subspace

Σου είπα ποτέ ότι σ' αγαπώ;  

Θεωρώ ότι η ευθύνη ήταν προπαντός δικιά μου γιατί ο καθένας πάντα αναλαμβάνει τον εαυτό του. Ο παρτενέρ μου έδρασε όπως έδρασε για τους δικούς του λόγους, σκεφτόμενος αποκλειστικά τον εαυτό του, και έχει καλώς. Εγώ όμως όφειλα να με προστατέψω. Να αρνηθώ να μπω στο παιχνίδι, να αποσυρθώ νωρίτερα, να πω το safeword.
Γι' αυτό έγραψα στο τέλος του ποστ ότι ήταν γερό μάθημα - η προστασία μου πρώτα απ' όλα. Εγώ να σκεφτώ τον εαυτό μου, και αν το σκεφτεί και ο άλλος, ακόμα καλύτερα. Aλλά να σε σκεφτεί και ο άλλος, συμβαίνει μόνο μέχρι τη στιγμή που θα σκεφτεί μόνο τον εαυτό του. Όχι ότι δεν το ήξερα, αλλά άλλο η θεωρία, άλλο η πράξη.

ΥΓ Ήταν χρήσιμο και αλλιώς. Αυτό το συμβάν, ανάμεσα σε άλλα, στάθηκε ένα δυνατό έρεισμα ώστε να ξανασκεφτώ την σχέση όλη, και εν τέλει να την κλείσω.

 

Mε αφορμή τα δυο παραπάνω ποστ..:
Τα πορπατημένα παιδιά που ξέρουν το "παίγνιον", το κάθε "παίγνιον", καλά, πολύ καλά, διαφέρουν από τα απορπάτητα στο ότι έχουν κάνει κι έχουν βιώσει τόσα πολλά "φάλτσα", τόσα που τα απορπάτητα δεν έχουν βιώσει ως εμπειρίες σε όλη τους τη ζωή, καλές κακές στραβές κι ανάποδες μαζί...
Στα απορπάτητα να ζητήσω να μού κάνετε τη χάρη, αν συνηθίζετε να πετάτε το μπαλάκι τση άλλοι, να σκέφτεστε καναδυο φορές παραπάνω όταν πρόκειται να κάνετε άγριο σεχ ή να ψηφίσετε... (διότι αφενός αυξάνετε το κοινωνικό φορτίο από απρογραμμάτιστα παιδιά, αφετέρου οι ελάχιστοι υπόλοιποι πληρώνουν τον λογαριασμό σας -λες και δεν έφταναν οι δικοί τους, μη χέσω)...

 

Όχι, αυτό που μου ζήτησε δεν ήταν μια γενική κόκκινη γραμμή μου ή κάτι για το οποίο θα έπρεπε να ενημερωθεί, δεν ήταν κάτι το εξτρήμ, κάτι που δεν θα έκανα σε άλλη περίπτωση.
Την ένιωσα όμως τότε - γι' αυτό έγραψα εκείνη τη στιγμή - ως παραβίαση, αισθάνθηκα ότι ο σκοπός του ήταν άλλο από το παιχνίδι. Μια επιβεβαίωση επιβολής για την προηγούμενη συζήτηση, αν θέλεις.

Το συνειδητά τώρα. Ένιωσα καθαρά ότι δεν ήθελα να υποκύψω. Κατάφερα να του πω ότι δεν θέλω, και ότι με πιέζει. Γι' αυτό είμαι σίγουρη, και ας ήμουν συγχισμένη. Απο κει και πέρα, εκείνος δεν μου ζήτησε αν ήθελα να σταματήσω, αλλά εγώ δεν χρησιμοποίησα το safeword, και ούτε τον διαολόστειλα όπως όφειλα να κάνω. My bad.

 

Δεν ξέρω κάτα πόσο ήξερε ότι θα γλυστρούσα σε subspace, πότε και μέχρι ποιό σημείο.
Έχω επίσης την εντύπωση ότι συγχρόνως και ο ίδιος ήταν βυθισμένος σε ένα δικό του κακό Dom space, αυτή δεν ήταν η συνηθισμένη του συμπεριφορά. Δεν τον δικαιολογώ, απλώς αναφέρω.
Και όπως είπα, μετά ανέλαβε κάποιο είδος φροντίδας, μέχρι που τον σταμάτησα εγώ η ίδια.

χαχαχα, ευχαριστώ, κι εγώ!  

 

Ευχαριστώ πάρα πολύ για τη διάθεση να μοιραστείς την εμπειρία σου. Αλήθεια  
Ελπίζω όντως να μη σε επιβάρυνε!!!

