Το Υπερεγώ στο BDSM

Να μη το κάνουμε ντέρμπυ το θέμα... Μάρτυρες και ήρωες έχουν κάτι κοινό... Αυτό που το ξέρουν μόνον εκείνοι. Οι πρώτοι δεν ζουν για να το πούν κι οι δεύτεροι, αν επιζήσουν, δεν κατάλαβαν ποτέ το γιατί της όποιας υπέρβασης, για τον απλούστατο λόγο πως αυτό το γιατί ίσχυε μόνον την στιγμή της απόφασης. Ως "απόφαση" ενίοτε ξεπερνάει κάθε γνωστό μας πλαίσιο αναφοράς καταπώς φαίνεται, τουλάχιστον ίσαμε τις μέρες μας. Εξαιρούνται όσοι αναφέρονται στον εαυτό τους και στους άλλους από ...άλλο μετερίζι, δυτικότροπο/καλβινολουθηρανικό/ελλιπές/ατελές/ότινάναι, για λόγους που κατανοούμενοι αξίζουν της πλέριας συμπαθείας μας και συγκρατημένης λύπης μας, που εκδηλώνεται από την δυναμική μας αδιαφορία... Παγίως!

 

Παντελώς άσχετος με αυτούς τους όρους,επιφυλλάσομαι ως προς την κατανόηση τους απο πλευράς μου και επομένως η χρήση αυτών μεσα στο post μου ,κατα πάσα πιθανότητα να μην είναι και τόσο εύστοχη.Αλλά δεν μαμιέται ...πρωτίστως το συγκεκριμένο νήμα ξυπνησε μέσα μου την επιθυμία για αναπόληση.

Πριν 10 χρόνια περίπου, όπου και εκδήλωσα τον σαδισμό μου,το δικό μου εγώ,υπερεγώ και εκείνο συγκρούστηκαν για τα καλά μεταξύ τους. Άναψα τσιγάρο και περίμενα να κατακάτσει η σκόνη,και όταν αυτό έγινε, αυτα τα τρία είχαν πιαστεί χέρι -χέρι και χόρευαν πεντοζάλι.

Το εκείνο βρήκε διέξοδο στους νοητικούς δρόμους που ήδη το εγώ είχε φροντίσει να διανοίξει με κόπο,αντλώντας δύναμη από την επιθυμία/ανάγκη για την κατανόηση της ίδιας της ύπαρξης.Έτσι, όποια ιδέα με είχε συνεπάρει εκείνη την περιόδο ερωτοτροπούσε αθώα θα τολμήσω να πω, με το εκείνο δημουργώντας την απόλυτη πηγή ικανοποίησης του εγω: πνευματική ελευθερία ,διεύρυνση της συνείδησης.Μονο αυτό αναζητούσα.

Έτσι, μέσω του σαδισμού μου, η θέληση για δύναμη,ο βασικός πυλώνας της κοσμοθεωρίας του Νίτσε,πήρε σάρκα και οστά στην δικιά μου ζωή όπου μέχρι πρότινος το υπερεγώ μου αρνιοταν να αφομοιώσει όσο και αν το εγώ μου συμφωνουσε με τον τρελλογερμανό.Καμιά επιθυμία για επιβολή κυριαρχίας πάνω σε πιο αδύναμους με τρόπους ακόμα και "αποδεκτούς" απο την κοινωνία σε κάθε στάδιο της υπαρξής μου,καμία επιθυμία για μείωση των αλλών,καμία επιθυμία για αυτοπροβολή,καμια επιθυμία για αναγνώριση από το κοινωνικό μου περίγυρο και σαφώς καμία ανάγκη για εσωτερίκευση της θέλησης για δυναμη μέσα μου, ετσι ώστε να μετατραπεί σε φθόνο και μνησικακία για τους δυνατούς και να αναζητά την αποκατάσταση της σε μια δίκαιη μεταθάνατο ζωή αντλώντας παράλληλα ηθική ικανοποίηση σε αυτήν την ζωη από την καλοσύνη που διέπει την ταπεινοφροσύνη των αδύναμων. Τιποτα από όλα αυτά δεν ταίριαζε στον δικό μου τρόπο έκφρασης και ας τα κατανοούσα πλήρως και ας τα έβρισκα και πολυ λογικά! Ηταν ξεκάθαρο,το εγώ μου είχε θεμελιώσει ισχυρά την διασταση του σε μια και μονο έννοια : (φτου ξε)ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ για όλους,όλοι οι άνθρωποι πρέπει να ζουν και να δρουν όπως οι ίδιοι ορίζουν χωρίς να καταπιέζουν τους άλλους.Καμία καταπίεση για κανέναν.

