δίνεται για πολλοστή φορά η εντύπωση, ότι παρακολουθώ το κλασικό τηλεοπτικό πάνελ, που όλοι μιλούν ταυτόχρονα, "γυρίζοντας την ομελέτα" κατά το δοκούν.
Αλλά που κανείς δεν απαντά στα ερωτήματα του δημοσιογράφου.

Υ.Γ. Θα παρακαλούσα, όποιον/α θα είχε την "φαεινή ιδέα", να με ρωτήσει, πια θα ήταν η ουσία του νήματος, να τ' απέφευγε.
Μεγάλα κι έξυπνα "παιδιά" είμαστε όλοι και όλες. Και κάποιες ατάκες είναι τουλάχιστον μπανάλ.
Καλημέρα σε όλους/ες μας  

 

Πες το και επαγγελματική διαστροφή αν θέλεις, Tenebra_Silente, έχω μάθει να ξεχωρίζω τις γενικεύσεις που προέρχονται από μια top down θεώρηση των πραγμάτων, δηλαδή μια θεώρηση που προέρχεται από μοντέλα και πρότυπα από τις γενιεύσεις που προέρχονται από μια bottom up ματιά [και bottoms up θα το δεχόμουν   ] δηλαδή από το μάζεμα υπαρκτών περιπτώσεων προκειμένου να βγει ένα συμπέρασμα.

Με το θέμα που θέτει η @margarita_nikolayevna, για το οποίο έχω παρακαλέσει για μια διευκρίνιση πριν τοποθετηθώ, έχω ασχοληθεί αρκετά σε ανύποπτο χρόνο. Είχα ετοιμάσει κάτι το οποίο σκεπτόμουν να ανεβάσω στις τεχνικές, όσο δεν παίρνει του δε πόιντ. Δεν το είχα ανεβάσει, για μια σειρά από λόγους, οι οποίοι ισχύουν και σήμερα, τρεις φορές περισσότερο από άλλοτε. Και τώρα, ομολογώ ότι δεν έχω αποφασίσει τι θα κάνω.

Αυτά και την καλημέρα μου  

 

Αγαπημένα μου @soutzoukakia την καλή μέρα μου. Ένας λόγος που δεν προλάβαινα να σου γράψω εχθές ήταν ο χρόνος, ο άλλος να εξελιχθεί η κουβέντα. Κάθομαι στην γραφειάρα μου, ανοιχτό το φωτιστικό με τα λεντάκια του, α ρε Τέσλα γαμώ τα μυαλά στην επιστήμη, στην επιχειρηματικότητα όμως για τα μπάζα και σου γράφω από το over expensive mac book air μου, που παρεπιπτόντως είναι ήδη στην 7η ώρα λειτουργίας του κι έχει 40% μπαταρία ακόμη, χαιρετώ τους συνοδοιπόρους του φόρουμ που συμμετέχουν μέσω unix και linux, κατά κάποιο τρόπο κι εγώ με τέτοια γράφω, αλλά αν δεν θέλουμε να κάνουμε κάποιο brutal force να ''τρέμουν'' οι Daemen και Rijmen από τους ''Καυλόνυμους'' του ελληνικού bdsm, δεν βλέπω κανέναν ιδιαίτερο λόγο να τονίζονται ανούσιες συγκρίσεις. 'Οπως δεν βλέπω και κανέναν ιδιαίτερο λόγο σε κείμενα όπως ''η υγιής υποτακτική'' να μπαίνουν μέσα έρευνες όπως του Coles με μόνο σκοπό ότι βολεύουν αυτό που θέλουμε να γράψουμε. Πχ. Η άρρωστη ήταν γυναίκα και ο άντρας εγκλημάτισε για να την σώσει, κανείς δεν σκέφτηκε αλήθεια ότι η ταύτιση των κοριτσιών με την γυναίκα ήταν γιατί είναι και οι ίδιες γυναίκες; Επίσης από ποια στρώματα, από ποιές κοινωνικές διαφορετικότητες προέρχονταν τα παιδιά και άλλα πολλά πολλά ερωτήματα. Μόνο που, αυτά τα ερωτήματα δεν εκφράζονται γιατί δεν ''βολεύουν'' αυτό που θέλουμε να γράψουμε.