Κατανοώ ότι μετά από μια τέτοια εμπειρία το subspace ως προοπτική (εννοώ να ξαναμπεί κανείς σε κάτι τέτοιο) είναι από ανεπιθύμητο έως τρομακτικό.

Μια φορά πριν καιρό, σε ένα session (μάλιστα ήταν μόλις το δεύτερο που κάναμε με τον συγκεκριμένο Μάστερ), λιποθύμησα. Πάλι καλά ήμουν δεμένη και δεν έσκασα κάτω. Καλά για μένα δηλαδή γιατί αυτός μετά με έλυνε και παράλληλα προσπαθούσε να με κρατήσει να μην πέσω. Τώρα που το σκέφτομαι πρέπει να ήταν λίγο αστείο. Αμφιβάλλω βέβαια αν ο συγκεκριμένος το θυμάται σαν αστείο  
Πάντως δεν θεωρώ ότι ήμουν σε space και το έπαθα αυτό.

Το subspace είναι ένα τρανς κατ' εμέ. Και τα τρανς καθαυτά δεν τα θεωρώ κακά. Μπορούν βέβαια να υπάρξουν και κακά τρανς.
Και αυτό σίγουρα εξαρτάται από την ποιότητα, τις γνώσεις και τις προθέσεις αυτού που τα χειρίζεται αλλά όχι μόνο. Εξαρτάται και από τη γενικότερη κατάσταση αυτού που τα βιώνει. Ας πούμε αυτό το αίσθημα "ένιωσα μόνη" μου έκανε μεγάλη εντύπωση και πιστεύω ότι είχε μεγάλη σημασία στο όλο βίωμα. Χωρίς βέβαια να μπορώ να είμαι 100% σίγουρη ότι έχω δίκιο.

Πρέπει να πω ότι εγώ έχω μια εντελώς διαφορετική εικόνα και εμπειρία περί του τι είναι το subspace. Ότι το θεωρώ κάτι πιο μόνιμο (ή σταθερό) και ότι δεν έχει να κάνει με ένα session ή κάτι.

Και πάλι ευχαριστώ για τη διάθεση συζήτησης επί τόσο προσωπικού θέματος  

 

@margarita_nikolayevna, σ' ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου. Να είσαι σίγουρη ότι αν μ' επιβάρυνε δεν θα το ανέφερα καν.

Συμφωνώ, πολλά παίζουν ρόλο. Και ναι, το αίσθημα της μοναξιάς επικρατούσε απόλυτα, αυτός ήταν και ο λόγος που δεν κατάφερα να δεχτώ εκείνη τη στιγμή ψυχολογική φροντίδα από αυτόν.
Πάντος εφόσον γενικά δεν είμαι άτομο που στέκει στην αναποδιά, κατάλαβα τι έγινε, το συζήτησα και το ξεπέρασα.

Είναι δε πολύ όμορφο αυτό που αναφέρεις, ότι

Δεν ξέρω τώρα αν εσύ έχεις όρεξη να το εξηγήσεις. Φαίνεται πολύ ελκυστικό.

ΥΓ Η σκηνή της λιποθυμίας σου απ' έξω φαίνεται όντως λίγο διασκεδαστική, ο καημένος ο Μάστερ σου...  

 

Ξύπνησα με ένα σοκολατάκι στο στόμα και αυτόν από πάνω μου να με κοιτάει. Και του λέω "τόσος κόπος για ένα σοκολατάκι μόνο; Ή έχουμε ολόκληρη σοκολάτα;"...χαχχαχαχα

Ναι πράγματι τρόμαξε γιατί πρέπει να ήμασταν μαζί τότε... 2 βδομάδες;;

Δεν είχε ιδέα για πολλά πράγματα για μένα.

Είχε πλάκα που μου είχε πει "σκέφτηκα μήπως παίρνεις ναρκωτικά ή από κάτι πάσχεις"  

Εντάξει, το ξεπεράσαμε γελώντας.

Εννοείται ότι ζήτησα και εκείνο το βράδυ σεξ (πάντα ζητάω σε επίπεδο ζήτουλα..χαχαχα)

Ναι ευχαρίστως να πω!  

Λοιπόν, μπορώ να πω 2 "σκηνικά".


Το ένα, πιο "σωματικό" και πιο προσωρινό:

Πολύ ωραία και χαλαρωτική βραδιά σε εξόχως φιλόξενο σπίτι αγαπημένου φίλου από το "χώρο".

