Η διαχείριση της υποτακτικότητας σε περίοδο έλλειψης Κυριάρχου

Ένταξη σε υγιείς ομάδες. Άπειρα τα χόμπι που μπορείς να κάνεις σήμερα και σε επίπεδο ομάδων και σιωπηλά να ακολουθείς τις αποφάσεις αυτής.Ξερω αρκετους.

 

Εδω ειναι δύσκολο να διαχειριστείς την υποτακτικότητα σε περίοδο σκέτο....που να ειναι και σε αποχή!!!!

 

Ας πούμε πως κάποιες φορές η αφαιρετικότητα φτάνει σε σημεία εσωτερικού διαλόγου και τότε η πρόσβαση του άλλου στενεύει απελπιστικά έως και καθίσταται αδύνατη.
Δεν πιέζουμε όμως ποτέ και κανέναν να πει κάτι που δεν θέλει ή που δεν κρίνει χρήσιμο.  

 

Κρίνω ότι αν σε μάθει να ψαρεύεις, δεν θα του πεις ποτέ, ακόμη και εκ των υστέρων "μην πλησιάσεις καν να κάτσεις δίπλα μου στη λίμνη"  
Τουλάχιστον εγώ.
Πάντως ναι, αυτό με τα αγαπημένα πρόσωπα είναι μια καλή πρόταση νομίζω   Και πολύ εφικτή.

 

Ναι ναι   Ακριβώς για αυτό  

 

να σε μαθει να ψαρευεις Κ εννοει...  

 

σχετικα με το αρχικο ερωτημα, της διαχειρισης της υποτακτικοτητας σε περιοδο ελλειψης Κ, προσωπικα δεν εχω κανενα τροπο διαχειρισης, ουτε και χρειαζομαι, γιατι πολυ απλα ελλειψει συμβατης Κ η υποτακτικοτητα μου δεν βγαινει.

 

Σε αυτό το νήμα μου συνέβη κάτι εκπληκτικό: από κάθε απάντηση θα μπορούσα να πάρω λίγες λέξεις, μια φράση και συνθέτοντας τις να δώσω τη δική μου απάντηση.  

Θα αποφύγω όμως τη λογοκλοπή και θα πω τη δική μου εμπειρία με λέξεις που έχω πρόχειρες στο δικό μου λεξιλόγιο.  

Αρχικά η υποτακτικότητα είναι κάτι που δεν το ξέρεις. Το έχεις αλλά δεν το ξέρεις. Άρα δεν μπορείς να κάνεις κάτι για να το διαχειριστείς. Μπορεί ίσως να αντιλαμβάνεσαι κάποιες "συνέπειες" της, κάποια "προϊόντα" της. Και ναι μπορεί αυτά να τα διαχειρίζεσαι. Μπορεί όμως και να μην αντιλαμβάνεσαι τίποτε.

Λέξεις όπως "παράξενο αίσθημα" συχνά περιγράφουν ένα συγκεχυμένο βίωμα, που μάλιστα συνήθως βιώνεται αποσπασματικά και κομματιασμένο.

Η υποτακτικότητα είναι αναπόφευκτο να βγει κατά τις πρώτες ερωτικές αλληλοδράσεις - επαφές (δεν αναφέρομαι σε σεξουαλική πράξη απαραίτητα).

Και εκεί θα έλθει ένα collision κοσμικών διαστάσεων εντός. Αυτό που θέλω θα συγκρουστεί με την εικόνα που θέλω να έχω γιατί έμαθα ότι έτσι πρέπει να είμαι για να είμαι "σωστή", "οκ", "εντάξει", "σοβαρή", "υγιής" και πολλοί άλλοι χαρακτηρισμοί. Το πρώτο πράγμα που θα βρει "μπροστά της" η υποτακτικότητα, δεν είναι η κυριαρχία, είναι το υπερεγώ (αλλά ελπίζω αυτό να αποτελέσει το θέμα ενός εντελώς νέου νήματος   ).