Τα υλικά γι αυτά τα θεμέλια προήλθαν από το υπερεγώ μου που γαλουχήθηκε μεσα στον καθωσπρεπισμό και αυτά τα υλικά δεν ήταν άλλα παρά η αντίδραση απέναντι στην νεκρική σαπίλα του καθωσπρεπισμού, αλλά ο κτίστης ήταν το εγώ.Όταν αργότερα ο γεροbill (Μπαρουζ),ο Κέρουακ και ο Γκινσμπεργκ Ήρθαν να ανακάτεψουν την λάσπη, το μυστρί στα χέρια του εγώ δούλευε με την ευχαρίστηση που μπορει να προσφέρει μόνο η διαπίστωση ότι οι ιδέες που έχεις μέσα σου τις συναντάς σε βιβλία,ότι δεν είσαι μόνος .
Επιπρόσθετα,όταν η αδυναμία να αντιδράσεις λαμβάνει διαστάσεις παράλυσης, και η παράδοση του εαυτού είναι μονόδρομος τοτε η Κάφκικη ατμόσφαιρα αναπόφευκτα έρχεται να πλακώσει την ψυχή, τόσο ώστε να καταδικάζεσαι σε μια δίκη χωρίς να ξέρεις την κατηγορία,τόσο ωστε να οπλίζει το χέρι του ξένου του Καμύ στην παραλία κάτω από μια αφόρητη ζέστη ενάντια στον Άραβα ,τόσο ώστε η αναμονή του Θεού να γίνεται αυτοσκοπός πάνω στι θεατρικό σανίδι του Μπέκετ,τότε μου ειναι ξεκάθαρο οτι το Εγώ για να επιβιώσει μεσα στην σφαίρα της λογικής είναι αυτο που ζητάει από το εκείνο αυτον τον χορό,ας είναι και πεντοζάλι.Και σιγα μην κρατιώταν εκτός το υπερεγώ .

Και ο χορός ακόμα κρατεί,ίσως όχι με τον ίδιο ενθουσιασμό της άρχης αλλα σίγουρα με την ίδια ρυθμικότητα με την ίδια αρμονία μέσα μου.Το νιώθω οταν πλαγιάζουν ήσυχα γιατί έχουν διαχυθεί το ένα μέσα στο άλλο για λίγο,και ο νους που εχει την συνειδητότητα της ύπαρξης του χαμογελά αντιλαμβανόμενος την διευρύνση της συνείδησης.

Συγχωρέστε με για την γραφικότητα μου,αλλά το τόνισα απο την αρχή...αναπόληση, και αναπόληση χωρίς γραφικότητα στερείται ζωντάνιας

 

Γλαφυρός και καταιγιστικός!!!!!!!!!!!  
Ευχαριστώ πάρα πολύ για την απάντηση  

 

Ενώ μου άρεσε το κείμενό σου, αδυνατώ να ταυτιστώ, γιατί δεν κατάλαβα χριστό...
Και θα μου επιτρέψεις να γράψω αυτό που σκέφτηκα μετά το τέλος της πρώτης ανάγνωσης του, εντελώς καλοπροαίρετα:
''πες μας τι πίνεις?'' 

ΥΓ Ωστόσο το κατάλαβα νομίζω καλύτερα στην δεύτερη ανάγνωση...(κάτι τέτοιοι τύποι σαν εσένα μου χαλάνε το scan reading )

 

Δηλαδή;  

Όχι δεν πιστεύω ότι το Υπερεγώ θα σε κάνει να πεις το safeword. Μάλλον το Εγώ το λέει. Θα μπορούσε να το ουρλιάξει και το Εκείνο  

Δική μου γνώμη  

Το ασυνείδητο ίσως έχει κάποιες "σκιές" του παιδικού μου έρωτα που τις έχω απωθήσει.

Προσωπικά θεωρώ το Αυτό οδηγό μόνον της σεξουαλικής μου εκτόνωσης - τάσης για αναπαραγωγή. Δεν θεωρώ καθόλου ότι έχει να κάνει με την ερωτική μου διάσταση  

Συμφωνώ  

Εδώ θα διαφωνήσω. Οι σεξουαλικές μου επιθυμίες θα ικανοποιούνται πλήρως και όχι μερικώς όταν θα σταματήσουν να είναι προϊόντα της αναβίωσης της σχέσης με το μπαμπά. Και θα είναι ΚΑΙ κάτι παραπάνω, κυρίως κάτι παραπάνω  

Δεν πειράζει   Ενδιαφέρουσες κουβέντες να γίνονται  
Ευχαριστώ για το διάλογο!