Ένας από τους 3 εκπληκτικούς riggers που έχω γνωρίσει εντός "χώρου" κάνει πραγματικά αριστουργήματα με τα σκοινιά και σε μένα και σε άλλες φίλες που μοιραζόμαστε τη βραδιά.

Ωραίος φωτισμός, ζεστή ατμόσφαιρα, οικείο το σπίτι, ποτό ελαχιστότατο, εξαιρετικές μουσικές επιλογές (όχι να το παινευτώ αλλά δικές μου playlists).

Είναι εκεί ένας άνθρωπος που αν και δεν τον ήξερα πολύ καλά τότε είχα πάρα μα πάρα πολύ έντονο σωματικό attachment μαζί του (-πάνω του). Έτσι όπως γλυστράω στον καναπέ, βρίσκομαι χωμένη κάπου ανάμεσα σε αυτόν και τον καναπέ. Μ' αρέσουν πολύ οι μυρωδιές όπως φιλτράρονται από το πλεκτό που φοράει, μου αρέσει η θερμοκρασία εκεί, νιώθω καλά, άνετα, χαλαρωτικά, ασφάλεια και μένω για λίγο εκεί. Το λίγο έγινε "λίγο ακόμαααα;;;" και το "λίγο ακόμαααα;;;" κάτι ώρες. Μπορώ ακόμη να ακούω τη μουσική, μπορώ ακόμη να μυρίζω τη γλυκιά μυρωδιά του ζεστού ποτού, τον ήχο από τα σκοινιά του rigger που δένει ακριβώς πίσω από τον καναπέ που είμαστε. Δεν νιώθω ζέστη, ούτε και κρύο, δεν θέλω ούτε περισσότερο φως από όσο βλέπω, ούτε περισσότερο σκοτάδι, δεν με ενδιαφέρει να εντείνω σωματικά την ηδονή μου, όχι με κλασικό σεξουαλικό τρόπο τουλάχιστον, δεν νιώθω πιασμένη αν και πια είμαι ακίνητη αρκετή ώρα, δεν σκέφτομαι κάτι συγκεκριμένο, μόνον ό,τι προσλαμβάνουν οι αισθήσεις γίνονται αφηρημένες νοητές εικόνες. Και είναι αυτό. Νομίζω ότι η εικόνα μου μπορεί να μοιάζει λίγο με μυρμηγκοφάγου που σφήνωσε στη μυρμηγκότρυπα αλλά δεν με νοιάζει καθόλου. Θέλω απλά να κάθομαι εκεί...



Το δεύτερο πιο συναισθηματικό/νοητικό (έχει και σώμα αλλά σαν το σώμα να ακολουθεί αναπόφευκτα μεν, με μεγάλη ευχαρίστηση δε το συναισθηματικό/νοητικό) και πιο μόνιμο:

Νιώθω πως έχω ένα χώρο στον οποίο κινούμαι. Δεν έχει τόση σημασία πού βρίσκομαι σωματικά (δουλειά, στο τραίνο, στο σούπερ μάρκετ), εγώ κινούμαι σε αυτό το χώρο. Νιώθω το χώρο σαν ένα μεγάλο στάδιο όπου ο Κύριος κάθεται στις κερκίδες από πάνω και με βλέπει (σε πιο πρακτικό επίπεδο: μου έχει ζητήσει κάθε μέρα να Του στέλνω αναλυτικό πρόγραμμα πού θα είμαι και ποιες ώρες και αυτό μου βοηθά το αίσθημα της εποπτείας).

Μέσα σε αυτό το χώρο υπάρχει περιορισμός αλλά δεν τον νιώθω φυλακή, το εντελώς αντίθετο, νιώθω τεράστια ασφάλεια. Νιώθω ότι μπορεί Εκείνος να έχει μια κονσόλα και να επηρεάσει συνθήκες στο χώρο αυτόν και συνεπώς διαθέσεις δικές μου και συναισθήματα και σκέψεις. Δεν ξέρω αν, δεν ξέρω πότε το κάνει. Αλλά αυτό (εν αντιθέσει με την αβεβαιότητα στην υπόλοιπη ζωή μου) δεν μου προκαλεί καμία ανασφάλεια, ίσα ίσα, νιώθω σαν να είμαι σε ένα μαγικό δωμάτιο όπου ό,τι και να αγγίξω θα βγουν θαυμαστά πράγματα. Και σαν να κάνω πείραμα αγγίζοντας εδώ κι εκεί για να δω τι θα με εντυπωσιάσει.