Αυτό είναι ένα ρήγμα το οποίο πιστεύω ότι κανένας υποτακτικός δεν μπορεί να διαχειριστεί από μόνος του. Τουλάχιστον εγώ και όσοι υποτακτικοί μου έχουν μιλήσει εκ βαθέων, δεν το καταφέραμε.

Αν έπρεπε να σκιτσάρω την υποτακτικότητα θα σχεδίαζα ένα δίχτυ που θα αναπαριστούσε τον εγκέφαλο (ή και ψυχισμό) του υποτακτικού. Κάθε κόμπος του διχτυού θα ήταν και μια γνώση που έχει βρει, έχει συναρμοστεί με μια άλλη. Τα σημεία του εγκεφάλου που χρησιμοποιούνται συχνά, καθημερινά θα ήταν φωτισμένα. Τα σημεία που αντιστοιχούν στην υποτακτικότητα θα ήταν ανενεργά. Θα υπήρχαν, θα έδεναν με άλλα στοιχεία - γνώσεις αλλά θα ήταν αφώτιστα.

Η εμφάνιση ενός κυριαρχίζοντος ατόμου θα άρχισε να ενεργοποιεί τα σημεία αυτά. Τουλάχιστον στα πρώτα χρόνια, δεν θα ήταν καν απαραίτητο ένα κυριαρχίζον άτομο. Θα αρκούσε και μια κυριαρχική συμπεριφορά για να φωτίσει τα σημεία.

Μαζί με αυτά θα άρχιζαν να βαράνε κόκκινο κάποια άλλα σημεία του δικτύου. Αυτά που σχετίζονται με τη ντροπή και τους πέριξ κόμπους (ενοχές, επιθετικότητα κλπ)

Πρόβλημα διαχείρισης. It is.

Όταν έλθει ο πρώτος Κυρίαρχος στη ζωή ενός υποτακτικού, αυτό που πρώτα θα καταλάβει ο δεύτερος είναι ότι: η υποτακτικότητα δεν είναι κάτι που μπαίνει σε καθολική "σύγκριση". Δηλαδή, το "είμαι υποτακτική" δεν σημαίνει "είμαι υποτακτική απέναντι στον οποιονδήποτε" αλλά είμαι υποτακτική απέναντι στον Κ μου. Αυτό είναι ένα πρώτο αλλά βασικό βήμα (κατ' εμέ) διαχείρισης των προϊόντων της υποτακτικότητας ακόμη και σε περιόδους που μπορεί να μην υπάρχει Κυρίαρχος στη ζωή του υποτακτικού. Σε μένα έτσι λειτούργησε.

Με τον καιρό (που δεν ήταν και λίγος) μπορώ πλέον να πω χωρίς κανένα φόβο ότι "ναι, απέναντι στον Κύριο μου είμαι αδύναμη, ανίσχυρη, έχω άγνοια, είμαι υποδεέστερη, είμαι από κάτω". Και αυτές οι λέξεις δεν έχουν κανένα αρνητικό πρόσημο. Απλά είμαι. Και αυτό είναι μια διαχείριση της υποτακτικότητας μου ακόμη και τώρα που είμαι στον Κύριο μου. Είναι διαχείριση των προϊόντων της τάσης μου για υποταγή, απέναντι σε όποιον άλλο. Και με το "όποιον άλλον" δεν εννοώ ερωτικά αλλά και στη δουλειά, στις συναναστροφές με συνεργάτες, φίλους, την εφορία, τα ΜΜΜ ή όπου αλλού. Το πήγα όμως λίγο παραπέρα νομίζω. Eίναι αδύνατον να υπάρξει αυτή η παραδοχή κατευθείαν και αμαχητί.

Είναι μάλλον αναπόφευκτο βήμα αυτό της "αναζήτησης" του, "ψαξίματος" μετά το τέλος της πρώτης Κ/υ σχέσης του υποτακτικού.

