Θα σε παρακαλούσα, να μην διπλοπαρκάρεις τους ταράνδους.

Αυτή που ακολουθεί, είναι μια ιστοριούλα μ' ελεεινά μαύρο χιούμορ. Το πότε θα ολοκληρωθεί εξαρτάται απ' την έμπνευση.
Όποιος/α άλλος/η θα ήθελε να συνεισφέρει, θα ήταν ευπρόσδεκτος/η.
Υπό τον όρο να χρησιμοποιήσει ένα εξίσου ( αν όχι πιο ) τρισάθλιο χιούμορ των πρώτων γραμμών, που άφησα ήδη εγώ.  
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ήταν 3 χρόνια που Της άφηνα τα δώρα χωρίς να Την συναντήσω ποτέ μου.
Δεν μου Έστελνε γράμματα παρά μονάχα mail.
Η ηλικία Της μου Ήταν άγνωστη, μα αν κρίνω απ' τις απαιτήσεις Της, πρέπει να Ήταν γύρω στα 30 με 35.
Στα χρόνια Της έβαλα κάτω απ' το δέντρο τα πλέον περίεργα αντικείμενα.
15ποντες μαύρες βινύλ μακριές μπότες νούμερο 45, σωρεία από καμτσίκια ( στα πέριξ της μονοκατοικίας Της δεν είδα ποτέ ούτε ένα μουλάρι ).
Δονητάρια και σφήνες σε διάφορα χρώματα και μεγέθη, αλυσίδες, κάβους πλοίων, ακόμα κι ένα σάπιο κατάρτι από ρωμαϊκή γαλέρα.
Φέτος Απαίτησε μεταξύ άλλων ένα μεσαιωνικό σιδερένιο αχλάδι.
Από κείνα που έβαζαν στον κώλο των σοδομιτών και που τ' άνοιγαν μέχρι να τους σπάσει ο σφιγκτήρας.
Ένα medium κόκκινο κορσέ με σκουριασμένα καρφιά στο εσωτερικό του, που θα τον Χάριζε σε μια φίλη Της.
Και γι' άλλη μια φορά μου Υπογράμμισε, ότι για Κείνη μες στον σάκο μου έπρεπε απαραιτήτως να βρίσκεται μια πολυμηχανή για ζεστά ροφήματα.
Και να μην την ξεχάσω όπως τα δυο προηγούμενα Χριστούγεννα.
Όμως ο κανονισμός μας υπαγορεύει ρητώς, ότι δεν επιτρέπεται να ικανοποιώ πάνω από μια ευχή σε κάθε ατομάκι.
Αν έπεσα σε prodommα, θα φαρμακωθώ.

Μου έκανε εντύπωση, πως όταν Αναφερόταν σε μένα, Χρησιμοποιούσε πάντα μικρή γραμματοσειρά, τόσο μικροσκοπική που για να διαβάσω, έπιανα τον μεγεθυντικό φακό.
Ενώ όταν Μιλούσε για τον εαυτό Της, η χρήση των κεφαλαίων γραμμάτων ήταν αδιαπραγμάτευτη, τόσο μεγάλα που θύμιζαν μαρκίζα παρακμιακού γαβγάδικου στην παλιά εθνική οδό Αθηνών-Λαμίας.
Δεν σας κρύβω ότι με καύλωνε θανάσιμα, το πόσο την Είχε Ψωνίσει με τον Εαυτό Της.
364 ημέρες τον χρόνο να το παίζω αφεντικό σε καλικαντζάρια, ήταν άκρως κουραστική υπόθεση.
Μετά, αυτό το Άι Βασίλης παρά ήταν πομπώδες.
Ήθελα και 'γω ένα διάλειμμα ο καψερός. Ν' αφιερώσω μια μέρα στην υπηρεσία μιας πανέμορφης, αισθησιακής και σκληροπυρηνικά αυστηρής Κυρίας.
Τελειωμένο να μ' ανεβάζει, σκουληκαντέρα να με κατεβάζει.
Να Της γλείψω τις σόλες, να με Ξεκωλιάσει με την τσιμπίδα που ανακατεύουν τα ξύλα στο τζάκι,
να μου Τσακίσει τ' αρχίδια με μια ομοβροντία από χτυπήματα του μαντζαφλαριού που ξεσκονίζουν τις βελέντζες,
να μου Περάσει με το ζόρι μια λαχταριστή δόση ατελείωτου πόνου κι απέραντης ταπείνωσης.

