Την ανάγκη φιλοτιμίαν; Ή αλλιώς: Γιατί "ανεχόμαστε"

Συζητώντας χθες με έναν πολύ αγαπημένο μου άνθρωπο αναφερθήκαμε σε περιπτώσεις ανθρώπων που προσπαθούν να δεχτούν πράγματα που ξέρουν πολύ καλά ότι δεν μπορούν να τα δεχτούν ή που στην πραγματικότητα (κατά τη γνώμη μου) δεν θέλουν να τα δεχτούν.

Η αλήθεια είναι ότι μου πέρασαν "φλασιά" πολλά μα πάρα πολλά παραδείγματα τέτοιων ανθρώπων - καταστάσεων. Και δεν εξαιρώ τον εαυτό μου.

Το ερώτημα μου είναι γιατί οι άνθρωποι προσποιούνται πως είναι/θέλουν κάτι που δεν είναι...

Να ξεκαθαρίσω ότι δεν αναφέρομαι σε περιπτώσεις που για μια φορά κάποιος υπερεκτίμησε τα όρια της αποδοχής - αντοχής του.

Δική μου εμπειρία και παρατήρηση είναι ότι πολλές φορές άνθρωποι δείχνουν ότι αποδέχονται κάτι, ότι δεν τους πειράζει, δεν τους ενοχλεί αλλά το μόνον τελικά που κάνουν είναι να "μαζεύουν" και τελικά να σκάνε και σε αυτές τους τις εκρήξεις να διαλύουν τα πάντα (και τον εαυτό τους πρώτα από όλα).

Γιατί τελικά να προχωρούν οι άνθρωποι σε σχέσεις συμβιβασμών;

 

 

Κάποιοι από εμάς ίσως να κουβαλάμε την ταμπέλα του "καλού παιδιού", και προσπαθούμε να διατηρήσουμε την κορόνα που μας φόρεσαν παιδιά....

Άλλοι, παίρνουμε τον ρόλο του θύματος , ενώ είμαστε θύτες του εαυτού μας και των αλλων...

Άλλοι, κατά περιόδους εθελοτυφλούμε για να καλύψουμε την μοναξιά μας...

Άλλοι λέμε σ αγαπώ και ουσιαστικά Κραυγαζουμε αγάπα με..

Τόσοι πιθανοί λόγοι, και όλοι ξεκινούν και τελειώνουν στο τέρας που κρύβουμε μέσα μας το "εγω"

 

γιατι κρινοντας με το συναισθημα παντα ελπιζεις (λανθασμενα βεβαια) οτι ο αλλος (ισως) θ αλλαξει για σενα
γιατι καποιοι προτιμουν να συμβιβαζονται απο το να ειναι μονοι τους

 

Δεν είναι όμως άδικο για τον άλλο να θες να τον αλλάξεις βάζοντας τον στο κοστούμι των δικών σου θέλω, προβολών και προσδοκιών;;;  

 

Να ξεκινήσω με μια δική μου εμπειρία...  


Πριν από κάποια χρόνια, τελείωσε η πρώτη Κ/υ σχέση που είχα στη ζωή μου (ίσως και η σχέση που με καθόρισε). Είχα φυσικά πολλά και ανάμεικτα συναισθήματα, καλά και κακά, βαριά και ασήκωτα και ευγνωμοσύνης.

Μετά από αυτήν και στην πολύ τρικυμιώδη κατάσταση που επικρατούσε εντός μου γνώρισα τον Α (τυχαίο το γράμμα, δεν έχει κάποια σημασία εξάλλου   ).

Ο Α ήταν ένας άντρας που απέπνεε μια τρομερή βεβαιότητα. Και επιπλέον μια βεβαιότητα στην επιλογή του για μένα. Εύστροφος και ντόμπρος. Και κυρίως ο άνθρωπος που πραγματικά ικανοποιούσε όλες μου τις φαντασιώσεις. Πριν καν τις εκφράσω, πριν καν συνειδητοποιήσω ότι τις είχα. Όπως και να έχει, το ταξίδι μαζί του ήταν one of a kind εμπειρία (και διατηρώ την ίδια γνώμη παρά τις όποιες διαφωνίες μπορεί να μας χάλασαν στη συνέχεια).

Brave new... worlds! Ο Α μου άνοιγε την μια πόρτα μετά την άλλη προσφέροντας μου εμπειρίες εξαιρετικές για τις οποίες είμαι ευγνώμων μέχρι σήμερα: με πήγε σε πάρτυ, με πολύ κόσμο, με λίγο κόσμο, με παιχνίδι, με shows, μου έμαθε την πολυγαμία, την πολυερωτία (ή μου τα απελευθέρωσε ίσως είναι η πιο κατάλληλη λέξη), παιχνίδια κ.ά.

Μόνον που με τον Α είχαμε μια σοβαρή "διαφωνία" σε επίπεδο κοσμοθεωρίας θα έλεγα: δεν πίστευε στον Έρωτα, ούτε στον έρωτα. Και ο Έρωτας, για μένα, κινεί στο σύμπαν μου  

Τόσο υπό την επιρροή του Α, όσο και και μιας γυναίκας που τότε εκτιμούσα βαθύτατα και ένιωθα ότι μπορούσε να γίνει ίσως η πιο καλή μου φίλη στο "χώρο" αυτόν, άρχισα να σκέφτομαι μήπως θα έπρεπε να δω από την πλευρά τη δική τους τα πράγματα. Και -μεταξύ άλλων- λόγω της εκτίμησης που είχα και στο μυαλό των δυο αυτών ανθρώπων, προσπάθησα και ξαναπροσπάθησα.