Η επιστήμη της Φυσικής μελετά την φύση και προσπαθεί μέσω των παρατηρήσεων κυρίως να εξηγήσει και να βρει τους μηχανισμούς της φύσης, εκτός από μερικών περιπτώσεων πχ. βαρύτητα που οι παρατηρήσεις είναι ακριβείς, οι μηχανισμοί που εφευρούνται παραμένουν σταθεροί. Διαφορετικά, όλο και κάτι αλλάζει. Το ίδιο συμβαίνει και στην επιστήμη της Ψυχολογίας και της Ψυχιατρικής. Είναι επιστήμες που παρατηρούν τον άνθρωπο και την συμπεριφορά του, αλλά επειδή κι εδώ είναι θέμα παρατηρήσεων, εκτός από ορισμένες περιπτώσεις πχ. εγκεφαλικές βλάβες που οι μηχανισμοί εξήγησης είναι ακριβείς. Επομένως όταν επικαλούμαστε ένα κείμενο το οποίο στηρίζεται σε παρατηρήσεις και η ερμηνεία αυτών των παρατηρήσεων έχει πλέον διαφοροποιηθεί, βλέπε dsm-iv με dsm-v θα πρέπει να αξιολογείται καταλλήλως. Άσε που, αν κολλήσω κι εγώ ένα M.D. στα κείμενα μου δεν σημαίνει και τίποτα. (Αρκετά χοντροκομμένες οι προηγούμενες εκθέσεις των επιστημών)

Έτοιμο και το τούρκικο πράσινο τσάι με γεύση μέντας, να δώσουμε και λίγο άρωμα Ανατολής στην κουβέντα μας.

Ας γυρίσουμε πάλι στα @soutzoukakia όχι τίποτα άλλο, αλλά γιατί είσαι και ωραίο milfακι  

(γαύρος είμαι, δεν βλέπω το κανάλι του Τουίτυ   , παρεπιπτόντως ο μεσάζον για να το αγοράσει το κανάλι ποιος να 'ταν   )

Αναφέρθηκα στους ειδικούς πχ ψυχολόγους/ψυχοθεραπευτές γιατί εγώ δεν είμαι τέτοιος και αν ένας άνθρωπος χάνει την αυτοκυριαρχία του και οδηγείται σε αυτό:

Η απάντηση μου παραμένει η ίδια, ζήτα βοήθεια από κάποιον που πραγματικά μπορεί και ξέρει να σε βοηθήσει. Ξέρεις @soutzoukakia υπάρχει μία λεπτή γραμμή που πολλοί μάλλον δεν την καταλαβαίνουν όπως την αντιλαμβάνομαι ο ίδιος. Έχω αναφερθεί ξανά σε αυτήν. Η υποτακτικότητα είναι επιθυμία, δεν είναι ανάγκη. Είναι επιθυμία να θέλω να υποταχθώ στην σύντροφο μου, να με διοικεί, να με οργανώνει, να με τιμωρεί και γενικώς να με χρησιμοποιεί όπως εκείνη επιθυμεί γιατί εγώ επιθυμώ να της χαρίζω την υποτακτικότητα μου κι εκείνη την κυριαρχία της. Αν επιλέγω την σύντροφο μου γιατί είναι ανάγκη μου κάποιος να με διοικεί, να μ' ελέγχει και τα λοιπά τότε έχω προβλήματα. Ένα από αυτά είναι ότι υποτάσσομαι για να εκπληρώσω το Εγώ μου και μετά την Κυρία μου και αυτό δεν είναι υποταγή για εμένα, ούτε επιθυμία, είναι εγωισμός. Το άλλο, το σοβαρότερο είναι ότι έχω πείσει τον εαυτό μου ότι η υποταγή είναι ανάγκη, δεν είναι επιθυμία, δεν είναι έκφραση και αυτή η ανάγκη με καθορίζει, μάλιστα σε τέτοιο βαθμό που χάνομαι. Σε αυτές τις περιπτώσεις λοιπόν, που για εμένα είναι σοβαρές γιατί έχουν να κάνουν με τον ψυχικό κόσμο ενός ανθρώπου η απάντηση μου είναι να συμβουλευτούν κάποιον ειδικό που θα μπορέσει μαζί τους να τους βοηθήσει, παρά να μαζεύουν γνώμες για να κρατούν αυτές που τους βολεύουν. Άλλωστε ένας ειδικός δεν προσπαθεί να σε απαλλάξει από τον εαυτό σου, δεν είναι αυτός ο ρόλος του. Τα ψυχικά προβλήματα δεν είναι αυτομάτως ψυχικές διαταραχές αυτό είναι ένα μεγάλο στερεότυπο. Άλλη κουβέντα όμως και αυτή.

