Εις το όνομα του Πατρός

Απάντηση: Εις το όνομα του Πατρός

Ήταν καλός, πολύ καλός, με όλο τον κόσμο αλλά πρώτα με μας...
Ήταν άξιος άνθρωπος στη δουλειά του και όπου μπορούσε να βοηθήσει...
Ήταν πάντα εκεί για μένα και για τη μητέρα μου, τα βραδάκια να μας κρατάει το χέρι, να βλέπουμε όλοι μαζί τηλεόραση...
Του κόστισε όταν έφυγα για σπουδές μακρία...
Μας κόστισε απεριόριστα όταν έφυγε στα 48 του...  

 

Απάντηση: Εις το όνομα του Πατρός

Ο Γέρος μου. Η μεγάλη μου αδυναμία. Χαμόγελο και βλέμμα που εξέπεμπαν καλοσύνη. Καρδιά που χωρούσε όλον τον κόσμο. Λυπάμαι που δεν ήμουν κοντά του τόσο όσο θα ήθελα στο Τέλος.

 

Απάντηση: Εις το όνομα του Πατρός

 

Απάντηση: Εις το όνομα του Πατρός

Όπου και αν είσαι Πατέρα στο αφιερώνω!!!

 

Απάντηση: Εις το όνομα του Πατρός

Δεν έχω γνωρίσει πιο φοβισμένο άνθρωπο. Και γι' αυτό του τα συγχωρώ σχεδόν όλα. Εύχομαι να με μάλωνε κάπου κάπου.

 

Άκουσα αυτό το παλίο και πολυ αγαπημένο τραγούδι και θυμήθηκα αυτό το νήμα, ή το αντίθετο έγινε, δε θυμάμαι...

 

μια συνομήλική μου απουσία,με αρκετές αφηγήσεις και φωτογραφίες στο ενδιάμεσο

 

Ήταν εκεί αλλά καλύτερα να μην ήταν.

 

Απο ποτε η δουλεια ειναι φυσικο αιτιο κι οχι επιλογη;

 

..και μιας και είμαστε όλο κορίτσια στο σπίτι,μαζι με τη μαμα και τη γιαγια,
-μια οικογένεια μπαμπούσκα στο περίπου-
κάποιοι ψυχολόγοι θα λεγαν πως στο πρόσωπο του αγαπημένου μου,βρήκα το πατρικό πρότυπο που μου έλειπε..
(δυνητικά θα μπορούσε βέβαια,ως τελειόφοιτος φοιτητής να γίνει πατέρας,αν και λίγο σπάνιο ακόμη και για είκοσι χρόνια πριν)
και τελικά,ίσως υποσυνείδητα να λειτουργεί κάπως έτσι,αλλα εδω και 1 χρόνο που είμαστε μαζί και απο την αρχή που γνωριστήκαμε,πριν 2,5 χρόνια περίπου,
μόνο οι συμβουλές του έχουν μια πατρική ηχώ,του απροσδιόριστου προτύπου του μπαμπα,που σχηματοποιείται στην φιγούρα του συντρόφου πλεον..

 

Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν μπορώ να επιλέξω κάποια από τις παραπάνω κουκίδες.
Ο μπαμπάς μου λοιπόν...
Ένας ψηλός ζουμερός άντρας (μοιάζει πολύ με τον Σαντάμ Χουσείν για να καταλάβετε) με γνώσεις πεζοδρομίου που όμως τα χρόνια και ο κοινωνικός κύκλος τον εξέλιξαν σε έναν ευέλικτο άντρα που μπορεί να σταθεί με άνεση τόσο στο καφενείο του χωριού όσο και σε ενα δείπνο όπου όλα θα διαδραματιστούν σύμφωνα με το πρωτόκολο. Το ίδιο μου έμαθε και εμένα.
Ο μπαμπάς μου, αυτή η "άγρια" φιγούρα με καρδιά μικρού παιδιού. (Χθές τον είδα κρυφά να προσπαθεί να σώσει ένα πουλάκι).
Αυτός ο μεγαλόσωμος άντρας, που μπροστά μου λιώνει. Αναζητάει συνέχει τα φιλιά και τις αγκαλιές μου και μόνιμο παράπονο του είναι ότι ποτέ μα ποτέ δεν του έχω πει ότιτον αγαπάω. Το ξέρει όμως, το βλέπει, το αισθάνεται.
Είναι και ήταν ΠΑΝΤΑ δίπλα μου. Δεν κάθησε ποτέ να διαβάσει δίπλα μου. Δεν κάθησε ποτέ να πετάνουμε μαζι χαρταετό ή να παίξουμε κάποιο παιχνίδι.
Μου έμαθε όμως τόσα άλλα πράγματα πολύ πιο σημαντικά.
Είναι ο άνθθρωπος μου, το Εγω μου.
Θυμάμαι, όταν ήμουν 12 -13 χρονών, παραμονή Χριστουγέννων, μου ήρθε περίοδος για πρώτη φορά. Αντι μααααμά φώναξα Μπαμπααα. Ο τύπος μετά αυτός ο τρελός απο την χαρά του φώναξε 15 άτομα και διοργάνωσε πάρτυ. Πόσο ντρεπόμουν τότε και πόσο γελάω σήμερα.
Αυτός ο άνθρωπος που θα μου πει πρέπει να πας για αποτρίχωση να βγάλεις τα φρύδια σου, να αγοράσεις αυτό το φόρεμα ή τα παπούτσια είναι ο μπαμπάς μου. Ο δικος μου μπαμπάς.
Μπορώ να γράψω ατελείωτα ακόμη αλλά δεν θα ήθελα να σας κουράσω.
Θα πώ μόνο κάτι τελευταίο. Σε φιλική συζήτηση ρωτάει κάποιος τον μπαμπά μου :
Φίλος: Ρε Δ όταν γεννήθηκε η Ε πως αισθάνθηκες;
Μπαμπας: Ερωτεύθηκα!!

Μπαμπά σε Αγαπάω

 

Σε καλό σου, συγκινήθηκα...σκέφτηκα τον δικό μου και πόσο μοναδικοί μας φαίνονται οι μπαμπάδες μας... 
Εγώ τον δικό μου τον φώναζα Φρειδερίκο όταν ήμουν μικρή....