Τι κανει εναν ανθρωπο ευτυχισμενο ? Αριστοτελης και BDSM

άνθρωπος που εξαρτά την ευτυχία του από τον εαυτό του και όχι από τους άλλους, έχει υιοθετήσει τον καλύτερο τρόπο για μια ευτυχισμένη ζωή. Είναι ένας άνθρωπος σώφρων, ένας άνθρωπος με σιδερένιο χαρακτήρα και σοφία (οποιος λοιπον νομιζει οτι κρεμομαστε απο τα αρχιδια του ας τα κωψει να πεσουμε. βδσμ σχεδιο) 

 

Η ελευθερία κινήσεων στην απόλαυση...

 

καλα ολα αυτα που λετε, αλλα το ζητουμενο σε αυτο το νημα ειναι να δουμε -αν υπαρχει- ευτυχια μεσα απο πρακτικες BDSM

Ευτυχη μπορει να κανει καποιον ή καποιαν και ενας καλος μουσακας.
Αλλα ο μουσακας, οσο καλος κι αν ειναι, πρεπει να ενσωματωθει σε τεχνικη BDSM για να ταιριαξει σε αυτο το θεμα...

εμ... εδω ειναι το δυσκολο

 

Agree

 

Μια από τις περιπτώσεις που νιώθω απόλυτα ευτυχής είναι ένα shibari session. Το ropespace.
Δεν θα επαναλάβω τις απαραίτητες προϋποθέσεις, εμπιστοσύνη, κουβέντα, aftercare κλπ κλπ.

Aπό τη στιγμή που ο/η rigger θα βγάλει τα σχοινιά και αυτά θα με ακουμπήσουν, όλα είναι ευτυχία. Το άγγιγμα για να φέρει το σώμα μου στη θέση που χρειάζεται, το σύρσιμο του σχοινιού απάνω μου, οι κόμποι που σφίγγουν, η ανικησία που προχωράει, η επαφή με τον/την rigger. Ο χρόνος που θα μείνω δεμένη, όσο άβολη και να είναι η στάση, όσο πιο ακίνητη τόσο πιο ευτυχής. H αργή επαναφορά στην πραγματικότητα όσο φεύγουν τα σχοινιά μετά, τα σημάδια των σχοινιών στο δέρμα μου απάνω, η τρυφερότητα και η φροντίδα μετά.

Δεν είναι το μόνο που με κάνει ευτυχισμένη στο BDSM, αλλά σίγουρα είναι η πιο καθαρή και αγνή ευτυχία που μου δίνει.

 

Spoiler: η αναμονή

ESTRAGON: You're sure it was this evening?
VLADIMIR: What?
ESTRAGON: That we were to wait.
VLADIMIR: He said Saturday. (Pause.) I think.
ESTRAGON: You think.
VLADIMIR: I must have made a note of it. (He fumbles in his pockets, bursting with miscellaneous rubbish.)
ESTRAGON: (very insidious). But what Saturday? And is it Saturday? Is it not rather Sunday? (Pause.) Or Monday? (Pause.) Or Friday?
VLADIMIR: (looking wildly about him, as though the date was inscribed in the landscape). It's not possible!

 

και μετά λένε εμένα κοντή..

 

δεν νομιζω να εισαι. Η παραπανω προταση ειναι ενα λογικο ατοπημα και αυτο-αναιρειται λογω... ad absurdum.

 

Η κοινή λογική θα μας έλεγε εδώ το αηδιαστικά τετριμμένο ότι η ελευθερία ενός ατόμου σταματάει εκεί όπου αρχίζει η ελευθερία ενός άλλου. Ίσως στο Bdsm εκ πρώτης όψεως αυτό να μην ισχύει. Ωστόσο, μέσα από την έννοια του παίγνιου όπως αυτή την αντιλαμβανόμαστε από μικρά παιδιά, οι λέξεις ελευθερία, ευτυχία, ικανοποίηση αποκτούν ένα πιο καθαρό, ατόφιο νόημα. Το role play φερ'ειπείν δύναται να φέρει την ευτυχία σ'ένα ζευγάρι. Αν δεχτούμε λοιπόν να παίξουμε έναν ρόλο (ως εκ φύσεως μιμητές που είμαστε) τότε δεν αποκλείεται να βιώσουμε την απόλυτη ευτυχία. Παίζοντας καλά τον ρόλο μας χαιρόμαστε και ικανοποιούμαστε ακόμα περισσότερο όταν μας το πει ή μας το δείξει ο άλλος...

 

"Δεν φοβάμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι ελεύθερος".

Έτσι όπως φαντάζομαι τη φάτσα του να το λέει μάλλον αντί για "ελεύθερος" θα ήθελε να πει "ευτυχισμένος".

Συμπατριώτης μας το είπε, αλλά είχε επηρεαστεί, μεταξύ αλλων, και από τις Διδαχές του Βούδα.

 

 

Τέλος πάντων, γάμα το. Τι Αριστοτέλης και BDSM και τα ρέστα...


Για να μην αρχίζω πάλι τον ατέλειωτο σε μαλακο-φιλοσοφίες, θα μιλήσω για πάρτη μου:


Δεν ξέρω τι κάνει τους άλλους ευτυχισμένους, αλλά εμένα αληθινά ευτυχισμένο με κάνει να είναι ευτυχισμένοι οι άνθρωποι για τους οποίους νοιάζομαι.

Από πού το ξέρω? Από το ότι άμα τύχει και τους δω να μελαγχολούν γίνομαι δυστυχισμένος. Αληθινά δυστυχισμένος. Από εκεί.


Τα lebel.