Την ανάγκη φιλοτιμίαν; Ή αλλιώς: Γιατί "ανεχόμαστε"

"Ικανότητα συντροφικότητας"   μου αρέσει σαν φράση   Όντως είναι μια ικανότητα και μάλιστα από τις σπάνιες  

Δεν είμαι βέβαιη ότι έχω την απάντηση, εξ ου και άνοιξα το θέμα.  
Καταρχάς να πω ότι ως "σχέσεις συμβιβασμού" ΔΕΝ χαρακτηρίζω τις σχέσεις στις οποίες υπάρχουν κάποιες αμοιβαίες υποχωρήσεις και σεβασμός στη μοναδικότητα του Ά/άλλου.
Ξεκαθαρίζοντας αυτό, πιστεύω ότι μισιακές σχέσεις κάνουν οι άνθρωποι που φοβούνται τον εαυτό τους πρώτα από όλα που συχνά βγαίνει και σαν φόβος μοναξιάς, όπως προειπώθηκε. Και όπως είπες βέβαια όλοι δεν θέλουμε τη μοναξιά για πάντα. Αναφέρομαι σε ανθρώπους - μαϊμούδια που δεν αφήνουν το ένα κλαρί πριν πιάσουν το επόμενο. Αυτό είναι αναπηρία κατ' εμέ.
Κάνουν οι άνθρωποι που τείνουν να βλέπουν τους άλλους σαν αντικείμενα - εργαλεία. Δηλαδή πώς μπορώ να κάνω τον άλλο αυτό που θέλω, πώς μπορώ να τον χρησιμοποιήσω για να πετύχω αυτό που θέλω.
Κάνουν οι νάρκισσοι που ουδείς αγαπητότερος του καθρέφτη τους.
 

 

δωσε πονο !!!

 

Λέμε το ίδιο χρησιμοποιώντας τις ίδιες λέξεις ανάποδα! Με εντυπωσίασες...!

 

Ερώτηση προς όλους, η αποδοχή του άλλου όπως είναι θεωρείτε ότι είναι το ίδιο πράγμα με τον συμβιβασμό;

 

Όχι. Συμβιβασμός είναι να υπομένεις τη μη αποδοχή.

 

Θεωρητικά όχι. Αλλά πρακτικά ναι.

(δεν έχω πιει ακόμα καφέ να δώσω μεγαλύτερο βάθος...σε καμιά ώρα μπορεί)

 

Αν δεχθούμε πως είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί ένας άλλος που να μη σε αγκυλώνει κάπου,ναι, η αποδοχή του είναι συμβιβασμός .