Υ.Γ. Προτιμώ τις Femdom ψυχιάτρους, σαδίζουν υπέροχα  

 

Δεν θα έγραφα αναλυτικά στο παρόν νήμα, αν δεν διέκρινα, προς τα πού ολισθαίνουμε αναφορικά με τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις γύρω από την υποτακτικότητα. Η απάντησή μου κανονικά θα ήταν συντομότατη και απλή, δύο λέξεις.
"ΔΕΝ την διαχειρίζομαι". Και θα ξεμπέρδευα.

Ωστόσο, αναφερόμαι πιο αναλυτικά γιατί καλό είναι καμιά φορά να βλέπουμε τα πράγματα με "πλυμένη ματιά" .

Δεν διαχειρίζομαι την υποτακτικότητα μου, απλώς επιβιώνω κακήν κακώς και προσπαθώ σκληρά να μην χάσω τελείως τον μπούσουλα. Αρχικά ένιωθα πολλές τύψεις και απογοήτευση που ήμουν έτσι και δεν χωρούσα στο "κουστούμι" της ανεξάρτητης αυτόνομης γυναίκας, αν και διέθετα όλα τα προσόντα προς τούτο (σας διαβεβαιώ) και έκανα προσπάθειες έστω και με μισή καρδιά. Έλεγα, δεν μπορεί , μια ολόκληρη κοινωνία και φίλτατα πρόσωπά μου, να μου λένε οτι η γυναίκα πρέπει να ειναι μπλα μπλα μπλα, εγω να μην.... Αλλά πήγαιναν άπατες (οι προσπάθειες) και εγω μαζι τους. Ο δρόμος που ακολουθούσα ήταν της εσωστρέφειας και της απόσυρσης, στις οποίες ένιωθα μια κάποια άνεση. Φυτοζωούσα ψυχικά, αξιοπρεπώς.

@peleas
Σας αφιερώνω ένα βίωμά μου, σε εσάς και όσους συμφωνούν μαζί σας, μιας που τόσο περί πολλού έχετε τα βιώματα.
Απευθύνομαι σε εσάς, γιατί μάλλον υπάγομαι στους ανθρώπους που χρόνια τους απέδιδαν αυτό που λένα 'χαμηλή αυτοεκτίμηση", όπως άλλωστε στο παρελθόν μου έλεγαν αρκετοί άλλοι, οικογένεια, γνωστοί και φίλοι, (αρχίζοντας σχεδόν πάντα κάπως έτσι, 'μα μια ωραία και έξυπνη γυναίκα σαν εσένα κλπ κλπ με τα ίδια επιχειρήματα που χρησιμοποιείτε εδώ.), ρίχνοντάς με εν αγνοία τους φυσικά, στα ψυχικά τάρταρα ξανά και ξανά, αφού κάθε φορά αναρωτιόμουν τί σκατά δεν κάνω καλά... μέχρι που σώπασα και αποφάσισα να πάρω πιο δραστικά μέτρα και να απαλλαγώ από την γαμημένη χαμηλή αυτοεκτίμησή μου.

