Θα σε παρακαλούσα, να μην διπλοπαρκάρεις τους ταράνδους.

Με το εμείς εννοείς εμένα και την @Estelwen ...
Εκτός και ήπιες και με βλέπεις διπλό χαχα...
Πάντως η @Estelwen το "έχει" χαχα...
Θα βγεί "κόλαση", είμαι σίγουρος...
Όπως αγαπάς...
Πάντως μην φοβάσαι, μην το "χαλάσεις", αν γράψεις κάτι, ούτε εσύ ούτε κανείς άλλος...
Είναι ήδη για τα καπνά από μόνο του χαχα...     

 

Πάμε, διετραμμένε @Tenebra_Silente. Συνεχίζω, λίγο μόνο. Να λένε και άλλοι.

Τα χείλη μου διψάνε όπως διψάω ολόκληρος για την σκηνή που θα ακολουθήσει. Με τι θα ξεκινήσει δεν ξέρω. Την ακούω να κινείται, δεν θέλω να Την κοιτάξω αν δε με διατάξει.
Αρπάζω το ποτήρι, τα χέρια μου τρέμουν. Το πλησιάζω στο στόμα. Ξινίλα, παράξενο.

Ας γίνει ότι θέλει. Με αργή κίνηση ακουμπάω το χείλος του ποτηριού στα χείλη μου, αρχίζω και καταπίνω. Μια απέραντη αηδία με κατακλύζει, και όχι για τον λόγο που περίμενα. Ξινισμένο γάλα, μπαγιάτικο, ούτε καν γιαούρτι, έχει και πράσινα στίγματα στην επιφάνεια. Τι έκανε η Κυρία μου, γιατί μου το κάνει αυτό;
Δεν μπορώ να απαλλαχθώ από την αναγούλα αλλά δεν τολμώ να σταματήσω, το κατεβάζω όλο. Νιώθω ότι θα κάνω εμετό αλλά δεν έχω το κουράγιο. Ή ίσως θα έπρεπε, ίσως είναι αυτό που θέλει.
Την ρωτάω, την Αφέντρα μου. "Θέλετε - το γάλα μου ανεβαίνει στο λαιμό - θέλετε να φάω και τα μπισκότα, Κυρία μου;". Η φωνή βγαίνει βραχνή, με το ζόρι κρατιέμαι.

Συνεχίζεται!

 

Φτάνει, εγώ από αύριο...Γιατί έχω ήδη γράψει αρκετά την παρέα μου...
Μετά, χρειάζομαι κολλύριο, έχω ψοφήσει απ' τα δάκρυα και έχουν σπάσει οι κοιλιακοί μου...
@Estelwen υποκλίνομαι...είσαι για νόμπελ χαχα...  

 

Ήπια... αλλά διπλά ακόμη δεν τα βλέπω...    
Εσένα, την @Estelwen και όποιος άλλος αποφασίσει συμβάλλει στην ιστορία του "διπλοπαρκαρίσματος"!
Αν με πιάσει η βλακεία μου πάλι.., μπορεί να συμβάλλω κι εγώ...      

 

Ευχαριστώ για τη φιλοφρόνηση, μακάρι να ήμουν για Ig-nobel έστω...

@open_mind, δώσε!

 

Όρμα χαχα...Εγώ μονίμως βλακείες γράφω χαχα...          

 

Κι αφού με το ζόρι κατάφερα να κατεβάσω το γάλα που μου είχε έτοιμο Εκείνη και ν' αρθρώσω μια πρόταση χωρίς να το ξεράσω στα πόδια της, όλο και με πλησιάζει....
Ακούω τα τακούνια της... Νομίζω πως σέρνει το ένα της πόδι και αναστατώνομαι ακόμη περισσότερο... Το μαστίγιό της σέρνεται στο πάτωμα πίσω της....

Δε θέλω να Την κοιτάξω χωρίς να με διατάξει Εκείνη, αλλά είναι τεχνικά αδύνατο καθώς είναι τόσο κοντή... Μα τόσο κοντή που είναι μέσα στο οπτικό μου πεδίο...
Τα ' χω χαμένα... Δε ξέρω τι να κάνω... Να κοιτάξω το ταβάνι για ν' αποφύγω την "επαφή" μαζί της...
Να κλείσω τα μάτια και να το παίζω τυφλός κι ότι με οδήγησε κοντά της το άρωμά της....

Και τότε... Βλέπω τις τεράστιες μπότες της να με πλησιάζουν απειλητικά... Τι ηδονή... Επιτέλους θα γίνω μια τελειωμένη σκουλικαντέρα, θα μ' ελευθερώσει από την ετήσια σκλαβιά που είμαι φυλακισμένος με τους καλικάντζαρους τόσα χρόνια με μόνη μου διέξοδο αυτήν την ημέρα...
Νομίζω θα σωριαστώ στα πόδια της... Νιώθω το ξινισμένο γάλα ν' ανεβαίνει στον οισοφάγο μου.... Προσπαθώ με το ζόρι να το συγκρατήσω και σηκώνω το κεφάλι στο ταβάνι...