Όσο περισσότερο έχει εδραιωθεί το "δεν είμαι υποτακτική απέναντι στον οποιονδήποτε", τόσο περιορίζονται οι επιλογές μου σε αυτό το ψάξιμο (που βέβαια δεν εκμηδενίζονται) και τόσο περισσότερο οι όποιες επιλογές οδηγούν προς μια επόμενη σχέση.

Οι αντιστάσεις ακόμη και στην επόμενη σχέση δεν εξαλείφονται πλήρως. Ούτε το υπερεγώ έχει πάει εντελώς στην άκρη.

Έχει υπάρξει όμως μια διαχείριση της υποτακτικότητας στο ελεύθερο διάστημα.

Προϊουσών των σχέσεων (το πόσες θα είναι και πώς θα καταλήξουν εξαρτάται και από θέματα όπως η τύχη, όχι μόνο αλλά και) η υποτακτικότητα θα μαζεύεται και σιγά σιγά (ή πιο γρήγορα) θα μπει σε ένα κανάλι. Και αυτό το κανάλι θα έχει "απορροή" αλλά και πηγή τον Κυρίαρχο.

Αν και εφόσον η υποτακτικότητα μπει σε αυτό το κανάλι, τότε υπάρχει μια πολύ καλή διαχείριση των προϊόντων της υποτακτικότητας στα ελεύθερα διαστήματα.

Καθαυτή η υποτακτικότητα είναι κάτι που παρουσία Κυριάρχου (ακόμη και πριν ξεκινήσει η σχέση) φωνάζει ότι δεν μπορεί να είναι διαχειρίσιμη από το ίδιο το υποτακτικό άτομο.

Η αποδοχή αυτού οδηγεί σε πολύ καλύτερες σχέσεις Κ/υ για τον υποτακτικό (και τον Κυρίαρχο βέβαια αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα   ).

Και εδώ για μένα μπαίνει το ερώτημα που συζητήσαμε με τη @soutzoukakia σε άλλο νήμα: "ο υποτακτικός κατ' εικόνα και ομοίωση του Κυριάρχου". Είναι διαχείριση υποτακτικότητας αυτό; Ναι πιστεύω είναι. Και στα ελεύθερα διαστήματα (που είναι το θέμα του νήματος, όπως επισήμανε σωστά η @gaby) και μέσα στην ίδια τη σχέση. Η εικόνα και η ομοίωση σταματάει στο "απόλυτο λάθος" (ή απόλυτη απόφαση), στο "απόλυτο αμάρτημα" (ή όπως αλλιώς θέλουμε το λέμε). Και εκεί η διαχείριση της υποτακτικότητας (και όχι απλά των προϊόντων της) περνά εκεί που πραγματικά ορίζεται: στα χέρια του Κυριάρχου. Γιατί ο υποτακτικός μπορεί να κάνει τα πάντα, ακόμη και να αποκτήσει έδαφος Κυριαρχίας, κατά το πρότυπο, την εικόνα και την ομοίωση του Κυριάρχου. Αλλά δεν μπορεί να κάνει ένα πράγμα: να θέσει τους κανόνες.

Αυτή είναι η δική μου εμπειρία  
Ευχαριστώ που αντέξατε μέχρι αυτή την αράδα  

 

Είναι πάρα, μα πάρα πολύ ενδιαφέρον, πως δεν έχει προσπαθήσει κανείς - καμμία - κανένα να ορίσει αυτό που λέγεται υποτακτικότητα.
Η καλή προσπάθεια από τον @MasterJp, παραμένει μια προσωπική απόπειρα -όπως και εντίμως σημειώνει-, και συνιστά αποτύπωμα / περιγραφή χαρακτηριστικών, της αντιλαμβανόμενης από ένα κυρίαρχο/κυριαρχικό άτομο του συγκεκριμένου συστατικού/χαρακτηριστικού/στοιχείου/πυλώνα (you name it, guys) του χαρακτήρα ενος ατόμου και δη του αντιθέτου φύλου (Λινκ: Προσοχή: Το υ δαγκώνει, στο παρόν νήμα, ανάρτηση #30).