Η μεγάλη νύχτα της 25ης Δεκεμβρίου έφτασε.
Η ώρα είναι η μια, δεκατέσσερα λεπτά και πενήντα επτά δευτερόλεπτα.
Εκείνη μου Είχε Δώσει εντολή μέσω skype, ν' αρχίσω να κατεβαίνω την καμινάδα την ώρα μια, δεκατέσσερα λεπτά και πενήντα τρία δευτερόλεπτα.
Αδημονώ να με Τιμωρήσει για την αργοπορία μου.
Μόνο η ιδέα του λυγερού Της καρπού που κραδαίνει το μαστίγιο, κάνει μέχρι και την γενειάδα μου να ριγεί.
Από ψηλά παρατηρώ τα κεραμίδια του σπιτιού Της, είναι τα μοναδικά δίχως χιόνι σ' ολόκληρη την πόλη.
Όμως απορώ που δεν με Διέταξε, να Της φέρω και κάποια κιλά αλάτι.
Αφού πιθανότατα θα το Χρησιμοποίησε όλο, για να Καθαρίσει την στέγη Της.
Θα μου πείτε, Αφέντρα Πολύτροπη είναι Κείνη.
Απλά θα Πετάρισε τα στιβαρά Της ματόκλαδα και το ποταπό χιόνι δεν θα είχε άλλη επιλογή, απ' το να λιώσει ακαριαία.
Ευγνωμονώντας Την που Ασχολήθηκε μαζί του.


( Συνεχίζεται από μένα, ή απ' οποιονδήποτε/οποιαδήποτε άλλο/η θα ήθελε να την συνεχίσει )...

 

Αααα ωραία πράγματα! <κάθεται αναπαυτικότερα με ποπκορν ανά χείρας και αναμένει τη συνέχεια>

 

<Άσε τα ποπκόρνια και γράψε κάτι>.
Αλλιώς συνεχίζω αύριο εγώ ( σήμερα έχω καλύτερα πράγματα να κάνω, απ' το γράφω τρομερές μαλακίες. ) και θα είναι όλεθρος χααχα.
Επαναλαμβάνω ότι είναι εντελώς χιουμοριστικό, σχεδόν χαχαχα...   

 

Φοβάμαι ότι δεν έχω την απαιτούμενη πένα...πολύ θα ήθελα αλλά λέω να μην το χαλάσω..

 

Να χαλάσεις τι, το "αριστούργημα"? χαχαχα. Αν θέλεις να γράψεις, "ρίξε". Αρκεί η τύπισσα να είναι άκυρη και ο Αι Βασίλης κάτι σαν Κλουζώ που διψά για σκλαβιλίκι αλλά δεν του κάθεται χαχαχα... 
Μετά, κάνεις ότι νομίζεις εσύ...   

 

Πάμε λοιπόν, @Tenebra_Silente...

Το έλκυθρο ακούμπησε απαλά στην πεντακάθαρη σκεπή. Μπροστά μου επιτέλους η καμινάδα.
Η ώρα, μια και δεκαέξι λεπτά, πια. Η αγωνιώδης, γλυκόπικρη σιγουριά της τιμωρίας.

Όσο σκαρφάλωνα, ήμουν πια σίγουρος. Δεν χωρούσε αμφιβολία για το θέαμα που θα αντίκριζα όταν θα βρισκόμουν πια, επιτέλους, μπροστά Της. Όλο το χρόνο δεν σκεφτόμουν παρά αυτή τη στιγμή.