Και τότε... Ανοίγει το στόμα της και βγαίνει μια φωνή.... Μαγευτική!!!! Σαν του Μπάμπη του νταλικέρη από την Πέλλα....
Μια ευωδία.... Θεέ μου.... Οι σβουρνιές των ταράνδων ωχριούν μπροστά της....

Και μου λέει: .....

(Η συνέχεια στον επόμενο....)

 

Παλικάρι μου τι έχεις? Είπε με μητρικό τόνο η Κυρία.
Βγάλε σε παρακαλώ αυτό το παλιομοδίτικο κόκκινο αμπέχονο και διέσχισε αργά τον διάδρομο.
Στο βάθος αριστερά είναι η κρεβατοκάμαρα, θα δεις μια πολυθρόνα γεμάτη με τρίμματα από δίπλες 5 μηνών.
Τις Διέλυσα και τις Αφησα εκεί για την περίσταση. Πέτα από πάνω σου το παντελόνι και τη σωβρακοφανέλα και κάτσε πάνω τους για 29 λεπτά και 46 δευτερόλεπτα ακριβώς.
Μετά σήκω, άνοιξε την ντουλάπα και φόρεσε το καναρινί συνολάκι/απομίμηση κουνελιού του playboy, βάλε και τ' αυτάκια.
Και μετά έλα συνάμενος κουνάμενος να Μου δείξεις το μωβιασμένο σου το κωλαράκι. Έτσι θα σ' άφηνα γλυκέ μου?
Μπορεί να μην Είμαι τελείως εκείνη που θα ήθελες, αλλά έννοια σου και θα σε Κάνω να περάσεις ένα εφιαλτικό βράδυ, όπως τ' ονειρευόσουν.
Άντε αγορίνα Μου και αν είσαι καλό τσουλάκι, θα σε Φασκιώσω στον κορσέ με τα καρφιά, να Δω τα βυζάκια σου ν' ασφυκτιούν.
Έπαιρνες τα οιστρογόνα που σ' είχα Διατάξει να παίρνεις τον τελευταίο χρόνο, έτσι δεν είναι?

Το τσιγάρο στην 2μετρη πίπα Της είχε φτάσει σχεδόν στο φίλτρο. Πήγε να Πάρει μια τζούρα πριν Της σβήσει εντελώς.
Αλλά μάλλον Στραβοκατάπιε τον καπνό και άρχισε να βήχει και να ξερνάει ακατάπαυστα δεξιά και αριστερά.
Το ροζ σεμεδάκι στο τραπέζι, πια είχε γίνει σαν το ουράνιο τόξο. Τα ξερατά της σχημάτισαν μια λίμνη πάνω στο χαλί.
Αχχχχ < Ο Άι βασίλης αναστενάζει ξανά > και τι δεν θα έδινα, να με Μαστίγωνε σε σημείο που να μην βαστούν πια τα πόδια μου.
Και να έπεφτα μέσα στα λατρεμένα και δύσοσμα υγρά των Εντοσθίων Της. Να πλατσουρίσω στον οχετό του Στομαχιού Της.

Αλλά μου Είχε ήδη Εκφράσει Την επιθυμία Της. Μάζεψα τ' αεροπλανοφόρο που καλούσα πισινό και πήγα στην κρεβατοκάμαρα.
Σ' ένα απ' τα διπλανά δωμάτια, άκουσα ένα πλήθος διαπεραστικών φωνών που έβριζαν, γελούσαν, θόρυβοι από βάζα που σπάνε, κραυγές.
Θα είναι οι φίλοι που θα Μάζωξε για να με ξεπατώσουν στην μέση της σαλοτραπεζαρίας, πόσο μ' αγαπάει η Αφέντρα μου.
Ανυπομονώ να με φτύσουν, να με κατουρήσουν, να μου σπάσουν τα πλευρά, να τρέχει από κάθε πόρο μου το αίμα σαν ποτάμι, να με χύσουν πατόκορφα και να με στείλουν έτσι στο μακρινότερο περίπτερο της πόλης,
να παιδεύομαι να ισορροπήσω στον πάγο με τα 13ποντα μου και μ΄ένα flogger βαθιά στα μαξιλαράκια μου σαν ουρά.
Και Κεινη στο κινητό μου σ' ανοιχτή ακρόαση, να με Διατάζει να τσιμπουκώνω όποιον υπερήλικα βρω στο διάβα μου.
Εννοείται, ότι θα πρέπει να διασχίσω 26 χιλιόμετρα και 427 μέτρα σε όχι περισσότερο από 16 λεπτά, 8 δευτερόλεπτα και 27 κλάσματα του δευτερολέπτου.
Στην επιστροφή μου στο σπίτι Της πρέπει να έχω κάτω απ' τις μασχάλες μου 5 πυρωμένες ράβδους, απ' τ' αυτιά μου να κρέμονται 7 νταμιτζάνες chianti και στο στόμα να έχω χώσει 2 κούτες πούρα Αβάνας.
Πόσο με λατρεύει η Αφέντρα μου, θα με βάλει σ' εντατικό πρόγραμμα εκπαίδευσης, για ν' ανοίξουν όλες οι σούφρες μου για να ικανοποιώ Εκείνη και την αυλή Της.