 

να σου πω καλύτερα τι δεν πίνω? λιγότερη ώρα θα μου πάρει  

@margarita_nikolayevna εγώ ευχαριστώ γι αυτό που μου προκάλεσε το νήμα

 

Αφήνω κατά μέρος τη θεωρητικολογία περί σημειολογίας και θέτω ένα προβληματισμό:
Πολλοί εξ ημών και υμών πέφτουμε στην εξής παγίδα. Θέλοντας να απαλλαγούμε από τη δυναστεία του κοινωνικού Υπερεγώ, απλά βάζουμε στη θέση του ένα άλλο Υπερεγώ, που το βαφτίζουμε "εθελοντική συμμόρφωση". Τελικά, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να αντικαταστήσουμε ένα πλαίσιο κανόνων με ένα άλλο, είτε αυτό λέγεται bdsm, είτε αναρχία, είτε Γιατροί χωρίς Σύνορα.

Το ζήτημα είναι να μην έχουμε ανάγκη το Υπερεγώ, ανεξαρτήτως πλαισίου και περιβάλλοντος. Να ψάξουμε τον εαυτό μας μέσα σε ένα σύστημα που μας συνθλίβει. Στην ανάγκη να τον επανεφεύρουμε. Να αρθρώσουμε το δικό μας λόγο, αντί να επαναλαμβάνουμε τσιτάτα άλλων. Να θέσουμε τα δικά μας όρια, αντί να υποτασσόμαστε σε όρια άλλων. Για να συμβεί όμως αυτό χρειάζεται να αναζητήσουμε την εσωτερική ενότητα. Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα...

 

'Ασε κάτω το Υπερεγώ μου, εντάξει????? 
Μα τι είναι αυτά που λες? 
Πως τολμάς να προτείνεις κάτι τέτοιο? Προτρέπεις τους συμφορουμίτες και τις συμφορουμίτισσες σε άρνηση υποταγής, έστω και επί των ορίων των άλλων?
Πολιτικοποιείς το D/s σε τέτοιο βαθμό που αναιρείς την έμφυτη ροπή μας προς αυτό?
Το εξομοιώνεις με την αναρχία, τον ακτιβισμό ή, ένας θεός ξέρει με τι άλλο?
Πλάκα μας κάνεις? 
Και άντε, βάλαμε την εθελοντική συμμόρφωση, παράλληλα με την εθελοδουλεία και το βολέψαμε το θέμα, πως θα την χωρέσουμε την ίδια αυτή εθελοντική συμμόρφωση και δίπλα στην εθελοκυριαρχία?

Πέρα από την πλάκα τώρα, αυτό που απλοϊκά κατάλαβα εγώ, είναι ότι ανάγεις το θέμα στην ανάγκη μας να ανήκουμε, να είμαστε κομμάτι ενός πράγματος που έχει κανόνες, προσπαθώντας να απαλλαγούμε από την ευθύνη του εαυτού μας. Κάτι τέτοιο αν δεν κάνω λάθος, είχε πει για την ελευθερία ο παλιοΖίγκμουντ (όλο μπροστά μου τον βλέπω τις τελευταίες μέρες)....
Όσο για το στοίχημα, στο οποίο αναφέρεσαι και στην εσωτερική μας ενότητα, αυτό νομίζω ότι είναι το στοίχημα της ζωής μας, στο οποίο ο καθένας ποντάρει το ''ποσό'' που αντέχει...
Και πάλι, το αποτέλεσμα, δεν μπορεί να κριθεί παρά από την συνολική θεώρηση της ζωής μας, από εμάς τους ίδιους, με τα δικά μας προσωπικά κριτήρια.
Ξέρω ανθρώπους, που ενώ έχουν κάνει πολλή δουλειά με τον εαυτό τους, δεν νιώθουν, ούτε και φαίνονται ευτυχισμένοι και άλλους, που πολύ πιο χαλαρά και αψήφιστα έζησαν την ζωή τους, ακολουθώντας λιγότερο ή περισσότερο τις παρορμήσεις τους και είναι να τους φτύσεις να μην τους βασκάνεις, τόσο καλά!!!
Μακάρι η ευτυχία να ταυτιζόταν με την επίγνωση και την αυτογνωσία, τότε οι έξυπνοι και οι σοφοί θα ήταν όλοι ευτυχισμένοι...
Ενίοτε πρέπει να ζήσουμε και με την αλήθεια ότι είμαστε ένα μάτσο σύνθετες σκέψεις και αλληλοσυγκρουόμενα συναισθήματα, μικροί και αδύναμοι, να παρατηρούμε τον εαυτό μας και την φαιδρότητά του...
Καλή η εσωτερική ενότητα, αλλά δεν ξέρω αν επιτυγχάνεται με τον τρόπο που υπονοείς.