Όταν νιώθω άσχημα, μπαίνω κάτω από κάτι στέγαστρα που έχει ο χώρος αυτός. Αλλά εκεί, τελικά νιώθω πιο άσχημα. Πιο παλιά ερχόταν Αυτός και με ξανάβγαζε στον ανοικτό χώρο. Τώρα έχω μάθει να το κάνω και μόνη μου.

Σωματικά νιώθω πολύ ανάλαφρη. Δεν ζεσταίνομαι, ούτε κρυώνω, έχω τροφή πριν πεινάσω, νερό πριν διψάσω, μπορώ να ξεκουραστώ σωματικά όποτε θέλω και γενικά οι σωματικές μου ανάγκες δεν "φωνάζουν", δεν είναι επιτακτικές, δεν μου προξενούν άσχημη αίσθηση (π.χ. πονάει το στομάχι μου επειδή πεινάω).

Ο Κύριος λέει ότι υπάρχει φάση και ότι θα έρθει πολύ σύντομα που δεν θα θέλω καθόλου να υπάρχουν τα στέγαστρα, δεν θα θέλω ποτέ να μπαίνω μέσα, δεν θα θέλω ποτέ να απομονωθώ, δεν θα έχω καμία ένσταση. Δεν με τρομάζουν πια αυτές οι λέξεις. Απλά όταν μου τις λέει Τον κοιτάζω με μικρή αμφιβολία. Τις προάλλες Τον ρώτησα να μου πει ειλικρινά αν Εκείνος το έχει ζήσει ποτέ σε κάποια σχέση του αυτό σαν κατάσταση και όχι σαν τρανς. μου απάντησε ειλικρινέστατα πως όχι, το έχει ζήσει (- δει να γίνεται) μόνον για περιορισμένο χρόνο, π.χ. για ένα ολόκληρο πρωί ή ένα ολόκληρο απόγευμα αλλά όχι ως κατάσταση. Πως είναι όμως Βέβαιος ότι υπάρχει.

Τον κοίταξα λίγο "χμ... μένει να δούμε", το κατάλαβε, χαμογέλασε και μου είπε (χωρίς να πω τις λέξεις εγώ) "μένει να δούμε... Θα το δούμε όμως, Είμαι σίγουρος".  

Ίσως να πρέπει να επανέλθω να συνεχίσω την περιγραφή σε λίγο καιρό.  

 

@margarita_nikolayevna, πολύ όμορφες περιγραφές και οι δύο.
Μια ερώτηση: η δεύτερη κατάσταση που περιγράφεις μοιάζει σαν άσκηση συγκέντρωσης ή χαλάρωσης, και αν θυμάμαι είπες ότι δεν έχει να κάνει με session.
Έχει κάποιο σκοπό; Είναι κάτι που ανακαλείς σε συγκεκριμένες στιγμές/καταστάσεις;

 

Ναι συγκέντρωσης θα μπορούσα να την πω  
Ή και άσκηση αφοσίωσης και αυτό μου αρέσει σαν περιγραφή. Αφοσίωσης, εστίασης... Και η χαλάρωση έρχεται. 

Όχι δεν έχει καθόλου να κάνει με sessions. Να σημειώσω ότι είμαι από τους ανθρώπους που θεωρούν το Κ/υ άρρηκτα συνδεδεμένο με τη σεξουαλική επαφή, δεν θεωρώ ότι μπορεί να στηθεί - παρά μόνον σε επίπεδο μέντορινγκ- Κ/υ σχέση χωρίς σεξουαλική επαφή και μάλιστα συχνή, το 1 φορά το μήνα για μένα είναι περίοδος  . Αλλά δεν βιώνω το subpsace μου ως την επήρεια, το θετικό hangover των οργασμών ή των σωματικών ηδονών μου. Αντίθετα θεωρώ ότι οι σωματικές ηδονές απογειώνονται στο subspace.  
Βιώνω το subspace ως το χώρο μου, το πεδίο μου, το πεδίο στο οποίο ζω και κινούμαι.
Δεν το ανακαλώ (πλέον), με την έννοια ότι περνάω τις ώρες μου, τις περισσότερες μέρες μου μέσα σε αυτό, σε αυτή την κατάσταση. Τις λίγες (πια) στιγμές που δεν είμαι εκεί είναι γιατί είμαι άσχημα, στραβωμένη, στενοχωρημένη, είμαι στο "στέγαστρο" που είπα παραπάνω.
Σκοπός του (και μου και Του  ) είναι να ζω διαρκώς μέσα σε αυτό γιατί μου προσφέρει ασφάλεια, χαρά, ευτυχία, ηρεμία, γαλήνη.