Είμαι σίγουρος ότι θα Διαβάσει το μυαλό μου, Θεά είναι Αυτή.
Και πως θα μου Επιβάλλει με το νι και με το σίγμα, όλα όσα λιγουρεύομαι κι ακόμη πιο αισχρά.
Βέβαια, να Με σκεφτεί και να γλιστράω στον πάγο και να παθαίνω καμιά δεκαριά συντριπτικά κατάγματα, θα ήταν παράδεισος.

< Άλλο ένα ρίγος διαπερνάει την ραχοκοκαλιά μου. Βρε λες ν' άρπαξα καμιά γρίπη? >

( Συνεχίζεται...)

 

Και πάνω που αναρωτιόμουν για την γρίπη και την πιθανή επίσκεψη της ένας ήχος ακούστηκε! Ήχος μαστίγιου που σκίζει τον αέρα ήταν αυτός; Λες να είμαι τυχερός τελικά;

Εντάξει, δεν είναι αυτό που είχα φανταστεί η Κυρία αλλά αν δεν με γελούν τα αυτιά μου το δουλεύει καλά!!
Χαρούμενος άνοιξα την πόρτα... Και την βρήκα να χρησιμοποιεί το μαστίγιο για τους τάρανδους! Τι χαρά...
Όταν με αντίκρισε ένιωσε στιγμιαία άβολα που την έπιασα στα πράσα. Αλλά αμέσως η έκφραση της άλλαξε.
-Συνάντησε το χοντρό κωλαράκι σου τα τρίμματα;
Το ύφος της έγινε αυστηρό, όταν κατάλαβε ότι στην ταραχή μου πάνω το ξέχασα!
-Με Αγνόησες; Πέσε στα 4 και έλα κουνώντας το χοντρό σου κώλο να ακουμπήσεις στο πρεβάζι από το τζάκι. Που να σε βάλω στο τραπέζι δεν σε αντέχει χοντρέ!!
Το έκανα το ίδιο δευτερόλεπτο.

Άκουσα τον ήχο από το μαστίγιο στον αέρα, λίγο πριν συναντήσει τον κωλο μου. Τι ηδονή... Και ενώ το μαστίγιο απομακρυνθηκε από το δέρμα μου, ένας άσχετος ήχος ακούστηκε στο χώρο. Τι διαόλο ήταν αυτό; Κουδούνι; Κουδούνι!! Όχι, όχι τώρα!!

Η Κυρία πήγε να ανοίξει, ενώ μου είπε αυστηρά :
-Μην τολμήσεις να κουνηθείς!
Αχ, λες να φώναξε φίλη της να με τιμωρήσουν παρέα;
Άκουσα την φωνή του Ρούντολφ!! Τι θέλει που να πάρει;
Τώρα βρήκε να με ψάχνει;
Τον φέρνει μέσα στο σπίτι και εγώ δεν τολμώ να κουνηθω.

Έχουμε διπλόπαρκάρει και εσείς... διασκεδάσετε ;;
Υπάρχει αστυνομικός έξω και μας γράφει κλήση!! Και εσείς τι ακριβώς κάνετε;
Είδα τη λάμψη στα μάτια της...
-Έτσι όπως είσαι στην θέση αυτού του ζώου! Τώρα! Και αυτός στην θέση σου. Ε, ζωάκι πάρε και το μαστίγιο να τον χτυπάς! Δυνατά του αρέσει... Πάρκαρε σωστά, ανάξιο σκουλήκι και έλα πίσω.
 
Συνεχίζεται...
(Ελπίζω να μην σου διέλυσα την ιστορία...)

 

Χαχαχα, καρδιά μου εσύ...
Επιτέλους γράφεις κάτι μαζί μου...
Δεν διέλυσες τίποτε...Γουστάρω τα μάλα χαχα...
Δεν γράφω ακόμη, γιατί θα επιστρέψουν και οι "ενισχύσεις"...
Την κόβω να γίνεται ακόμη πιο τρισάθλια από κείνο που σκεφτόμουν...
Μου αρέσει πάρα πολύ αυτό χαχα...  

Υ.Γ. Η φωτογραφία δεν υπάρχει χαχα...Κλαίω...

 

Και σε μένα αρέσει να γράφουμε κάτι παρέα...
Εύχομαι μόνο να μην την κάνω μπάχαλο εντελώς!!
Η φωτογραφία μου έδωσε την έμπνευση για αυτό και την πρόσθεσα!    

 

Βρε κάνε τα μπουρδέλο...
Εσύ το ξέρεις ότι για μένα είσαι κάτι που πάει "αλλού"...
Στο τέλος είναι κάτι χιουμοριστικό...
Τις "σοβαρές" ιστοριούλες, εκείνες τις γράφω μόνος...
Σε κάποια κείμενα και πράγματα μου δεν χωράει κανείς άλλος...

Η φωτογραφία έδωσε άλλον αέρα χαχα...