Σίγουρα στο σαλόνι θα με περίμενε Αυτή, χυμώδης, αισθησιακή, ανυπόμονη και ψυχρά νευριασμένη για την εσκεμμένη καθυστέρησή μου, χτυπώντας ελαφριά ένα καμτζίκι στο πλάι του ποδιού Της.
Ήμουν απόλυτα βέβαιος ότι το κατάρτι θα είχε μετατραπεί σε σταυρό Αγίου Ανδρέα. Τα σχοινιά, οι κάβοι, οι αλυσίδες, τυλιγμένα και κρεμασμένα στους τοίχους. Οι σφήνες, οι δονητές, όλα περίμεναν εμένα. Τα φανταζόμουν όλα αραγμένα σε χαμηλά τραπέζια, έτοιμα να τα επιλέξει ένα-ένα με τα μακριά Της δάκτυλα, νύχια βαμμένα χρώμα της φωτιάς, για να τα χρησιμοποιήσει απάνω μου, επιτέλους, για να γίνω ο πιο ταπεινός σκλάβος Των ορέξεών της. Επιτέλους.

Αλλά οι μπότες, αχ, οι μπότες. Αυτό το 45 νούμερο με βασάνιζε, γιατί ήταν το δικό μου νούμερο. Ήταν άραγε αυτό που ήλπιζα; Τις προετοίμαζε για να τις φορέσω εγώ; Τη χρονιά που τις ζήτησε, και μέχρι να τις αφήσω κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο Της, τις είχα φορέσει αρκετές φορές, πάνω στο εργαστήρι, μετά που έφευγαν το βράδυ τα καλικαντζάρια. Τόσο εξαιρετικά άβολες, τόσο οξύς ο πόνος όσο περπατούσα... Αποκλείεται να μην είχε δει τα σημάδια, φαινόταν ότι είχαν φορεθεί, αλλά παρόλα αυτά δεν το είχε αναφέρει ποτέ.
Πόσο λαχταρούσα να με διατάξει να γδυθώ τελείως, να μείνω γυμνός και να τις φορέσω. Θα ήθελα τόσο πολύ να με αναγκάζει να περπατάω πάνω-κάτω στην μισητή πια κόκκινη στολή μου, να τη φτύνω, να... ότι ήθελε Αυτή.
Και στη συνέχεια ο κορσές με τα καρφιά. Αποκλείεται, σκεφτόμουν, να καταφέρει να το σφίξει απάνω μου, όσο μακριά και να άφησα, επίτηδες, τα κορδόνια του, με την απαίσια κοιλιά που κουβαλάω, γαμώ τα μπισκότα που πρέπει να τρώω σε κάθε σπίτι που πηγαίνω. Αλλά θα φρόντιζε Εκείνη, ήμουν σίγουρος. Χωρίς κανένα οίκτο.

Κατεβαίνοντας τις τελευταίες σπιθαμές της καμινάδας, πριν βρεθώ μες στο σαλόνι Της, ήμουν πια οδυνηρά σίγουρος ότι επιτέλους φέτος θα Την δω.

 

Έχεις ταλέντο.

 

τωρα με τη δημοτικη αστυνομια,
ετσι και τους αφησεις λιγη ωρα διπλοπαρκαρισμενους
θα βρεις απο ενα 80αρι ραβασακι καρφωμενο στο κουτελο του καθενος (ταρανδου)

τα βλεπω τα καημενα τα ζωντανα
να καταληγουν στην κατσαρολα καποιου λαπωνα μαμαλακη
που θα σου τους σερβιρει γλυκοξινους
τυλιγμενους σε βρυα και ληχηνες
και καλα παραδοσιακο λαπωνεζικο σουσι ταρανδου
συνταγη του τζεκις χαν
που του το σφυριξε η γιαγια του η αμαζονα

 

@Estelwen ... έχω μόνο λίγα λεπτά στη διάθεση μου...Εύχομαι να μην βγει τελείως μαλακία...
Αλλά πολύ χειρότερο χαχαχα   