 

Πώς με καταλαβαίνεις, θεία (από το "θεική") Brenda!
Ο Φρομ το είπε καλύτερα από το Σιγμούνδο με το περίφημο "ο φόβος μπροστά στην ελευθερία". Όσο οχυρωνόμαστε πίσω από ένα Υπερεγώ που αγαπάμε να μισούμε, τόσο η όποια συμμόρφωση θα είναι αποφυγή και όχι επιλογή. Η ανάγκη του ανήκειν εξ ορισμού συγκρούεται με την ανάγκη της ατομικότητας, αυτό είναι δεδομένο. Η προϋπόθεση για να βρούμε την ισορροπία ανάμεσα στα δύο, είναι να μην έχουμε εσωτερικές συγκρούσεις, γιατί τότε ο ένας πόλος του εαυτού μας θα λέει "θέλω να ανήκω" και ο άλλος "θέλω να είμαι μοναδικός".

Για να συμβεί αυτό πρέπει να είμαστε ενιαίοι, ή, τουλάχιστον, να επιδιώκουμε την ενότητα. Όπως παρατήρησες, πρόκειται για στοίχημα ζωής. Προτιμώ όμως αυτό το στοίχημα από τη στοίχιση με απόψεις και ανθρώπους που δε γουστάρω. Από την άλλη μεριά, δε μου πάει ο ρόλος του "Λύκου της Στέπας". Άρα...

 

ας προσπερασω με καποιο τροπο το "υπερεγω" νομιζω οτι απλα θες να πεις να μην ασχολουμαστε με πραγματα απλα για να ανηκουμε καπου και να γινομαστε ιεροκηρυκες.
αποκλειεται να εννοεις κατι αλλο, βαζοντας στη ιδια προταση μια μκο,μια κοινονικοπολιτικη ιδεολογια, και μια σεξ. προτιμηση.
εννοειται οτι η διαδικασια παντα πρεπει να ειναι βρισκω αξιες που υστερα με βοηθανε να διαμορφωσω ενα πλαισιο κανονων και συστηματων που ξεχωριζουν το ναι απο το οχι.

 

Άρα ο καθένας διαλέγει τον δικό του δρόμο για την υπερνίκηση του Υπερεγώ του, κι αν αυτό σημαίνει ν΄απεμπολήσει ρόλους, όπως εσύ, ας το κάνει.
Αν είναι να πάψει να ανήκει σε ετεροκαθοριζόμενα σχήματα, ομοίως...
Έχω την υποψία, ότι το D/s όμως, όπως και το bdsm, δεν είναι μόνο ετεροκαθοριζόμενο, πέραν του γενικού τους πλαισίου, παρά είναι η απόπειρά μας να καταδυθούμε στον εαυτό μας και να ανασύρουμε από τα διάσπαρτα στοιχεία μας, αυτά που νιώθουμε ότι αξίζουν περισσότερο, αυτά που θέλουμε να διερευνήσουμε σε μεγαλύτερο βάθος, ή που απλά μας είναι πιο απολαυστικά, πέρα από το επιχείρημα του αναπόδραστου.
Εμένα, η άποψή μου γι αυτό, για το Υπερεγώ και πολλά άλλα πράγματα , συνοψίζεται πολύ καλά σε τέσσερις λέξεις: live and let live...

 

Κάθε κοινωνική ομάδα/υποομάδα/θρησκεία/φράξια/ιδεολογία αρέσκεται να θέτει κανόνες και πλαίσια για να οριοθετείται και να ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες. Για να γίνεις δεκτή ως μέλος της, οι "αρχιερείς"/"κλειδοκράτορες"/"θεματοφύλακες" προσπαθούν να σε πείσουν (ή να σε "πείσουν") να συμμορφωθείς με το πλαίσιο, για να μη διαταράξεις το στάτους κβο της ομάδας. Τότε πρέπει να οριοθετήσεις τον εαυτό σου "σε σχέση με την ομάδα". Θα είσαι οπαδός, παρατηρητής, συμμετέχων α λα καρτ, στρατευμένος, αποστασιοποιημένος? Μπορεις να είσαι ότι θέλεις, αρκεί να το κάνεις ξεκάθαρο στην ομάδα, για να μη θεωρηθείς "απειλή" για τα μέλη της.

Αυτές οι διαδικασίες εκτυλίσσονται συνήθως παρασκηνιακά. Στο φόρουμ εκδηλώνονται με επιθέσεις, φράξιες, προσωπικά μηνύματα, βολιδοσκοπήσεις κ.λ.π.

Το bdsm μπορείς να το δεις όπως επιλέξεις: Ως κάτι τελείως προσωπικό, ως bonding με τα μέλη της ομάδας ή ως κάτι ενδιάμεσο. Να ξέρεις όμως ότι το δικό σου "live and let live" για κάποιον άλλο μπορεί να είναι "live and let die". Πρέπει να είσαι προετοιμασμένη να απαντήσεις. Γι αυτό είναι απαραίτητο να τείνεις προς την εσωτερική ενότητα....