Θα μου πείτε πως είναι αρκετή μια πολύ καλή περιγραφή για να σχηματίσουμε εικόνα για κάτι.
Η απάντηση περιέχεται ακριβώς στην προηγούμενη πρόταση.
Πολλοί θα μπορούσαν να περιγράψουν με ανατριχιαστική λεπτομέρεια ένα αυτοκίνητο, τόσο που να μπορούν να το αντιγράψουν μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια και με την ίδια απόδοση και συμπεριφορά.
Αυτό το συγκεκριμένο αυτοκίνητο όμως, άντε με ελαχιστότατες διαφοροποιήσεις, (πώς λέμε face lifting..?)..!
Πώς να κάνεις ένα διαφορετικό αυτοκίνητο (μικρότερο, μεγαλύτερο, ταχύτερο, στιβαρότερο κλπ) αν δεν καταννοήσεις την λειτουργία, φερειπείν, του τετράπλευρου του Ackerman?
Οι όποιοι ταλαντούχοι αντιγραφείς, δια της αντιγραφής δεν μελέτησαν το σύστημα per se, αλλά μελέτησαν το τι είναι αυτό που κάνει το σύστημα να λειτουργεί (ιστορικά παραδείγματα upon request κι αν έχω χρόνο και κέφι)...
[Οι αντιγραφείς είναι ταλαντούχοι, οι μιμητές είναι πιθήκια -κλείνει το πολιτικό σχόλιο]...

Ως γεγονός, δηλαδή το ότι δεν έχει αποπειραθεί ως τώρα να οριστεί επί της ουσίας αυτό που λέμε υποτακτικότητα, έχει πλάκα, (έχει..?)..!
Αλλά από περιγραφή τση υποτακτικότητας κάτι γίνεται... Ψιλοπράματα βέβαια, αλλά κάτι υπάρχει... Και πάλι στο pattern σερνικό πάνω - γιεναίκα κάτω κλπ...
Ως γεγονός πάλι, εχει επίσης πλάκα, πως οι όποιες περιγραφές μοιάζουν να γίνονται από σερνικά, από βανιλομαστίχες έως πανωχεράδες, καλή ώρα όπως εδώ...

Που ως γεγονότα, δημιουργούν τουλάχιστον εύλογα ερωτηματικά, όχι για την υποτακτικότητα βεβαίως, αλλά για το σύνολο αυτού που βαυκαλιζόμενοι λέμε εποικοδόμημα, αυτό που ένιοι εξ ημών χύνουν τα βρακιά τους αποκαλώντας το υποκουλτούρα... Ο ορισμός/προσέγγιση της έννοιας της υποτακτικότητας αποτελεί ένα καλό παράδειγμα για την κατανόηση της παροιμίας "εξ όνυχος τον λέοντα"...
Στην ερώτηση "ποιο νάναι άραγε το εποικοδόμημα, η απάντηση είναι προφανής: το bdsm, to βδσμ, το "βδσμ" or whatsoever...

Όσο λοιπόν αυτό το bdsm, to βδσμ, το "βδσμ" or whatsoever, βρίσκεται στα θολά νερά του γύρω - γύρω όλοι προς άγραν σπόνσορος ευαγγελιζομένου το γάργαρο νερό, δεν μπορεί να παρέχει τίποτε άλλο πλέον ης όποιας διαμορφωμένης δεξαμενής αφορμών για προβληματισμό με σκοπό να παραμείνει στην θολούρα του, όπως όλα άλλωστε, αλλά με την δυναμική της συνειδητής ανθρώπινης συμμετοχής, άνευ περαιτέρω (ε - αι - ε, επιτέλους)...

Κατά τούτο λοιπόν, άπαντα χρήσιμα, ασχέτως αν κάποια δεν είναι για χόρταση, μερικά δεν είναι για πολλά - πολλά, κάποια άλλα να μας υπενθυμίζουν τση ατέλειές μας και μερικά - μερικά δεν είναι για όλους, γιατί (προς το παρόν) έτσι...