Πριν κάποια χρόνια, λοιπόν, απευθύνθηκα σε έμπειρο ψυχοθεραπευτή, του μίλησα για όλα αυτά, για την μεγάλη ανασφάλεια που με διακατέχει σε όλο το φάσμα της ζωής μου. Όταν με ρώτησε, από πού πιστεύω,ότι προέρχεται, του απάντησα, από ένα μεγάλο αίσθημα αβεβαιότητας, ότι δηλαδή, δεν έχω μέσα μου καμία βεβαιότητα για ο,τιδήποτε και αυτό με φοβίζει και ότι πάντα αιωρούμαι, συχνά μην μπορώντας να αποφασίσω ή να μην ξέρω τί πρέπει ή θέλω να κάνω. Μάλιστα του συμπλήρωσα, πόσο θαυμάζω τους ανθρώπους, που έχουν σταθερούς μπούσουλες και στόχους και ισχυρές ιδέες και βεβαιότητες για την ζωή και τον κόσμο. Και του εξέθεσα όλα τα παραπάνω περί αυτονομίας, ανεξαρτησίας κλπ κλπ εντός και εκτός σχέσεων και ότι δεν δύναμαι να ανταποκριθώ στα υπόρρητα αιτήματα της κοινωνίας και του περίγυρού μου, σαν αυτά που προανέφερα, στην αρχή του ποστ μου. Αφού με άκουσε, χαμογέλασε και με έστειλε σχεδόν στο καλό μου, λέγοντάς μου, " Καταλαβαίνω τι μού λές και πως συχνά χαρακτηρίζεσαι. Αλλά για εμένα δεν έχεις επαγγελματικά ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Άνθρωποι σαν εσένα, δεν καθηλώνονται αλλά ταξιδεύουν στη ζωή ακριβώς γιατί γνωρίζουν εντός τους ότι πράγματι δεν υπάρχουν βεβαιότητες στην ζωή και στο σύμπαν και ζουν με αυτό. Οι άνθρωποι καθηλώνονται άλλοτε μερικώς και άλλοτε καθολικά από τις ιδέες για το πώς πρέπει να είναι η ζωή, ο κόσμος και οι άλλοι. Είτε έτσι, είτε αλλιώς. Όπως βλέπεις, ως ψυχοθεραπευτής, δουλεύω με αυτούς που εσύ θέλεις να θαυμάζεις." Όσο περί εξαρτημένων σχέσεων, σας χαρίζω ακόμη μια απάντηση του. "Όλες οι υγιείς ερωτικές σχέσεις εμπεριέχουν εξάρτηση, αλλιώς δεν είναι υγιείς για να μην σου πω ότι δεν είναι σχέσεις. Το θέμα δεν είναι αν θα εξαρτηθείς ή όχι (αυτό είναι ένα βλακώδες δίλλημα) αλλά από ποιόν θα εξαρτηθείς. Η επιλογή του προσώπου είναι το κλειδί, όλα τα άλλα δεν έχουν νόημα και είναι ίσως και απάνθρωπα. "
Φυσικά και για να σας προλάβω, δεν είναι θέσφατα αυτά που μου ειπώθηκαν. Είναι όμως μια άλλη ματιά σε όσα εδώ συζητάμε. Και ίσως αξίζουν μια έστω και γρήγορη ανάγνωση.

Είναι μια από τις πάρα πολύ σπάνιες φορές σε αυτό το φόρουμ που αναφέρομαι σε κάποιο βίωμά μου. Ο λόγος που δεν αναφέρομαι σε αυτά, δεν είναι από έλλειψη αυτοπεποίθησης ή αυτοεκτίμησης ή φόβο να εκτεθώ (όπως κάποιος μπορεί να εικάσει αν μάλιστα είναι fun της ιλουστρασιόν ψυχολογίας και της μετανεωτερικότητας), είναι γιατί δεν τα βλέπω ως τόσο σημαντικά για να ενδιαφέρουν ένα τσούρμο άγνωστων ανθρώπων για το βίωμα ενός άλλου άγνωστου ανθρώπου ή για να το πω διαφορετικά έχω χρόνια παραιτηθεί από την μοναδικότητα και ξεχωριστότητά μου. Αν αναφέρομαι σήμερα σε ένα από αυτά, είναι όχι για να πείσω τον @peleas και άλλους για την ορθότητα των δικών μου ισχυρισμών επικαλούμενη το βίωμα μου, αλλά για να πώ ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να νιώθει κανείς άσχημα και μπερδεμένος γι αυτό που είναι ή γι αυτό που δεν είναι. Και εντέλει , το πιο απλό πράγμα είναι αυτό: να είμαστε αυτό που είμαστε. Οι κρίσεις των άλλων πολύ συχνά λένε κάτι για αυτούς, όχι για εμάς. Σήμερα, ο χρόνος και η ζωή μου έχουν αποδείξει ότι ο καλύτερος τρόπος για να ζεi κάποιος καλά (σίγουρα για να ζω εγώ καλά) είναι ο 'κατά τον δαίμονα εαυτού" ακόμη και αν αυτός δύσκολα γίνεται κατανοητός για πολλούς που ψάχνουν 'ταμπέλες' άλλοτε εύσχημες και άλλοτε άσχημες για να καταλαγιάζουν το δικό τους άγχος για όσα δεν καταλαβαίνουν. Σίγουρα όμως υπάρχουν αρκετοί εκεί έξω που 'αναγνωρίζουν' τον 'δαίμονα' του και όταν συναντηθεί μαζί τους, μπορεί να αρχίσει να συν-εννοείται.

@MasterJp
Ίσως κάποτε να καταφέρουμε να απενοχοποιηθεί η κακομοίρα η υποτακτικότητα.   Who knows...