Νομίζω ότι αυτό είναι το πιο βαρύ πράγμα που "ανέχτηκα" στο BDSM και όσο το έχω ζήσει. Θα έλεγα πως μάλλον είναι και το μοναδικό.

Επειδή δεν θεωρώ ότι φταίει κανείς άλλος (ούτε ο Α, ούτε εκείνη η γυναίκα) για τη δική μου απόφαση να προσπαθήσω να το δω αλλιώς, αναλογίστηκα έκτοτε αρκετές φορές γιατί.

Έχω καταλήξει σε μια σειρά από "επειδή": επειδή ένιωσα ένα βαθύτατο και παραλυτικό φόβο ότι σχέση σαν την πρώτη μου Κ/υ (την οποία ακόμη "πενθούσα" μέσα μου) δεν θα ξαναυπάρξει ποτέ, ότι δεν θα μπορούσε ποτέ και σε κανέναν να μιλήσω για το τι είχα ζήσει (και ωχ ξαφνικά ο Α με έφερε σε ένα κόσμο ανθρώπων που μπορούσα να μιλάω για αυτά και να με καταλαβαίνουν), λόγω του excitment των νέων εμπειριών που μου ανοίγονταν, λόγω της εκτίμησης μου στο μυαλό του Α και της γυναίκας.

Ίσως κάποια να τα αναθεωρήσω στο μέλλον. Ίσως να βρω και άλλα "επειδή". Ίσως και όχι.  

Για το μόνο που είμαι σίγουρη είναι ότι στο "ανέχομαι" αυτό που προσπάθησα παρ' ολίγον να χάσω ένα κομμάτι του εαυτού μου. Και μου είναι οδυνηρό σαν σκέψη και μόνον αυτό. Ευτυχώς είμαι ακόμη εδώ και ολόκληρη (και κάτι παραπάνω)  

 

Οι παθητικοί άνθρωποι κουβαλούν ενοχές που τους έχει φορτώσει ο κοινωνικός περίγυρος, με συνέπεια να σκύβουν το κεφάλι. Ανέκαθεν φρόντιζα να κρατάω σε απόσταση τους ανθρώπους που δεν έχουν την πυγμή να υψώσουν το ανάστημά τους και να διεκδικήσουν αυτό που πραγματικά θέλουν. Οι μίζεροι άνθρωποι, μόνο μιζέρια μπορούν να φέρουν στην καθημερινότητά σου.

 

Δεν είναι μόνο άδικο, είναι και ανέφικτο. Το μόνο που μπορεί ο καθένας μας να ελέγχει, και σε κάποιες περιπτώσεις να αλλάξει, είναι ο τρόπος που ο ίδιος αντιδράει στις καταστάσεις που συναντάει στη ζωή του.

 

Πιστεύω ότι ένας άνθρωπος μπορεί να αλλάξει. Και μπορεί ένας άλλος να τον αλλάξει. Για την ακρίβεια να τον βοηθήσει να αλλάξει.
Με μια απαράβατη προϋπόθεση: αυτός ο πρώτος να θέλει να αλλάξει, να το έχει αποφασίσει και να είναι δική του επιλογή. Αλλιώς ό,τι και να προσποιηθείς...
 

 

Ναι, έτσι είναι. Συνέχεια μας δίνονται ευκαιρίες, βοήθειες, εναύσματα, είτε με θετικό είτε με αρνητικό πρόσημο. Αν τις βλέπουμε και αν θέλουμε να τις αξιοποιούμε εξαρτάται αποκλειστικά από μας, όπως λες. Το δύσκολο είναι να έχουμε επίγνωση ότι η κάθε επιλογή είναι δικιά μας, ενώ είναι τόσο βολικό να ρίχνουμε το φταίξιμο αλλού.

 

Σωστό είναι αυτό και δυστυχώς είναι αρκετά "πρόσφορο" έδαφος μια Κ/υ σχέση να γίνει αποθετήριο και "αποχωρητήριο" ευθυνών...

 

στο ερωτημα του νηματος απαντησα...αυτο που λες αφορα αλλο θεμα   

 

Ω ναι. Αλλά και οποιαδήποτε άλλη σχέση επίσης, απλά με διαφορετικό είδος ευθυνών ίσως.

Γι' αυτό είναι σημαντική η αυτογνωσία όταν μπαίνεις σε μια σχέση, είτε είναι vanilla, D/s, M/s, you name it. Να ξέρεις ποιος είσαι, τι ψάχνεις, τι θέλεις πραγματικά, που επιλέγεις να υποχωρείς και που δεν συμβιβάζεσαι, ώστε να μπορείς πράγματι να ζεις, και όχι να ανέχεσαι.

Υπέροχο νήμα, @margarita_nikolayevna, πολύπλοκο, όμορφο.