--------------------------------------------------------

Η κατάβαση μου ήταν παραδόξως πολύ εύκολη. Με περίμενε μια ανεμόσκαλα και τα τοιχώματα ήταν καλυμμένα με φελιζόλ.
Ούτε ένα σπασμένο κι αιχμηρό τούβλο, κάτι για να γδαρθώ το κέρατο μου το δίφορο.
Μετά, έστω μια φωτίτσα, να τσουρουφλιστούν τα καπούλια μου.
Τέλος πάντων, είμαι σίγουρος ότι Εκείνη μου Ετοιμάζει βασανιστήρια που δεν χωράει το μυαλό μου.
Πλέον είμαι στο Σαλόνι Της, μπροστά μου ένα τραπεζάκι με ροζ σεμεδάκι και μια αρμαθιά από λούτρινα αρκουδάκια.
Πάνω στο Τραπέζι Της έχει ένα ποτήρι γεμάτο με λευκό παχύρευστο υγρό και δίπλα ένα πιατάκι με κάτι καφέ μακρόστενα πραγματάκια.
Πάω στοίχημα ότι μέσα στον απύθμενο Σαδισμό Της, στο ποτήρι έσταξε χύσια από 68 βιετναμέζους συλλέκτες ρυζιού στον Μεκόνγκ και τα γλυκίσματα δεν είναι μελομακάρονα καλυμμένα με σοκολάτα, αλλά χεσμένα κομμάτια μαρμάρου.
Η ψυχή μου σκιρτά, επιτέλους το πρώτο ξεφτιλίκι της βραδιάς μου.

Αααααχ < αναστενάζει >.

Άξαφνα πίσω απ' τον καναπέ ξεπροβάλλει ένα κεφάλι, ίσα που περνάει σε ύψος τα μαξιλάρια.
Είναι Εκείνη, ο φωτισμός είναι πολύ χαμηλός και δεν μπορώ να Την διακρίνω καλά.
Η φιγούρα Της μετακινείται προς τα δεξιά, Κοντεύει στην άκρη του καναπέ, μάλλον Μπουσουλάει.

Ουπς, γαμώ την...
Να Είναι, να μην Είναι 1 μέτρο και 33 αλλά με δυο ποδάρες σαν βατραχοπέδιλα.
Πάνε οι μπότες, με την όρεξη θα μείνω. Για Κείνη τις Ήθελε.

Κυρία? Εσείς Είστε?

< Λέει ο Άι Βασίλης ψελλίζοντας >.

Θέλετε ν' Ανάψετε και κανένα φως, για να Σας λατρέψω σ' όλο το επικό Σας μεγαλείο?
Σας ικετεύω, αλλιώς Δώστε μου το ελεύθερο να βάλω φωτιά στα μούσια μου ή να ζωθώ τα λαμπιόνια του δέντρου και να μου χώσω στον κώλο την μπρίζα.
Να σας προσφέρω λίγο παιχνίδι ηλεκτροπληξίας και καταρράκτες δακρύων, μόνο για Εσάς Κυρία...
Αλλά πριν με Σαπίστε, Επιτρέψτε μου να καταπιώ τα χύσια που Μου βάλατε στο ποτήρι με περισσή περιφρόνηση και μίσος.

( Συνεχίζεται...)

 

χαχαχαχα @Tenebra_Silente δεν υπάρχεις......     

 

@open_mind ο Βασιλάκης ο Διακονογεωργίου ( ο φτωχός συγγενής του Παπακωνσταντίνου ντε χαχα ) το "Δεν υπάρχεις" για μένα το είχε γράψει χαχαχα...
Το στίγμα σας το έδωσα...Ή συνεχίζεται να βάζετε κάτι κι εσείς ή το ξεμπουρλεύω τελείως απ' αύριο χαχαχα...Εγώ θα προτιμούσα να γράψουμε την ιστορία του Άι βασίλη και της Κυρίας του all together...     

@Jack Wolfskin είσαι απίθανος, κλαίω χαχα

 

χαχαχα ευχαριστώ για την διευκρίνηση... Γιατί όντως δεν τον ήξερα τον κύριο, τώρα τον έμαθα!  
Το στίγμα εσείς το δώσατε... και η @Estelwen το συνέχισε όμορφα...
Νομίζω όμως πως θα περιμένω να σας ξαναδιαβάσω...    
Να σας δω να το ξεμπουρδελεύετε τελείως....!!!!